บทที่ 7

บทที่ 7 บุตรสาวของข้า

​"ลูกของข้าเจ้าจะพาไปไหนไม่ได้"

อ้ายอ้ายได้ยินเสียงนั้นพร้อมกับท่าทางตกอกตกใจของมารดานางก็เข้าใจได้โดยพลันว่าผู้ที่มาใหม่นั้นคือผู้ใด ในใจของอ้ายอ้ายคิดแค้นเคืองนัก นี่หรือคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อเขาทักทายคนที่เป็นภรรยาหลวงที่ไม่ได้เจอกันมานานแบบนี้หรือ

ช่างน่าชังนัก นางอยากจะหยุมหัวผู้ชายคนนั้นจริง ๆ

แม้จะง่วงเพียงใดอ้ายอ้ายก็ยังก่นด่าออกมา

"อ้า อ้า อ้อ อ้อ..."

หานชางเหยียนได้ยินเสียงเล็ก ๆ ของบุตรสาวก็พลันรู้สึกตื่นเต้น ยิ่งทำให้เขาอยากเห็นใบหน้านั้นทว่าเขากลับไม่กล้าขยับ

บุรุษร่างสูงมองแผ่นหลังของเมิ่งสืออีที่ยังนั่งหันหลังให้เขา พร้อมกับบังร่างทารกเอาไว้อย่างหวงแหนไม่ยอมให้เขาได้เห็นหน้าจึงได้เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่กดข่มความเกรี้ยวกราดเอาไว้

"ลูกสาวข้า ให้ข้าดูนางหน่อย"

เมิ่งสืออีทั้งโกรธทั้งแค้นนางหันมามองเขาด้วยดวงตาแข็งกร้าว สายตาของคนสองคนพลันประสานกันท่ามกลางปุยหิมะที่พัดเข้ามา หานชางเหยียนสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่อยู่ในเนตรคู่งาม แต่เขากลับแสร้งไม่รับรู้

"อย่ามายุ่งกับลูกของข้า อากาศเย็นมากเปิดประตูลมหนาวเข้ามาลูกของข้าจะไม่สบาย "

ไฉไฉที่เพิ่งได้สติจึงขยับกาย นางเป็นเพียงสาวใช้ต่ำต้อยจึงไม่กล้ามองหน้านายท่าน ได้แต่คลานไปปิดประตูไม่ให้ลมเข้ามา

นางสังเกตเห็นว่ามีคนตามนายท่านมาหลายคนแต่เพราะว่าด้านนอกมืดจึงไม่ได้สำรวจว่ามีผู้ใดที่มาบ้าง เวลานี้จึงได้แต่นั่งอยู่ตรงหน้าประตูพร้อมกับก้มหน้าปิดปากเงียบเชียบ ทำตัวราวกับว่าเป็นหุ่นไม้ที่อยู่ภายในบ้านหลังนี้

หานชางเหยียนกำมือแน่น เขาไม่ได้พบหน้านางมาเกือบเจ็ดเดือนแล้ว แต่ทันทีที่พบหน้านางกลับมองเขาด้วยสายตาแข็งกร้าวอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ความจริงเขามาถึงที่นี่ได้ครู่หนึ่งแล้วแต่เขายังไม่เปิดประตูเข้ามาจึงได้ยินเมิ่งสืออีและสาวใช้พูดคุยกันทุกประโยค

บัดนี้เขาจึงได้รับรู้ว่าลับหลังเขานั้น คนที่บ้านปฏิบัติกับนางเช่นไร ซึ่งทำให้เขาไม่พอใจอยู่มาก

"นางคือลูกของข้าเช่นกัน เจ้ามีสิทธิ์อันใดมาสั่งข้า เจ้าเป็นภรรยาของข้า"

เมิ่งสืออีแค่นคำออกมา

"ท่านเคยคิดจริง ๆ หรือว่าข้าคือภรรยา หานชางเหยียนท่านทำให้ข้าขบขันแล้ว"

จากนั้นเมิ่งสืออีก็หัวเราะในลำคอ หานชางเหยียนย่อมรู้สึกผิดในใจแต่เขาเป็นบุรุษหน้าบาง ยิ่งกับเมิ่งสืออีที่เขาเคยเย็นชามาตลอดเขาก็ไม่เคยคิดจะทำให้นางได้ใจ

ถึงจะเป็นมารดาของบุตรสาวแล้วแต่นางก็คือคนสกุลเมิ่ง สตรีจากสกุลคู่แค้นที่สังหารท่านปู่ของเขา เขาไม่อาจลืมความแค้นนี้ไปได้ แต่เมื่อเห็นแผ่นหลังเหยียดตรง ใบหน้างดงามบึ้งตึงขาวซีดจนเหมือนคนป่วย ทั้ง ๆ ที่เมิ่งสืออีในยามนี้ที่แม้จะเพิ่งคลอดบุตรนางสมควรอ้วนท้วน แต่เมิ่งสืออีกลับผอมแห้งเหมือนคนอดอยากมาเนิ่นนาน ทำให้เขายิ่งบังเกิดความรู้สึกสงสารและไม่กล้าทำรุนแรงกับนางมากไปกว่านี้

ถึงจะรู้สึกผิดหานชางเหยียนก็ยังเอ่ยกับนางด้วยถ้อยคำที่เย็นชา

"เจ้าจะคิดเช่นใดข้าไม่สนใจ ส่งเจี่ยเอ๋อร์มาให้ข้า"

เมิ่งสืออีคาดไม่ถึงว่าหานชางเหยียนจะดื้อรั้นเพียงนี้ หากเป็นก่อนหน้านี้แค่เห็นหน้านางเขาก็เดินหนีแล้ว แต่ยามนี้ถูกนางขับไล่เขาก็ยังคงไม่ไปไหน 

"ท่านมาถึงก็ไม่มีแม้แต่คำขอโทษหรือคำอธิบายให้แก่ข้า หานชางเหยียนท่านช่างใจคอคับแคบเสียจริง ท่านกลับไปเถิดพวกเราแม่ลูกไม่จำเป็นต้องมีท่าน"

"เจ้าจะโทษข้าได้อย่างไร ไยเจ้าจึงไม่เคยบอกข้าว่าเจ้าตั้งท้อง เพราะข้าไม่รู้ข้าจึงละเลยเจ้าไปเช่นนี้"

เมิ่งสืออีจ้องเขาเขม็ง ดวงตาฉายแววแห่งความเจ็บช้ำ นางแค่นเสียงดูแคลนคราหนึ่งแล้วเอ่ยว่า

"ข้าส่งจดหมายไปหาท่านหลายฉบับ หานชางเหยียนเพราะเป็นจดหมายของข้า ท่านคงไม่เคยเปิดอ่านสินะ จึงไม่รู้ว่าข้าแม่ลูกได้รับความลำบากเพียงใด ข้าย่อมเจียมตัวแล้วเพราะรู้ดีว่าคนในดวงใจของท่านนั้นก็คือลู่ลี่มิใช่ข้า ท่านจึงได้เมินเฉยเย็นชากับข้าและลูกของข้าเพียงนี้"

หานชางเหยียนได้ยินดังนั้นถึงกับทำสิ่งใดไม่ถูก เจ็ดเดือนก่อนเขาถูกส่งตัวไปรบที่แดนเหนืออย่างเร่งด่วนก่อนหน้านั้นเขากับนางก็แทบจะไม่ค่อยได้พบเจอกัน

เขามีความสัมพันธ์กับนางเพียงครั้งเดียวและก็ไม่เคยนอนกับนางอีกหานชางเหยียนจึงไม่คิดว่าเพียงครั้งเดียวนั้นจะทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้ได้

นางส่งจดหมายถึงเขาจริง แต่เขาคิดว่าเขาไม่มีเวลามาอ่านจดหมายของผู้ใดด้วยการศึกที่กระชั้นชิดเรื่องของนางจึงไม่มีความสำคัญเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นเขาจึงไม่เคยรู้ว่านางตั้งท้องมาก่อน

และเมื่อการศึกสงบเขาส่งข่าวบอกกับทางบ้าน งานแต่งงานของเขาและลู่ลี่ก็ถูกกำหนดขึ้นอย่างเร่งด่วน เมื่อกลับมาถึงเพราะเขาไม่เคยให้ความสำคัญกับนางจึงไม่ได้ไปพบที่เรือน นางไม่มาต้อนรับเขา เขาก็ไม่ได้ถามหาเพราะคิดว่านางอาจจะไม่อยากเห็นหน้าเขาก็เป็นได้

เมื่อคิดเช่นนั้นเขาที่ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับนางจึงปล่อยเลยตามเลยจนเรื่องกลายมาเป็นเช่นนี้จากนั้นเขาก็เข้าหอเพราะเรื่องวุ่นวายในการรับภรรยารองทำให้หานชางเหยียนไม่มีเวลาคิดถึงเมิ่งสืออี นางกลายเป็นหมอกควันจาง ๆ สำหรับเขาไปแล้ว

เมื่อรู้ความจริงเขาก็ยอมรับว่าเป็นเขาที่มีความผิด ในเมื่อเขาผิดเขาก็คิดจะแก้ไขเพราะไหน ๆ นางก็คลอดบุตรสาวให้เขาคนหนึ่งแล้ว หานชางเหยียนรู้สึกว่าต้องยอมถอยสักก้าวเขาจึงเอ่ยว่า

"ข้ายอมรับว่าไม่ได้อ่านจดหมายเจ้าจริง เรื่องนี้ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย"

เมิ่งสืออีไม่รับคำขอโทษ

"ไม่จำเป็นแล้ว ข้าจะพาลูกนอนท่านกลับไปเถิดเจี่ยเอ๋อร์ต้องนอนแล้ว ป่านนี้ภรรยาของท่านคงรอแล้วอย่าให้ข้าต้องเป็นตัวขัดขวางความสุขของท่านเลย เดี๋ยวสตรีนางนั้นจะเข้าใจผิดและหาเรื่องข้าอีก"

หานชางเหยียนพ่นลมหายใจออกมา

"เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ลู่ลี่มิใช่คนเช่นนั้นเป็นเพราะนางข้าถึงได้รู้ว่าเจ้าคลอดบุตรสาวให้ข้า นางบอกข้าเองว่าเจ้าเพิ่งคลอด นางดีเพียงนั้นเจ้าก็อย่ามองนางในแง่ร้าย เจ้าคือฮูหยินเอกต้องปรองดองกับนางอย่าหาเรื่องนางเลย ข้าเข้าใจเรื่องที่คนสกุลหานทำกับเจ้าย่อมไม่ถูกต้อง ในเมื่อข้ากลับมาแล้วข้าจะแก้ไขเรื่องนี้เอง"

เมิ่งสืออีฟังคำแก้ต่างของเขาแทนลู่ลี่แล้วอยากจะอาเจียน ที่ผ่านมานางถูกลู่ลี่หาเรื่องมาตลอดและนางก็อดทนเพราะเกรงว่าจะมีผลกระทบต่อเด็กในท้อง บัดนี้คนผู้นี้กลับมาเตือนนางว่าอย่าหาเรื่องลู่ลี่ เมิ่งสืออีเบะปากเอ่ยว่า

"ท่านควรเตือนสตรีของท่านมากกว่า นางก็เป็นแม่ดอกบัวขาวที่เสแสร้ง มีเพียงคนโง่เท่านั้นที่เชื่อนาง"

หานชางเหยียนพยายามเตือนสติตัวเองว่าอย่ามีโทสะ เมิ่งสืออีนางเพิ่งคลอดบุตรอารมณ์ย่อมไม่คงที่

"เห็นหรือไม่ ว่าเจ้ากล่าวหานางแล้ว อย่าเข้าใจลู่ลี่ผิดเลย"

เพ้ย! เพ้ย!

อ้ายอ้ายที่ดวงตาปรือจะหลับมิหลับแหล่ได้ยินหานชางเหยียนออกหน้าแทนเมียน้อยของตนแล้วถึงกับอยากถ่มน้ำลายใส่หน้าเขาแทนมารดานัก แต่ภาพของนางในยามนี้ก็คือนางกำลังส่งเสียงอ้อแอ้และพ่นน้ำลายออกจากปากเหมือนเด็กปัญญาอ่อนคนหนึ่ง

"อือ อือ อา อา"

อ้ายอ้ายเฝ้าเก็บข้อมูลและส่งเสียงเชียร์หม่าม้าอยู่ในใจเหมือนกำลังดูมวยคู่เอก แต่เมื่อเห็นท่านพ่อของนางปกป้องเมียน้อยเช่นนี้ก็อยากจะขึ้นสังเวียนชกแทน สิ่งที่ทำได้ก็คือการกำกำปั้นเล็ก ๆ ของนางแล้วชูแขนป้อม ๆ ขึ้นพร้อมกับเตะเท้าวุ่นวายไม่หยุด

ให้ตายเถิดไยเป็นทารกจึงได้น่าสมเพชเช่นนี้ ในเวลาเช่นนี้ไยนางจึงไม่สามารถช่วยหม่าม้าได้นะ 

เพราะเสียงของเด็กทารกที่จู่ ๆ ก็ดังขึ้นทำให้เมิ่งสืออีรีบหันมามองบุตรสาว เห็นท่าทางประหลาดที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนของบุตรสาวพร้อมกับที่ส่งเสียงไม่หยุดคนไร้ประสบการณ์เช่นนางจึงเป็นกังวลขึ้นมา

"เจี่ยเอ๋อร์ของแม่เป็นอันใดหรือ"

จากนั้นเมิ่งสืออีก็หันมามองหน้าไฉไฉที่นั่งอยู่หน้าประตูด้วยความสงสัย ไฉไฉรีบคลานไปหาเมิ่งสืออีเมื่อเห็นท่าทางกำหมัดแน่นของคุณหนูน้อยก็เอ่ยเบา ๆ พร้อมกับคว้าผ้ามาเช็ดน้ำลายให้

"คุณหนูไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ เด็กบางทีก็เล่นน้ำลายเช่นนี้เรื่องปกติเจ้าค่ะ"

"ให้ข้าดูนางหน่อย"

ในที่สุดหานชางเหยียนก็ทนไม่ไหวแล้ว เขาขยับเข้ามาใกล้เมิ่งสืออีแล้วคุกเข่าลงก้มหน้ามาใกล้ ๆ ใบหน้าของบุตรสาวอย่างรวดเร็ว 

เพราะบิดาเข้ามาใกล้นางเพียงนี้อ้ายอ้ายจึงเห็นใบหน้าของบิดาชัดเจน 

อ้า...ผู้ชายคนนี้คือพ่อของอ้ายอ้ายหรือ หน้าตาเขาไม่ธรรมดาเลย ใบหน้าคมขาว คิ้วกระบี่ ดวงตาเรียวยาว รูปงามดั่งเทพเซียน จะว่าไปก็เหมาะกับหม่าม้าราวกับกิ่งทองใบหยก เสียดายที่เขาเป็นผู้ชายที่ใช้ไม่ได้เลยสักนิด หล่อแล้วนิสัยหมา ๆ อ้ายอ้ายย่อมไม่อยากรับเป็นพ่อ

หานชางเหยียนเห็นใบหน้าของบุตรสาวชัดเจนก็พลันตกตะลึง เด็กน้อยผู้นี้เขาเข้าข้างตนเองว่าเหมือนเขาถึงหกเจ็ดส่วน ช่างเป็นเด็กน้อยที่น่าอัศจรรย์ยิ่ง ความรู้สึกของเขาในยามนี้เหมือนมีดอกไม้ที่แสนงดงามดอกหนึ่งกำลังเบ่งบานในใจ

เจี่ยเอ๋อร์ของเขาช่างเป็นเด็กทารกที่น่ารักทั้งงดงามที่สุดที่เขาเคยเห็นมา ดวงตาของนางกลมโตใสกระจ่าง แก้มของนางห้อยยุ้ยสีขาวอมชมพู ร่างกายอวบขาวราวกับก้อนแป้งก้อนหนึ่ง และท่าทางที่นางจ้องเขาเขม็งในยามนี้ก็ยิ่งทำให้เขาบังเกิดความรู้สึกรักใคร่สุดประมาณ

หานชางเหยียนเหม่อลอยไปแล้วเขาขยับนิ้วมาเขี่ยแขนขาวอวบราวกับหัวไชเท้าของเด็กน้อยพร้อมกับเอ่ยออกมาเบา ๆ 

"เจี่ยเอ๋อร์ บุตรสาวข้า ลูกของข้า  ลูกของข้า"

เมิ่งสืออีได้สติแล้ว นางจึงใช้มือข้างหนึ่งของตนเองผลักเขาออกห่าง แต่คนผู้นี้กลับนั่งนิ่งไม่ขยับตัวราวกับกำแพงหินหนา

"อย่ามายุ่งกับลูกของข้า ถอยไป"

อ้ายอ้ายเห็นด้วยกับหม่าม้า

อ้ายอ้ายไม่อยากมีพ่อใจร้ายแบบนี้

อ้ายอ้ายโกรธและไม่พอใจจึงเริ่มเบะปาก จากนั้นเสียงอ้อ ๆ แอ้ ๆ ของอ้ายอ้ายก็กลายเป็นเสียงร้องไห้ระงม

เพราะในใจของอ้ายอ้ายเศร้าและโกรธแค้นผู้ชายคนนั้นแทนหม่าม้า อ้ายอ้ายไม่อยากร้องไห้เลยสักนิดแต่ก็ไม่สามารถควบคุมตนเองได้ แน่นอนว่าเพราะว่านางยังเป็นเด็กทารกคนหนึ่งที่จิตใจอ่อนไหวยิ่งกว่ากิ่งหลิวเพียงถูกทำให้ไม่พอใจแม้จะเล็กน้อย ปากของนางก็เบะออกพร้อมตะเบ็งเสียงร้องและหลังน้ำตาได้ราวกับทำนบพัง

อ้ายอ้ายอดทนเรื่องความหิวได้แต่ความเสียใจนี้ไม่สามารถอดทนได้จริง ๆ

เมิ่งสืออีได้ยินเสียงร้องของบุตรสาวก็พลันตกใจ ตั้งแต่เกิดมาได้สามวันเจี่ยเอ๋อร์ของนางร้องไห้เพียงหนเดียวก็คือตอนที่คลอดออกมา จากนั้นก็มักจะอารมณ์ดีตื่นขึ้นมาก็ส่งเสียงเล็ก ๆ ร้องเรียกมารดาเพียงไม่กี่แอะ แต่ครานี้เมื่อได้ยินเสียงของบิดาผู้ใจร้ายอ้ายอ้ายก็แสดงความไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด

เมิ่งสืออีหันไปมองหานชางเหยียนด้วยดวงตาประดุจปีศาจร้ายที่น่ากลัว นี่เป็นครั้งแรกที่นางใช้สายตาเช่นนี้กับเขาทำให้หานชางเหยียนรู้สึกขนลุกได้อย่างประหลาด

"นางร้องไห้เพราะท่าน หานชางเหยียนท่านทำให้ลูกของข้าไม่พอใจ ตั้งแต่เกิดมาเจี่ยเอ๋อร์ไม่เคยร้องไห้สักแอะเพียงท่านโผล่หน้ามาก็เป็นเช่นนี้แล้ว"

หานชางเหยียนอ้าปากค้าง เขายกนิ้วชี้ที่ตัวเอง

"ข้าหรือ..."

เมิ่งสืออีตะโกนขับไล่

"ใช่นะสิ ไสหัวไปเลยนะอย่ามาให้ข้าเห็นหน้า บุตรสาวข้าต้องการนอนแล้วท่านกลับไปเถิดอย่ามายุ่งกับพวกเราแม่ลูกอีก"

นางด่าเขาเสียงดังลั่นทั้งท่าทางที่แสดงออกก็เหมือนรังเกียจเขาหนักหนา พร้อมกับเสียงของบุตรสาวที่เขาเพิ่งตกหลุมรักจนถอนใจไม่ขึ้นยังร้องไม่หยุด หานชางเหยียนยิ่งตกตะลึงและทำสิ่งใดไม่ถูก

เมื่อเห็นว่าบุตรสาวร้องไห้หนัก เมิ่งสืออีจึงอุ้มลูกลุกขึ้นโดยมีไฉไฉช่วยประคอง นางอุ้มบุตรสาวไปนอนที่เตียงจากนั้นก็หันหลังให้ เป็นการปิดการสนทนาทั้งหมด นางไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกแล้ว

อ้ายอ้ายยังส่งเสียงร้องไห้เพราะเจ็บแค้นแทนมารดายิ่งนัก คิดถึงเรื่องที่อ้ายอ้ายได้ยินในวันแรกที่ไฉไฉเคยพูดเรื่องจดหมายที่ส่งไปชายแดน ตอนนั้นอ้ายอ้ายยังไม่เข้าใจว่าพวกเขาพูดถึงเรื่องอะไรกันแต่ตอนนี้อ้ายอ้ายเข้าใจแล้ว

ไม่เพียงแต่จดหมายที่หม่าม้าส่งถึงผู้ชายคนนั้น แต่ยังมีเสื้อคลุมที่หม่าม้าตัดเย็บและปักด้วยตนเอง และอาหารแห้งอีกหลายอย่างที่หม่าม้าตั้งใจทำส่งไปให้ ดูท่าทางแล้วเขาคงไม่เคยแตะต้องของพวกนั้นเลยแม้แต่น้อย

ช่างเป็นหม่าม้าที่น่าสงสารจริง ๆ

หานชางเหยียนมองแผ่นหลังบอบบางของเมิ่งสืออีที่กำลังปลอบเด็กน้อย ม่านคลุมเตียงถูกไฉไฉปลดลงมาก่อนที่ไฉไฉจะเอ่ยว่า

"นายท่าน ฮูหยินกำลังจะให้นมคุณหนูเจ้าค่ะ"

ไฉไฉย่อมไม่กล้าขับไล่เขา นางเอ่ยแค่นั้นก็ยืนเฝ้าอยู่หน้าเตียงเงียบ ๆ ไม่เอ่ยคำใดอีก

เมื่อถูกมารดาโอบกอดทั้งปลอบโยน เด็กน้อยที่เริ่มหิวอีกแล้วจึงโผเข้าไปดูดนมของมารดาและหลับตาพริ้มส่งเสียงสะอื้นฮึก ฮึก พร้อมกับปากเล็ก ๆ ที่ขยับดูดเต้าของมารดาเบา ๆ 

ดูเอาเถิดอ้ายอ้ายถนอมหม่าม้าแค่ไหน ขนาดดูดนมยังค่อย ๆ ทำเลย ผู้ชายคนนั้นถึงจะขึ้นชื่อว่าเป็นพ่ออ้ายอ้ายก็จะไม่ปล่อยให้เขารังแกหม่าม้าเป็นอันขาด

เสียงทารกเงียบไปแล้วหานชางเหยียนจึงค่อยใจสงบลง  ทว่าในเวลานั้นเสียงของสตรีนางหนึ่งพลันดังลอดเข้ามาจากนอกเรือน

"ท่านพี่เจ้าคะ เกิดอะไรขึ้น ให้ลู่ลี่เข้าไปได้หรือไม่"

เมิ่งสืออีดวงตาเบิกกว้างเมื่อได้ยินเสียงนั้น นางไม่คิดว่าลู่ลี่จะมาตามคนถึงที่นี่ หัวใจของนางเจ็บช้ำเกินพอแล้ว นางจึงเอ่ยว่า

"พวกท่านรีบไสหัวไปเถิด อย่ารบกวนเจี่ยเอ๋อร์ของข้าอีกเลย เด็กเล็กไม่ชอบความวุ่นวายท่านทำนางสะดุ้งหลายคราแล้ว หานชางเหยียนกับข้าท่านจะทำร้ายอย่างไรข้าทนได้ แต่อย่าคิดมาทำให้บุตรสาวของข้าได้รับความลำบาก ข้าเมิ่งสืออีต่อให้ต้องตายข้าก็จะปกป้องเจี่ยเอ๋อร์ด้วยชีวิต"