บทที่ 4 บีบหัวใจ

บทที่ 4

บีบหัวใจ

หลายวันผ่านมา...เช้าวันนี้ปวริศาเร่งออกจากบ้านเพื่อไปที่ทำงาน เธอหวังว่าอย่างน้อยการหลีกเลี่ยงเจอหน้าของภาธรสักระยะ คงจะทำให้เธอคลายทุกข์ไปบ้าง แม้รู้ว่าวิธีนี้ไม่ใช่ทางแก้ไข

ไม่ถึงยี่สิบนาทีจากเวลาเริ่มงาน ความหวังของปวริศาก็พังทลายลง เพราะตอนนี้ภาธรมายืนอยู่ตรงหน้ากันแล้ว แถมข้างกายก็มีมาติกายืนอยู่ด้วย

“ผมพาพนักงานใหม่มาแนะนำ”

ภาธรบอกจุดประสงค์ที่มายังแผนกนี้ ส่วนมาติกานั้นพนมมือทั้งสิบขึ้นแล้วไหว้อย่างมีมารยาทกับทุกคน พร้อมกับโปรยรอยยิ้ม

“คุณป่านนั่งตรงนี้นะครับ เดี๋ยวผมจะสอนงานให้เองครับ”

ศรันย์หัวหน้าของแผนกออกไปรับพร้อมบอกตำแหน่งโต๊ะทำงานของมาติกาที่ถูกจัดให้ไว้แล้ว ทุกคนมองด้วยความประหลาดใจและอึ้งๆ เพราะไม่คาดคิดว่าพนักงานใหม่จะเป็นอดีตคนที่เจ้านายรัก พวกเธอคิดกันว่าคือคนของมารดาภาธรเสียอีก

เสียงเข้มที่สั่งออกมาไม่ต่างจากคำประกาศิตทำให้ศรันย์หยุดชะงัก

“ปวริศาต้องเป็นคนสอนงาน”

“เอ่อ...คือ”

ศรันย์ทำสีหน้ารู้สึกแย่เพราะรู้ดีว่าสถานการณ์น่าอึดอัดจะเกิดขึ้นและตนไม่อยากให้ลูกน้องทำงานด้วยความลำบากใจ เพราะใครกันมันจะอยากสอนงานคนที่เป็นต้นเหตุให้อกเดาะ พลางหันไปมองหน้าปวริศาทั้งเห็นใจและสงสาร

ด้านคนถูกมองก็หักห้ามความอ่อนแอเอาไว้ เพราะต่อให้ทุกข์หรือเจ็บปวดเท่าไร อยู่ต่อหน้าเขาหล่อนก็จะปั้นหน้าว่าเข้มแข็งหรือไม่ก็ปั้นหน้าว่ามีความสุข ก่อนเสียงเล็กจะบอกด้วยความหนักแน่น

“หวานสอนได้ค่ะพี่รัน”

เธอคิดไว้ไม่ผิด จึงเตรียมใจมาส่วนหนึ่งแล้ว

ถึงอยากจะแย้ง ทว่าศรันย์ก็รู้ดีว่าตัวเองเป็นแค่ลูกจ้าง ถ้าเปรียบก็ไม่ต่างจากเขาเป็นแค่ไม้ซีก ภาธรคือไม้ซุง จะไปงัดข้อด้วยยังไงก็ไม่มีทางชนะได้

ปวริศาฉีกยิ้มให้กับทุกคนที่กำลังมอง เธอรู้ว่าไม่ควรทำให้ใครเป็นห่วงรวมถึงยิ้มบางๆ ให้มาติกาด้วย

คนเผด็จการทิ้งรอยยิ้มร้ายๆไว้ก่อนจะเดินออกมา แล้วตรงไปที่ห้องทำงาน ไม่ทันจะหย่อนก้นนั่งด้วยซ้ำ ทักษ์ดนัยก็เข้ามาขอพบ พร้อมกับมีบางสิ่งในมือ

“นายครับ เป็นอย่างที่คาดการณ์ไว้ครับ” ทักษ์ดนัยบอกพร้อมกับส่งสิ่งนั้นไปให้ นั่นคือหนังสือพิมพ์ของชุมชนแห่งหนึ่ง ซึ่งถูกตีแผ่ด้วยข่าวการบุกรุกบ้านจัดสรร

ถ้อยคำรายงานรวมถึงหลักฐานในมือ ทำให้สีหน้าของภาธรมีความเครียดแผ่ซ่าน พร้อมกับรู้สึกเหมือนมีลาวาร้อนๆ ไหลเข้ามาในทรวง เพราะตอนนี้กำลังจะมีภัยอันตรายเข้ามาก่อนจะออกคำสั่ง

“ไปหาหลักฐานกับหน้ามันมา” และถือว่าโชคดีเสียเหลือเกินที่สำเหนียกได้ถึงอันตรายก่อนและตัดสินใจทำบางสิ่ง ไม่เช่นนั้นใครบางคนคงจะแย่

“ครับ”

ทักษ์ดนัยพยักหน้ารับคำสั่งก่อนจะล่าถอยออกมา ปล่อยให้เจ้านายได้ใช้ความคิดต่อ

“หวานพอจะสอนให้คุณป่านเข้าใจไหมคะ”

ปวริศาร้องถามเมื่อสอนขั้นตอนการทำงานอย่างแรกให้กับมาติกาได้ฟัง รวมถึงจัดแจงทำให้ดู

“ป่านพอเข้าใจค่ะ แต่ทำจริงคงจะต้องถามคุณหวานอยู่” เพราะหญิงสาวทิ้งเรื่องพวกนี้ไปนาน จึงทำให้ยากที่จะต่อติดไม่ใช่น้อย

“หวานยินดีค่ะ”

“เที่ยงแล้ว ปกติคุณหวานไปทานข้าวที่ไหนหรือคะ” พอเหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้ได้เวลาพักเที่ยงแล้ว แถมยังเห็นว่าพนักงานคนอื่นก็เริ่มทยอยกันออกไปกินข้าวแล้ว

“ฝั่งตรงกันข้ามมีศูนย์อาหารค่ะ”

“งั้นป่านขอตามคุณหวานไปทานด้วยนะคะ จะรบกวนไหม”

“ไม่เลยค่ะ”

คนตัวเล็กส่ายศีรษะและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร เธอพอรู้ว่ามาติกานั้นเป็นคนดีระดับหนึ่งจึงควรเปิดใจ

ความคิดของมาติกาถูกเบรกด้วยน้ำเสียงเข้มๆของภาธร ทำให้ผู้หญิงทั้งสองคนเงยหน้าขึ้นไปมอง

“ไปทานข้าวกับผม”

“ป่านขอไปทานข้าวกับคุณหวานได้ไหมธร” มาติกาบอกพร้อมส่งสายตาขอ เพราะอยากจะสานสัมพันธ์กับปวริศา เธออยากให้ผู้หญิงอีกคนรู้ว่าตนไม่ได้มาร้าย แต่มีความจำเป็น

ทว่าคนถูกขอกลับส่ายหน้า จนมาติกาเริ่มหน้าบูดยามถูกปฏิเสธ ทว่ายังไม่ลดความพยายาม

“งั้นขอให้คุณหวานไปทานข้าวกับเรา”

“เขาอยากไป ทนได้หรือ” เลิกคิ้วสมทบ

“หวานไปทานกับพวกพี่ๆได้ค่ะ คุณป่านไปเถอะค่ะ ทานให้อร่อย”

หล่อนเองก็ไม่อยากจะไปกินข้าวกับเขาเหมือกันเพราะรู้ว่าไม่มีทางที่จะได้กินข้าวแบบมีความสุข เผลอๆ จะได้กินข้าวเคล้ากับน้ำตาแทน ก่อนจะลุกพึ่บจากเก้าอี้แล้วเดินออกมาให้พ้น

ด้านมาติกาก็มองตามไปด้วยใจที่มีแต่ความอึดอัด พลางถอนลมหายใจออกมาอย่างหนักอก ที่สำคัญความรู้สึกผิดมีเต็มไปหมด

ปวริศาเร่งเดินตามกลุ่มของเพื่อนร่วมงาน และพอหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้ที่ร้านประจำ