ความทรงจำ

1

ความทรงจำ

ระหว่างที่กำลังแต่งตัวในชุดเจ้าสาวแบบโบราณอยู่ หญิงสาวก็คิดถึงเรื่องในความทรงจำก่อนหน้านี้หนึ่งเดือน

“แม่เล็กท่านพักผ่อนให้ดี อ้ายฉิงต้มยาไว้ให้แล้วอีกเดี่ยวเสี่ยวหรงจะนำยากับโจ๊กมาให้ท่าน อ้ายฉิงต้องออกไปหาสมุนไพรก่อน” ร่างบอบบางอ่อนแอมองบุตรสาวด้วยความรัก เมื่อได้ยินเสียงหวานบอกกับนางเบา ๆ แม่เล็กของนางป่วยเรื้อรังมาเกือบแปดปีแล้ว เดิมทีมารดาของนางเป็นหมอสมุนไพรนางเรียนรู้วิชาสมุนไพรจากมารดาแต่เด็ก

เมื่อแม่เล็กล้มป่วยนางก็หาเก็บสมุนไพรมาขายเพื่อหาเงินรักษา เพราะฉีฮูหยินเกลียดแม่เล็กของนาง เบี้ยแต่ละเดือนก็แทบไม่พอใช้ หากนางไม่หาสมุนไพรเกรงว่าต้องขอทานกันกินแล้ว

“แม่ขอโทษที่ทำให้เจ้าลำบากเช่นนี้”

“หาใช่ความผิดท่านแม่ไม่ ท่านแม่ไม่ต้องห่วงลูกจะรักษาท่านให้หายให้ได้ นั่นไงเสี่ยวหรงมาแล้ว ลูกจะรีบกลับมาท่านแม่อย่าได้กังวล” นางรีบแอบออกนอกจวนตั้งแต่เช้าเพื่อไม่ให้ถูกพี่สาวร่วมบิดาจับได้ หากโดนจับได้ก่อนนางจะถูกลงโทษ

หลังจวนมีช่องทางลับเล็ก ๆ อยู่ หากเป็นบุรุษเกรงว่าคงรอดเข้าออกไม่ได้ ดีที่นางตัวเล็กจึงรอดเข้าออกได้ง่าย นางมักไปเก็บสมุนไพรที่ตีนเข้าด้านหลังบ้านเรือนนอกเขตตลาด

ฉีอ้ายฉิงแบกตะกร้าเดินเลาะป่าไปตามตีนเขาจนถึงป่าที่เริ่มรกชัฎ พอถึงก็เริ่มลงมือเก็บสมุนไพรที่หาได้ในบริเวณนี้ เก็บอยู่หนึ่งชั่วยาม ก็เดินไปอีกทาง เก็บทางอื่น

“ช่วยด้วย” ขณะที่กำลังเก็บสมุนไพรอยู่นางได้ยินเสียงราวกับมีใครร้องเรียกอยู่ เสียงนั้นแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินแต่นางก็ยังได้ยิน หญิงสาวเดินเข้าไปแหวกหญ้าที่สูงเกือบถึงเอว

บุรุษรูปร่างสูงกำยำในชุดเกราะ นอนอยู่บนพื้นดินที่เย็นเฉียบ ตามร่างกายมีบาดแผลที่เกิดจากการถูกขูดขีด นางคิดว่าชายผู้นี้น่าจะพลัดตกเขาจึงบาดเจ็บมาก แต่หนักสุดคงเป็นบาดแผลตรงหน้าอกที่ถูกธนู

“คุณชายท่านเป็นอย่างไรบ้าง” ฝ่ามือเรียวรีบแหวกหญ้าเข้าไปประคองเขาให้นอนหงาย พยายามถอดเกราะออกเพื่อช่วยดูบาดแผล

รอบปากแผลเริ่มเป็นสีคล้ำ นางดึงปิ่นปักผมของตนเองออกหมุนปลายปิ่นจากนั้นเอาเข็มเงินออกมาจิ้มไปยังบาดแผลของเขา

หัวธนูมีพิษ!

นางนำสมุนไพรในตะกร้าออกมาบดบนหิน จากนั้นยัดใส่ปากเขา หวังว่าจะพอช่วยได้บ้าง ยามนี้ให้ต้มยาเกรงว่าคงไม่ทันแล้ว พอเขากินยาแล้วนางก็ดึงธนูออกโป๊ะสมุนไพรลงไปบนแผล ใช้น้ำที่ได้จากการบดสมุนไพรทาแผลถลอกตามร่างกาย

นางอยู่ช่วยเขาเกือบสองเค่อถึงรู้ว่าตนเองออกมาจากจวนนานเกินไป หากไม่กลับตอนนี้เกรงว่าจะถูกลงโทษ

“คุณชาย ข้าช่วยท่านได้เท่านี้ ข้าต้องไปแล้วหากกลับช้ากว่านี้ พี่สาวต้องฆ่าข้าเป็นแน่” นางบอกเขาด้วยน้ำเสียงกังวล นึกเป็นห่วงเขาอยู่ไม่น้อย แต่เขาสวมเสื้อเกราะเช่นนี้คงเป็นตำแหน่งสำคัญในกองทัพ ไม่นานคงมีคนมาตามหา

“แม่ทัพ ท่านแม่ทัพ” เสียงตะโกนโหวกเหวกแว่วมาจากที่ไกล ๆ อีกไม่นานต้องมีผู้ใดมาพบเขา นางยัดแป้งย่างใส่มือเขาเอาไว้ เผื่อผู้ที่ตามหาใช้เวลานานเขาอาจจะหิวขึ้นมา แต่คิดอีกทีอยู่ตรงตีนเขาพงหญ้าเช่นนี้ คงหาได้ยากยิ่งนัก

นางคิดเช่นนั้นก่อนจะสุมไฟจุดกำยานไว้ใกล้เขา กลิ่นนี้คงลอยไปได้ไกลต้องมีคนได้กลิ่นและช่วยเขาไว้ทันแน่ จากนั้นนางก็รีบออกไปไม่อยากให้ผู้ใดรู้ว่านางอยู่ที่นี่ หากคนของเขามาเจออาจเข้าใจผิดว่านางเป็นผู้ลอบทำร้ายเขาก็เป็นได้ เช่นนี้คงยิ่งแย่ นางคงถูกลงโทษอย่างที่คิดไว้แต่แรก

สิบวันหลังจากนางได้ช่วยเหลือคนผู้นั้นเอาไว้ ในวังก็มีข่าวว่าที่คู่หมั้นคู่หมายของพี่สาว องค์ชายรองได้รับบาดเจ็บจนตาบอดเพราะไปรบที่ต่างแคว้น เรื่องนี้ผู้คนภายนอกยังไม่รู้มากนักเพียงแต่บิดานางเป็นหัวหน้าหอดูดาวหลวง มีข่าวเช่นนี้ย่อมรู้ก่อนผู้อื่นจึงมาปรึกษากับแม่ใหญ่

เดิมทีพี่สาวนางคิดว่าหากได้แต่งกับองค์ชายรองนั้นยิ่งดี เพราะมีโอกาสขึ้นเป็นฮ่องเต้องค์ต่อไป แต่พอรู้ว่าองค์ชายกลายเป็นคนพิการนางก็ร่ำร้องไม่อยากแต่งแม้ว่าองค์ชายจะได้รับแต่งตั้งเป็นอ๋องแล้ว สุดท้ายแม่ใหญ่จึงบังคับให้นางที่เป็นลูกอนุแต่งแทน

“คุณหนูเสร็จแล้วเจ้าคะ” เสียงเล็ก ๆ ของสาวใช้เสี่ยวหรงทำให้นางตื่นจากความทรงจำของอ้ายฉิงคนเก่า มองเงาตนเองในคันฉ่องขณะสาวใช้คลุมหน้าด้วยผ้าคลุมสีแดง หัวใจเริ่มเต้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ในยุคปัจจุบันแม้แต่คนรักก็ไม่มี เพียงข้ามคืนก็ต้องเข้าพิธีสมรสเสียแล้ว

หญิงสาวสวมชุดเจ้าสาวงดงามเดินอย่างเชื่องช้าไปยังประตูจวน ขบวนรับเจ้าสาวรออยู่หน้าจวนมาเกือบครึ่งชั่วยามแล้ว พอขึ้นไปนั่งบนเกี้ยวรับตัว ขบวนเจ้าก็เคลื่อนออกไป นางเปิดม่านเกี้ยวออกดูสาวใช้ของแม่ใหญ่กำลังใช้น้ำสาดตามหลังขบวนรับเจ้าสาว น้ำนี้สาดตามมาความนัยคือการแต่งบุตรสาวออกไปก็ไม่ต่างจากการสาดน้ำทิ้ง แต่งแล้วย่อมเป็นของ ๆ สามี

การรับสาวเจ้าแท้จริงควรให้เจ้าบ่าวมารับถึงหน้าจวน เนื่องจากอ๋องอันมองไม่เห็นพิธีจึงเปลี่ยนให้เหมาะสมกับสถานกาณ์ยามนี้