บทที่ 3 ใจปลิว

“หวานขอโทษที่ยังอยู่ให้เห็นค่ะ”

ตะกอนอารมณ์นั้นคงเป็นเพราะเธอ พร้อมกับเร่งชักเท้าเดินตรงไปที่ประตู ภาธรกลับมาขวาง แถมพอขยับหนีก็ถูกเขารวบตัวไว้

“จะทำอะไรหวานคะ ปล่อยหวานนะ หวานไม่เป็นคุณป่านให้คุณแล้ว” ปวริศาต่อต้านและทำสุดความสามารถที่จะหลุดจากอ้อมกอดที่มีแต่ทำให้เจ็บ

“แสลงใจ?” เสียงเข้มร้องถาม สีหน้าวาววับไปด้วยเล่ห์กล แต่ก็มีความเยาะหยันออกมาให้เห็น

“ค่ะ”

เธอไม่คิดจะปฏิเสธในเมื่อมันคือความจริง ใครบ้างหากเจอเหตุการณ์แบบนี้แล้วจะไม่แสลงใจ “ถ้าพอใจคำตอบแล้วปล่อยหวานด้วยค่ะ การเป็นตัวแทนของหวานมันจบลงแล้ว”

“ฮือ จบหรือ ไม่จบหรอก…ถ้าฉันยังไม่ยอม”

“แต่หวานไม่เล่นด้วยแล้ว ปล่อยหวานค่ะ หวานจะกลับ” คราวนี้หล่อนเสียงแข็ง เพราะรู้แล้วว่าใช้ไม้อ่อนหรือน้ำเสียงวอนขอยังไง คนอย่างภาธรก็ไม่มีทางเห็นใจ

“ก่อนกลับ ฟังอีกข่าวก่อนนะ งานแต่งกำลังถูกเลื่อนขึ้นให้เร็วกว่าเดิม” ถ้อยคำยืดยาวนี้เองที่ทำให้ร่างเล็กหยุดกึกไม่ต่างจากสวิตช์ไฟที่ถูกปิด

“ทำไมถึงบีบหวานแบบนี้” หากงานแต่งเลื่อนเร็วขึ้นก็เท่ากับว่ากรอบเวลาที่จะต้องบอกสรวิศต้องเร็วขึ้นด้วย

“เธอบีบหัวใจฉันก่อน” น้ำเสียงของภาธรเข้มขึ้นประกายตามีโทสะพลุ่งพล่าน

“หวานขอโทษ”

ปวริศายอมรับความผิดอย่างไม่โต้แย้งเพราะรู้ดีว่าเธอก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ใจเขาเจ็บและโทษตัวเองที่ไม่เข้มแข็งพอที่จะปฏิเสธให้ถึงที่สุด ตอนนี้เขาถึงชิงชังกันมากขนาดนี้

“มันช้าไปปวริศา”

เพราะหัวใจเขาโดนทำลายไปแล้ว ต่อให้หาคำสวยหรูมาพูดอย่างไร หรือดีแค่ไหน ก็ไม่มีทางลบมันได้แล้วเขาก็ยัดอะไรบางอย่างใส่มือปวริศา

“อย่ามาป่วยเพราะฉัน ฉันไม่อยากจะรับผิดชอบ” มันคือถุงยา อย่าคิดที่จะได้ทราบซึ้งในการกระทำที่เหมือนจะห่วงใย เพราะต่อจากประโยคนี้ก็ทำให้ปวริศารู้ซึ้งว่าเขาทำมันไปทำไม

“แล้วอย่าลืมมาทำหน้าที่อีก” รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากของภาธร

“เลว”

ไม่เพียงสบถคำพวกนี้ออกไป ปวริศายังปาถุงยาที่ถูกยัดใส่มือให้ทิ้งไป เพราะมันคือสิ่งจอมปลอม

ทำเอาคนที่ตื่นเช้าเพื่อขับรถออกไปซื้อมาให้มีสีหน้าถมึงทึง แววตาผุดความกรุ่นโกรธ แต่ก็คว้าตัวคนอวดดีไว้ไม่ทัน หญิงสาวหนีไปเสียก่อนและเขาก็ไม่มีอารมณ์จะวิ่งไล่ตาม ตอนนี้หัวสมองของภาธรกำลังถูกคิดไปกับเรื่องที่สำคัญกว่า

แม้ภาธรคิดแบบนี้ กลับส่งข้อความไปออกคำสั่งกับลูกน้องคนสนิท สักยี่สิบนาทีต่อมาก็มีสายหนึ่งเรียกเข้า

“คุณหวานถึงห้องเช่าแล้วครับ”

ทักษ์ดนัยบอกผลลัพธ์ของคำสั่ง นั่นทำให้ใบหน้าที่กังวลของคนสั่งดีขึ้นมาสักยี่สิบเปอร์เซ็นต์

“ขอบใจ”

ภาธรกล่าวสั้นๆ ก่อนวางสายไป แล้วกลับมาใช้หัวสมองคิดทบทวนสิ่งที่จะทำในตอนนี้

บทที่ 3

ใจปลิว

“หนูหวาน”

“ค่ะคุณท่าน”

“เห็นเจ้าธรบอกว่างานแต่งเราถูกเลื่อนเร็วขึ้น ลุงดีใจด้วยนะแล้วลุงต้องขอโทษที่มันช้ามาถึงสองปีแบบนี้”

สรวิศบอกผ่านสายโทรศัพท์อย่างดีใจ อย่างน้อยสิ่งที่เฝ้าหวังก็ทำสำเร็จไปหนึ่งสิ่ง พร้อมกับรอยยิ้ม แต่ก็ยังเหลืออีกหนึ่งสิ่งที่ต้องทำให้สำเร็จให้ได้ นั่นคือให้ลูกชายยกโทษให้เขา รวมถึงอดีตเมียเก่า

สรวิศไม่รู้ว่าตอนนี้ปวริศาไม่ได้ดีใจเลยสักนิดหญิงสาวรู้สึกเหมือนคนกำลังจมน้ำ มันอึดอัดเหมือนหายใจไม่ได้และอยากจะตะเกียกตะกายขึ้นฝั่งเพื่อบอกความจริง ทว่ายังทำไม่ได้

เพราะไม่อยากทำลายสิ่งเดียวที่จะเป็นความหวังให้สรวิศอาการดีขึ้น

“ค่ะ”

“นี่ไปลองชุดแต่งงานกับเจ้าธรใช่ไหม ลุงเห็นเจ้าธรโพสต์รูป”

ท่อนนี้ทำให้ปวริศาหันไปมองคนที่ยืนห่างจากตนไม่มากนัก เขากำลังอยู่ในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม ดีไซน์ดูน่าค้นหาแต่ก็ทรงไปด้วยความลึกลับเหมือนบุคลิกของคนใส่ไม่มีผิด

ปกติแล้วภาธรไม่ค่อยเล่นโซเชียลเท่าไร นี่ลงทุนโพสต์ภาพ คงอยากจะทำให้เธออกแตกตายที่ต้องโกหกกระมัง ก่อนจะเห็นว่าชายหนุ่มขยับตัวเข้ามาใกล้

“ค่ะ คุณธรพาหวานมาลองชุด” สุดท้ายปวริศาก็จำต้องโกหกออกไปอีกครั้ง เพียงชุดที่ว่ามันไม่ใช่ชุดของเจ้าสาว เพราะมันไม่ได้มีไว้สำหรับเธอ

“ดีแล้ว งั้นลุงไม่กวน”