“สวัสดีครับผมชื่อสายลมอายุ 22 ปีปัจจุบันเรียนอยู่ปี 4 คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชีสาขาบริหารธุรกิจระหว่างประเทศ ชีวิตของผมที่ผ่านมาถือว่าค่อนข้างดีเลย ผมมีเพื่อนที่ไว้ใจได้ มีพ่อแม่ที่คอยดูแลเอาใจใส่แถมยังตามใจผมสุด ๆ ไปเลยส่วนในเรื่องความรักผมก็เคยมีครั้งนึงนะตอนอยู่ปี 1 แต่ว่าคบกันได้แค่ปีกว่า ๆ ก็เลิกหลังจากนั้นผมก็ไม่เคยคบกับใครอีกเลยแต่ไม่ใช่เพราะเข็ดนะแค่รู้สึกว่ายังไม่เจอใครที่ถูกใจขนาดนั้นก็เลยเลิกที่จะโสดแล้วใช้ชีวิตสนุกกับเพื่อน ๆ ไปก่อนดีกว่าและคืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่ผมออกมาสนุกกับเพื่อน ๆ แต่ว่ายังสนุกได้ไม่เต็มที่เลยก็ดันไปใจดีช่วยคนเมาเอาไว้ซะละและที่ยิ่งซวยไปกว่านั้นก็คือผมยังคุยอะไรกับเธอไม่รู้เรื่องเลยเธอก็ชิ่งหลับใส่ผมซะงั้นทำเอาผมต้องลำบากพาเธอกลับมาที่คอนโดตัวเองก่อน”
สายลมประคองเกรซขึ้นดอนโดอย่างยากลำบากเพราะเธอเอาแต่ทิ้งตัวอยู่ตลอดแต่สุดท้ายแล้วเขาก็พาเธอขึ้นมาบนห้องได้สำเร็จแล้วพาไปนอนลงบนโซฟาดี ๆ "แฮ่ก ๆ ๆ ดื่มแล้วดูแลตัวเองไม่ได้แบบนี้อย่าดื่มซะดีกว่า" สามลมบ่นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนของเขาเพื่อหยิบผ้าห่มมาห่มให้เกรซ "วันนี้พี่ก็นอนโซฟาไปก่อนก็แล้วกันนะ" สามลมพูด มันอาจจะดูไม่ดีไปบ้างที่เขาให้ผู้หญิงนอนที่โซฟาส่วนตัวเองนอนเตียงสบาย ๆ แต่ว่าสำหรับสายลมแล้วเขาไม่ได้รู้จักกับเกรซมากขนาดนั้นเขาคงไม่สามารถนอนร่วมเตียงกับเกรซได้เพราะกลัวตื่นเช้ามาแล้วเกรซจะโวยวายหาว่าเขาฉวยโอกาสเธอหรือถ้าจะให้เขาเสียสละเตียงให้เกรซที่เป็นคนแปลกหน้านอนคนเดียวเขาก็คงทำไม่ได้เพราะนั่นมันห้องส่วนตัวของเขานี่จึงเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วสำหรับเขาในตอนนี้ หลังจากจัดการห่มผ้าให้เกรซเรียบร้อยแล้วสายลมก็กลับเข้าห้องไปอาบน้ำเตรียมเข้านอนบ้างเหมือนกันและเขาก็ต้องตกใจจนร้องเสียงหลงเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ "เฮ้ยพี่! นี่พี่เข้ามาได้ไงเนี่ย" สายลมถามทั้งที่ยังนุ่งแค่ผ้าขนหนูสีขาวปิดแค่ช่วงเอวลงไปอยู่ เกรซค่อย ๆ หันหน้าที่สะลึมสะลืออยู่มาหาสายลม "ปวดหัวอ่ะ" เกรซตอบ "ปวดหัวก็รออยู่ข้างนอกก็ได้ป่ะเดี๋ยวผมเอายาไปให้" สายลมตอบ "แล้วนายแก้ผ้าทำไมอ่ะ อ่อยฉันเหรอ" เกรซถาม "ก็ผมเพิ่งอาบน้ำเสร็จ พี่อ่ะออกไปรอข้างนอกก่อนเถอะเดี๋ยวผมแต่งตัวแล้วจะเอายาไปให้" สายลมตอบ เกรซมองหน้าสายลมอยู่แป๊ปนึงแล้วจึงลุกขึ้นเดินมาหาเขา "เดี๋ยว ๆ อะไรอ่ะพี่" สายลมรีบก้าวถอยหลังหนีจนแผ่นหลังของเขาชนเข้ากับประตูห้องน้ำ "หนีทำไมอ่ะ นายกลัวฉันเหรอ" เกรซถาม "ก็ผมโป๊อยู่ไหมอ่ะ พี่ไม่ควรเล่นแบบนี้นะรู้ไหม" สายลมพูด "แล้วที่นายลากฉันกลับมาที่ห้องเนี่ยมันไม่ใช่เพราะเรื่องนี้เหรอ" เกรซถาม "ไปกันใหญ่ละ ที่ผมพาพี่กลับมาที่ห้องด้วยก็เพราะผมไม่รู้ว่าควรจะเอาพี่ไปส่งที่ไหนดี ถามเท่าไหร่ก็เอาแต่หลับใส่ตลอด" สายลมตอบ "ทำไมอ่ะ ฉันไม่สวยเหรอ ฉันมันดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอทำไมใคร ๆ ก็ไม่ต้องการฉันกันเลยสักคน" เกรซพูดออกมาด้วยความน้อยใจแววตาของเธอสั่นไหวนิดหน่อยเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ "พี่สวยมากโอเคไหมแต่ว่าที่ผมพาพี่กลับมาด้วยมันไม่ใช่เพื่อจุดประสงค์นี่ไงพี่เข้าใจป่ะ" สายลมตอบ เกรซไม่ได้สนใจคำตอบของสายลมเลยเธอเดินเข้าใกล้สายลมเรื่อย ๆ แล้วใช้มือสอดคล้องไปที่ลำคอของเขา "อย่าทำแบบนี้" สายลมพูดแต่เกรซก็ยังคงไม่ฟัง เธอรู้สึกแย่มากที่ถูกสายลมปฏิเสธไปก่อนหน้านี้ "ผมขอเตือนพี่ไว้ก่อนเลยนะว่าถ้าพี่ยังไม่หยุดผมก็จะไม่อดทนแล้วเหมือนกัน" สายลมพูด เขาไม่ยกมือขึ้นมาสัมผัสตัวเกรซเลยสักนิดเอาแต่ยืนนิ่งปล่อยให้เกรซทำอะไรตามใจส่วนเกรซเองเธอก็ยังคงไม่หยุดใช้จมูกสูดดมและซุกไซร้ซอกคอของสายลมอยู่แบบนั้น "ทำไมนายไม่สนใจฉันเลยล่ะ" เกรซเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยความหงุดหงิดเพราะเขาไม่แม้แต่จะขยับตัวหรือแสดงอาการสนใจเธอเลยสักนิดมันเลยยิ่งทำให้เธอไม่มีความมั่นใจในตัวเองเข้าไปใหญ่ "ช่างเถอะ นายอย่าลืมเอายาไปให้ฉันนะ" พูดจบเกรซก็หันหลังเตรียมจะเดินออกไปแต่ก็ถูกสายลมคว้าแขนเอาไว้แล้วดึงกลับมาหาเขาซะก่อนทำให้หน้าของทั้งสองคนเกือบชนกันจากนั้นสายลมก็พุ่งเข้าไปจูบที่ริมฝีปากของเกรซทันทีอย่างเร่าร้อน จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ เกรซเองก็จูบตอบสายลมอัตโนมัติแม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าตามสายลมไม่ทันเพราะเขารุกเธอหนักมากแต่เธอก็พยายามจูบตอบเขาอยู่ตลอด สายลมเลื่อนมือทั้งสองข้างลงมาจับที่เอวของเกรซจากนั้นเขาก็ดันเธอให้ถอยหลังเดินไปที่เตียงแล้วค่อย ๆ ประคองหลังของเธอให้นอนลงบนเตียงดี ๆ สายลมค่อย ๆ ไล่ริมฝีปากของเขาลงมาเรื่อย ๆ จนถึงคอของเกรซจากนั้นเขาก็แลบลิ้นออกมาไล่เลียทั่วทั้งซอกคอขาวลามไปจนถึงใบหู "อื้อ...ซี๊ด...อือ...อื้อ...อือ" หลังจากซุกไซร้ร่างกายของเกรซได้สักพักสายลมก็เหมือนนึกได้ว่าตอนนี้เกรซอยู่ในอาการของคนเมาดังนั้นเขาจึงหยุดแล้วเงยหน้าขึ้นมามองเกรซในท่าทางที่เขาเองก็ยังคร่อมร่างของเกรซไว้อยู่ "ผมขอถามพี่อีกครั้ง" สายลมพูด "อะไร" เกรซตอบ "พี่แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าหลังจากผ่านคืนนี้ไปพี่จะไม่เสียใจทีหลัง" สายลมถาม "ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ถึงฉันจะเมาแต่ฉันก็รู้ตัวดีว่าทำอะไรอยู่" เกรซตอบ "งั้นผมไม่ถอยแล้วนะ" สายลมพูด "จะทำอะไรก็ทำ" สิ้นสุดครับของเกรซสายลมก็พุ่งตังเข้าไปจูบประกบปากกับเธอทันที ทั้งสองคนรับส่งอารมณ์กันได้อย่างเข้าขามาก ๆ สายลมใช้มือลูบไล้ตัวเกรซไปทั่วจนมาหยุดอยู่ที่หน้าอกจากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วถอดเสื้อของเกรซออกมาเผยให้เห็นหน้าอกที่ถูกปิดไว้ด้วยบรายกทรงลายลูกไม้สีดำซึ่งมันตัดกับผิวขาวเนียนของเธอได้เป็นอย่างดี สายลมเอื้อมมือไปปลดตะขอบราออกแล้วก้มลงไปโลมเลียมันทันทีจนเกรซถึงกับสะดุ้งนิดหน่อยด้วยความตกใจแต่ในเวลาต่อมาไม่กี่วินาทีเธอก็ยกมือขึ้นมาจับที่ศีรษะของสายลมไว้พร้อมกับเปล่งเสียครางออกมาเบา ๆ แพร่บ...แพร่บ...จ๊วบ...จ๊วบ...อึก "อื้มมมม~ ซี๊ด...อื้อ...อือ" สายลมค่อย ๆ เลื่อนมือลงไปปลดกระดุมและซิปกางเกงของเกรซจากนั้นเขาก็สอดมือเข้าไปลูบไล้ที่น้องสาวของเกรซเบา ๆ ผ่านกางเกงใน เขาพยายามใช้นิ้วชี้ถูวนบริเวณจุดคลิตอริสของเกรซจนเธอต้องเงยหน้าแอ่นอกขึ้นมาด้วยความเสียว "อ๊ะ...อืม...ซี๊ด" สายลมแอบเงยหน้าช้อนมองไปที่ใบหน้าของเกรซเมื่อเห็นเธอมีอาการออกมาและเมื่อเขาเห็นว่าเกรซกำลังหลับตาซูดปากแสดงออกถึงความพึงพอใจเขาก็ยิ่งรู้สึกได้ใจมากยิ่งขึ้นจากนั้นเขาก็ใช้แขนข้างที่ว่างอยู่ยันตัวเองขึ้นมาดูเกรซชัด ๆ แล้วสอดข้างที่กำลังปรนเปรออยู่อยู่เข้าไปในกางเกงในของเธอเพื่อให้เขาสามารถช่วยให้เธอรู้สึกดีกว่านี้และเมื่อมือของสายลมสัมผัสกับน้องสาวของเกรซตรง ๆ เขาก็รู้สึกได้ถึงความนุ่มความเนียนของมันจนอยากจะเห็นชัด ๆ แล้วแต่ติดตรงที่ว่าตอนนี้เขากำลังติดใจกับสีหน้าท่าทางของเกรซอยู่จึงยังไม่ได้หันไปมอง สายลมยิ้มออกมาแล้วใช้นิ้วลูบผ่านกรีบแคมน้องสาวของเกรซจนมันแตะโดนเข้ากับจุดเสียวของเธอจัง ๆ จนเธอสะดุ้งและร้องออกมาเสียงดัง สายลมชอบรีแอคของเธอมาก ๆ เขาเริ่มออกแรงมากขึ้นทีละนิดจนเกรซนอนอยู่ไม่สุขแล้ว "อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...อืม...อื้ม" เกรซกวาดมือไปทั่วจนไปโดนแขนของสายลมข้างที่ยังว่างอยู่จากนั้นเธอก็กำแขนเขาไว้แน่นจนเล็บของเธอเผลอจิกเข้าเนื้อของเขานิดหน่อยจนเขารู้สึกเจ็บแต่ว่าสายลมก็ไม่ได้มีท่าทีจะว่าเธอเลยจากนั้นไม่นานเกรซก็ตัวสั่นเกร็งกระตุกเพราะถึงจุดสุดยอดของเธอแล้วสายลมเลยผ่อนแรงลงและหยุดในทันทีเธอเห็นว่าเธอทนต่อไม่ไหวแล้ว "อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...อร๊ายยย...ฮือ" หลังจากเธอเสร็จสมสายลมก็เอามือของเขาออกแล้วลุกจากเตียงไปหยิบของบางอย่างในลิ้นชักส่วนเกรซก็ได้แต่นอนหอบหายใจแรงอยู่บนเตียงด้วยความเหนื่อยจากนั้นไม่นานเธอก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่ออยู่ ๆ สายลมก็กลับมาแล้วออกแรงจะดึงกางเกงของเธอออกเธอเลยรีบลืมตาขึ้นมาแล้วจับกางเกงของตัวเองไว้ "ทำไรอ่ะ" เกรซถาม "เอ้า!" สายลมอุทานออกมางง ๆ "แป๊ปนึงได้ป่ะ เหนื่อยอ่ะ" เกรซพูด "ฮะ! จะบ้าเหรอพี่ พี่เสร็จแล้วแต่ผมยังไม่เสร็จหนิ" สายลมพูด "ก็มันเหนื่อยหนิ ฉัน 30 แล้วนะไม่ใช่ 13 จะได้มีเรี่ยวแรงมากมายมาทำกับนายทั้งคืนอ่ะ" เกรซตอบด้วยน้ำเสียงงึมงัมจากนั้นเธอก็ดึงผ้าห่มของสายลมมาคลุมตัวไว้ "ถ้าพี่ 13 ผมก็ไม่ลากขึ้นเตียงหรอกป่ะ" สายลมพูดแต่เกรซก็ไม่ตอบ "พี่ พี่ เฮ้ย! หลับหนีทั้งอย่างงี้เลยเหรอ" สายลมว่าแล้วลองใช้มือสะกิดเกรซดูแต่เธอก็ไม่ยอมตื่น "อะไรว่ะ" สายลมว่าอย่างหงุดหงิดแล้วก้มมองน้องชายของตัวเองที่แข็งโด่ "แม่ง! ถุงยางก็ใส่แล้วมาหลับใส่กันเฉย" สายลมพูดแล้วมองดูเกรซที่หลับไม่สนใจเขาเลยสักนิด "เฮ่อ~" เมื่อเห็นว่าคงไม่สามารถไปต่อได้แล้วสายลมจึงทำได้แต่ยอมแพ้แล้วถอนหายใจออกมาด้วยความเสียดายจากนั้นเขาก็เดินกลับเข้าไปในห้องน้ำเพืื่อจัดการตัวเองแล้วออกมานอนที่โซฟาแทนแต่ก่อนที่เขาจะออกมานอนข้างนอกเขาก็ยังไม่ลืมที่จะช่วยใส่เสื้อผ้าให้เกรซก่อนเพราะกลัวเธอจะนอนตากแอร์จนไม่สบายและเสื้อผ้าที่เขาเอามาเปลี่ยนให้ก็เป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาวยาวของเขาเองด้วยเกรซตื่นเช้ามาด้วยความรู้สึกมึน ๆ หลัง ๆ ที่หัวจนเธอยังไม่อยากจะตื่นเลยแต่หลังจากที่เธอลุกขึ้นนั่งทบทวนตัวเองได้ไม่นานภาพเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อคืนก็ค่อย ๆ รันฉากให้เธอได้ดูจนเธอเองยังแทบจะรับมันไม่ไหวเลย"อีเกรซนะอีเกรซ! เมื่อคืนแกทำอะไรลงไปว่ะ" เกรซพูดกับตัวเองด้วยความรู้สึกสับสน เธอจำเรื่องราวทั้งหมดได้เพียงแต่เธอแค่ไม่คิดว่าพอตัวเองได้ดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปแล้วจะมีความกล้ามากขนาดนี้ "ตาย ๆ ๆ ถ้าพ่อรู้พ่อต้องเสียใจมากแน่ ๆ เลยที่มีลูกสาวใจง่ายขนาดนี้...ฮือออออ" แกร๊ก! (เสียงเปิดประตู)เกรซสะดุ้งตกใจรีบเงยหน้าขึ้นมาดูทันทีและเมื่อเธอเห็นว่าคนที่เปิดเข้ามาคือสายลมเธอก็ตกใจมากจนค้างไปเลย"ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำล้างหน้านะเดี๋ยวผมจะต้องรีบออกไปเรียน" สายลมพูดด้วยสีหน้าปกติจนดูเหมือนกับว่าเมื่อคืนไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย"เดี๋ยวนะ! ไปเรียนเหรอ...นี่นายอายุเท่าไหร่อ่ะ" เกรซรีบถามสายลมด้วยสีหน้าตื่นตกใจทันที"พี่สบายใจได้ผมปี 3 ละ...ไม่คุกแน่นอน" สายลมตอบแล้วก็ปิดประตูเดินออกไปทันทีปล่อยให้เกรซนั่งอ้าปากค้างอยู่แบบนั้นคนเดียวเพราะยังตกใจไม่หาย"นี่ฉันทำบ้าอะไรลงไปว่ะเนี่ย" เ
สายรถมาจอดรถรอเกรซอยู่หน้าคอนโดตามนัดแต่รอมาจะ 10 นาทีแล้วเกรซก็ยังไม่ลงมาเขาจึงลองโทรหาเธออีกครั้งแต่ในระหว่างที่กำลังรออีกฝ่ายรับสายอยู่เขาก็เห็นเกรซเดินมาพอดี"เป็นไรหรือเปล่าทำไมลงมาช้าจัง" สายลมถามเพราะเห็นว่าสีหน้าของเกรซกำลังบูดบึ้งเหมือนคนไม่สบอารมณ์เท่าไหร่"จะไปได้ยังอ่ะ" เกรซพูด"อ่อ ครับ" สายลมตอบแล้วช่วยเปิดประตูรถให้เกรซขึ้น"พี่อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมครับ" สายลมถาม"อะไรก็ได้ รีบกินรีบกลับก็พอ" เกรซตอบ"งั้นไปเอ็มสเฟียร์กัน" สายลมตอบ"ฮะ! แค่กินข้าวต้องไปถึงที่นั่นเลยเหรอ" เกรซถาม"แต่มันมีร้านอร่อยเยอะเลยนะ" สายลมตอบ"หน้าปากซอยก็มีป่ะร้านอร่อยอ่ะ ถ้าต้องนั่งรถจากรังสิตไปเอ็มสเฟียร์ตอนเนี่ยก็ไม่รู้จะถึงเมื่อไหร่ เวลานี้รถมันติดจะตายนายจะไปเพื่อ" เกรซพูด วันนี้เธอรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่จึงไม่อยากนั่งรถไปไหนนาน ๆ เธอแค่อยากรีบกินแล้วรีบกลับห้องไปนอนพักผ่อนต่อแล้ว"ผมไม่รู้หนิว่าแถวนี้มีร้านอะไรอร่อยบ้างพี่แนะนำได้ป่ะล่ะ" สายลมตอบ"ขับ ๆ ไปเถอะเดี๋ยวบอกเอง" เกรซตอบแล้วหันไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดจากนั้นสายลมก็ขับรถไปตามทางที่เธอบอกจนมาถึงร้านข้าวแกงร้านนึงซึ่งระยะทางไม่ไกลจ
เกรซนั่งมองถุงยาที่สายลมให้มาตั้งแต่กลับมาถึงห้องจนตอนนี้ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วเธอก็ยังนั่งมองมันอยู่"นี่นายใส่ใจจริง ๆ หรือแค่กำลังเอาใจฉันกันแน่นะ" ติ้ง! (เสียงแจ้งเตือนไลน์)เกรซหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดทันทีที่ได้ยินเสียงแจ้งเตือน-ผมถึงห้องแล้วนะครับ- สายลม"เฮ้ย! มีไลน์เราได้ไงว่ะ" เกรซพูดออกมาอย่างงง ๆ เพราะเธอจำไม่ได้เลยว่าเคยให้ไลน์สายลมไปตั้งแต่เมื่อไหร่-นายมีไลน์ฉันได้ไง- เกรซ-เพิ่มจากเบอร์โทรพี่ไง- สายลม "เออว่ะ" เมื่อได้คำตอบเกรซก็นึกได้พอดีว่าสายลมมีเบอร์เธอด้วย-พี่กินยาหรือยังครับ- สายลม-กินแล้ว- เกรซ-ดีขึ้นบ้างไหม- สายลม-อืม- เกรซ-งั้นพี่พักผ่อนเยอะ ๆ นะครับผมไม่กวนแล้ว- สายลมหลังจากนั้นเกรซก็ไม่ได้ตอบอะไรสายลมกลับไปอีกเลยและเธอก็เข้านอนทันทีเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปทำงานอีกเช้าวันต่อมาสายลมตื่นขึ้นมาตอน 7 โมงกว่าและสิ่งแรกที่เขาทำก็คือหยิบโทรศัพท์มาแชทหาเกรซทันที-Morning นะครับ- สายลม-พี่ตื่นหรือยัง- สายลม-ผมตื่นแล้วนะ- สายลม-หายปวดหัวหรือยังครับ- สายลม-ไม่ว่างเหรอ- สายลม-ไปทำงานหรือยังครับ- สายลม-วันนี้ผมมีเรียนตอน 10 โมงนะ- สายลมเมื่อเห็น
ปึ้ง! (เสียงทุบโต๊ะ)"มึงพูดแบบนี้หมายความว่าไงว่ะ" เสี่ยเป้าถามเสียงดัง"ก็หมายความตามที่พูด" สายลมตอบ"อยู่ในบ้านกูแท้ ๆ แต่กล้าว่ากูแบบนี้มึงนี่มันไม่กลัวตายจริง ๆ" เสี่ยเป้าพูด"เอ่อ! ฉันขอล่ะเสี่ยน้องมันไม่รู้เรืื่องจริง ๆ" เกรซรีบยกมือไหว้ขอร้องเสี่ยเป้าแต่สายลมก็ไม่ยอมเขารีบจับมือของเกรซลงทันที"พี่อย่าทำแบบนี้ได้ป่ะ" สายลมพูด"นายนั่นแหละอย่าทำแบบนี้" เกรซตอบ"แต่-""ถ้านายไม่ฟังฉันต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีกเข้าใจไหม!" เกรซใช้ไม้แข็งกับสายลมเพราะเห็นว่าตอนนี้เขาดื้อมากจนไม่ฟังอะไรแล้วทำให้สายลมกลืนไม่เข้าคายไม่ออกต้องยอมแต่โดยดี"เดี๋ยวนะ" แก้วที่นั่งฟังมานานเริ่มรู้สึกว่าสายตาที่สายลมมองเกรซมันดูแปลก ๆ เธอจึงลุกขึ้นเดินมาหาลูกสาวช้า ๆ"อย่าบอกนะว่ามึงกับไอ้เด็กนี่คบกันอ่ะ" แก้วถาม"ไม่-""กูว่าแล้วว่าทำไมเงินมึงถึงหมด" แก้วไม่รอใฟ้เกรซได้ตอบอะไรก่อนเลยจนเกรซที่ได้ฟังถึงกับตกใจกับความคิดของแม่ตัวเอง"แม่หมายความว่าไงอ่ะ" เกรซถาม"ที่มึงไม่มีเงินมาจ่ายให้เสี่ยเป้าเขาเป็นเพราะมึงเอาเงินไปเลี้ยงผัวเด็กมึงหมดแล้วใช่ไหม" แก้วพูด"แม่~ ทำไมแม่พูดกับฉันแบบนี้ล่ะนี่แม่เห็นฉันเป็
"พี่โอเคใช่ไหม" เขาเห็นเกรซนั่งซึมมาตลอดทางเลยรู้สึกเป็นห่วง"อืม" เกรซตอบ"พี่กับแม่มีปัญหากันแบบนี้ตลอดเลยเหรอ" สายลมถาม"ใช่ มันเป็นแบบนี้มานานแล้ว" เกรซตอบ"ถ้าพี่รู้สึกไม่สบายใจก็คุยกับผมได้นะ" สายลมพูด"ช่างมันเถอะ เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วพูดไปก็มีแต่จะทำให้รู้สึกแย่กันเปล่า ๆ" เกรซตอบ สายลมฟันไปมองเกรซจากด้านข้าง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าและเสียใจจนเขาเองอดสงสารไม่ได้"งั้นวันนี้พี่ไปกับผมหน่อยได้ไหม" สายลมถาม"วันนี้ฉันเหนื่อยมากไม่อยากไปไหนแล้ว" เกรซตอบ"ผมอุตส่าห์ช่วยพี่กับแม่ไว้เลยนะจะตามใจผมหน่อยไม่ได้เหรอ" สายลมพูดด้วยน้ำเสียงอ้อน ๆ จนเกรซต้องยอมใจอ่อนเพราะเธอเองก็อยากขอบคุณที่เขาช่วยเธอไว้เหมือนกัน"ไปก็ไปแต่อย่าดึกมากล่ะเพราะพรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงาน" เกรซตอบ"แค่กินข้าวด้วยกันเฉย ๆ ไม่ดึกหรอก" สายลมพูด"อืม" เกรซตอบสายลมพาเกรซมาดินเนอร์ที่ร้านอาหารสุดหรูบนตึกสูงใจกลางเมือง บรรยากาศในร้านมีเสียงดนตรีคลอเบา ๆ ดูโรแมนติกสุด ๆ ทิวทัศน์ยามค่ำคืนของกรุงเทพช่างสวยแปลกตาจนเกรซแทบจะลืมเรื่องราวความเครียดที่เกิดขึ้นวันนี้ไปเลย"ฉันไม่เคยเห็นกรุงเทพสวยขนาดนี้มาก่อนเลย" เกรซพู
#เกรซ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฉันดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปมากเกินหรือเปล่าฉันถึงได้ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะผลักเขาออกไปเลยแต่ในทางกลับกันฉันดันรู้สึกดีกับสัมผัสจากเขามาก ๆ สายลมอ่อนโยนต่อฉันมากจนฉันรู้สึกเคลิ้มไปกับเขาเลย จ๊วบ...จ๊วบ...จ๊วบ สายลมขยับปากช้า ๆ พร้อมกับยกมือขึ้นมาประคองใบหน้าของฉันให้เงยขึ้นเพื่อให้เขาสามารถจูบได้ถนัดกว่าเดิมจากนั้นเขาก็เริ่มสอดลิ้นเข้ามาตวัดเกี่ยวพันในโพรงปากของฉันอย่างช่ำชองราวกับกำลังควานหาความหวานจากปากของฉันยังไงยังงั้น สายลมค่อย ๆ เลื่อนมือลงมาที่หน้าขาของฉันแล้วลูบไล้มันเบา ๆ จนฉันขนลุกซู่ฉันจึงยกมือขึ้นมาออกแรงดันที่หน้าอกของเขาเบา ๆ สายลมจึงหยุดทันทีพร้อมกับถอดจูบออกมามองหน้าฉันด้วย แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก แม้จะยังไม่ได้ทำอะไรแต่หัวใจของฉันมันเต้นเร็วมากจนฉันรู้สึกเหนื่อย สีหน้าของสายลมที่มองฉันอยู่ตอนนี้เหมือนกับว่าเขากำลังต้องการฉันมาก ๆ แต่พอฉันบอกให้หยุดเขาเขาก็ยอมหยุดทันทีจนดูเหมือนกับว่าเขากำลังพยายามอดกลั้นอารมณ์ความปราถนาของตัวเองเอาไว้อยู่ "ผมขอโทษ" สายลมพูดออกมาด้วยแววตารู้
หลังจากนอนอยู่แบบนั้นสักนาทีผมก็ยืดตัวขึ้นมาพร้อมกับถอนน้องชายของตัวเองออกมาถอดถุงยางเตรียมเปลี่ยนใส่อันใหม่"เดี๋ยวก่อน! จะทำไรอีกอ่ะ" พี่เกรซถามด้วยสีหน้าตกใจ"ก็เปลี่ยนถุงไง" ผมตอบ"เปลี่ยนทำไม" พี่เกรซถาม"เปลี่ยนทำอีกรอบไง" ผมตอบ"ไม่เอาแล้วเหนื่อย" พี่เกรซพูดแล้วดึงมาห่มมาคลุมตัว"แต่ของผมมันแข็งอีกแล้วอ่ะ" ผมตอบพร้อมกับจับมือของพี่เกรซมาสัมผัสกับน้องชายของผมและเมื่อเธอแตะโดนน้องชายของผมเธอก็หันมามองหน้าผมทันที"นายคึกเกินไปป่ะ" พี่เกรซพูดทั้งที่มือยังกำน้องชายของผมไว้อยู่"ก็พี่สวยหนิ" ผมตอบ"พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงานแต่เช้านะ" พี่เกรซพูด"น้า~ นะครับ" ผมลองใช้สายตาอ้อน ๆ เธอและดูเหมือนว่ามันจะได้ผลด้วยเพราะพี่เกรซดูมีความลังเลใจอยู่ไม่น้อย"นะครับพี่เกรซ" ผมพูดแล้วจับมือของพี่เกรซที่กำน้องชายของผมไว้อยู่ให้ขยับรูดมันเบา ๆ "อืม ก็ได้แต่แค่รอบเดียวนะพรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงานแต่เช้าจริง ๆ" พี่เกรทตอบหลังจากชั่งใจอยู่สักพักเพราะตอนนี้มันก็เหลืออีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว
09:30 น."อ่ะ! มีอะไรก็ว่ามา" โจ้เดินมานั่งที่โต๊ะแล้วถามด้วยสีหน้าเบื่อ ๆ "มีอะไรยังไงว่ะ" สายลมถาม"เอ้า! ก็ที่มึงเรียกให้กูมามอตอนนี้ไง มีอะไรด่วน" โจ้พูด"เปล่าอ่ะไม่มีไร" สายลมตอบ"ไม่มีอะไรแล้วมึงเรียกกูมาทำไม" โจ้ถาม"กูก็แค่ไม่อยากอยู่คนเดียวเฉย ๆ" สายลมตอบ"แล้วมึงจะรีบออกมาแต่เช้าเพื่อ มึงไม่อ่านในไลน์กลุ่มเหรอว่ะว่าวันนี้คาบเช้าเขายกคลาสอ่ะ" โจ้พูด"อ่านแล้ว" สายลมตอบ"อ่านแล้วแล้วมึงจะสาระแนมาทำไมแต่เช้าครับ ทำไมมึงไม่นอนเล่นที่คอนโดมึงก่อนครับแล้วพอถึงคาบบ่ายมึงก็ค่อยเสนอหน้าออกมาเรียน" โจ้พูด"กูไม่ได้มาแต่เช้าแต่กูขี้เกียจวนรถกลับไปคอนโดก็เลยเรียกมึงมาอยู่เป็นเพืื่อนนี่ไง" คำตอบของสายลมทำให้ยิ่งฟังโจ้ก็ยิ่งอารมณ์ขึ้น"ไอ้เชี้ยลม! มึงก็รู้นิหว่าว่าอาจารย์ประภาสแกยกคลาสยากขนาดไหนแล้วนี่กูอุตส่าห์ได้โอกาสนอนตื่นสายแล้วแท้ ๆ มึงก็ยังโทรขุดกูออกมาจากเตียงอีก ไอ้เพื่อนชั่ว" โจ้ว่าสายลมด้วยความหงุดหงิดเมื่อรู้ว่าความจริงว่าที่เพื่อนเรียกให้เขามาเป็นเพราะแค่ไม่อยากอยู่คนเดียวทั
"อาหารไม่ถูกปากเหรอครับ" โจ้เห็นเมษาทำสีหน้าไม่จอยเท่าไหร่เลยคิดว่าร้านที่เขาเลือกอาจไม่ถูกใจเธอ "เปล่าค่ะ อาหารอร่อยมากแต่ที่เมษาเป็นแบบนี้เพราะเมษากำลังนอยด์อยู่" "นอยด์ นอยด์เรื่องอะไรครับ" เมษาหันไปหยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมาวางบนโต๊ะแล้วชี้ให้โจ้ดูถึงรอยตำหนิที่เกิดขึ้น"ก่อนมานี่เมษารีบมากจนเผลอทำกระเป๋าเกี่ยวกับพุ่มไม้หน้าคณะหนังมันก็เลยเกิดรอยถลอกแบบนี้ คุณพ่อเมษาเพิ่งซื้อให้ด้วยเมษาก็เลยเสียใจนิดหน่อยที่ทำมันพัง" สีหน้าเศร้า ๆ ของเธอช่างดูน่าสงสารจนโจ้แทบอยากจะเข้าไปปลอบ"ไม่เป็นไรนะครับ พี่ว่ารอยมันเล็กน้อยมากเลยคงไม่มีใครเห็นหรอกน้องเมษาไม่ต้องเสียใจไปนะ วันนี้วันเกิดทั้งทียิ้มหน่อยสิครับ" "แต่ว่าถึงไม่มีใครเห็นแต่เมษาก็เห็นอยู่ดีจะไม่ให้เมษาเสียใจเลยเมษาคงทำไม่ได้หรอกค่ะ เนี่ยไม่รู้เลยว่าถ้าคุณพ่อรู้ว่าเมษาไม่รักษาของที่ท่านให้มาเขาจะเสียใจมากแค่ไหน" ยิ่งโจ้ได้ยินเมษาพูดแบบนั้นเขาก็ยิ่งสงสารเธอเข้าไปใหญ่"เอางี้ครับน้องเมษาทานอาหารกับพี่ก่อนแล้วก็ต้องเลิกทำหน้าเศร้าด้วยนะเพราะเดี๋ยวพี่โจ้คนนี้จะพาน้องเมษาไปซื้อกระเป๋าใบใหม่เอง" เมษายิ้มขึ้นมาทันทีก่อนจะทำหน้าเศร้าอีกครั้ง
โจ้กำลังยืนล้วงกระเป๋าฮัมเพลงรอสาวของเขาอยู่ในห้างอย่างอารมณ์ดีแต่ในระหว่างนั้นสายตาของเขาก็ดันเหลือบไปเห็นหญิงสาวคนนึงในชุดทำงานหน้าตาคุ้น ๆ และเมื่อเขาดูจนมั่นใจแล้วว่าเธอเป็นใครจึงได้สาวเท้าเดินเข้าไปทางด้านหลังของเธอแล้วใช้มือแตะเบา ๆ ที่ไหล่จนเธอหันมา"ทำไมเป็นนายอีกล่ะเนี่ย" แจนถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเมื่อหันกลับมาแล้วเจอว่าคนที่มาสะกิดเธอนั้นคือโจ้"เอ้า? ที่นี่มันไม่ใช่ที่ของพี่คนเดียวนะครับผมถึงจะมาไม่ได้อ่ะอีกอย่างพวกเราก็คนกันเองทั้งนั้นเจอกันทั้งทีจะทักทายกันดี ๆ ไม่ได้เลยหรือไง" "ไม่ได้""ดุจังอ่ะ ดุแบบนี้ระวังโดนแฟนทิ้งนะครับ" โจ้พูดออกไปแบบไม่คิดอะไรเพราะเขารู้ว่าแจนมีแฟนแล้วแต่ยังไม่รู้ว่าเธอเพิ่งถูกแฟนนอกใจมาแต่สำหรับแจนคนำพูดของโจ้มันทำให้เธอรู้สึกโมโหเอามาก ๆ จนหันไปมองตาขว้างใส่ของทันที"โห่~ ผมแค่พูดเล่นเองทำไมต้องทำหน้าดุขนาดนั้นด้วยอ่ะ" โจ้รู้สึกได้ว่าแจนกำลังไม่พอใจเขาเท่าไหร่"นายจะไปไหนก็ไปเถอะไปฉันไม่อยากเห็นหน้านายแล้วต่อไปถ้าบังเอิญเจอฉันที่ไหนก็ไม่ต้องมาทักอีกเข้าใจไหม" พูดจบแจนก็หมุนตัวเตรียมจะเดินหนีออกไปแต่เธอก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าข้างหน้าของเธอคื
ระหว่างนั่งทำงานในหัวของเกรซก็มีแต่เรื่องที่เธอได้ยินคนเอาไปนินทาให้ห้องน้ำ ที่ผ่านมาเธอไม่เคยรู้เลยว่าพนักงานที่นี่มีคนคิดกับเธอแบบนี้ด้วยเพราะที่ผ่านมาเธอเป็นที่ชื่นชอบของทุกคนมาตลอด"แสดงว่าที่ผ่านมาพวกเขาก็เฟคใส่ฉันสินะ" เกรซรู้สึกนอยด์จนไม่อยากจะทำงานต่อแล้วเธอฟุบตัวลงกับโต๊ะด้วยใบหน้าบูดบึ้งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหมายจะโทรหาสายลม"ไม่ได้สิ ช่วงนี้ลมกำลังยุ่งอยู่ถ้าเราโทรไปเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังเขาต้องกังวลจนไม่มีสมาธิเตรียมตัวแน่ ๆ"เกรซคว่ำโทรศัพท์ลงแล้วถอยหายใจออกมาเสียงดังมหาลัยกิ๊กสะกิดสายลมและเป้ให้หันไปดูโจ้ที่เอาแต่เล่นโทรศัพท์ไม่สนใจงานตรงหน้า รอยยิ้มสดใสราวกับไม่มีเรื่องให้กังวลใจของโจ้ทำเอาเพื่อน ๆ ทุกคนหมันไส้จนอดใจไม่ไหว เป้หยิบยางลบขึ้นมาปาเข้าไปโดนกลางหน้าผากของโจ้จัง ๆ "โอ๊ย! ไอ้เป้มันทำกูทำไมว่ะ" "งานตรงหน้ากองเท่าภูเขามึงยังจะเอาเวลาอันน้อยนิดของมึงไปสนใจอย่างอื่นอีกนะ""เออ งานเดี่ยวมึงยังไม่ส่งเลยแล้วไหนจะงานกลุ่มกับพวกกูอีกถ้ามึงยังทำตัวเป็นภาระเพื่อนแบบนี้กูลบชื่อมึงออกจากงานแน่ไอ้โจ้" "โห่กิ๊กเพื่อนรัก กูไม่ได้อยากอู้งานนะเว้ยแต่พอดีน้องเมษาเขามีปัญห
"คุณต๊อดนี่เก่งนะคะหาร้านอาหารอร่อย ๆ บรรยากาศดี ๆ แบบนี้มาใช้คุยงานทำให้ดิฉันรู้สึกผ่อนคลายมากเลย" "ขอบคุณครับ" "กลับกันถ้าให้ฉันเป็นคนเลือกร้านในครั้งนี้ฉันคงจิ้มเอาสักร้านนึงในห้างนั้นแหละค่ะ" "จริง ๆ ผมก็ไม่ได้เก่งอะไรหรอกครับปกติก็ยกให้คุณเกรซเธอจัดการตลอดแต่ร้านนี้ผมเคยมาทานกับเพื่อน ๆ แล้วติดใจอยากกลับมาทานอีกก็เลยใช้ความเห็นแก่ตัวนิดนึงเลือกตามใจตัวเองน่ะครับ" "ดีเลยค่ะ ดิฉันรู้สึกประทับใจมากจริง ๆ""ดีใจที่คุณกมลชอบนะครับส่วนเรื่องงานผลรับรองเลยว่าทางเราจะตั้งใจทำสุดความสามารถอย่างแน่นอน""ได้ร่วมงานกับคุณต๊อดทีไหร่ดิฉันรู้สึกวางใจทุกครั้งเลยค่ะ หวังว่าครั้งนี้พวกเราจะประสบความสำเร็จไปด้วยกันนะคะ" "แน่นอนครับ" "งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ" "ครับ" "ยินดีที่ได้ร่วมงานอีกครั้งนะคะคุณเกรซ" "เช่นกันค่ะคุณกมล" หลังจากที่กมลและเลขาของเขาออกไปเกรซก็รู้สึกโล่งขึ้นมากจนเผลอถอนหายใจออกมาเสียงดัง"โห~ ดูท่าเมื่อกี้คุณคงเครียดมากเลยสินะถึงได้ถอนหายใจใส่ผมแรงขนาดนี้" ต๊อดหันมามองเกรซพร้อมกับเอ่ยแซว"ขอโทษค่ะคุณต๊อด...คือพอดีงานนี้เกรซมีเวลาเตรียมตัวไม่มากเท่าไหร่เล
ในระหว่างที่เกรซเดินลงมาดื่มน้ำที่ชั้นล่างคนที่เหลือก็กลับมาถึงบ้านพักพอดี "กลับมากันแล้วเหรอ" เกรซทักทายทุกคนทันที"อืม" พีต้าตอบ"เป็นไงบ้างอ่ะ" ปานวาดถาม เกรซทำหน้างงเหมือนไม่เข้าใจว่าปานวาดถามถึงเรื่องอะไร"เป็นไงอะไรอ่ะ" เกรซถามกลับ"เอ้าก็สายลมไง" ปานวาดตอบ"ฮะ!" เกรซตกใจเพราะที่ปานวาดถามถึงสายลมหลังจากพวกเขาเพิ่งจบกิจกรรมรักกันไป"เอ่อ~ กะ แกรู้เรื่องนี้ได้ไหนเนี่ย" เกรซถาม"ก็ฉันเห็น-" "แกเห็นด้วยเหรอ! เห็นได้ไงอ่ะพวกแกเพิ่งกลับมาหนิ" เกรซตกใจเข้าไปใหญ่จนเก็บสีหน้าไม่อยู่แล้ว"แกเป็นบ้าอะไรของแกเนี่ยเกรซ ตกใจอะไรขนาดนั้น" แจนถาม"ใช่ ที่ฉันถามก็เพราะเป็นห่วงสายลมมันเฉย ๆ หรือว่าแค่เป็นห่วงแฟนแกพวกฉันก็ทำไม่ได้เลย" ปานวานพูด"ฮะ? เป็นห่วง" เกรซงงเพราะจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเพื่อน ๆ กำลังพูดถึงเรื่องอะไร"อื้ม" ปานวาดตอบ"เดี๋ยวนะฉันกำลังงง" เกรซตอบ"งงอะไรว่ะก็แกเป็นคนทักมาบอกฉันเองไม่ใช่หเหรอว่าสายลมไม่สบายขอกลับมาพักก่อน" พีต้าพูด"ใช่ ฉันเห็นข้อความของแกจากเครื่องพีต้าก็เลยลองถามดูด้ววความเป็นห่วงเนี่ยว่าน้องมันดีขึ้นหรือยัง" ปานวาดตอบ"ฉันส่งไปเหรอ" เกรซดีสึกโล่งขึ้นมาหน่อย
สายลมรู้สึกเบื่อกับการเดินไปเดินมาในตลาดแล้วแต่เกรซยังคงสนุกอยู่จึงทำให้เขาไม่ได้กลับสักที "พี่เกรซ" สายลมเรียก"หื้ม" เกรซตอบ"กลับกันเถอะ" สายลมพูด"อีกแป๊ปนึงสิ" เกรซตอบ"แต่เราเดินเที่ยวมาตั้งแต่ 6 โมงจนตอนนี้จะ 2 ทุ่มแล้วนะ" สายลมตอบ"แต่พวกพีต้านัดกลับพร้อมกันตอน 2 ทุ่มครึ่งไม่ใช่เหรอ" เกรซถาม"ก็ใช่แต่ว่าผมไม่ไหวแล้วอ่ะ" สายลมตอบ"นายเป็นอะไร" เกรซถามด้วยความเป็นห่วง"ฮะ เอ่อ...ผมปวดหัวเหมือนจะไม่สบายตั้งแต่เมื่อวานแล้วอ่ะแถมวันนี้พวกเราก็ไปเที่ยวกันมาทั้งวันอีกก็เลยรู้สึกไม่ค่อยดี" สายลมตอบ"แล้วทำไมถึงไม่บอกแต่แรกล่ะ" เกรซถาม"ผมเห็นทุกคนกำลังสนุกกันอยู่เลยไม่อยากทำให้หมดอารมณ์เที่ยวกัน" สายลมตอบ"งั้นพวกเรากลับกันก่อนก็ได้นายจะได้ไปอาบน้ำนอนพักผ่อนไว ๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ยังต้องขับรถกลับอีก" เกรซตอบ"อืม" สายลมตอบจากนั้นทั้งสองคนก็พากันเดินกลับไปที่รถ"ให้ฉันขับให้ไหม" เกรซถาม"ผมไหว" สายลมตอบ"ฉันขับให้ได้นะ" เกรซตอบ"ผมไหวจริง ๆ พี่ขึ้นรถเถอะ" สายลมตอบ"ก็ได้" เกรซยอมแต่โดยดีเพราะถ้ายืนเถียงกันไปแบบนี้สายลมคงไม่ได้กลับไปพักแน่ เมื่อมาถึงบ้านพักเกรซก็บอกให้สายลมขึ้นห้องไปก่อนเพ
"ไหนตอนแรกยังบ่นอยู่เลยว่าผมสั่งมาเยอะเกินอ่ะทำไมตอนนี้พี่ถึงได้กินเอา ๆ" สายลมพูดพร้อมมองเกรซที่เอาแต่ทานอาหารที่เขาสั่งมาอย่างเอร็ดอร่อย"ถ้ากินไม่หมดมันก็เสียดายหนิ" เกรซตอบแล้วก็ทานต่อ"ไม่ใช่มั้ง" สายลมพูด"อะไรไม่ใช่" เกรซถาม"ก็เมื่ิกี้พี่เอาแต่บ่นผมว่าผมใช้เงินสิ้นเปลืองอย่างงั้นฟุ่มเฟือยอย่างงี้แต่ตอนนี่พี่กลับอารมณ์ดีสนใจแต่อาหารไม่สนใจมเลย" สายลมตอบ"ก็ได้กินของอร่อยโดยไม่ต้องเสียตังค์สักบาทใครจะไม่อารมณ์ดีบ้าง" เกรซตอบ"ฮึ~" สายลมขำให้กับท่าทางน่ารักของเกรซ"อ่ะ" เกรซยื่นกุ้งที่เพิ่งแกะให้สายลมแต่เขาไม่ยอมยกจานมารับดี ๆ แต่กลับอ้าปากให้เกรซป้อนซะงั้น"โตขนาดนี้แล้วยังกินเองไม่เป็นอีก" เกรซบ่นเหมือนรำคาญแต่ก็ยอมป้อนใส่ปากให้เขาแต่โดยดี"ให้แฟนป้อนมันอร่อยกว่าหนิ" สายลมตอบ"อยู่บ้านก็ต้องทำกับข้าวให้กินมาเที่ยวแล้วก็ยังต้องคอยดูแลอีกไม่รู้ว่าสรุปแล้วฉันได้แฟนหรือลูกกันแน่" เกรซบ่นทั้งที่มือก็ยังคอยแกะกุ้งให้สายลมอยู่ สายลมยิ้มแล้วยื่นหน้ามากใกล้เกรซ"ได้แฟนหรือได้ลูกก็ไม่ต่างกันหรอก" สายลมพูดเบา ๆ จนเกรซต้องเงยหน้ามามองเขาด้วยความสงสัยว่าจะกระซิบทำไม"เพราะสุดท้ายแล้วก็กินนม
สายลมพาเกรซไปที่ร้านอาหารในตลาดแต่เมื่อเข้าไปเกรซก็ถึงกับงงไปเลยเพราะไม่ว่าคนในร้านจะเยอะแค่ไหนแต่เธอก็ยังหาเพื่อนของเธอไม่เจอสักคนเลย"ลม" เกรซเรียกสายลมไว้ก่อนที่เข้าจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ"ฮึ?" สายลมตอบ"พวกเรามาถูกร้านจริง ๆ ใช่ไหมทำไมไม่เห็นมีใครเลย" เกรซถาม สายตาของสายลมค่อนข้างมีพิรุธเขาเดินเข้ามาหาเกรซใกล้ ๆ "พอดีผมไม่อยากทานร้านนั้นอ่ะกฺ็เลยพาพี่มาที่นี่แทน" สายลมตอบ"อ้าว~ แล้วแบบนี้ที่ทุกคนรอเราอยู่ล่ะจะทำยังไง" เกรซถาม เธอรู้สึกไม่ดีที่ทำให้เพื่อน ๆ ต้องรอเก้ออยู่เพราะก่อนหน้านี้ตอนสายลมแวะปั๊มพีต้าได้ถ่ายเมนูอาหารส่งมาให้เธอเลือกเยอะแยะเลยเพื่อที่จะได้สั่งไว้รอเธอกับสายลมดังนั้นเธอจึงเลือกอาหารที่เธอกับสายลมชอบไปเยอะพอสมควรด้วยความหิว"ผมบอกกับพวกไอ้โจ้ไปแล้วอ่ะว่าให้พวกเขากินไปเลยไม่ต้องรอพี่ไปตอนนี้ก็น่าจะไม่เหลืออะไรให้กินแล้วมั้ง" สายลมตอบ"ทำไมทำแบบนี้ล่ะ คนอื่นเขาจะคิดยังไงที่พวกเราบอกให้เขารอตอนแรกอ่ะอีกอย่างฉันก็ฝากเพื่อนสั่งเมนูโปรดนายไว้ให้ตั้งหลายอย่างสุดท้ายแล้วพวกเราก็ไม่ไปกิน นายไม่เกรงใจเพื่อนฉันบ้างเลยเหรอ" เกรซว่าออกไปด้วยความรู้สึกไม่พอใจ"ผมขอโทษ~ เดี๋ยวเ
อควาเรียม"เดี๋ยวพอเข้าไปข้างในมึงก็หาจังหวะพาพี่เกรซแยกออกไปซะนะ" กิ๊กกระซิบบอกเบา ๆ สายลมก็รีบพยักหน้าตอบทันที"นานมากแล้วนะเนี่ยที่ไม่ได้มาเดินอควาเรียมแบบนี้" พีต้าพูด"ถ้างั้นพวกเราก็เข้าไปกันเลยดีไหมครับ" เป้พูด"ไป ๆ ๆ" พีต้าตอบแล้วรีบเดินไปคล้องแขนปานวาดกับเกรซแล้วเดินนำเข้าไป"เอ่อ~" สายลมจะคว้ามือของเกรซแต่ก็ไม่ทันจึงหันมามองแก๊งค์เพื่อน ๆ ด้วยความผิดหวัง"เดี๋ยวพวกกูช่วยสร้างโอกาสให้ใหม่" โจ้พูดพร้อมเดินเข้าไปกอดคอสายลมเพื่อให้กำลังใจจากนั้นพวกเขาทั้งสี่คนก็เดินตามแก๊งค์ของเกรซเข้าไป"แจนมาเร็ว ๆ มายืนตรงนี้" พีต้าพูดพร้อมกวักมือเรียกแจนให้เข้าไปถ่ายรูปกับเพื่อน ๆ"มุมนี้ด้วย ๆ" สายลมและเพื่อน ๆ ยืนจับกลุ่มมองดูรุ่นพี่วัย 30 ที่ดูตื่นเต้นกันมาก ๆ กับบรรยากาศในความเรียมแถมยังเอาแต่จับกลุ่มถ่ายรูปกันทุกตลอดแทบทุกมุมจนเขาไม่สามารถแทรกตัวไปอยู่กับเกรซได้เลย"กูไม่คิดว่าพี่เขาจะตื่นเต้นกับการดูปลามากขนาดนี้มาก่อนเลย" โจ้พูด"นั่นดิ" เป้ตอบ"ตอนนี้ที่พวกมึงต้องห่วงคือจะช่วยไอ้ลมยังไงมากกว่าป่ะ" กิ๊กพูด"พี่เกรซไม่ยอมห่างจากเพื่อนเลยแบบนี้กูจะชวนเขาไปเดินเล่นกันสองคนได้ยังไงว่ะ"