บทที่ 3 ใจปลิว 01

“ดีแล้ว งั้นลุงไม่กวน”

พอปวริศากดวางสาย ภาธรก็โพล่งออกมา “ทำไมไม่บอกพ่อฉันไปล่ะ ว่าเธอมาเลือกชุดเพื่อนเจ้าสาวต่างหาก” ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ยินมันทั้งหมด แต่เขาเชื่อว่าคิดถูก

ปวริศาเลือกไม่ตอบใดๆและกำลังจะเบี่ยงตัวหนีเพื่อเข้าไปเปลี่ยนเป็นชุดเดิมเพราะตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการเธอทำให้แล้ว เขาได้สมใจกับการที่อยากเห็นเธออยู่ในชุดเพื่อนเจ้าสาว โดยตลอดเวลาที่ลองชุด เขาเอาแต่ทำร้ายจิตใจกัน

คนที่กำลังเดินหนีกลับต้องหยุดแล้วหันไปมองเขาอย่างฉับไวจากคำพูดหนึ่งของภาธร

“พรุ่งนี้เก็บเสื้อผ้าเตรียมไว้สักชุด”

“จะให้หวานไปไหน”

“ปางไม้สิวาลัย”

คนฟังใจร่วงหล่นไปที่พื้น เพราะนั่นคือที่อยู่ของมาติกา นี่ผู้ชายตรงหน้าคิดจะทำอะไรอีก จะพาไปที่นั่นทำไม หรือว่าต้องการจะทำอะไรเพื่อให้เธอเจ็บอีก

“จะพาหวานไปที่นั่นทำไมคะ” เธอระงับอาการสั่นและถามสวนกลับ พยายามทำดีที่สุดที่จะไม่ให้ร่างสูงเห็นความหวั่นไหวในสายตา

“ถึงก็จะรู้เอง”

สุดท้ายก็ไม่ได้ทราบคำตอบ แถมพอมองเข้าไปลึกในสายตาของเขาก็ยิ่งก่อความกลัว เพราะสายตาเขาคาดเดาไม่ได้และมันก็ดูเย็นชา

ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินห่างไป ปล่อยให้ร่างเล็กเม้มปากอย่างหวั่นกับจุดประสงค์ที่แท้จริงของภาธร

คืนนั้นทั้งคืนทำเอาปวริศานอนกระสับกระส่าย แม้จะเตรียมตัวเตรียมใจตั้งรับ มันก็อดกังวลไม่ได้ ร่างระหงคาดว่าที่เขาไม่ยอมบอกเพราะจงใจให้เธอกระวนกระวายและมันโคตรได้ผล

ปวริศาไม่ได้กลัวการไปเผชิญหน้ากับมาติกา เพราะไม่มีประโยชน์ที่จะหนีความจริงและไม่เคยกลัวที่จะกล่าวขอโทษหรือจะโดนเกลียด สิ่งเดียวที่กลัวคือใจที่มีความแค้นของภาธรต่างหาก

เมื่อถึงเวลานัดหมาย ชายหนุ่มก็ขับรถมารับ…ตลอดการเดินทางที่ผ่านพ้นไปเกือบจะครึ่งวันแล้ว บนรถมีแต่ความเงียบ จะได้ยินก็เพียงเสียงลมหายใจของภาธรกับใบหน้าที่ดูเคร่งขรึมมากกว่าทุกวัน

คนตัวเล็กไม่ได้ปริปากถามถึงเหตุผลอีก แม้มันจะก่อกวนจิตใจ

กว่าจะถึงก็ร่วมบ่ายสองโมง ใช้เวลาเดินทางประมาณสิบชั่วโมงเศษ โดยที่ภาธรไม่ได้จอดพักรถเลยหญิงสาวอดคิดไม่ได้ว่ามันคงเป็นเพราะความคิดถึงกระมังที่ทำให้เขาเร่งรีบขนาดนี้

ในครั้งนี้เขาไม่ได้ขับมากับเธอเพียงสองคน กลับพาทักษ์ดนัยขับรถตามมาด้วย

รีสอร์ตปางไม้สิวาลัย ผู้คนจะเรียกกันติดปากสั้นๆว่าปางไม้สิวาลัย เพราะเจ้าของที่นี่เคยทำสัมปทานปางไม้มาก่อน ก่อนจะมาเปิดกิจการรีสอร์ต

นอกจากนี้ที่แห่งนี้ยังมีข่าวเกี่ยวกับธุรกิจดำมืดที่ครอบครัวนี้เข้าไปพัวพัน นั่นทำให้ทั้งละอายและรู้สึกผิดที่ทำให้มาติกาต้องมาอยู่ในขุมนรก ถึงแม้ว่านั่นจะเป็นการตัดสินใจของมาติกาด้วยก็ตาม

สถานที่ที่ล้อรถมาหยุดลงกลับไม่ใช่ที่รีสอร์ต แต่ขยับมาอีกประมาณสักเกือบสิบกิโลเมตร ซึ่งเป็นพื้นที่ป่า แถมการแต่งตัวของมาติกาก็ทำให้แปลกใจจนต้องเลิกคิ้ว เพราะเจ้าหล่อนปกปิดใบหน้าด้วยแว่น แถมยังมีผ้าคลุม ดูเหมือนกำลังปลอมตัวไม่ให้ใครรู้เสียแบบนั้น

ปวริศาถูกสั่งให้รอในรถ สักพักหนึ่งก็เห็นว่าเจ้าของรถเดินลงไป

“เก็บของแล้วใช่ไหมครับป่าน”

“ค่ะ”

“เอกสารล่ะครับ” เขาถามถึงเรื่องที่สำคัญที่สุดและเขาก็เตรียมมาพร้อมแล้วเช่นกัน

“อยู่ในซองนี้แล้วค่ะ”

“งั้นเราไปกันเลยดีกว่าครับ”

มาติกาพยักหน้ารับแต่ก็ยังไม่ยอมเดิน เจ้าหล่อนอดหันหลังกลับไปมองทิศทางใต้ที่เป็นที่ตั้งของรีสอร์ตไม่ได้ ดวงตาส่อถึงความเศร้าที่ต้องเลือกจากไป เชื่อเถอะว่าถ้ายังมีโอกาส เธอจะกลับมาอีกครั้ง ขอเพียงสวรรค์ไม่ได้ใจร้ายกับเธอจนเกินไป

หญิงสาวส่งกระเป๋าให้ภาธร หล่อนเก็บแต่ข้าวของที่จำเป็นเท่านั้น เพราะมีเวลาไม่มากนัก ไม่เช่นนั้นทุกอย่างอาจจะสายไป

สุดท้ายก็ตัดใจแล้วเดินตามภาธรมา พอเข้าใกล้รถกลับต้องร้องถามด้วยน้ำเสียงสงสัยปนกังวลใจ

“ธรคิดจะทำอะไรคะ พาคุณหวานมาทำไม”

เพราะเรื่องที่ตกลงกันไว้ ไม่ใช่แบบนี้

“ขึ้นรถเถอะครับ” ภาธรไม่ตอบและเลือกที่จะดึงมือให้มาติกาเดินต่อและบังคับให้ขึ้นมาบนรถจนได้ไม่นานสถานการณ์น่าอึดอัดก็เกิดขึ้น

ฝ่ายปวริศาก็เงียบและเบือนหน้าหนีไม่มอง ตอนนี้พอรู้แล้วว่าเขามาทำไมเห็นจากกระเป๋าใบโตก็พอจะเข้าใจได้ ไม่แปลกที่มาติกาจะหนีขึ้นมาจากขุมนรกเพื่อพบกับแสงสว่างเหมือนที่ผ่านมา

ที่ยังสงสัยก็คือเขาจะพาเธอมาด้วยทำไม หรือว่าต้องการให้เธอรู้ว่ามาติกากำลังกลับมาอยู่ข้างใจเขาอีก

ตอนนี้ล้อรถได้เคลื่อนไปใหม่อีกครั้ง สักครึ่งชั่วโมงต่อมามันก็หยุด ปวริศานิ่วหน้าไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมาหยุดอยู่ที่นี่ เพราะมันคือที่ว่าการอำเภอ

ภาธรเปิดประตูลงไปแล้ว ส่วนมาติกาหันมามองเธอ สายตานั้นเหมือนเคยเห็นมาก่อน เพราะมันคล้ายสายตาของเธอที่มองมาติกามาก่อนด้วยความรู้สึกผิด

ไม่กี่วินาทีต่อมาประตูข้างที่เธอนั่งก็ถูกเปิดออกด้วยฝีมือของภาธร

“ขึ้นไปเป็นพยานให้หน่อยสิ” เขาเว้นจังหวะก่อนจะพูดประโยคสังหาร“ฉันพาป่านมาจดทะเบียนสมรส”

ก้อนเนื้อด้านซ้ายของหญิงสาวรู้สึกเจ็บเหมือนโดนค้อนมาทุบจนงุนงง

“ธร…”