บทที่ 5 พร่าผลาญใจ

ปวริศาเร่งเดินตามกลุ่มของเพื่อนร่วมงาน และพอหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้ที่ร้านประจำ

ทุกคนก็หันมามองพร้อมกับสายตามีคำถามกันทุกคน เพียงยังไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถามออกมา เนื่องด้วยกลัวกระทบความรู้สึก

“หวานหย่าแล้วค่ะ คุณธรเป็นอิสระ” ร่างบางพูดออกไป ไม่จำเป็นต้องมีใครถามออกมา แค่มองตาก็พอรู้ได้ พร้อมกับต้องยิ้ม เพราะมันคือการให้กำลังใจตัวเองที่ดีของหล่อน

“ไหวหรือเปล่า พวกพี่ยินดีให้หวานระบายนะ” หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นมาอย่างเห็นอกเห็นใจ ขนาดได้ใช้นามสกุลร่วมกัน ก็ยังแทบจะไม่ให้ความสำคัญ ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงว่าปวริศาจะต้องเจอกับอะไร

“หวานไหวค่ะ” ใบหน้าเคล้าความเศร้า ปวริศาไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วงไปมากกว่านี้ ที่สำคัญภาธรจะไม่ได้เห็นน้ำตาเม็ดร้อนๆ หรือดวงตาที่อ่อนไหวอีก

“แล้วคุณท่าน…” ผู้หญิงคนเดิมถามต่อ

“ยังไม่ทราบ หวานขอให้คุณธรยังไม่บอก หวานจะหาเวลาเหมาะ ๆ บอกเอง” ตอนนี้ก็ได้แต่ไปสอบถามอาการของสรวิศจากนางพยาบาลเป็นระยะ เธออยากให้ท่านดีขึ้นไวๆ แม้ว่าหนึ่งในความห่วงใยนั้นจะมีความอยากเป็นอิสระจากความเจ็บปวดอยู่ด้วยก็ตาม

“พวกพี่อยู่ข้างหวานนะ” ปวริศาเป็นที่รักของทุกคน

กลับมาทางด้านของภาธรและมาติกา หลังจากกินข้าวเสร็จ ภาธรก็เป็นคนแรกที่ชิงพูดบางสิ่ง และทำให้มาติกาดวงตาไหววูบ “ทางนั้นเริ่มแล้ว”

สีหน้าของภาธรขรึมเข้ม

มาติกาออกอาการสั่นกลัว และสีหน้าย่ำแย่

“ไม่ต้องห่วง ผมเอาอยู่” ชายหนุ่มบอกให้หญิงคนตรงหน้าได้รู้อย่างหนักแน่นและอยากให้สบายใจ “ขอแค่อย่างเดียวอย่าอยู่ห่างผม”

“แต่ป่านไม่ควรอยู่”

เพราะตอนนี้กลัวไปสารพัด จนใกล้จะจิตตกและกลัวว่าจะสร้างความเดือดร้อนให้กับคนรอบกาย

“ป่านเคยอยู่ข้างผมยังไง ป่านก็ยังอยู่ที่เดิมได้ ผมพร้อมให้ป่าน” ดวงตาเปล่งประกายดังคำพูด เขาพร้อมให้มาติกาอยู่ข้างๆเสมอ ไม่ว่าจะสถานะไหน

“แต่ป่านแย่งที่ของคุณหวานมา” น้ำเสียงที่พูดเจือสะอื้น

“เธอก็เคยแย่งที่ของป่าน”

ภาธรตอบ วงหน้าสำแดงถึงความกรุ่นโกรธที่พัดผ่านมาให้หวนคิด ทว่าก็ยอมรับว่ามันเบาบางไปกว่าแต่ก่อนมาก ก็ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลใด หรืออาจจะเป็นเพราะได้ส่งการแก้แค้นที่หอมหวานคืนกลับให้ปวริศาบ้างแล้ว

คำพูดของภาธรไม่ได้ทำให้มาติกาคลายความรู้สึกไปได้ นัยน์ตายังสะท้านความเศร้า

“ธร…เรายกเลิกมันไหม ป่านไม่อยาก…” ไม่พ้นจะได้พูดจบ คนตรงหน้าก็สวนกลับมาค้าน

“ธรยืนยันตามเดิม ไม่เปลี่ยนใจ” เขาใช้สายตามองประเมินคำพูดเหล่านั้นที่หลุดมาจากปากอวบอิ่มก็พอทราบถึงความคิด คนอย่างเขาหากรับปากแล้วไม่มีทางจะเปลี่ยนใจ

“ไปทำงานเถอะครับ”

แม้ว่าจะรู้ว่าภาธรก็เป็นคนรอบคอบและไหวพริบดี ที่สำคัญจะไม่รับปากหากประเมินแล้วไม่สำเร็จ แต่หล่อนก็ยังหยุดความกังวลไม่ได้ มันกัดกินในทรวงจนแหว่งไปหมดแล้ว

ถึงจะลุกมาจนใกล้จะถึงประตูห้อง มาติกาก็อดหันไปมองภาธรอีกครั้งไม่ได้

ส่วนภาธรก็ก้มลงอ่านผลประกอบการของไตรมาสปัจจุบันต่อ สักสี่สิบนาทีต่อมาก็ได้รับข้อความหนึ่ง พอเปิดอ่านก็ทำให้ต้องพ่นลมหายใจออกมาคล้ายมีอาการหนักอก

วันนี้คงยังมีอีกเรื่องให้ต้องรับมือ

บทที่ 5

พร่าผลาญใจ

“ขึ้นรถซะ ปวริศา อย่าให้ฉันสั่งเป็นรอบที่สอง”

ดวงตาคนพูดวาวขึ้นเพราะคำสั่งกำลังถูกเพิกเฉย ที่สำคัญปวริศาทำเหมือนว่าไม่ได้ยินคำสั่งพร้อมกับเดินหนี ทำราวกับว่าเขาไม่มีตัวตนเป็นลมเป็นอากาศที่มองไม่เห็นซะอย่างนั้น จนทำให้ภาธรกัดฟันกรอด

ด้านมาติกาก็เริ่มเอ่ยสมทบเสียงหวาน พร้อมกับส่งสายตาวอนขอ เพราะไม่อยากให้เกิดสถานการณ์ตรงหน้าที่ดุเดือดไปมากกว่านี้

“ขึ้นรถเถอะค่ะคุณหวาน กลับด้วยกันนะคะ”

ด้านคนวางแผนจะหนีกลับบ้านเอง แผนการก็มาล้มไม่เป็นท่า ทั้งที่เธอเลือกจะหนีออกมาทางด้านหลังบริษัทแล้ว กลับยังมาเจอเขา ที่สำคัญเส้นทางนี้ไม่ใช่เส้นทางหลักที่เขาใช้สัญจรกลับบ้านสักหน่อย ทำไมถึงดวงไม่ดีแบบนี้ ปวริศาอดที่จะหัวเสียไม่ได้

แถมพอทำเป็นไม่ได้ยิน เขาก็ยังไม่เลิกขับรถตาม

“หรือไม่กล้า กลัวทำใจไม่ได้” ประโยคนี้ไม่ต่างจากคำท้าจากภาธร

หญิงสาวรู้ว่าขืนปฏิเสธ นั่นก็เท่ากับว่าภาธรจะยิ่งคิดว่าตัวเองเหนือกว่า ที่สำคัญเธอก็ไม่ได้คิดจะวิ่งหนีไปตลอดอยู่แล้ว “งั้นหวานจะกลับด้วย ขอบคุณนะคะคุณป่านที่ชวนหวาน”

หล่อนกล่าวขอบคุณเพียงมาติกา ส่วนภาธร หญิงสาวเลือกที่จะเมินเฉยเช่นเดิม

ภาธรกลับยิ้มบางๆอย่างพึงพอใจ

เพียงเลี้ยวรถเข้ามาในบ้าน ดวงตาของมาติกาก็มีประกายความกังวลขึ้นเค้าโครงหน้าส่อถึงความวิตกได้อย่างชัดเจน

“ธร รถคุณ...ป้า” น้ำเสียงติดสั่น ส่วนปวริศาก็มีอาการไม่ต่างกัน ความกลัวถูกแสดงออกมาทางสีหน้า เพราะคุณป้าที่มาติกาเรียกก็คือมารดาของภาธร ในตอนที่เธอเคยอยู่ในฐานะลูกสะใภ้ ท่านไม่เคยชอบเธอ

“ท่านบอกไว้แล้ว ยังไงท่านก็ต้องรู้ รับมือให้ไหว” ภาธรไม่ได้แสดงความตกใจ เพราะข้อความที่ถูกส่งมาก็คือข้อความจากมารดาที่บอกถึงจุดประสงค์ที่จะเข้ามาที่นี่