คืนสมรส

2

คืนสมรส

พิธีสมรสมิได้ใหญ่โตเลยทั้งที่เป็นพิธีสมรสของอ๋อง ยามนี้อ๋องอันมองไม่เห็นคงไม่อยากพบผู้ใดพิธีต่าง ๆ จึงถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย มีเพียงการกราบไหว้ฟ้าดิน หลังกราบไหว้ฟ้าดินเสร็จนางก็ถูกพาเข้าห้องหอ

“ท่านจะนอนเลยหรือเปล่า” เมื่อเข้าหอนางก็เปิดผ้าคลุมหน้าออกโดยไม่ต้องรอให้สามีเปิดให้ สุรามงคลก็มิได้ร่วมดื่มด้วยกัน หญิงสาวเดินไปหาสวามีที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะกลางห้อง ในเมื่อเขาไม่เห็นนางจึงจำต้องเป็นผู้คอยดูแลปรนนิบัติถึงอย่างไรก็กราบไหว้ฟ้าดินเป็นสามีภรรยากันแล้ว

“เจ้าไม่ต้องปรนนิบัติข้า อยากทำสิ่งใดก็ทำเถิดอย่างไรก็มิได้เต็มใจแต่ง” ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขาเองก็ไม่ได้เต็มใจแต่งแต่เพราะเป็นโองการของบิดาไหนเลยจะปฏิเสธได้ ด้วยกลัวว่าเขาจะมีอำนาจมากขึ้นจึงได้ประทานสมรสให้กับบุตรสาวคนโตของหัวหน้าหอดูดาว ที่ไม่มีอำนาจแต่ถือว่ามีหน้ามีตาอยู่บ้าง

นางเองก็คงไม่เต็มใจ จะมีสตรีใดเล่าจะเต็มใจแต่งกับบุรุษพิการเช่นเขา

“ไม่เต็มใจแต่งคือเรื่องจริง แต่ไหว้ฟ้าดินก็เป็นเรื่องจริงเหมือนกัน เป็นสามีภรรยากันแล้วจะหมางเมินไม่สนใจกันได้อย่างไร” เสียงคุ้นหูดังอยู่ไม่ไกล เขาพยายามใช้ความคิดอยู่นานว่าเหตุใดน้ำเสียงของนางจึงคุ้นเคยนัก แต่เมื่อนางเข้ามาประคองเขาก็นึกขึ้นมาได้กลิ่นหอมสมุนไพรอ่อน ๆ เจือปนกลิ่นดอกหอมหมื่นลี้เช่นนี้ ช่างเหมือนที่เขาได้กลิ่นจากสตรีผู้นั้นเสียจริง

“เช่นนั้นก็อยู่ให้สบาย ข้าไม่บังคับให้เจ้าร่วมหอ สบายใจเถิด”

“หากท่านอยากเข้าหอจริงก็คงข้าเป็นที่ต้องทำเอง มาเถอะข้าจะพาไปนอน” ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งที่นางบ่นพึมพำ เหตุใดจึงมีสตรีกล่าวเรื่องนี้ขึ้นมาอย่างไม่อายได้ แต่เอาเถอะที่นางกล่าวก็ไม่ผิดนัก ยามนี้เขาจะทำสิ่งใดได้ นางพูดจบก็เดินเข้ามาประคองเขาให้ลุกขึ้น

“เจ้าทำสิ่งใด” อ๋องอันเลิกเสียงสูงปนตกใจเอ่ยถามนาง อยู่ ๆ มือคู่เล็กก็เอื้อมมาปลดผ้ารัดเอวของเขาออก ไม่ถามเขาสักคำก็ปลดอาภรณ์เขาเสียแล้ว

“ท่านจะใส่ชุดแต่งงานนอนหรือไง ข้าก็แค่ช่วยท่านปลดชุดเข้าพิธีออก คิดว่าสตรีอย่างข้าจะทำอะไรท่านหรือ” เหตุใดบุรุษเช่นเขาจึงกลัวแม้แต่การถูกจับเปลือย หากให้สู้กันแม้เขาจะมองไม่เห็นนางก็ไม่เห็นแววจะชนะเขาเลย กลัวสิ่งใดกัน

“เอ่อ ข้าเพียงตกใจที่เจ้าไม่บอกไม่กล่าวเช่นนี้”

“ได้ ต่อไปจะส่งสัญญาณก่อน ไปเถอะ” นางปลดชุดเข้าพิธีของเขาออกแล้ววางไว้บนเก้าอี้ จากนั้นจึงจับมือเขามากุมเอาไว้ พาเขาเดินไปที่เตียงอย่างเชื่องชาและใจเย็น

ไม่รู้โชคดีของเขาหรือโชคดีของนางที่แต่เดิมเป็นหมอจึงคุ้นชินกับการดูแลผู้บาดเจ็บเช่นนี้ เข้าใจดีว่าผู้ที่เจ็บป่วยล้วนมีความลำบากใจกันทุกคน

อีกทั้งหากนางเข้ามาในร่างนี้เพียงชั่วคราวก็ควรทำให้เจ้าของร่างได้อยู่อย่างสุขสบายใจจวนอ๋องนี้ วันหน้าจะได้ไม่ต้องถูกรังแกจากผู้อื่นอีก หากท่านอ๋องผู้นี้มีเมตตตาต่อนางก็เป็นบุญของนางเช่นกัน อยู่ต่างยุคต่างสมัย ต่างบ้านต่างเมืองหากไม่มีที่พึ่งเกรงว่านางคงอยู่ได้ยาก

นางส่งเขาที่เตียงแล้วตนเองเดินออกมายืนอยู่ข้างเตียง จะให้นอนเลยก็ยังรู้สึกแปลกนัก แปลกเกินกว่าจะพาตนเองขึ้นไปนอนข้างเขาได้ในยามนี้

“ท่านนอนพักเถอะ ต้องการสิ่งใดก็เรียกข้า”

“เจ้าไม่นอนหรือ”

“ข้ายังมีสิ่งอื่นให้ทำอีก คงนอนตอนนี้ไม่ได้ ยกเว้นเสียแต่ว่าท่านจะอยากเข้าหอ”

“ข้าแค่เพียงถามดูเท่านั้น ไม่นอนก็ช่างเถอะ” เขาไม่ควรต่อล้อต่อเถียงกับนางจริง ๆ ว่าจบก็เอนหลังนอนราบลงไปบนเตียง พยายามขยับเข้าไปให้ชิดด้านในของเตียง เผื่อนางอยากนอนจะได้ไม่ต้องเบียด

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าใดอ้ายฉิงจึงขยับตัวไปนั่งตรงที่วางบนเตียงข้างตัวเขา นั่งมองลมหายใจสม่ำเสมอนั่นครู่หนึ่ง เมื่อมั่นใจว่าเขาหลับสนิทแล้วจึงค่อยเอนตัวลงนอน ทั้งที่แม้เขาจะไม่หลับเขาก็มองไม่เห็นแท้ ๆ เห็นใดต้องระแวงถึงเพียงนี้

“ถ้าฉันหลับไปแล้วตื่นมาอีกทีที่นี่กลายเป็นห้องพักแพทย์ในโรงพยาบาลก็ดีสิ” เจ้าของใบหน้าหวานหยดพึมพำเพียงลำพังขณะกำลังนับลูกแกะในใจ นอนกับบุรุษเช่นนี้จะข่มตาหลับลงได้อย่างไรกัน เมื่อนางล้มตัวนอนคนข้าง ๆ ก็รู้สึกตัวทันที จะอย่างไรเขาก็ฝึกยุทธ์มาย่อมจับความรู้สึกได้รวดเร็ว

ทั้งที่คิดว่านางจะหลับได้ยากแต่แค่ครู่เดียวก็หลับสนิทไปแล้ว พอได้นอนข้างกันเช่นนี้ถึงได้รู้สึกว่ากลิ่นหอมสือช่างผู่อ่อน ๆ นี้ยิ่งชัดเจน เขาเองก็บอกได้ไม่ชัดเจนว่ากลิ่นนี้แตกต่างจากผู้อื่นอย่างไร เพราะสตรีส่วนใหญ่ก็ล้วนแต่ใช้สือช่างผู่ในการทำถุงหอม

แต่เขามั่นใจว่านางคือสตรีผู้นั้นที่เขาให้คนสนิทตามหามาร่วมสิบวันแล้ว ไม่น่าเชื่อว่ายามต้องเจอก็จะเจอนางง่ายเช่นนี้

หมอหลวงกล่าวเอาไว้หากไม่ได้ผู้มีพระคุณช่วยสกัดพิษเอาไว้ยามนั้น เกรงว่ายามนี้คงเป็นงานศพไม่ใช่งานแต่ง เขาจำได้เพียงกลิ่นหอมอ่อนนี้ นางไม่เพียงสกัดพิษเอาไว้ทำให้เขาบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย แต่หากนางไม่ช่วยเอาไว้เขาก็ไม่มีความหวังจะมองเห็นอีกแล้ว

พิษสิ้นทิวานี้หากไม่ถอนพิษภายในหนึ่งชั่วยาม ดวงตาจะไม่เห็นตลอดกาลดังชื่อพิษ โชคดีได้สตรีนางนั้นช่วยเอาไว้ทำให้เขามีโอกาสได้มองเห็นอีกครั้ง แม้แต่หมอหลวงก็ไม่กล้าพูด และไม่รู้ว่านานเพียงใด