บทที่ 8

บทที่ 8 ลู่ลี่ผู้อ่อนหวาน

"ท่านพี่เจ้าคะ ท่านพี่ได้ยินลู่ลี่หรือไม่ ได้ยินเสียงของเด็กร้องอีเจี่ยเอ๋อร์ไม่สบายหรือไม่เจ้าคะ ลู่ลี่พาหมอมาด้วยให้ตรวจร่างกายเสียหน่อยดีหรือไม่"

น้ำเสียงของลู่ลี่หากฟังเผิน ๆ นั้นช่างอ่อนโยนหวานใสจนทำให้อ้ายอ้ายอยากจะเห็นหน้านักว่านางจะมีใบหน้าอย่างไร ทว่าในใจของอ้ายอ้ายนั้นกลับยิ่งรู้สึกรังเกียจ

เมิ่งสืออีตะโกนดังลั่นให้เสียงของตนเองดังลอดออกไปด้านนอก

"ลู่ลี่ เจ้าหุบปากอย่ามารบกวนบุตรสาวข้า"

ลู่ลี่ที่อยู่ภายนอกย่อมได้ยินเสียงอย่างชัดเจน นางกำหมัดแน่นก็แค่เชลยไร้ค่าผู้หนึ่งกล้าดีอย่างไรมาสั่งให้นางเงียบ ลู่ลี่กำลังจะอ้าปากเอ่ยคำแต่นางกลับโดนแม่นมของตนเองจับมือเอาไว้ทั้งส่ายหน้า

"คุณหนู อย่าเจ้าค่ะ"

ลู่ลี่ฮึดฮัดขัดใจแต่นางก็เชื่อฟังแม่นมของตนเองอยู่มาก นั่นเป็นเพราะคำสอนของแม่นมจึงทำให้นางคว้าหัวใจของหานชางเหยียนเอาไว้ได้ นางจึงได้แต่เงียบเสียงทำตัวเป็นแม่ดอกบัวขาวที่ไร้พิษภัยด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ

อ้ายอ้ายจำได้ว่าฮูหยินรองเป็นงูพิษจึงถ่มน้ำลาย ทั้งค่อนขอดในใจ

เสแสร้งดัดจริต อย่าคิดว่าคนอื่นเขาโง่เหมือนผู้ชายคนนั้น เพ้ย!

คิดดังนั้นก็ปล่อยเต้าของหม่าม้าออกจากปาก จากนั้นก็เบ้ปากตะเบ็งเสียงร้องลั่นดังยิ่งกว่าเมื่อสักครู่

แง้ แง้ แง้...

ทั้ง ๆ ที่อ้ายอ้ายเงียบไปแล้วแท้ ๆ เพียงได้ยินเสียงของลู่ลี่นางก็ส่งเสียงร้องคล้ายเจ็บปวดแสนสาหัสขึ้นมาอีก บัดนี้ยิ่งทำให้เมิ่งสืออีไม่พอใจคนพวกนั้น

"โอ๋ โอ๋ เจี่ยเอ๋อร์เด็กดีตกใจหรือลูก แม่อยู่นี้แล้วไม่ร้องนะ โอ๋ โอ๋ โอ๋"

เมิ่งสืออีปลอบลูกทาง อีกทางก็หันไปขับไล่คน

"แค่เสียงของสตรีนางนั้นก็ทำให้เจี่ยเอ๋อร์ของข้าตกใจแล้ว ท่านจะยืนเป็นรากไม้อยู่ไย อยากให้เจี่ยเอ๋อร์ร้องจนคอแดงไม่สบายหรืออย่างไร ยังไม่รีบไสหัวพาคนกลับไปอีก"

"เจ้าว่าอะไรนะ ระ...รากไม้ หรือ?"

หานชางเหยียนว่าตกใจเสียงร้องของทารกน้อยน้อยแล้ว ครานี้เขายังตกใจกับวาจาของภรรยาเอกที่กล่าวหาว่าเขาเป็นรากไม้ สตรีนางนี้กลายเป็นสตรีใจกล้าตั้งแต่เมื่อใด นางไม่ใช่คนอ่อนแอปวกเปียกน่ารำคาญที่เขาเคยรู้จัก บัดนี้ดูเหมือนนางจะกลายเป็นคนอื่นไปแล้ว

ไฉไฉเห็นด้วยกับเมิ่งสืออี นางไม่เคยเห็นคุณหนูเป็นเช่นนี้มาก่อนจึงหวาดกลัวว่าคุณหนูจะร้องไห้จนคอแดงแล้วจับไข้ นางจึงทำใจกล้าเอ่ยกับนายท่านไปว่า

"นายท่านเจ้าคะ บ่าวยอมถูกลงโทษหากนายท่านจะไม่พอใจ แต่บ่าวขอกล่าวสักประโยค เป็นจริงดังนั้นเจ้าค่ะปกติคุณหนูใหญ่ไม่เคยร้องไห้เลย แต่เพียงได้ยินเสียงท่านและเอ้อ...เสียงของฮูหยินรองก็เป็นเช่นนี้ วันนี้กลับไปก่อนเถิดนะเจ้าคะ"

หานชางเหยียนเป็นแม่ทัพ สิ่งที่เขาถนัดที่สุดก็คือการออกคำสั่งผู้อื่น วันนี้กลับถูกเมิ่งสืออีและสาวใช้ขับไล่เขาจึงวางสีหน้าไม่ถูก เขาเองก็ไม่อาจรังแกภรรยาเอกไปมากกว่านี้ และอีกทั้งไม่อาจทนฟังเสียงบุตรสาวที่กลายมาเป็นแก้วตาดวงใจในชั่วพริบตาร้องไห้ได้อีก เขาจึงเอ่ยเบา ๆ 

"ได้วันนี้ข้าจะกลับไปก่อน"

จากนั้นเขาจึงหันไปบอกไฉไฉ

"เจ้าตามข้าออกมา"

ไฉไฉเดินตามหานชางเหยียนออกจากเรือน นางเห็นคนที่มายืนออกันอยู่ลานของเรือนเล็กจนเต็มก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจแทนฮูหยินของตนเอง เพราะท่าทางของคนพวกนี้เหมือนมาหาเรื่องคนเสียมากกว่ามาด้วยความหวังดี

หานชางเหยียนหยุดยืนอยู่ข้างลู่ลี่ เมื่อเขาออกมาเสียงของทารกก็ค่อย ๆ สงบลงจนเงียบไปในที่สุด หานชางเหยียนรู้สึกปวดแปลบที่หัวใจ เขาไม่เคยคิดว่าตนเองจะรักบุตรสาวได้เพียงนั้น เขาไม่อยากให้ลูกน้อยเกลียดเขาเลยแม้แต่น้อย

ไฉไฉถูกลู่ลี่จับจ้องด้วยความสงสัย นางย่อมอยากรู้ว่าสาวใช้ของเมิ่งสืออีติดตามหานชางเหยียนออกมาด้วยเรื่องอันใด ไฉไฉมองเห็นสายตาอำมหิตคู่นั้นก็รู้สึกหวาดกลัว

นั่นเป็นเพราะไฉไฉเคยถูกลู่ลี่สั่งคนลงโทษโบยไปคราหนึ่งในข้อหาลักขโมยที่ไฉไฉไม่ได้ทำ ซึ่งครานั้นเป็นลู่ลี่ที่ต้องการใส่ร้ายกลั่นแกล้งทำให้สาวใช้หวาดกลัว ไม่ให้มีคนใดกล้ารับใช้เมิ่งสืออีอีกต่อไป

 ยามนั้นเพราะเมิ่งสืออีปกป้องใช้ตัวเองบังไฉไฉเอาไว้ทั้ง ๆ ที่ท้อง จึงทำให้ลู่ลี่ไม่กล้าลงมือเพราะเกรงกระทบเด็กในครรภ์ของเมิ่งสืออีจนทำให้ตัวเองลำบาก มิเช่นนั้นไฉไฉคิดว่าตนเองอาจตายคาไม้ไปแล้วก็เป็นได้

ตั้งแต่วันนั้นมาไฉไฉจึงหวาดกลัวลู่ลี่เป็นอย่างมากแต่นางก็สงสารเมิ่งสืออีเกินจะทอดทิ้ง ไฉไฉเป็นบ่าวที่เหลือเพียงคนเดียวที่กล้ามารับใช้ฮูหยินใหญ่ในจวน เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วท้ายที่สุดทั้งนายทั้งบ่าวจึงถูกขับไล่ออกมาเผชิญความลำบากด้วยกันโดยไม่มีผู้ใดสนใจ

"คารวะฮูหยินรอง"

ลู่ลี่ส่งยิ้มหวาน สีหน้าเต็มไปด้วยความปรานีแต่ดวงตาคู่นั้นกลับจ้องไฉไฉเขม็งจนสาวใช้ตัวสั่น

"ไม่ต้องมากพิธีไป เจ้ากับข้าก็พบเจอกันหลายครั้งแล้ว เจ้าเป็นสาวใช้คนสนิทของพี่หญิงก็นับว่าเป็นคนกันเองแล้ว"

ไฉไฉหลบสายตาไม่กล้าเงยหน้ามองคน หานชางเหยียนจึงเอ่ยขึ้น

"เจ้าบอกข้ามาตามตรง เกิดอะไรขึ้นในจวนกันแน่ไยฮูหยินจึงต้องมาอยู่ที่นี่"

แน่นอนว่าหานชางเหยียนย่อมรู้เรื่องแล้ว แต่เขาต้องการได้ยินจากปากของสาวใช้นางนี้เช่นกัน 

"หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ฮูหยินผู้เฒ่าเชิญซินแสมาที่จวนเจ้าค่ะ ซินแสผู้นั้นเอ่ยว่าในวันมงคลของท่านกับฮูหยินรองไม่อาจให้ฮูหยินใหญ่อยู่ที่จวนเพราะจะทำให้ชะตาของนายท่านอัปมงคล ดังนั้นจนกว่าเวลาจะล่วงผ่านไปสามเดือนห้ามกลับเข้าจวนโดยเด็ดขาด"

หานชางเหยียนได้รับการยืนยันว่ามีซินแสมาทำนายดวงจริงก็พยักหน้า เขาคิดว่าเรื่องดวงนี้ท่านย่าเชื่อถือนัก ซินแสแนะนำเช่นใดก็ย่อมทำตามอยู่แล้ว

"ยังมีสิ่งใดอีกที่นางได้รับความลำบากเล่ามาทั้งหมด"

ไฉไฉได้โอกาสจึงฟ้องไปทั้งหมด ทั้งเรื่องหมอตำแยและเรื่องเงินที่ขัดสนจนเมิ่งสืออีต้องจำนำสิ่งที่มีค่าที่สุดของตนเองเพื่อมาใช้จ่ายทั้งยังไม่มีบ่าวบุรุษมาคอยรับใช้หาบน้ำผ่าฟืน ทุกสิ่งล้วนเป็นไฉไฉที่จัดหามาทั้งหมด

ลู่ลี่ถูกแม่นมสะกิดที่แผ่นหลังเบา ๆ เวลานี้สมควรแสดงความห่วงใยคนออกมา

"ท่านพี่พี่หญิงช่างน่าสงสารยิ่ง หากลู่ลี่รู้จะไม่มีวันให้พี่หญิงได้รับความลำบากเยี่ยงนี้เจ้าค่ะ ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของลู่ลี่แล้ว มิน่าเล่าพี่หญิงจึงตั้งแง่รังเกียจลู่ลี่ ท่านพี่ท่านต้องชดเชยให้พี่หญิงนะเจ้าคะ"

ลู่ลี่น้ำตาคลอ ดวงหน้างามเศร้าสลดเต็มไปด้วยสีหน้าระทมทุกข์เพราะรู้สึกผิด หานชางเหยียนเอ่ยปลอบเบา ๆ 

"จะใช่ความผิดของเจ้าได้อย่างไร เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้าเลยแม้แต่น้อย ข้าจะจัดการชดเชยให้นางเอง"

ท่านย่าของเขาไม่ได้ปิดบังเรื่องที่ให้เมิ่งสืออีออกมาอยู่ข้างนอก แต่ก็ไม่ได้บอกว่าสถานที่ให้นางอยู่นั้นเป็นเช่นใด เขาเองก็พูดไม่ออกเพราะรู้ถึงความเกลียดชังที่อยู่ในใจของท่านย่า

คนที่ทำให้ท่านปู่ต้องตายก็คือท่านปู่ของเมิ่งสืออี เป็นไปได้ยากที่ท่านย่าจะไม่มองเมิ่งสืออีเป็นศัตรู เขาเองก็พยายามถอยห่างจากนางเพื่อให้ท่านย่าสบายใจที่สุด แต่การที่นางได้รับความลำบากทั้ง ๆ ที่มีบุตรสาวของเขาอยู่ในท้องเขาก็ไม่อาจวางเฉยได้เช่นกัน

สายตาของหานชางเหยียนเยียบเย็นลงหลายส่วน ในใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความละอายที่มีต่อบุตรสาวและภรรยาหลวง ยิ่งคิดถึงใบหน้าของบุตรสาวและสายตาของเมิ่งสืออีที่มองเขาอย่างรังเกียจทั้งตัดพ้อเขาก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายตัวและขมขื่น

เมื่อลู่ลี่เห็นหานชางเหยียนนิ่งไปทั้งสีหน้าเศร้าสลดนางจึงได้จับมือของเขาเอาไว้ มือของลู่ลี่เย็นเยียบจนหานชางเหยียนสะดุ้งเล็กน้อย

"ลู่ลี่ไยมือเจ้าเย็นเช่นนี้"

ก่อนหน้าที่หานชางเหยียนจะออกมาจากห้องลู่ลี่กำหิมะเอาไว้ในมือ ทั้งอดทนไม่ยอมกอดเตาอุ่นตามคำแนะนำของแม่นมมือของนางจึงเย็นเช่นนี้

"ลู่ลี่ไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ คงเพราะรีบร้อนออกมาด้วยใจเป็นห่วงพี่หญิงจึงไม่ได้ใส่ถุงมือทั้งยังไม่ได้ให้คนเตรียมเตาอุ่นมาด้วย"

หานชางเหยียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

"ลำบากเจ้าแล้ว เจ้าช่างดียิ่ง เช่นนั้นพวกเรากลับกันเถิดเจ้าร่างกายบอบบางอยู่ข้างนอกนานเช่นนี้จะไม่สบายเอาได้"

ลู่ลี่กระหยิ่มในใจ ไม่ว่าวิธีการใดของแม่นมล้วนได้ผลทั้งหมด หานชางเหยียนลุ่มหลงนางเพียงนี้ เชลยนางนั้นไม่อาจเทียบเคียงได้ เช่นนั้นก็จงเหี่ยวแห้งตายไปพร้อมกับบุตรสาวที่คนสกุลหานไม่ยอมรับเสียเถิด

แม้ในใจจะรู้สึกเยาะหยันเพียงใดทว่าเบื้องหน้าลู่ลี่กลับแสร้งตีหน้าเศร้าแสดงความรู้สึกห่วงใยออกมา

"แต่ว่าพี่หญิงกับเจี่ยเอ๋อร์"

หานชางเหยียนเอ่ยเสียงขรึม

"ไม่เป็นไร ให้พวกนางอยู่ที่นี่ต่อไปเถิดเจ้าไม่ต้องห่วงผู้อื่นให้มาก ระวังรักษาสุขภาพของตนเองให้ดีอย่าให้ล้มป่วย"

หานชางเหยียนเอ่ยกับไฉไฉอีกประโยค

"เจ้าอยู่ที่นี่ดูแลฮูหยินกับบุตรสาวของข้าให้ดี ที่ผ่านมาเจ้านับว่าทำความชอบข้าขอบคุณเจ้ามาก"

หานชางเหยียนประคองลู่ลี่ขึ้นรถม้า เรือนหลังนี้อยู่ห่างจากจวนสกุลหานอยู่มาก เรียกว่าคนละฟากฝั่งท้องถนนเดิมทีชาวบ้านละแวกนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสตรีอาภัพที่ไร้สามีผู้นี้คือผู้ใดเพราะเมิ่งสืออีแทบไม่ออกจากเรือนไปสนทนากับผู้ใด

ส่วนไฉไฉเองวันทั้งวันก็ยุ่งจนหัวหมุนเพราะต้องเตรียมการเรื่องคลอดบุตรให้ผู้เป็นนายจึงทำให้ไม่มีผู้ใดกล้ามาพูดคุยสอบถาม

กระทั่งวันนี้แม้ว่าจะเป็นช่วงที่พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้วแต่หลายคนก็ยังไม่เข้าเรือนนอน ยามที่หานชางเหยียนมาถึงก็มาอย่างเงียบเชียบแต่ในเวลาที่ลู่ลี่ตามมากลับนั่งรถม้าคันโอ่อ่าใหญ่โตที่มีตราสัญลักษณ์ของสกุลหานมาพร้อมกับคนจำนวนหนึ่งเรื่องนี้จึงทำให้ชาวบ้านสนใจมามุงดู

แต่ถึงจะมุงดูพวกเขาก็ยังมุงดูอย่างเงียบกริบเพราะทหารที่ติดตามท่านแม่ทัพมาแต่ละคนช่างน่ากลัวและมีสายตาที่ดุดันเหลือเกิน กระทั่งรถม้าของท่านแม่ทัพกลับไปพร้อมกับอนุแล้วเสียงนินทาจึงเริ่มดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ฮูหยินใหญ่ของจวนแม่ทัพเป็นแค่เชลยสงคราม ไม่ผิดที่จะถูกขับไล่มาอยู่ที่นี่

ฮูหยินรองช่างดียิ่ง ใจกว้างดุจขุนเขาที่ห่วงใยฮูหยินใหญ่เพียงนี้

ฮูหยินใหญ่มีชีวิตที่น่าสงสารมิหนำซ้ำยังคลอดบุตรสาว หากคลอดบุตรชายท่านแม่ทัพคงรับกลับจวนไปแล้ว

ความผิดนี้เป็นของจวนแม่ทัพ ไยรังแกสตรีท้องแก่ได้เพียงนี้

และอีกสารพัดคำของชาวบ้านที่นินทาและพูดถึงกันโดยไม่มีที่สิ้นสุด

ไฉไฉพ่นลมหายใจออกมาหลังจากได้ระบายทุกเรื่องออกไปจนหมดสิ้นแล้ว บัดนี้นางยืนอยู่หน้าประตูเรือนใหญ่คิดปิดประตูแล้วเดินกลับเข้าเรือนแต่แล้วก็มีรถม้าสองคันพร้อมกับคนกลุ่มหนึ่งมาหยุดอยู่หน้าเรือน

ไฉไฉมองเห็นตรารถม้าของจวนสกุลหานก็ยิ้มกว้างออกมา เมื่อสักครู่นายท่านบอกว่าจะจัดการเองก็ย่อมเป็นเช่นนั้น เห็นได้ชัดว่าได้เตรียมการล่วงหน้าเอาไว้แล้ว คนของจวนนางล้วนรู้จักจึงสั่งให้พวกเขายกข้าวของที่มีทั้งเตาอุ่นและของใช้จำเป็นหลายอย่างไปวางไว้ด้านใน

และแล้วคนผู้หนึ่งก็ขี่ม้าสีขาวกำยำใหญ่โตมาหยุดที่หน้าเรือน เขาส่งยิ้มอบอุ่นให้ไฉไฉแล้วขยับกายลงจากหลังม้าหยุดยืนอยู่เบื้องหน้านาง 

ไฉไฉเบิกตากว้างแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง นางเอ่ยคำประดุจเหม่อลอยออกมา

"คุณชายฮวา ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ข้าฝันไปใช่หรือไม่"