บทที่ 5 พร่าผลาญใจ03

“ช่วยดูแลป่าน”

นั่นอาจจะไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริง

บนโครงหน้าของคนฟังปรากฏรอยยิ้มอย่างสะใจ เพราะมันแสดงว่าปวริศามีค่าเพียงเท่าใด หล่อนพึงพอใจที่สุดหากลูกชายจะเกลียดและทำให้ปวริศานั้นเจ็บเหมือนที่เธอได้ประสบมา

“ยังไงแม่ก็ไม่ยอมรับ ไม่มีใครเหมาะกับธรเท่าหนูนิอีกแล้ว”จีบปากจีบคอพูดและมองยังคนที่ช่วยประคองหล่อนในตอนนี้ สายตามีความเอ็นดู ทว่าหนึ่งในนั้นก็คือความละโมบแทรกอยู่ด้วย

“เธอไม่เหมาะกับผม เพราะผมไม่ได้รักเธอ”

ประโยคแรกทำเอาคุณิตาหน้าชา ประโยคต่อมานั้นยิ่งกว่า ไม่ต่างจากถูกลากไปตบกลางสี่แยก เพราะทั้งรู้สึกเจ็บและอายจนอยากจะวิ่งหนี

“ถอยเถอะ ถ้าไม่อยากลงข่าวว่าแย่งสามีคนอื่น”

“ธร”

ภคนันท์เรียกชื่อลูกเสียงเขียวด้วยความไม่พอใจ ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความกรุ่นโกรธ

“จะให้ผมไปส่งไหมครับ”

“ธรไล่แม่” ผู้เป็นแม่ช้อนสายตามองอย่างตัดพ้อและน้อยใจ

“แม่ควรพักผ่อน ผมก็ด้วย” คนพูดไม่ได้ปฏิเสธ แต่ที่ทำเพราะอยากจะจบปัญหา

“นิพาคุณแม่กลับได้ค่ะ” คุณิตาพูดเสียงสั่น เธอมีความรู้สึกไม่ต่างจากภคนันท์ หล่อนทั้งน้อยใจและโกรธในเวลาเดียวกัน ตลอดมาเฝ้าหวังจะให้พี่ชายคนนี้ปรายตามามองกันบ้าง แต่ก็ไม่เคยมีสักครั้ง

“งั้นฝากด้วย”

พูดจบก็เดินไปอย่างไม่มีเยื่อใยกับหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน

ปล่อยให้คุณิตาน้ำตาแทบเล็ด ส่วนภคนันท์รีบปลอบฉับไวและถึงแม้ว่าวันนี้หล่อนจะถอยทัพ แต่เชื่อเถอะว่าเรื่องนี้เธอไม่มีทางให้มันจบลงแบบนี้แน่

เวลาประมาณยี่สิบเอ็ดนาฬิกา ก๊อก ๆ ๆ

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นสามครั้ง ทำให้เจ้าของห้องผละจากการพับเสื้อผ้าที่เพิ่งเสร็จจากการรีดแล้วเดินไปเปิดประตูนั้น พอได้เห็นว่าใครคือคนที่มาหน้าห้อง ปวริศาก็คอตก

นี่ดึกป่านนี้แล้ว เขายังจะตั้งใจทำลายความรู้สึกกันอีกหรือ แต่จะไม่เปิดออกไปเผชิญหน้า หล่อนก็เชื่อเช่นกันว่าสุดท้ายเขาก็จะหาทางเข้ามาจนได้

ร่างบอบบางสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วเปิดประตูไปประจันหน้ากับเจ้าของบ้าน

ภาธรกลับยังไม่ยอมพูด เขาเงียบมาร่วมสามนาทีแล้ว หญิงสาวสงสัย แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เขาทำให้ใจของหญิงสาวเรรวนอย่างหวั่นเกรง

นั่นคือการแย้มยิ้มบนใบหน้า แถมต่อจากนั้นภาธรยังเดินรุกเข้ามาหาจนหญิงสาวถอยเท้าหนี ก่อนประโยคร้ายๆจะหลุดออกมา

“นอนด้วยสิ คืนนี้ป่านไม่สะดวก”

คนฟังเม้มปากขณะที่ใจเริ่มสะท้าน เนื่องจากไม่คิดเลยว่าเขาจะร้ายได้ถึงขนาดนี้

“จะเหยียบหัวใจหวานไปถึงไหน จะเลวแบบนี้จริงๆใช่ไหมคะ”

“อื้ม มาดนี้ก็สนุกดีนี่” บุรุษตัวโตตอบอย่างไม่แคร์อะไร

คำตัดพ้อและความเสียใจผุดขึ้นมาในหัวสมองมากมาย แต่ปวริศาก็เลือกที่จะไม่พูดมันออกไป เพราะคงไม่เข้าไปถึงจิตสำนึกของคนตรงหน้า แถมในตอนนี้หัวใจดวงนั้นคงกลายเป็นหินไปแล้วกระมัง จึงกล้าพูดแบบนี้

“เห็นใจคุณป่านเธอเถอะค่ะ ไม่งั้นเห็นใจหวานก็ยังดี” ท้ายประโยคนี้มีน้ำเสียงขอร้องปะปน

“ก็เห็นใจอยู่นี่ กลัวจะเหงา” ภาธรพูดไปก็เดินรุกเข้าไปเรื่อยๆกระทั่งปวริศาจนมุม หลังไปติดกับผนังของห้องเรียบร้อยแล้ว เจ้าหล่อนยกมือขึ้นมาผลักอกกว้างทว่ามันกลับไม่สัมฤทธิผล ซ้ำมือที่ผลักยังถูกเขารวบขึ้นติดกับกำแพง

“หวานไม่เหงา หวานอยู่คนเดียวได้” หญิงสาวบอกเสียงแข็งและเชิดหน้าสู้กับเขา ถึงการต่อต้านจะไม่เป็นผล แต่จะไม่ให้เขารู้ว่ากำลังกลัวหรือว่าเจ็บปวดแน่

ภาธรร้องเฮอะออกจากลำคอ ก่อนจะพูดสวนตอบโต้

“น่าจะทำตั้งแต่สองปีที่แล้ว”

จากนั้นดวงหน้าของหญิงสาวก็ต้องเศร้าและเจือนลงอย่างรู้ซึ้งถึงความผิดนั่น

“พรุ่งนี้ไปทำงานพร้อมฉัน ถ้าไม่ทำ…เขาจะรู้”

ชายหนุ่มคิดว่าคนตรงหน้ารู้ดีว่าตนหมายถึงสรวิศ คนที่ปวริศาเทิดทูนนักหนา พลางผละออกห่างและเดินกลับออกมามุ่งไปยังห้องที่เป็นที่พักกายพักใจของตัวเองมาหลายคืน ซึ่งในนั้นก็มีเขาเพียงผู้เดียว

ปล่อยให้ปวริศาหวนนึกไปถึงอดีต เพราะมันถูกต้องตามคำพูดของชายหนุ่ม หากเมื่อสองปีที่แล้วเธอเข้มแข็งและมั่นคงในความถูกต้องมากกว่านี้ เรื่องราวต่างๆ ที่วุ่นวายอยู่ในตอนนี้ก็อาจไม่เกิดขึ้น มาติกาก็ไม่ต้องทุกข์ และเขาก็คงจะได้ลงเอยกับคนที่รัก

เผลอๆ ป่านนี้ก็คงจะมีลูกที่น่ารักด้วยกันไปแล้ว

เพราะฉะนั้นคนผิดคือเธอผิดที่ให้คำว่าบุญคุณมาอยู่เหนือความถูกต้อง และไม่เข้มแข็งพอที่จะปฏิเสธความต้องการของผู้มีพระคุณ