บทที่ 5 พร่าผลาญใจ02

“ท่านบอกไว้แล้ว ยังไงท่านก็ต้องรู้ รับมือให้ไหว” ภาธรไม่ได้แสดงความตกใจ เพราะข้อความที่ถูกส่งมาก็คือข้อความจากมารดาที่บอกถึงจุดประสงค์ที่จะเข้ามาที่นี่

ประโยคท้าย ภาธรเน้นหนักเพราะอยากให้ทำให้ได้ และไม่ได้บอกเพียงมาติกาเท่านั้น ชายหนุ่มจงใจจะบอกพร้อมกับปวริศาด้วย

สิ้นวาจา ทั้งมาติกาและปวริศาก็กำมือแน่น เพราะการรับมือกับท่านไม่ใช่เรื่องง่าย

ความเกลียดชังที่มีในใจของภคนันท์ มันคือตัวการที่ทำให้ต้องหวาดหวั่นซึ่งพวกเธอต่างเคยสัมผัสฤทธิ์ความร้ายของภคนันท์มามากแล้ว

ปวริศาสูดหายใจเข้าปอดลึก ถึงจะกลัวแต่มันคือความจริงอย่างที่ภาธรว่า เธอต้องรับมือให้ได้ เจ้าหล่อนจึงแสร้งทำตัวให้เป็นปกติที่สุด

ทันทีที่ก้าวเข้าไปในบ้านประตูบ้านยังไม่ถึงสามก้าวด้วยซ้ำ เสียงตวาดก็ดังลั่น ทำเอาความเข้มแข็งที่มีแทบจะร่วงไปที่พื้น

“ยัยป่าน นังหวาน ทำไมแกสองคนมากับลูกชายฉัน” อีกฝ่ายว่าพร้อมกับเดินเข้าไปหวังประชิดตัวคล้ายจะหาเรื่อง ภาธรกลับมาขวางเอาไว้

“ตาธรอธิบายแม่มา แกเอานังสองคนนี้มาด้วยทำไม แม่บอกแกแล้วว่าวันนี้แม่จะเอาคนของแม่มา” ภคนันท์บอกพร้อมกับเหลือบมองคุณิตา คนที่ตนหมายปองหวังจะให้มาเป็นลูกสะใภ้

“ขึ้นห้องไปเถอะครับป่าน เธอด้วย” พอเห็นท่าทีเกรี้ยวกราดของมารดา ภาธรก็ประเมินสถานการณ์และรู้ว่าทั้งมาติกาและปวริศาคงรับมือไม่ไหว ก่อนจะสั่งออกไป คนทั้งสองก็พยักหน้ารับและสาวเท้าเดินไปอย่างฉับไว ใครบ้างจะไม่กลัวฤทธิ์ของภคนันท์

ขนาดคนเป็นแม่ผัวอย่างรดายังหนักอกและรับมือไม่ไหว

“นังนี่ย้ายเข้ามาอยู่บ้านเราหรือธร หมายความว่ายังไง แล้วไหนธรบอกแม่ว่าหย่ากับนังหวานแล้ว เอามันกลับเข้ามาที่บ้านอีกทำไม” ผู้เป็นแม่ถามรัวไม่ยั้ง สายตาจิกมองทั้งมาติกาและปวริศา

หากสายตาของผู้อาวุโสเป็นดังอาวุธร้าย เนื้อตัวของหญิงสาวทั้งสองคนก็คงแหลกเละไปแล้ว

“ป่านเข้ามาอยู่ในฐานะเมียของผม”

ชายหนุ่มตอบเสียงฟังชัดทำให้หัวใจผู้เป็นแม่ร้อนรุ่มประหนึ่งมีไฟสุมอยู่ พลางโวยวายลั่นออกมา

“ตาธร แกเป็นบ้าอะไรถึงเอาเมียคนอื่นมาแบบนี้ อยากจะเป็นชู้หรือไงฮะ ไม่กลัวมันมาฆ่าแกหรอ แกก็รู้ว่าผัวมันเลวแค่ไหน”นอกจากความโกรธแล้วในอกของหล่อนยังมีความกลัวก่อตัวขึ้นด้วย

“สามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของป่านคือผม ผมจดทะเบียนสมรสกับป่านแล้ว” แม้ว่ามาติกาจะเคยเข้าพิธีสมรส แต่ก็ไม่ได้ทะเบียมสมรสมา ส่วนเหตุผลนั้นไม่รู้ แต่คงเป็นเพราะการแต่งงานในครั้งนั้น เจ้าบ่าวก็ไม่ได้อยากจะได้มันมาเหมือนเขา

“ฉันจะเป็นลม”

นั่นทำให้หัวใจของภคนันท์แทบจะวาย หายใจไม่ทั่วท้องจนรู้สึกคล้ายจะเป็นลม หล่อนถอยเท้าไปหลายก้าว

“หนูนิช่วยพยุงป้าไปนั่งหน่อย”

คุณิตาเร่งทำตามคำสั่งทันที

“ทำไมธรทำกับแม่แบบนี้” ภคนันท์ตัดพ้อลูกชายด้วยความเสียใจ ก่อนจะพูดอีกประโยคด้วยน้ำเสียงเครือ “ธรหลอกแม่ว่าจะแต่งงานใหม่”

นี่คือเหตุผลที่ทำให้ชะล่าใจ จนไม่รู้เลยว่าลูกชายกำลังเล่นตลกกับตน

“ผมจะแต่งกับคนของผม”

เขาไม่ได้หลอก เพียงไม่ได้พูดให้ชัดว่าคนที่จะแต่งด้วยเป็นใคร และถึงไม่มีมาติกา ก็ไม่มีทางที่จะแต่งงานกับคุณิตา เนื่องด้วยรู้ถึงนิสัยใจคอดี

“ธรไม่รักแม่เลย ตอนนั้นก็ไปแต่งงานกับลูกสาวคนที่แม่ชัง ตอนนี้ก็มาทำกับแม่แบบนี้อีก” ครั้งนั้นก็อกแทบสลาย ก่อนเรื่องในอดีตจะพัดกลับมาให้นึกถึงมันอย่างเจ็บแค้นจนถึงกับกำมือแน่น เพราะหล่อนมาพ่ายแพ้เสียคนที่รักให้ทั้งแม่และลูกแบบนี้

คนแม่ก็แย่งความรักจากอดีตสามีไป ส่วนคนลูกก็แย่งความรักจากลูกชายเพียงคนเดียวไปอีก แบบนี้จะไม่ให้เกลียดจนถึงอยากจะฆ่าได้อย่างไรเล่า เธอเกลียดจนเข้ากระดูกดำ

“ผมรักแม่เสมอครับ”

“นี่พ่อของแกร่วมมือด้วยใช่ไหม พอรู้ว่านังเด็กหวานทำให้แกรักไม่ได้ ก็ไปดึงแม่นั่นกลับมา”

พอพูดถึงอดีตสามี สายตาของภคนันท์ก็เรืองโรจน์ มีทั้งความโกรธ ความเกลียด และมีความรักที่ตัดไม่ขาดรวมอยู่ด้วย

ก่อนจะนึกเคืองแค้นตัวการที่สำคัญที่สุดในเรื่องนี้ นั่นคือแม่สามี และไม่ได้เสียใจเลยสักนิดที่อีกฝ่ายตายลงไป วันที่เผาศพ เธอก็ไม่ได้มีความคิดจะเหยียบไปร่วมงาน

“เขาไม่เกี่ยว ผมตัดสินใจเอง”

ลูกชายปฏิเสธ น้ำเสียงที่พูดถึงบิดายังห่างเหินไม่เปลี่ยนแปลง เพราะที่ผ่านมาเขาใช้ชีวิตร่วมกับบิดาน้อยมาก หลังจากทั้งพ่อและแม่หย่าขาดกัน เขาก็ย้ายไปอยู่กับมารดา ซึ่งต้องบอกว่าส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะมารดากีดกัน

เขาไม่เคยโกรธและเข้าใจความคิดและความรู้สึกของมารดาดี เพราะท่านก็เจ็บหนักจากบิดาไม่ใช่น้อย ทั้งที่มีเขาแล้ว บิดากลับยังไม่สามารถลืมคนรักเก่าได้

“แล้วแกเอานังหวานกลับเข้ามาทำไม” ถึงจะเกลียดมาติกา ทว่าก็น้อยกว่าปวริศาเยอะ เนื่องด้วยชิงชังมารดาของเจ้าหล่อนสุดหัวใจ

“ช่วยดูแลป่าน”