บทที่ 4

บทที่ 4 ผู้หญิงจากอนาคต

​

 เมื่อหลายวันก่อนหิมะแรกของปีได้ตกลงมาเพียงแต่ไม่ตกหนักมากนัก และอ้ายอ้ายก็ได้รับข่าวดี

"อ้ายอ้าย หนังสือกลเม็ดการเอาชนะใจชายยอดขายทะลุ10ล้านเล่มแล้วนะ ยังมีสำนักพิมพ์ต่างประเทศติดต่อมาเพื่อซื้อลิขสิทธิ์ อ้ายอ้ายจ๋า เธอจะกลายเป็นมหาเศรษฐีแล้วได้ยินหรือเปล่า อ้ายอ้าย อ้ายอ้าย"

สิ้นเสียงของบรรณาธิการสำนักพิมพ์อ้ายอ้ายก็รู้สึกตื่นเต้นและปวดหน่วงบริเวณหัวใจหนึบ ๆ จากนั้นร่างกายเบาหวิวและเหมือนว่าจะถูกเครื่องดูดฝุ่นขนาดใหญ่ที่กำลังมหาศาลดูดร่างของเธอไปที่ไหนสักแห่ง

และในชั่วขณะนั้นอ้ายอ้ายก็ได้เห็นภาพบางอย่างเป็นภาพตั้งแต่เธอจำความได้และถูกพ่อแม่เลี้ยงมาด้วยความรักจนกระทั่งพวกท่านประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปตอนเธออายุสิบหกปี หลังจากนั้นอ้ายอ้ายก็เริ่มแต่งนิยายหาเลี้ยงตัวเองและทำงานพิเศษสารพัด เรื่องราวของเธอมีแค่นี้นอกจากที่ทำงานพิเศษแล้วก็ไปเรียนและนั่งอยู่หน้าคอมเพื่อแต่งนิยายจากนั้นภาพก็ตัดจบไป

อ้ายอ้ายครุ่นคิด ชีวิตที่ผ่านมาของเธอมีแค่นี้จริง ๆ สินะ

ตอนนี้อ้ายอ้ายเห็นตัวเองนอนนิ่งดวงตาเบิกค้างมือยังกำโทรศัพท์แน่น พร้อมกับได้ยินเสียงของบรรณาธิการดังออกมาจากมือถือของเธอไม่หยุดยิ่งทำให้เธอตื่นตะลึง เธอยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ได้ยินเสียงหล่อ ๆ ของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นใกล้หู

"ไปกันเถอะ เจ้าตายแล้ว"

อ้ายอ้ายหันขวับไปตามเสียง เธอแทบจะไม่เชื่อตัวเองเมื่อเธอเห็นผู้ชายสวมชุดสูทสีดำสนิทและยังสวมหมวกปีกกว้างที่หน้าขาวยิ่งกว่าสีของกระดาษแต่สีปากของเขาแดงเหมือนใช้ลิปสติกราคาแพงอันชุ่มฉ่ำ

ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนี้หล่อมาก หล่อเหมือนไม่ใช่คน อ้ายอ้ายเห็นดวงตากลมโตของเขาชัดเจนให้ตายเถิดเขายังมีตาสองชั้นที่ทรงเสน่ห์อ้ายอ้ายเห็นรอยพับของชั้นตาอย่างชัดเจน 

และในนาทีต่อมาเธอก็ตระหนักได้ทันทีว่าเขาไม่ใช่คน แต่เขาคือยมทูตที่มารับวิญญาณของเธอ

"หนูตายแล้วเหรอคะ"

"ใช่ เจ้าตายแล้ว ดีใจจนหัวใจวายตาย และภาพที่เจ้าเห็นเมื่อสักครู่เป็นภาพที่คนตายทุกคนจะเห็นก่อนตาย อืมเป็นภาพความทรงจำที่คงอยู่ในสมองประมาณนั้น"

อ้ายอ้ายไม่อยากเชื่อ ความตายมันง่ายขนาดนี้เลยเหรอ อ้ายอ้ายยังคงสับสนแต่ท่านยมทูตคนนี้ดูจะยุ่งมากจึงได้พูดขึ้นพร้อมกับท่าทางเร่งรีบ เขายังมองนาฬิการูปทรงประหลาดที่มีลักษณะคล้ายกับหัวกะโหลกบนข้อมือบ่อย ๆ

"เร็วเข้าพวกเราจะไม่ทันแล้ว วันนี้ข้ายุ่งมาก ๆ เพราะมียมทูตลาพักร้อนหลายคน"

จากนั้นเขาก็ฉวยข้อมือของอ้ายอ้ายแล้วทุกอย่างก็ดับมืดลง

อ้ายอ้ายลืมตาขึ้นอีกครั้งก็พบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง และยังได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูเหมือนว่าจะอยู่ด้านหลังประตูไม้ปะกระดาษแบบโบราณบานนี้

"พี่ชายยมทูตที่นี่ที่ไหนคะ อ้าวเปลี่ยนเสื้อผ้าตั้งแต่เมื่อไหร่คะ"

อ้ายอ้ายหันไปมองคนที่พามา เขายังจับมือเธอเอาไว้แต่ว่าเสื้อผ้าที่เขาสวมตอนนี้กลายเป็นชุดโบราณแบบฮั่นฝูสีขาวปลายสีดำและยังสวมหมวกแบบโบราณอีกด้วย เวลายมทูตใส่ชุดนี้ก็ทำให้เขาเหมือนองค์ชายผู้สูงส่งลูกชายของฮ่องเต้ผู้ครองแคว้น

"ข้าใส่ให้เข้าบรรยากาศน่ะ นาน ๆ จะได้มาส่งคนที่โลกอดีตสักครั้ง เจ้านี่มันคนพิเศษจริง ๆ เฮ้ย ความจริงอยากอยู่นาน ๆ แต่ว่าวันนี้งานเยอะมากยังต้องไปรับวิญญาณอีกหลายดวงหลังจากส่งเจ้าแล้วไม่มีเวลาให้เจ้าไปที่ยมโลก ก็เลยพามาที่นี่เลย"

อ้ายอ้ายยังไม่อยากจะเชื่อ เธอคิดว่าเธอฝันไป คงเป็นฝันซ้อนฝันเพราะเมื่อกี้เธอคิดว่าตัวเองฝันว่าสำนักพิมพ์โทรมาบอกยอดขายหนังสือ 10 ล้านเล่มอยู่เลย

"อ้ายอ้ายอายุแค่สิบเจ็ดปีเองนะคะ เรียนยังไม่จบแล้วฉันจะตายได้ยังไง ต้องฝันไปแน่ ๆ ฝันไปแน่เลย"

ใบหน้าหล่อเหลาของยมทูตปากแดงเคร่งขรึมลง

"ความตายไม่ได้เลือกเจ้าเพราะได้กำหนดอายุขัยเอาไว้แล้วตั้งแต่เจ้าเกิด เจ้าโชคดีมากที่ตายปุ๊บก็ได้เกิดเลยบางคนต้องเร่ร่อนอยู่นานจนวิญญาณจะเป็นบ้าก็ยังไม่ได้ไปไหน ข้าจะบอกเจ้าให้ว่าวาสนาเจ้าสูงส่งได้เกิดเป็นลูกสาวคนรวยเลยนะ"

อ้ายอ้ายดวงตาเบิกกว้าง

"จริงเหรอคะ"

"อืม ข้าพูดมากไม่ได้แม่เจ้ากำลังจะคลอดเจ้าแล้ว เอ๊า กินซะ"

พูดจบยมทูตหน้าหล่อก็ส่งลูกอมให้อ้ายอ้ายเม็ดหนึ่งซึ่งเป็นลูกอมรูปหัวใจแต่ว่าเป็นหัวใจสีดำ 

"อะไรคะ ลูกอมอะไร"

"ไม่ใช่ลูกอมธรรมดา นี่คือลูกอมจากแม่น้ำลืมเลือนกินแล้วจะลืมทุกอย่างแล้วเจ้าจะกลายเป็นทารก"

อ้ายอ้ายไม่ยอมรับ

"ไม่ต้องดื่มน้ำแกงเหรอคะ น้ำแกงลืมเลือนของยายเมิ่งที่ให้คนตายดื่ม อ้ายอ้ายเคยอ่านมา"

"ใครจะไปเคี่ยวน้ำแกงทัน คนตายเยอะแยะขนาดนี้เดี๋ยวนี้ยมโลกเขาทันสมัย ยายเมิ่งเองก็มั่งมีร่ำรวยเพราะนางเปิดโรงงานทำลูกอมรสน้ำแกงยายเมิ่งให้คนตายกินรวดเร็วกว่า ประหยัดค่าแรงงานผีด้วย อ้าปาก"

ยมทูตสั่งอ้าย ๆ อ้าปาก อ้ายอ้ายยกมือปิดปากตัวเองเอาไว้แล้วถามเสียงอู้อี้

"เดี๋ยวก่อนค่ะ คืออ้ายอ้ายมาเกิดในยุคไหนคะ เป็นลูกใคร"

"เฮ้ยเรื่องมากจัง บอกไปก็จำไม่ได้อยู่ดี อีกอย่างบอกไปจะรู้จักเหรอ ว่าตัวเองจะเป็นลูกใคร"

"ขอร้องค่ะ บอกมาเถอะค่ะ ถ้าไม่บอกอ้ายอ้ายจะไม่กินลูกอมนี่เด็ดขาด"

คงเพราะวันนี้คิวงานเร่งรัดเขาไม่มีเวลาเล่นกับอ้ายอ้ายแล้ว ท่านยมทูตหน้าหล่อจึงพูดว่า

"เฮ้ย เจ้าเด็กเรื่องมาก นอกจากไม่กลัวแล้วยังถามเก่งน่ารำคาญ แต่เอาเถอะข้าจะบอกเจ้าก็แล้วกัน"

อ้ายอ้ายตั้งใจฟัง

"เจ้าเกิดในช่วงตงจื้อ^[1]ราชวงศ์โจว เป็นบุตรสาวของแม่ทัพหานชางเหยียนผู้เก่งกาจที่เกิดจากภรรยาเอกชื่อเมิ่งสืออีข้าบอกเท่านี้ พอใจหรือยัง"

"ราชวงศ์โจว แม่ทัพหานชางเหยียน เมิ่งสืออี อ้อ...อ้ายอ้ายจำได้แล้วค่ะ"

ก่อนหน้านี้อ้ายอ้ายเขียนนิยายอิงประวัติศาสตร์มาหลายเล่มเธอจึงทำการบ้านมาไม่น้อย เธอจำเรื่องราวของแม่ทัพหานชางเหยียนได้ดีที่สุดเพราะเรื่องนี้ยังได้ถูกหยิบยกมาเขียนเป็นนิยายและสร้างซีรีส์หลายครั้ง เพียงแต่ว่าซีรีย์นี้มีหลายเวอร์ชันนัก แต่แน่ ๆ เมิ่งสืออีคือตัวประกอบที่มีชีวิตน่าสงสารต้องตายพร้อมบุตรสาวในตอนสุดท้าย

ในเรื่องที่อ้ายอ้ายรู้มาค่อนข้างละเอียดหานชางเหยียนมีภรรยาเอกหนึ่งคนชื่อเมิ่งสืออี ภรรยารองหนึ่งคนที่จำชื่อไม่ได้แล้ว ภรรยาเอกมีบุตรสาวกับเขาและเพราะเป็นผู้หญิงที่มาจากสกุลของศัตรูจึงทำให้หานชางเหยียนไม่รักเมียเอกคนนี้เท่าไหร่

 ส่วนเมียรองดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่แม่จัดหามาให้จึงเป็นสะใภ้ที่แม่สามีถือหาง เมิ่งสืออีมีชีวิตอยู่ในจวนอย่างยากลำบากและแร้นแค้น

เมิ่งสืออีได้รับการเยาะเย้ยเสียดสีและการกระทำที่ดูหมิ่นดูแคลนจากคนในครอบครัวนี้ไม่น้อยจนกระทั่งสุดท้ายดูเหมือนว่าชีวิตของเมิ่งสืออีจะจบไม่สวย

สุดท้ายเมิ่งสืออีตัดสินใจฆ่าตัวตายโดยการกินยาพิษไปพร้อมกันทั้งแม่ทั้งลูก

อ้ายอ้ายตกใจจนมือสั่น อ้ายอ้ายไม่อยากตกต่ำอีกแล้วเพิ่งจะกลายเป็นเศรษฐีก็ต้องมาหัวใจวายตาย มีวาสนาได้เกิดใหม่ก็ต้องมาตกระกำลำบาก อ้ายอ้ายลำบากมามากพอแล้วเธอไม่อยากลำบากอีกต่อไป

 อ้ายอ้ายมองไปรอบ ๆ ที่นี่ยังไงก็ไม่เหมือนบ้านเศรษฐีเพราะเป็นเพียงบ้านไม้หลังเก่าผุ ๆ ที่แทบจะกันลมไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ดังนั้นช่วงชีวิตต่อไปของอ้ายอ้ายจะสุขสบายได้ยังไง

อ้ายอ้ายน้ำตาคลอ ขอร้องท่านยมทูตอีกครั้งหนึ่ง

"ดีตรงไหนสุดท้ายยังไม่ได้ใช้ชีวิตก็ต้องถูกแม่ตัวเองฆ่าตาย ท่านยมทูตพาอ้ายอ้ายไปเกิดที่อื่นได้หรือเปล่าคะ ท่านยมทูตลองดูอ้ายอ้ายดี ๆ"

ยมทูตทำสีหน้างง

"ทำไมต้องดูดี ๆ"

อ้ายอ้ายหมุนตัวสองรอบและหมุนอย่างช้า ๆ ยมทูตยิ่งขมวดคิ้วย่นเข้าไปใหญ่

"ดูว่าอ้ายอ้ายมีปีกหรือเปล่า เหมือนเอ่อทิงเกอร์เบลล์น่ะค่ะ นางฟ้าทิงเกอร์เบลล์ ให้อ้ายอ้ายไปเกิดเป็นนางฟ้าเสกคาถาอะไรแบบนั้นไม่ได้เหรอคะ"

อ้ายอ้ายพยายามทำท่าทางให้น่ารัก แต่ยมทูตทำหน้าเหมือนกับอ้ายอ้ายกำลังพูดเรื่องปัญญาอ่อน พร้อมกับส่ายหน้าช้า ๆ 

"ไม่ได้ ชะตากำหนดแล้วยังเพ้อเจ้ออะไร อีกอย่างทิงเกอร์เบลล์ก็แค่นิทานหลอกเด็กไม่ได้มีอยู่จริง"

อ้ายอ้ายผิดหวังเป็นอย่างยิ่งแต่ไม่ยอมแพ้

"นะคะคุณยมทูตสุดหล่อ ช่วยอ้ายอ้ายด้วยนะคะ อ้ายอ้ายไม่อยากตายเร็วไปเป็นองค์หญิงหรือนางฟ้าก็ได้ค่ะ"

ในตอนที่อ้ายอ้ายอ้าปากขอร้องยมทูตเธอก็รู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างกระเด็นเข้าปากของเธอทำให้อ้ายอ้ายหุบปากและไอแคก ๆ ทันใด ท่าทางของยมทูตดูเร่งร้อนขึ้นเมื่อเขายกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา

"ไม่มีเวลาแล้วต้องไปรับวิญญาณอีกดวง ยัยหนูชะตากรรมถูกขีดเอาไว้แล้วเจ้าไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง ข้าไม่ได้หารือกับเจ้าข้าแค่เล่าให้ฟัง ข้ายุ่งเวลาไม่ทันแล้ว ข้าไปก่อน เดี๋ยวตอนที่เด็กคลอดออกมาวิญญาณของเจ้าจะถูกดูดเข้าไปในร่างเด็กน้อยเองไม่ต้องห่วง รออยู่ที่นี่แหละ อ้อในปากของเจ้าก็คือลูกอมยายเมิ่งไม่ใช่ยาพิษ ถึงจะไม่อร่อยแต่มันช่วยลบความทรงจำของเจ้าทั้งหมดให้กลับไปเป็นเด็กทารกอีกครั้ง ข้าไปล่ะ บาย"

ยมทูตหายไปแล้วอ้ายอ้ายยังกุมคอและท่าทางเหมือนทุรนทุรายเมื่อเธอรู้สึกว่าลูกอมยายเมิ่งกำลังติดอยู่ที่คอหอยของเธอ อ้ายอ้ายจึงตัดสินใจใช้วิธีล้วงนิ้วเข้าไปในลำคอของตนเอง เธอดันนิ้วเข้าไปลึกจนสุดและในที่สุดก็บังเกิดอาการอยากจะอาเจียนกระทั่งสามารถคายลูกอมยายเมิ่งที่จะล้างสมองของเธอออกมาได้

อ้ายอ้ายใช้เท้าเหยียบขยี้ลูกอมรูปหัวใจสีดำจนละเอียด 

'ในเมื่อไม่มีทางแก้ไข อ้ายอ้ายก็จะแก้ไขด้วยวิธีของอ้ายอ้ายเอง ชิ'

เชิงอรรถ

^{^} ตงจื้อเป็น 1 ใน 24 ฤดูลักษณ์ของจีน หมายถึงช่วงที่หนาวที่สุดของจีนในรอบปี ปกติจะอยู่ในช่วงเวลา 21-23 ของเดือนธันวาคม