LOGINShare
พระองค์ก็ไม่ต่างจากสตรีตั้งครรภ์
Last Updated:
2024-12-08 12:44:104
พระองค์ก็ไม่ต่างจากสตรีตั้งครรภ์
โจ๊กผักของนางเสร็จพร้อมพระอาทิตย์ยามเช้าขึ้นพอดี เสี่ยวหรงเดินตามมาจนถึงห้องเครื่องหลังไปที่ห้องนอน แต่ทหารของท่านอ๋องบอกว่าพระชายาออกมาจากห้องนอนนานแล้ว จึงเดินมาตามเผื่อผู้เป็นนายจะมีสิ่งใดให้รับใช้
“พระชายา มาทำสิ่งใดในนี้หรือเพคะ อยากกินสิ่งใดเหตุใด้ไม่ใช้บ่าวทำ”
“ข้ามาเตรียมอาหารเช้าให้ท่านอ๋อง”
“เหตุใดต้องทำเองเล่าเพคะ ที่จวนอ๋องก็มีพ่อครัว” สาวน้อยตรงหน้าถามเรื่อยเปื่อยด้วยความสงสัย จวนอ๋องก็ใช่ว่าจะขาดบ่าวไพร่เหตุใดพระชายาเช่นนางต้องลงมือทำเอง จริงอยู่ที่เพียงเท่านี้ไม่ได้ลำบากเท่าไรแต่ยามนี้นายของนางมิใช่คุณหนูรองตระกูลฉีอีกแล้ว แต่เป็นถึงพระชายาอ๋องอันที่มีชื่อเสียง
“พ่อครัวก็รู้เพียงว่าทำอย่างไรให้อาหารรสดี แต่ไม่รู้ว่าทำอย่างไรอาหารจึงช่วยรักษาโรคได้” พระชายาฉีกล่าวกับสาวใช้ด้วยใบหน้าอ่อนโยน ไม่ได้นึกหงุดหงิดที่ถูกถามจี้ไปมาเช่นนี้
“พระชายารู้หรือเพคะ”
“รู้สิ หากไม่รู้ข้าจะมาทำสิ่งใดในนี้ ไปเถอะยกอาหารตามข้ามา” สั่งเสร็จก็ปัดมือสองสามทีแล้วเดินออกไปจากห้องเครื่อง โดยมีเสี่ยวหรงยกถาดไม้ที่มีชามโจ๊กผักวางอยู่
“ถวายบังคมท่านอ๋อง”
“ไม่ต้องมากพิธี อย่างไรข้าก็มองไม่เห็น”
“ท่านอ๋องมีสิ่งใดจะสั่งหรือพ่ะย่ะค่ะ” จื่ออี้ยืนหลังตรงก้มหน้าเล็กน้อยรอฟังว่าผู้เป็นนายจะสั่งสิ่งใด เขารีบเปิดประตูเข้ามาหลังได้ยินอ๋องอันเรียกหา ไม่รู้เหตุใดวันนี้ท่านอ๋องจึงตื่นเร็วกว่าทุกวัน
“พระชายาไปที่ใด” เดิมทีคิดว่าไม่คุ้นชินที่มีผู้อื่นร่วมเตียงคงนอนไม่หลับ ไหนจะสัญชาตญาณการระวังตัวเมื่ออยู่กับผู้อื่น แต่กลายเป็นหลับเสียเต็มที่จึงได้ตื่นเร็วกว่าทุกวัน
แขนยาวเผลอขยับไปจนชิดขอบเตียงด้านนอก จึงรู้ว่ายามนี้ภรรยาที่เพิ่งแต่งมาไม่อยู่บนเตียงเสียแล้ว
“หม่อมฉันอยู่นี่ ท่านอ๋องเรียกหามีสิ่งใดหรือเพคะ” จื่ออี้ยังไม่ได้ให้ความกระจ่างใดแก่ผู้เป็นนาย นายหญิงก็เข้ามา นางเดินเข้ามาด้วยสีหน้าสดใส อ่อนโยน แต่ช่างน่าเสียดายที่ผู้เป็นสามีกลับไม่มีโอกาสได้เห็น
“ไม่มี ข้าเพียงสงสัยว่าเหตุใดพระชายาจึงหายไป ตัวข้ามองไม่เห็นทำได้เพียงสอบถามผู้อื่นเท่านั้น”
“ตอนนี้ไม่เห็น อีกไม่นานก็เห็น ท่านอ๋องไม่ต้องกังวล”
“พระชายา...” เสียงทุ้มร้องเรียกแผ่วเบา จื่ออี้นึกอยากเอ่ยห้ามพระชายาที่พูดเรื่องเมื่อครู่ ก่อนหน้านี้หมอหลวงได้กล่าวเอาไว้ว่าดวงตานี้โอกาสจะกลับมามองเห็นน้อยเหลือเกิน เพราะเหตุนี้งานสมรสจึงได้ถูกจัดขึ้นรวดเร็ว แต่กลับถูกอ๋องอันยกมือห้ามไว้เสียก่อน
“เจ้าจะรักษาให้ข้าได้หรืออย่างไร”
“ต้องได้สิเพคะ”
“ดวงตานี้แม้แต่หมอหลวงยังไม่กล้ารับปากว่ามันจะกลับมามองเห็นได้อีก สิ่งใดทำให้เจ้ามั่นใจเช่นนี้กันพระชายา”
“หม่อมฉันเองก็เป็นหมอ และเป็นหมอที่มีจรรยาบรรณสุด ๆ เช่นนี้หากบอกว่าได้ต้องได้เพคะ”
“สุด ๆ?”
“แปลว่ามีจรรยาบรรณมากนักเพคะ” อ๋องอันไม่ตอบเพียงพยักหน้า แย้มยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก นางกล่าวเช่นนี้เขาย่อมต้องเชื่อนางทำให้เห็นมาก่อนนี้แล้วว่านางช่วยเขาได้จริง
“เจ้าไปที่ใดมา เหตุใดตื่นเช้านัก”
“ชินเพคะ”
“ชิน?”
“คุ้นเคยเพคะ หม่อมฉันมักตื่นเช้าเพื่อไปเก็บสมุนไพรจึงตื่นเช้าเช่นนี้ พอตื่นแล้วไม่มีสิ่งใดทำอีกอย่างไม่อยากกวนท่านอ๋อง จึงไปที่ห้องเครื่อง ทำอาหารเช้าให้พระองค์เสวย หิวหรือยังเพคะ”
“เหตุใดต้องทำเอง บ่าวไพร่ในจวนไม่พอให้เจ้าเรียกใช้หรืออย่างไร” อ๋องอันตรัสถาม มิได้รู้สึกว่านางทำสิ่งใดผิดเพียงสงสัยว่านางมีความจำเป็นใดจึงทำเองเช่นนี้
“หากต้องอธิบายก็คงยาวยิ่งนัก ไปนั่งก่อนเถอะเพคะ”
“จื่ออี้” อ๋องอันพยักหน้าอีกครั้งก่อนจะเรียกหาองครักษ์ ยกฝ่ามือขึ้นมารอให้จื่ออี้ยื่นแขนมาเพื่อเป็นผู้นำทาง องครักษ์หนุ่มน้อยผู้นั้นเดินเข้าหาท่านอ๋องพลางยกท่อนแขนแข็งแรงหมายจะให้อ๋องอันได้ใช้พยุง
“จื่ออี้ไม่เป็นไร ข้าเอง” นางขัดขึ้นเดินเข้าหาเข้า ใช้มือซ้ายตนเองจับข้อมือซ้ายเขาแผ่วเบา มือขวาโอบรอบเอวเขาเอาไว้ พอเขาเดินไปยังโต๊ะฝั่งซ้ายของห้องบรรทม นางพยุงเขาราวกับสตรีท้องโตใกล้คลอดอย่างไรอย่างนั้น
“ถ้าใช้เท้าพระองค์ก้าวไปอีกสิบเก้าคงถึง แต่หากใช้เท้าหม่อมฉันคงเกือบยี่สิบก้าว”
“เจ้าคิดว่าข้าเป็นสตรีท้องแก่หรืออย่างไร”
“พระองค์ก็ไม่ต่างจากสตรีตั้งครรภ์หรอกเพคะ”
“เหตุใดจึงไม่ต่าง” อ๋องอันตรัสถามผู้เป็นภรรยาขณะที่ค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า สาวใช้และทหารองครักษ์ล้วนยืนมองสองสามีภรรยาที่กำลังเดินคู่กันไป ไม่เอ่ยทักสิ่งใดเพียงยืนมองยืนฟังอย่างเงียบ ๆ
เสี่ยวหรงคิดในใจอ๋องอันนี้มิได้เป็นบุรุษน่ากลัว โหดร้าย เฉกเช่นผู้คนร่ำลือเลย เสียดายเพียงยามนี้พระองค์มองไม่เห็น หากไม่แล้วพระชายาของนางคงไม่ต้องกลัวผู้อื่นกลั่นแกล้งอีก
“พระองค์ก็ทรงเป็นผู้ป่วยเช่นเดียวกับพวกนาง”
“เหตุใดจึงเหมือนกัน สตรีท้องก็เป็นเพียงสตรีท้อง พวกนางป่วยอย่างไร”
“พวกนางล้วนป่วยทางร่างกายเพคะ ยามตั้งครรภ์บางคนเวียนหัว บางคนอาเจียน บางคนเจ็บป่วยจนต้องนอนอยู่กับเตียงไปหลายเดือนแต่พวกนางยอมเจ็บป่วยเพื่อบุตรในครรภ์ พระองค์เองก็ป่วยเพื่อบ้านเมืองนี้เพคะ ข้างหน้าเป็นพื้นต่างระดับ ยกเท้าสูงหน่อยเพคะ” แม้ปากจะพูดคุยกับเขาอยู่ แต่นางกลับไม่ลืมดูความปลอดภัยของเขาเลย ไม่ต้องมองตนเองผ่านคันฉ่องก็รู้ว่าตนเองยิ้มกว้างเพียงใด น่าเอ็นดูเป็นเพียงคำพูดเดียวที่เขาคิดได้เมื่ออยู่ใกล้นาง นอกจากพูดเก่งน้ำเสียงนางยังน่าฟัง
คำพูดนี้ของนางทำให้ภาพที่เคยดำมืดของเขาดูคล้ายมีแสงสว่างส่อง ไม่รู้ว่าผู้อื่นเป็นเช่นกันหรือไม่ แต่หลังมองไม่เห็นเขาเกิดความรู้สึกเหนื่อยหน่ายท้อใจยิ่งนัก ผู้ที่เคยกวัดแกว่งดาบกระบี่ในสนามรบอย่างเขา ต้องอุดอู้ใช้ชีวิตอยู่ในห้องบรรทมเพียงเท่านั้น
ดูเหมือนงานสมรสนี้จะมีข้อดีมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้...
Related chapters
เกิดใหม่เป็นพระชายาท่านอ๋องตาบอด ความตาย
บทนำความตาย“เกือบสามสิบชั่วโมงแล้วที่ฉันถ่างตาอยู่ที่นี่ เหนื่อยชะมัด อยากตายจริง ๆ” หญิงสาวสวมเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดพูดขึ้น ใบหน้าแสดงความเหน็ดเหนื่อยจากการโหมงานหนัก อยู่ในแผนกฉุกเฉินแห่งนี้มาเกือบสามสิบชั่วโมงโดยไม่ได้หยุดพักเลย คงเพราะเมื่อวานเป็นวันสิ้นปีคนใช้รถใช้ถนนมากเกิดอุบัติเหตุใหญ่ แผนกฉุกเฉินแห่งนี้เลยเต็มไปด้วยเสียงร้องโอดโอย“เธอไปพักเถอะหมอจินมาแล้วนั่นไง” พยาบาลสาวบอกเพื่อนสนิทที่หน้าตาอิดโรย ใต้ตาดำคล้ำ พร้อมพยักเพยิดไปทางคุณหมอหนุ่มที่เพิ่งเข้าเมาปลี่ยนเวร คราวนี้เธอจะได้พักสักที“งั้นฉันไปล่ะไว้เจอกัน ลาก่อนนะคะหมอจิน” เธอโบกมือให้ทั้งสองคนแล้วรีบวิ่งออกไป เธอต้องการพักผ่อน เปลือกตาในตอนนี้ต่อให้เอารถเครนมาดึงไว้มันก็ยังจะปิดอยู่ดีเชื่อหรือเปล่าหญิงสาววิ่งไปที่ห้องพัก ล้างหน้าล้างมือ ถอดเสื้อกาวน์กระโดดขึ้นเตียงอย่างรวดเร็ว ไม่ไหวแล้ว ตอนนี้เธอต้องการปิดสวิตซ์ตัวเองสุด ๆพอขึ้นเตียงได้เปลือกตาที่หนักอึ้งก็ค่อย ๆ ปิดลง ลมหายใจก็เริ่มสม่ำเสมอ จากสม่ำเสมอเป็นเบาลง เบาลง จนในที่สุดอัตราการเต้นของหัวใจก็ไม่เคลื่อนไหวอีกต่อไป...“เมื่อยชะมัด นี่ฉันหลับไปนานแค่ไหนแล้วเนี
Last Updated : 2024-12-08เกิดใหม่เป็นพระชายาท่านอ๋องตาบอด ความทรงจำ
1ความทรงจำระหว่างที่กำลังแต่งตัวในชุดเจ้าสาวแบบโบราณอยู่ หญิงสาวก็คิดถึงเรื่องในความทรงจำก่อนหน้านี้หนึ่งเดือน“แม่เล็กท่านพักผ่อนให้ดี อ้ายฉิงต้มยาไว้ให้แล้วอีกเดี่ยวเสี่ยวหรงจะนำยากับโจ๊กมาให้ท่าน อ้ายฉิงต้องออกไปหาสมุนไพรก่อน” ร่างบอบบางอ่อนแอมองบุตรสาวด้วยความรัก เมื่อได้ยินเสียงหวานบอกกับนางเบา ๆ แม่เล็กของนางป่วยเรื้อรังมาเกือบแปดปีแล้ว เดิมทีมารดาของนางเป็นหมอสมุนไพรนางเรียนรู้วิชาสมุนไพรจากมารดาแต่เด็กเมื่อแม่เล็กล้มป่วยนางก็หาเก็บสมุนไพรมาขายเพื่อหาเงินรักษา เพราะฉีฮูหยินเกลียดแม่เล็กของนาง เบี้ยแต่ละเดือนก็แทบไม่พอใช้ หากนางไม่หาสมุนไพรเกรงว่าต้องขอทานกันกินแล้ว“แม่ขอโทษที่ทำให้เจ้าลำบากเช่นนี้”“หาใช่ความผิดท่านแม่ไม่ ท่านแม่ไม่ต้องห่วงลูกจะรักษาท่านให้หายให้ได้ นั่นไงเสี่ยวหรงมาแล้ว ลูกจะรีบกลับมาท่านแม่อย่าได้กังวล” นางรีบแอบออกนอกจวนตั้งแต่เช้าเพื่อไม่ให้ถูกพี่สาวร่วมบิดาจับได้ หากโดนจับได้ก่อนนางจะถูกลงโทษหลังจวนมีช่องทางลับเล็ก ๆ อยู่ หากเป็นบุรุษเกรงว่าคงรอดเข้าออกไม่ได้ ดีที่นางตัวเล็กจึงรอดเข้าออกได้ง่าย นางมักไปเก็บสมุนไพรที่ตีนเข้าด้านหลังบ้านเรือนนอกเขตตลาด
Last Updated : 2024-12-08เกิดใหม่เป็นพระชายาท่านอ๋องตาบอด คืนสมรส
2คืนสมรสพิธีสมรสมิได้ใหญ่โตเลยทั้งที่เป็นพิธีสมรสของอ๋อง ยามนี้อ๋องอันมองไม่เห็นคงไม่อยากพบผู้ใดพิธีต่าง ๆ จึงถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย มีเพียงการกราบไหว้ฟ้าดิน หลังกราบไหว้ฟ้าดินเสร็จนางก็ถูกพาเข้าห้องหอ“ท่านจะนอนเลยหรือเปล่า” เมื่อเข้าหอนางก็เปิดผ้าคลุมหน้าออกโดยไม่ต้องรอให้สามีเปิดให้ สุรามงคลก็มิได้ร่วมดื่มด้วยกัน หญิงสาวเดินไปหาสวามีที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะกลางห้อง ในเมื่อเขาไม่เห็นนางจึงจำต้องเป็นผู้คอยดูแลปรนนิบัติถึงอย่างไรก็กราบไหว้ฟ้าดินเป็นสามีภรรยากันแล้ว“เจ้าไม่ต้องปรนนิบัติข้า อยากทำสิ่งใดก็ทำเถิดอย่างไรก็มิได้เต็มใจแต่ง” ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขาเองก็ไม่ได้เต็มใจแต่งแต่เพราะเป็นโองการของบิดาไหนเลยจะปฏิเสธได้ ด้วยกลัวว่าเขาจะมีอำนาจมากขึ้นจึงได้ประทานสมรสให้กับบุตรสาวคนโตของหัวหน้าหอดูดาว ที่ไม่มีอำนาจแต่ถือว่ามีหน้ามีตาอยู่บ้างนางเองก็คงไม่เต็มใจ จะมีสตรีใดเล่าจะเต็มใจแต่งกับบุรุษพิการเช่นเขา“ไม่เต็มใจแต่งคือเรื่องจริง แต่ไหว้ฟ้าดินก็เป็นเรื่องจริงเหมือนกัน เป็นสามีภรรยากันแล้วจะหมางเมินไม่สนใจกันได้อย่างไร” เสียงคุ้นหูดังอยู่ไม่ไกล เขาพยายามใช้ความคิดอยู่นาน
Last Updated : 2024-12-08เกิดใหม่เป็นพระชายาท่านอ๋องตาบอด พระชายาท่านอ๋อง
3พระชายาท่านอ๋อง“จะตื่นเช้าขนาดนี้เพื่อ” ร่างเล็กขยับไปมาหลังรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแม้แต่ฟ้ายังไม่สว่าง ไม่รู้เพราะความเคยชินหรือไม่นางจึงรีบตื่นขึ้นมาเช่นนี้ สามีนางยังไม่ขยับเลยด้วยซ้ำ ดวงตาคู่โตไล่มองใบหน้าผู้เป็นสามีที่นอนนิ่งอยู่ กระทั่งถึงดวงตาสองข้างนางจึงเอื้อมมือไปกดจุดชีพจรของเขา อาศัยช่วงเขายังไม่ตื่นตรวจดูว่ามีอาการเป็นอย่างไรแม้นางจะมีความรู้ด้านการแพทย์ แต่การแพทย์นั้นล้วนเป็นการแพทย์ที่ใช้ที่นี่ได้ยากยิ่ง จำต้องอาศัยความรู้จากความทรงจำของร่างนี้ โชคดีนางเป็นคนฉลาดขบคิดไม่นานก็เข้าใจจนแจ่มแจ้ง“ไม่ได้บอดถาวร แปลว่ายังมีโอกาสหาย ไม่ต้องห่วงในฐานะที่ฉันเป็นหมอ จะรักษาคุณให้หายเอง” มิใช่ว่าเขาไม่ได้ยินที่นางพูด เพียงแต่ไม่อยากแสดงตัวว่าตื่นแล้ว และยังอยากรู้ว่านางจะทำสิ่งใดต่อไปท่อนแขนแข็งแรงถูกจับไว้ที่เดิม ก่อนที่ผู้จับจะลุกขึ้นไปสวมใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ ในเมื่อตื่นแล้วก็คงหลับไม่ลงอีกนางจึงคิดว่าหาสิ่งใดทำคงดีกว่า“ถวายบังคมพระชายา” ชายหนุ่มที่ยืนเฝ้ายามอยู่หน้าห้องหอทักขึ้น เมื่อเห็นนายหญิงของจวนเดินออกมาจากห้องตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง เขาเป็นทหารคนสนิทของอ๋องอันที่ร่วมสู้รบด้
Last Updated : 2024-12-08
Latest chapter
เกิดใหม่เป็นพระชายาท่านอ๋องตาบอด พระองค์ก็ไม่ต่างจากสตรีตั้งครรภ์
4พระองค์ก็ไม่ต่างจากสตรีตั้งครรภ์โจ๊กผักของนางเสร็จพร้อมพระอาทิตย์ยามเช้าขึ้นพอดี เสี่ยวหรงเดินตามมาจนถึงห้องเครื่องหลังไปที่ห้องนอน แต่ทหารของท่านอ๋องบอกว่าพระชายาออกมาจากห้องนอนนานแล้ว จึงเดินมาตามเผื่อผู้เป็นนายจะมีสิ่งใดให้รับใช้“พระชายา มาทำสิ่งใดในนี้หรือเพคะ อยากกินสิ่งใดเหตุใด้ไม่ใช้บ่าวทำ”“ข้ามาเตรียมอาหารเช้าให้ท่านอ๋อง”“เหตุใดต้องทำเองเล่าเพคะ ที่จวนอ๋องก็มีพ่อครัว” สาวน้อยตรงหน้าถามเรื่อยเปื่อยด้วยความสงสัย จวนอ๋องก็ใช่ว่าจะขาดบ่าวไพร่เหตุใดพระชายาเช่นนางต้องลงมือทำเอง จริงอยู่ที่เพียงเท่านี้ไม่ได้ลำบากเท่าไรแต่ยามนี้นายของนางมิใช่คุณหนูรองตระกูลฉีอีกแล้ว แต่เป็นถึงพระชายาอ๋องอันที่มีชื่อเสียง“พ่อครัวก็รู้เพียงว่าทำอย่างไรให้อาหารรสดี แต่ไม่รู้ว่าทำอย่างไรอาหารจึงช่วยรักษาโรคได้” พระชายาฉีกล่าวกับสาวใช้ด้วยใบหน้าอ่อนโยน ไม่ได้นึกหงุดหงิดที่ถูกถามจี้ไปมาเช่นนี้“พระชายารู้หรือเพคะ”“รู้สิ หากไม่รู้ข้าจะมาทำสิ่งใดในนี้ ไปเถอะยกอาหารตามข้ามา” สั่งเสร็จก็ปัดมือสองสามทีแล้วเดินออกไปจากห้องเครื่อง โดยมีเสี่ยวหรงยกถาดไม้ที่มีชามโจ๊กผักวางอยู่“ถวายบังคมท่านอ๋อง”“ไม่ต้องมาก
เกิดใหม่เป็นพระชายาท่านอ๋องตาบอด พระชายาท่านอ๋อง
3พระชายาท่านอ๋อง“จะตื่นเช้าขนาดนี้เพื่อ” ร่างเล็กขยับไปมาหลังรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแม้แต่ฟ้ายังไม่สว่าง ไม่รู้เพราะความเคยชินหรือไม่นางจึงรีบตื่นขึ้นมาเช่นนี้ สามีนางยังไม่ขยับเลยด้วยซ้ำ ดวงตาคู่โตไล่มองใบหน้าผู้เป็นสามีที่นอนนิ่งอยู่ กระทั่งถึงดวงตาสองข้างนางจึงเอื้อมมือไปกดจุดชีพจรของเขา อาศัยช่วงเขายังไม่ตื่นตรวจดูว่ามีอาการเป็นอย่างไรแม้นางจะมีความรู้ด้านการแพทย์ แต่การแพทย์นั้นล้วนเป็นการแพทย์ที่ใช้ที่นี่ได้ยากยิ่ง จำต้องอาศัยความรู้จากความทรงจำของร่างนี้ โชคดีนางเป็นคนฉลาดขบคิดไม่นานก็เข้าใจจนแจ่มแจ้ง“ไม่ได้บอดถาวร แปลว่ายังมีโอกาสหาย ไม่ต้องห่วงในฐานะที่ฉันเป็นหมอ จะรักษาคุณให้หายเอง” มิใช่ว่าเขาไม่ได้ยินที่นางพูด เพียงแต่ไม่อยากแสดงตัวว่าตื่นแล้ว และยังอยากรู้ว่านางจะทำสิ่งใดต่อไปท่อนแขนแข็งแรงถูกจับไว้ที่เดิม ก่อนที่ผู้จับจะลุกขึ้นไปสวมใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ ในเมื่อตื่นแล้วก็คงหลับไม่ลงอีกนางจึงคิดว่าหาสิ่งใดทำคงดีกว่า“ถวายบังคมพระชายา” ชายหนุ่มที่ยืนเฝ้ายามอยู่หน้าห้องหอทักขึ้น เมื่อเห็นนายหญิงของจวนเดินออกมาจากห้องตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง เขาเป็นทหารคนสนิทของอ๋องอันที่ร่วมสู้รบด้
เกิดใหม่เป็นพระชายาท่านอ๋องตาบอด คืนสมรส
2คืนสมรสพิธีสมรสมิได้ใหญ่โตเลยทั้งที่เป็นพิธีสมรสของอ๋อง ยามนี้อ๋องอันมองไม่เห็นคงไม่อยากพบผู้ใดพิธีต่าง ๆ จึงถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย มีเพียงการกราบไหว้ฟ้าดิน หลังกราบไหว้ฟ้าดินเสร็จนางก็ถูกพาเข้าห้องหอ“ท่านจะนอนเลยหรือเปล่า” เมื่อเข้าหอนางก็เปิดผ้าคลุมหน้าออกโดยไม่ต้องรอให้สามีเปิดให้ สุรามงคลก็มิได้ร่วมดื่มด้วยกัน หญิงสาวเดินไปหาสวามีที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะกลางห้อง ในเมื่อเขาไม่เห็นนางจึงจำต้องเป็นผู้คอยดูแลปรนนิบัติถึงอย่างไรก็กราบไหว้ฟ้าดินเป็นสามีภรรยากันแล้ว“เจ้าไม่ต้องปรนนิบัติข้า อยากทำสิ่งใดก็ทำเถิดอย่างไรก็มิได้เต็มใจแต่ง” ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขาเองก็ไม่ได้เต็มใจแต่งแต่เพราะเป็นโองการของบิดาไหนเลยจะปฏิเสธได้ ด้วยกลัวว่าเขาจะมีอำนาจมากขึ้นจึงได้ประทานสมรสให้กับบุตรสาวคนโตของหัวหน้าหอดูดาว ที่ไม่มีอำนาจแต่ถือว่ามีหน้ามีตาอยู่บ้างนางเองก็คงไม่เต็มใจ จะมีสตรีใดเล่าจะเต็มใจแต่งกับบุรุษพิการเช่นเขา“ไม่เต็มใจแต่งคือเรื่องจริง แต่ไหว้ฟ้าดินก็เป็นเรื่องจริงเหมือนกัน เป็นสามีภรรยากันแล้วจะหมางเมินไม่สนใจกันได้อย่างไร” เสียงคุ้นหูดังอยู่ไม่ไกล เขาพยายามใช้ความคิดอยู่นาน
เกิดใหม่เป็นพระชายาท่านอ๋องตาบอด ความทรงจำ
1ความทรงจำระหว่างที่กำลังแต่งตัวในชุดเจ้าสาวแบบโบราณอยู่ หญิงสาวก็คิดถึงเรื่องในความทรงจำก่อนหน้านี้หนึ่งเดือน“แม่เล็กท่านพักผ่อนให้ดี อ้ายฉิงต้มยาไว้ให้แล้วอีกเดี่ยวเสี่ยวหรงจะนำยากับโจ๊กมาให้ท่าน อ้ายฉิงต้องออกไปหาสมุนไพรก่อน” ร่างบอบบางอ่อนแอมองบุตรสาวด้วยความรัก เมื่อได้ยินเสียงหวานบอกกับนางเบา ๆ แม่เล็กของนางป่วยเรื้อรังมาเกือบแปดปีแล้ว เดิมทีมารดาของนางเป็นหมอสมุนไพรนางเรียนรู้วิชาสมุนไพรจากมารดาแต่เด็กเมื่อแม่เล็กล้มป่วยนางก็หาเก็บสมุนไพรมาขายเพื่อหาเงินรักษา เพราะฉีฮูหยินเกลียดแม่เล็กของนาง เบี้ยแต่ละเดือนก็แทบไม่พอใช้ หากนางไม่หาสมุนไพรเกรงว่าต้องขอทานกันกินแล้ว“แม่ขอโทษที่ทำให้เจ้าลำบากเช่นนี้”“หาใช่ความผิดท่านแม่ไม่ ท่านแม่ไม่ต้องห่วงลูกจะรักษาท่านให้หายให้ได้ นั่นไงเสี่ยวหรงมาแล้ว ลูกจะรีบกลับมาท่านแม่อย่าได้กังวล” นางรีบแอบออกนอกจวนตั้งแต่เช้าเพื่อไม่ให้ถูกพี่สาวร่วมบิดาจับได้ หากโดนจับได้ก่อนนางจะถูกลงโทษหลังจวนมีช่องทางลับเล็ก ๆ อยู่ หากเป็นบุรุษเกรงว่าคงรอดเข้าออกไม่ได้ ดีที่นางตัวเล็กจึงรอดเข้าออกได้ง่าย นางมักไปเก็บสมุนไพรที่ตีนเข้าด้านหลังบ้านเรือนนอกเขตตลาด
เกิดใหม่เป็นพระชายาท่านอ๋องตาบอด ความตาย
บทนำความตาย“เกือบสามสิบชั่วโมงแล้วที่ฉันถ่างตาอยู่ที่นี่ เหนื่อยชะมัด อยากตายจริง ๆ” หญิงสาวสวมเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดพูดขึ้น ใบหน้าแสดงความเหน็ดเหนื่อยจากการโหมงานหนัก อยู่ในแผนกฉุกเฉินแห่งนี้มาเกือบสามสิบชั่วโมงโดยไม่ได้หยุดพักเลย คงเพราะเมื่อวานเป็นวันสิ้นปีคนใช้รถใช้ถนนมากเกิดอุบัติเหตุใหญ่ แผนกฉุกเฉินแห่งนี้เลยเต็มไปด้วยเสียงร้องโอดโอย“เธอไปพักเถอะหมอจินมาแล้วนั่นไง” พยาบาลสาวบอกเพื่อนสนิทที่หน้าตาอิดโรย ใต้ตาดำคล้ำ พร้อมพยักเพยิดไปทางคุณหมอหนุ่มที่เพิ่งเข้าเมาปลี่ยนเวร คราวนี้เธอจะได้พักสักที“งั้นฉันไปล่ะไว้เจอกัน ลาก่อนนะคะหมอจิน” เธอโบกมือให้ทั้งสองคนแล้วรีบวิ่งออกไป เธอต้องการพักผ่อน เปลือกตาในตอนนี้ต่อให้เอารถเครนมาดึงไว้มันก็ยังจะปิดอยู่ดีเชื่อหรือเปล่าหญิงสาววิ่งไปที่ห้องพัก ล้างหน้าล้างมือ ถอดเสื้อกาวน์กระโดดขึ้นเตียงอย่างรวดเร็ว ไม่ไหวแล้ว ตอนนี้เธอต้องการปิดสวิตซ์ตัวเองสุด ๆพอขึ้นเตียงได้เปลือกตาที่หนักอึ้งก็ค่อย ๆ ปิดลง ลมหายใจก็เริ่มสม่ำเสมอ จากสม่ำเสมอเป็นเบาลง เบาลง จนในที่สุดอัตราการเต้นของหัวใจก็ไม่เคลื่อนไหวอีกต่อไป...“เมื่อยชะมัด นี่ฉันหลับไปนานแค่ไหนแล้วเนี
