บทที่ 3ใจปลิว 03

“ใครว่าจะลงมาส่ง จะช่วยเก็บของ”

“เก็บของทำไมคะ หวานไม่ได้จะไปไหนและไม่ไปด้วย” หญิงสาวกลัวว่าเขายังจะลากเธอไปทำร้ายความรู้สึกอีก

“ป่านจะย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้าน ไม่มีคนดูแลป่าน ช่วยไปดูแลหน่อย”

“เกมของคุณธรควรจบได้แล้วและหวานจะไม่เป็นตัวแทนให้ใครอีกแล้ว” ปวริศาสวนกลับไปพร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธ ดวงตาก็ดูกระด้างขึ้นแต่นั่นเธอปั้นเพื่อหลอกเขา

“ยังไงเธอก็ไม่มีสิทธิ์เป็นตัวแทนแล้วละหวาน เพราะฉันมีตัวจริงแล้ว แต่เกมของเรายังจบง่ายๆไม่ได้หรอก ชดใช้ให้ฉันต่ออีกหน่อยสิ แค่นี้ฉันยังไม่พอใจเลย จนกว่าจะจบงานแต่งแล้วกัน” ภาธรพูดเหมือนทุกเรื่องเป็นเรื่องง่าย

หญิงสาวรู้ว่าบุรุษคนนี้ตั้งใจจะบีบหัวใจกันให้แหลก การเข้าไปที่นั่นทำให้แผลขยายกว้างด้วยฝีมือเขา คงไม่มีทางบรรเทาได้ การที่จะคุกเข่าอ้อนวอนเขาเธอไม่คิดจะทำและเขาเองก็ไม่มีวันเห็นใจ

“ถ้าคุณธรอยากได้แบบนั้นหวานจะเข้าไปเก็บเอง แต่รู้เอาไว้ว่าหวานก็จะรอเวลาที่เป็นอิสระใจจะขาด” หญิงสาวเชื่อว่าความชังของเขาที่มีต่อกันคงมากมายเท่าภูเขาลูกโต

“ดี” เขาว่าสั้นๆ แถมยังยักไหล่

“อย่าร้องไห้ด้วยล่ะ ฉันไม่ว่างเช็ดน้ำตาให้”

“ถ้าหวานร้อง หวานก็มีมือเช็ดน้ำตาเองได้” ดวงตาคู่นี้มีความแข็งกระด้างขึ้นด้านภาธรยิ้มอย่างพึงพอใจที่ได้เห็นมัน

ไม่ถึงยี่สิบนาทีต่อมา ปวริศาก็ออกมาพร้อมกับกระเป๋าใบโต หญิงสาวเบี่ยงตัวหนีฉับไวเมื่อเห็นว่าภาธรทำท่าเหมือนจะเดินมาใกล้แล้วดึงกระเป๋าใบนั้นไป แถมเจ้าหล่อนยังเลือกที่จะนั่งรถไปกับทักษ์ดนัยแทน

ภาธรไม่ได้สนใจมากนักและไม่พยายามต่อ เขาไหวไหล่อีกรอบแล้วกลับไปนั่งที่ตำแหน่งเดิม ไม่นานนักรถก็เคลื่อนตัวไปยังปลายทาง

ตอนนี้ทุกคนลงจากรถและเข้าบ้านกันหมดแล้ว รวมถึงปวริศาด้วย

“ทำไมไม่เอาของไปเก็บ”

ภาธรร้องถามขณะที่ก้าวลงมาจากชั้นสองของบ้านพลางเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยที่ยังเห็นปวริศายืนอยู่ที่เดิม

“คุณธรจะให้หวานนอนห้องไหน” นี่คือเหตุผลที่ยังยืนเคว้งคว้างอยู่กลางบ้าน และที่สำคัญห้องข้างบนนั้นที่เธอเคยเป็นเจ้าของคงไม่ใช่ของเธออีกแล้ว แต่คงเป็นของมาติกา

“ข้างห้องฉันเป็นไง”

ปวริศาอึ้งไปหลายวินาที พอรั้งสติได้ก็สวนกลับไป พร้อมกับเชิดคอขึ้น

“ถ้าอยากได้แบบนั้นก็ได้ค่ะ”

การไปอยู่ในที่ตรงนั้น มันคงจะทรมานดีพิลึก แต่เธอจะไม่มีวันให้เขาชนะ เขาจะไม่มีทางได้สิ่งที่ต้องการ ซึ่งก็คือการอ้อนวอนขอทั้งน้ำตาของเธอ เขาจะไม่มีวันได้เห็นมันอีก

หญิงสาวยกกระเป๋าขึ้นพร้อมที่จะก้าวไป ทว่ากลับถูกมือหนามาฉุดไว้ ไม่พอยังบังคับให้เดินตามไป และเส้นทางนั้นไม่ใช่ด้านบน แต่เป็นห้องนอนสำหรับแขกที่อยู่ด้านล่าง

ภาธรไขประตูห้องหนึ่งก่อนจะหันมาบอกเสียงเข้ม“เข้าไป”

พอเข้าไป หญิงสาวก็รีบดันประตูเพื่อที่จะปิด เพราะตอนนี้การได้อยู่ลำพังคงดีที่สุดทว่าภาธรกลับดันรั้งประตูไว้

“พรุ่งนี้เช้าทำอาหารอ่อนๆหน่อย ป่านเป็นโรคกระเพาะอยู่” เขาสั่ง น้ำเสียงต่างจากตอนที่พูดกับมาติกาโดยสิ้นเชิง มันถ่ายทอดความห่วงใยออกมาอย่างชัดเจน เวลาพูดกับเธอ น้ำเสียงของเขามีความร้ายกาจ

“ได้ค่ะ”

“ออ อีกอย่างอย่าไปยุ่มย่ามข้างบน”

“ค่ะ”

เธอไม่คิดจะไปยุ่มย่ามที่นั่นแน่ เพราะไม่มีทางที่ตนเองจะทำให้ก้อนเนื้อด้านซ้ายเจ็บและมีบาดแผลไปมากกว่านี้ เพียงแค่ตอนนี้ก็ไม่รู้แล้วว่าจะซ่อมแซมมันอย่างไร

ทันทีที่เขาไปและบานประตูได้ปิดลง หญิงสาวก็ทิ้งตัวลงกับพื้นอย่างคนหมดแรง ตอนนี้หล่อนเหนื่อยทั้งแรงกายและแรงใจ แถมน้ำตาก็ยังจะไหล ไม่ยอมเชื่อฟังกัน

บางวินาทีก็นึกท้อจนอยากจะวิ่งหนีหรือตีปีกโบยบินไปให้ไกล ไปให้พ้นจากคนใจดำ ทว่าบ่วงคำว่าบุญคุณมันก็รั้งคอหล่อนไว้

ทั้งคุณหญิงรดาและสรวิศต่างมีบุญคุณมากล้นกับเธอนัก ชาตินี้หรือแม้ว่าสิ่งที่ทำอยู่ทุกวันนี้ก็ยังชดใช้ให้ไม่หมด เพราะฉะนั้นตอนนี้คงต้องบอกให้ใจอย่าได้พังไปก่อนที่เวลานั้นจะมาถึง