บทที่ 2 พบกันอีกครั้ง

….ณ ภูดินฟาร์ม….

หลังจากกลับจากบริจาคของที่โรงเรียนแสนรักวันนั้นก็ผ่านเวลามาเป็นเดือนแล้ว ภูดินก็ยังเอาแต่คิดถึงใบหน้าสวย สดใส น่ารักที่เปื้อนด้วยยิ้มตลอดเวลาและแววตาที่เป็นประกายและแสนอ่อนโยนของเพียงดาวครูอาสาที่ได้พบเจอในวันนั้น จนเขาเองก็ประหลาดใจตัวเองเหมือนกันว่าผู้หญิงคนนี้มีอะไรน่าดึงดูดใจกันนะทำไมถึงทำให้ผู้ชายที่บ้างานจนไม่เคยมีเวลามองผู้หญิงอย่างเขาเอาแต่คิดถึงเธอได้ ตอนแรกเขาคิดว่าแค่น่ารักดีเลยมอง แต่จนถึวันนี้เขาก็ยังคิดถึงเธออยู่และยิ่งคิดถึงมากขึ้นเรื่อยๆ

“นายครับ นาย นายครับ” เสียงของวิทย์ลูกน้องคนสนิทเรียก ทำให้ภูดินหลุดออกจากภวังค์ และหันมาดุลูกน้องที่เรียกเขาเสียงดังจนตกใจ

“มีอะไรวะไอ้วิทย์เสียงดังตกอกตกใจหมด”

“ก็ผมเรียกนายอยู่นานสองนาน นายก็นั่งเหม่อลอยไม่ได้ยินเสียงผมเลยนี่ครับ เอ๊ะ!!อาการแบบนี้หรือว่ากำลังคิดถึงสาวที่ไหนอยู่รึเปล่าน๊า อยากรู้จังว่าสาวคนนั้นจะหน้าตาเป็นอย่างไรถึงทำให้คนบ้างานอย่างนายตกหลุมรักได้”วิทย์หยอกล้อผู้เป็นนาย

“สาวที่ไหนกันวะเหลวไหล กำลังคิดเรื่องงานอยู่ต่างหาก”

“ก็อาการแบบนี้ส่วนใหญ่มีแต่เรื่องความรักทั้งนั้นครับ แต่คนที่เห็นงานเป็นที่หนึ่งอย่างนายคงไม่มีเรื่องสาวๆอยู่แล้วแหละครับ”

“ว่าแต่เองมานี่มีธุระอะไร”ภูดินรีบตัดบทก่อนที่ลูกน้องคนสนิทจะจับพิรุธได้

“ผมกำลังจะเข้าไปในหมู่บ้านทิวไผ่ชาวบ้านกำลังทำฝายชะลอน้ำ พวกผมสี่ห้าคนว่าจะไปดูเผื่อมีอะไรให้ช่วยพรุ่งนี้เป็นวันหยุดพอดี เลยจะถามว่านายจะไปด้วยกันมั้ยครับ”

“บ้านทิวไผ่หรอ ไปสิไม่ได้แวะไปเยี่ยมผู้ใหญ่คงนานแล้วเหมือนกัน เอาอุปกรณ์ที่จำเป็นสำหรับทำฝายติดไปด้วยนะ บอกพี่จันทร์ให้เตรียมของกินไปฝากชาวบ้านด้วย”

“ครับนาย เดี๋ยวพวกผมเตรียมของเสร็จจะมาเรียกนะครับ”

“อืม”ภูดินตอบรับลูกน้องพลางรีบเคลียร์เอกสารในมือที่ยังค้างคาให้เสร็จเรียบร้อยก่อนออกเดินทาง

….หมู่บ้านทิวไผ่….

หมู่บ้านทิวไผ่อยู่ห่างจากตัวเมืองค่อนข้างเยอะ เป็นหมู่บ้านที่ล้อมรอบด้วยภูเขาและป่าไม้ ภูดินรู้จักที่นี่เพราะตอนเด็กๆติดตามผู้เป็นพ่อมาที่นี่ประจำ เนื่องด้วยพ่อมาบุกเบิกทำไร่ชาเพื่อให้ชาวบ้านได้มีอาชีพทำกิน ชาวบ้านที่นี่ถือเป็นคนงานเก่าแก่ของพ่อเขา ตั้งแต่พ่อเสียไปภูดินจึงทำหน้าที่รับช่วงดูแลงานต่อและแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนและช่วยเหลือชาวบ้านเป็นประจำจนเปรียบเหมือนคนในครอบครัวของเขา ทุกคนในหมู่บ้านต่างก็รักและเคารพเขาเป็นอย่างมาก

“สวัสดีครับผู้ใหญ่ เป็นยังไงบ้างสบายดีนะครับ ได้ข่าวว่าจะทำฝายชะลอน้ำเลยแวะมาดูเผื่อมีอะไรที่พอช่วยได้บ้างครับ”ภูดินกล่าวทักทายผู้ใหญ่

“สวัสดีครับ คุณภู ขอบคุณมากๆนะครับที่แวะมาช่วยเหลือกัน พอดีเลยกำลังจะกินข้าวเย็นกันเลย มาๆๆกินข้าวด้วยกันครับ”ผู้ใหญ่คงกล่าวชวนผู้มาเยือน

“ดีเลยจ่ะ ลุงผู้ใหญ่พวกผมกำลังหิวกันพอดีเลยจ่ะ”วิทย์กล่าวพร้อมกับชวนทุกคนเดินตรงไปยังบ้านผู้ใหญ่ เหมือนกับเป็นบ้านของเขาเอง

“ไอ้เด็กคนนี้นี่มันเห็นแก่กินจริงๆเลยนะ ดูมันทำสิทำตัวเหมือนอยู่บ้านตัวเองเลย”ผู้ใหญ่บ่นด้วยรอยยิ้มและเอ็นดูเขา

“สวยเอ้ย สวย หาข้าวหาปลามาให้คุณๆเค้าด้วยนะลูก”ผู้ใหญ่บอกหลานสาวที่กำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่ในครัว

“ใครมาหรอจ๊ะลุง”สวยพูดพลางยื่นหน้าออกมาจากครัว “อุ้ย คุณภูเองหรอจ๊ะ นั่งรอกันเลยนะจ๊ะแป๊บเดียวจ้า”สวยบอกแขกผู้มาเยือน

“ให้พวกพี่ไปช่วยมั้ยจ๊ะน้องสวย”วิทย์ถามเธอ

“ไม่ต้องค่ะ รอทานอย่างเดียวพอวันนี้สวยมีลูกมือแล้ว”สวยตะโกนออกมาจากในครัว​

ไม่นานกับข้าวหลากหลายอย่างก็ยกมาวางบนโต๊ะ ในขณะที่ทุกคนกำลังจะทานข้าวนั้นสวยก็ร้องขึ้นเสียงดังว่า “อย่าพึ่งกินจ้า ยังเหลืออีกหนึ่งอย่างรอแป๊บนะจ๊ะ” พูดจบสวยถือกับข้าวอย่างสุดท้ายเดินออกมาจากในครัวพร้อมกับหญิงสาวน่าตาสวยที่ทุกคนไม่คุ้นหน้านอกจาก….ภูดินที่จดจำใบหน้าของเธอได้เป็นอย่างดี ทุกคนต่างพูดพร้อมกันว่า “สวยยยย”

“จ่ะ ก็สวยเองไงจ๊ะ”

“ไม่ใช่น้องสวย พี่หมายถึงคนข้างหลังน่ะสวย”วิทย์กล่าว

“เอ้าก็นึกว่าเรียกสวย ลืมแนะนำไปนี่เพียงดาวเพื่อนรักสมัยมัธยมของสวยเอง”

“สวัสดีครับน้องเพียงดาวคนสวย”ทุกคนกล่าวทักทายพร้อมกัน

“สวัสดีครับคุณเพียงดาว เจอกันอีกแล้วนะครับ”ภูดินกล่าวทักทายหญิงสาวพร้อมรอยยิ้ม เขาดีใจมากที่เจอเธออีกครั้งแต่ต้องเก็บอาการไม่ให้เหล่าลูกน้องเห็นอาการของตัวเอง

“สวัสดีค่ะทุกคน สวัสดีค่ะคุณภูดินยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะคะ”เพียงดาวทักทายกลับด้วยรอยยิ้ม

“เชิญนั่งครับ”ภูดินลุกขึ้นเชิญให้หญิงสาวนั่งลงตรงที่ว่างข้างๆตน เพียงดาวหันมองมาทางเพื่อนก็เห็นสายตาของเพื่อนรักบอกเป็นเชิงให้นั่นลงตรงนั้น พร้อมกับสวยที่นั่งลงด้านข้างอีกฝั่งติดกับเพียงดาว

“ไม่คิดว่าจะเจอกันอีกครั้งนะครับ”

“ค่ะน่าแปลกเหมือนกัน”

“คุณภูรู้จักกับคุณเพียงดาวมาก่อนหรอครับ ไม่น่าเชื่อว่านายจะมีคนรู้จักเป็นผู้หญิงด้วย”วิทย์ถามด้วยความอยากรู้

“เราเคยเจอกันตอนคุณภูดินไปบริจาคของที่โรงเรียนบนดอยค่ะ พอดีดาวไปช่วยสอนหนังสือที่นั่นเลยได้เจอกันครั้งนึงค่ะ ทุกคนเรียกดาวเฉยๆก็ได้นะคะ”

“อ่อครับ แต่คุณดาวถือว่าเป็นคนที่พิเศษมากนะครับเพราะนายของพวกเราไม่เคยพูดคุยสนิทสนมกับผู้หญิงที่ไหนเลย วันๆเอาแต่ทำงาน เงียบขรึม ขนาดมีสาวๆมาจีบยังไม่สนใจเลยครับ”วิทย์เมาท์ผู้เป็นนายให้หญิงสาวฟัง

“ไอ้วิทย์ พูดมากนะวันนี้สิ้นเดือนลดเงินเดือนเหลือครึ่งเดียวดีมั้ย โทษฐานนินทาเจ้านาย”

“ไม่ดีแน่ๆครับนาย ต่อไปผมจะรูดซิปปากให้สนิทเลยครับ”เขาพูดพร้อมทำท่าทางรูดซิปปากตัวเอง ทำเอาคนอื่นๆหัวเราะชอบใจกันใหญ่ ภูดินถึงจะเป็นคนเงียบๆมองภายนอกอาจดูดุแต่จริงๆแล้วเป็นคนที่ใจดีมาก ยิ่งกับลูกน้องยิ่งดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี ลูกน้องและทุกคนที่ได้รู้จักกับตัวตนของเขาต่างก็รักเขาทั้งนั้น

ในระหว่างที่ทุกคนนั่งทานข้าวและพูดคุยกันอย่างสนุกสนานนั้น บรรดาลูกน้องของภูดินก็ส่งซิกให้กันดูปฏิกิริยาของผู้เป็นนายเป็นระยะ เพราะอาการและแววตาแบบนี้ที่เขาทำกับเพียงดาว ไม่เคยเห็นเขาทำกับใครมาก่อน วิทย์ได้แต่คิดในใจว่า…..สงสัยจะได้นายหญิงแล้วเรา