บทที่ 11 มื้ออาหารที่กลืนไม่ลง

ร้านอาหารจีนในห้างสรรพสินค้าคึกคักไปด้วยผู้คนมากมายที่ต่างพากันมาลิ้มรสอาหารเลิศรส ในมุมหนึ่งของร้าน หลิวซินเยว่ถูกหลี่เหมยฮัวลากมานั่งร่วมโต๊ะกับครอบครัวของเธอและครอบครัวนายพลตัวร้ายโดยที่เธอปฏิเสธไม่ได้ หวังต้าเหล่ย ผู้เป็นพ่อของหวังหย่งเจี๋ยเอ่ยถามลูกสาวของเพื่อนสนิทด้วยความสงสัย

"หนูเหมยฮัว ไปเจอเจ้าหย่งเจี๋ยที่ไหนเหรอ"

หลี่เหมยฮัวยิ้มกว้างก่อนตอบ "หนูไปเจอพี่หย่งเจี๋ยข้างนอกค่ะ"

เฉินเฟยหง ผู้เป็นแม่ของหลี่เหมยฮัวมองไปยังหญิงสาวที่นั่งข้างๆ ลูกสาวด้วยสายตาใคร่รู้ "แล้วนี่แม่หนูคนนี้คือใครเหรอ"

"คุณพ่อคุณแม่คะ นี่หลิวซินเยว่ เพื่อนของหนูเองค่ะ" หลี่เหมยฮัวแนะนำเพื่อนใหม่ให้พ่อแม่รู้จักด้วยความภาคภูมิใจ

"เธอเก่งมากเลยนะคะ เธอเคยฝึกการต่อสู้มาก่อนด้วย เธอช่วยหนูจับโจรที่มาขโมยกระเป๋าของหนูค่ะ" ดวงตาของหลี่เหมยฮัวเป็นประกายขณะเล่าเรื่องราวอันน่าตื่นเต้น

เฉินเฟยหงและหลี่เจี้ยนจวิน หันไปมองหลิวซินเยว่ด้วยความประหลาดใจปนชื่นชม หวังต้าเหล่ยเองก็มองหลิวซินเยว่ด้วยความสนใจ

"คุณลุงคุณป้าค่ะพี่หย่งเจี๋ยทำนิสัยไม่ดี ทำเจ้าชู้ใส่เพื่อนหนูด้วยค่ะ" หลี่เหมยฮัวได้ทีก็ฟ้องทันที เธอซบหน้าลงกับไหล่ของจ้าวหรูอี้ อย่างออดอ้อน

หลิวซินเยว่เมื่อได้ยินในสิ่งที่คุณนางเอกเอ่ยเธอละอยากจับคุณนางเอกมาเขย่าเสียจริงๆ สร้างเรื่องให้กับเธออีกแล้ว

จ้าวหรูอี้ลูบหัวหลี่เหมยฮัวเบาๆ อย่างปลอบประโลม พลางปรายตามองลูกชายคนโตอย่างไม่ไว้ใจ "หย่งเจี๋ย จริงอย่างที่น้องว่าหรือเปล่า"

หวังหย่งเจี๋ยถึงกับตาเหลือก "โธ่ คุณแม่ครับ อย่าไปฟังยายตัวแสบพูดเลยครับ ผมแค่ถามชื่อเพื่อนของเหมยฮัวเฉยๆ " หวังหย่งเจี๋ยรีบแก้ตัว พลางส่งสายตาอ้อนวอนไปทางบิดา หวังว่าท่านจะช่วยพูดให้

"หย่งเจี๋ย อย่ามาทำเป็นไขสือ แม่ของแกรู้จักนิสัยแกดี แกเจ้าชู้จะตาย เปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่น" หวังต้าเหล่ย เอ็ดลูกชาย "ถ้าแกทำแบบนั้นกับเพื่อนของเหมยฮัวจริง พ่อจะตีแกให้หลังลายเลย"

หลิวซินเยว่ไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่เธอเลยเอ่ยแก้ตัวให้นายพลหนุ่ม

"คุณลุงคุณป้าคะ หนูขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิดค่ะ คือเมื่อกี้หนูเดินไม่ระวังไปชนคุณหวังเข้าพอดี ตอนนั้นคุณหวังดูจะโมโหหนูมาก หนูก็แค่หวาดกลัวตกใจไปเองเท่านั้นค่ะ เลยเผลอฟ้องเหมยฮัวว่าหนูถูกลวนลาม " หลิวซินเยว่พูดอย่างใจเย็น พลางเหลือบมองหวังหย่งเจี๋ยเป็นเชิงข่มขู่ ‘ถ้าไม่อยากให้เรื่องยุ่งยากก็พูดตามที่เธอบอกซะ’

หวังหย่งเจี๋ยมองหลิวซินเยว่ด้วยสายตาเรียบเฉย เขาไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะกล้าปฏิเสธเขาต่อหน้าคนอื่น ทั้งที่เมื่อครู่เธอยังทำท่าทางหวาดกลัวเขาอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับทำท่ารังเกียจเขา

"คุณหวังคะ ช่วยอธิบายให้คุณลุงคุณป้าฟังหน่อยสิคะ ว่าเรื่องมันเป็นยังไง" หลิวซินเยว่หันไปพูดกับหวังหย่งเจี๋ย เธออยากจะจบเรื่องวุ่นวายนี้โดยเร็ว ไม่อยากให้พ่อแม่ของตัวร้ายต้องมารับผิดชอบตัวเธอ

หวังหย่งเจี๋ยเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มองหลิวซินเยว่ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา ก่อนจะหันไปยิ้มให้หวังผู้เป็นพ่อและแม่

"พ่อครับ แม่ครับ เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่พวกท่านคิดนะครับ ผมก็แค่..." เขาเว้นช่วงไปเล็กน้อย เหลือบมองหลิวซินเยว่ที่นั่งกอดอกมองเขาด้วยสายตาเย็นชา 

"ผมแค่ตกหลุมรักเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น อยากจะจีบเธอให้มาเป็นลูกสะใภ้ของพ่อกับแม่ ก็เท่านั้นครับ"

หลิวซินเยว่เมื่อได้ยินที่คุณตัวร้ายเอ่ยเธอเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ที่เขาพูดว่าอยากจีบเธอให้มาเป็นลูกสะใภ้ ต่อหน้าพ่อแม่ของเขา  และคนที่เขาแอบหลงรักมาตั้งแต่สมัยเด็กๆ แบบนี้เนี่ยนะ?

หลิวซินเยว่ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ในใจรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่เข้าใจว่านายพลตัวร้ายกำลังเล่นละครอะไรกันแน่ แต่ที่แน่ๆ คือ เธอไม่อยากเข้าไปพัวพันกับครอบครัวนี้ ยิ่งเห็นสายตาของจ้าวหรูอี้ที่มองเธอราวกับสมบัติล้ำค่า ยิ่งทำให้เธอหวาดกลัว 

ทั้งสองสามีภรรยามองมาที่เธอด้วยสายตาแวววับ ราวกับว่าเธอเป็นลูกสะใภ้ที่เพิ่งผ่านการต้อนรับเข้าบ้านสามีไปหมาดๆ

"คือ...คุณป้าคะ หนูกับคุณหวัง..."

"เรียกป้าว่าแม่สิจ๊ะ" จ้าวหรูอี้ยิ้มหวาน "ในเมื่อลูกชายป้าชอบหนู ป้าก็อยากได้หนูมาเป็นลูกสะใภ้เหมือนกัน"

หลิวซินเยว่หน้าซีดเผือด เธอจะปฏิเสธยังไงดี ในใจภาวนาให้หวังหย่งเจี๋ยพูดความจริงออกมาเสียที เธอเหลือบไปมองตัวการร้ายอย่างเขาที่จ้องมองดูเธออย่างขบขัน

"เอ่อ...คือ..." หลิวซินเยว่พูดตะกุกตะกัก "จริงๆ แล้ว..."

หวังหย่งเจี๋ยเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "จริงๆ แล้วอะไรหรือครับ เยว่เยว่" เขาจงใจเน้นชื่อเธอ พร้อมกับส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปให้

หลิวซินเยว่ทำหน้าเขียวปัดใส่นายพลตัวร้าย ก่อนจะหันไปหาจ้าวหรูอี้ "คือ...หนูกับคุณหวัง เราไม่ได้..."

"แม่เข้าใจจ้ะ" จ้าวหรูอียิ้มอย่างรู้ทัน "หนุ่มสาวสมัยนี้เขาก็แบบนี้แหละ อายที่จะพูด ไม่เป็นไรจ๊ะ แม่ไม่ถือ"

หลิวซินเยว่แทบอยากจะเอาหัวโขกกำแพง สถานการณ์มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว เธอต้องรีบหาทางแก้ไขก่อนที่เรื่องจะเลยเถิดไปกว่านี้

"ไม่ได้อะไรหรือ?น้องอายเหรอที่พี่บอกพ่อกับแม่ว่าพี่ว่าชอบเธอ? " หวังหย่งเจี๋ยเอ่ยขัดขึ้น น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ "ไม่ต้องอายหรอกน่า ลองมาคบกับพี่ดูสิจะได้รู้ว่าพี่จริงใจกับเราแค่ไหน"

หลิวซินเยว่กำมือแน่น อยากจะตวาดใส่หน้าเขาสักทีว่า 'ใครจะบ้าไปคบกับคนอย่างคุณ' แต่ก็ต้องอดทนไว้ เธอไม่อยากทำให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้ "คุณหวังคะ ฉันว่าคุณควรจะหยุดพูดเรื่องไร้สาระพวกนี้ได้แล้วนะคะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ฉันไม่ได้ชอบคุณ และฉันก็พึ่งเจอคุณ"

คำพูดของหลิวซินเยว่ทำให้หวังหย่งเจี๋ยถึงกับชะงัก เขาไม่คิดว่าเธอจะกล้าพูดจาแบบนี้กับเขา 

"เธอ..." ชายหนุ่มกัดฟันกรอดความโกรธแล่นลิ้วขึ้นมา

"หย่งเจี๋ย ลูกพูดอะไรออกไปน่ะ" จ้าวหรูอี้รีบปรามลูกชาย "ทำไมพูดจาไม่น่ารักแบบนี้ล่ะ ดูสิ น้องเขาตกใจหมดแล้ว จะจีบน้องเขาก็จีบดีๆอย่ามาข่มขู่" ว่าแล้วก็หันมายิ้มหวานให้หลิวซินเยว่ "หนูเยว่เยว่อย่าถือสาคำพูดของลูกชายป้านะ มันปากเสียไปหน่อย"

หลิวซินเยว่ได้แต่ยิ้มแห้งๆ เธอรู้ว่าตอนนี้ตัวเองคงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการปล่อยเลยตามเลย "ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า"

"ป้าว่าหนูเยว่เยว่คงหิวแล้วล่ะ ไปๆ เรารีบไปกินข้าวกันดีกว่า" ว่าแล้วก็คว้ามือหลิวซินเยว่ ดึงเธอไปนั่งใกล้ๆ ตัวเธอ ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธเลยแม้แต่น้อย

หลิวซินเยว่ได้แต่มองตามแผ่นหลังของคุณนายหวังด้วยความรู้สึกเซ็งๆ ดูท่าทางแล้ว ครอบครัวนี้คงไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ

บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยอาหารน่ารับประทาน แต่ร่างบางกลับรู้สึกไม่อยากทานเธอรู้สึกอึดอัดกับสายตาของนายพลตัวร้ายที่จ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา ราวกับว่าเธอกลายเป็นเหยื่อที่พร้อมจะถูกเขากลืนกิน

"หนูเยว่เยว่ ลองชิมปลาตัวนี้สิ ร้านนี้กับข้าวอร่อยมาก" หวังต้าเหล่ยผู้เป็นพ่อของคุณตัวร้ายตักปลาใส่จานของหลิวซินเยว่อย่างกระตือรือร้น "อร่อยมากเลยนะ รับรองว่าหนูต้องชอบ"

หลิวซินเยว่มองปลาในจาน กลิ่นหอมของเครื่องเทศและน้ำมันงาโชยเตะจมูก แต่ความรู้สึกอึดอัดในใจทำให้เธอแทบไม่รู้สึกอยากอาหาร ฝืนยิ้มบางๆ ให้หวังต้าเหล่ย "ขอบคุณค่ะคุณลุง" เธอค่อยๆ ตักปลาเข้าปาก พยายามเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย ทั้งที่ในใจกำลังคิดหาทางเลี่ยง

"เยว่เยว่ทานนี่สิ อร่อยมากนะ"หลี่เหมยฮัวตักอาหารให้ผู้มีพระคุณอย่างเอาใจ เธอยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดีโดยไม่รู้เลยว่าเธอเป็นตัวการทำให้ หลิวซินเยว่ลำบากใจมากแค่ไหน

หลิวซินเยว่ถอนหายใจในใจ วันนี้เธอน่าจะเคราะห์ร้ายเสียจริง ที่บังเอิญได้มาเจอทั้งนางเอกและตัวร้ายในนิยาย ที่สำคัญเธอไม่คิดเลยว่าตัวประกอบแบบเธอยังต้องมานั่งทานข้าวร่วมโต๊ะกับพวกเขาอีก หลิวซินเยว่ได้แต่ภาวนาให้มื้ออาหารนี้จบลงโดยเร็ว

"ขอบคุณนะเหมยฮัว เธอไม่ต้องตักให้ฉันหรอกฉันทานไม่ค่อยเก่งค่ะ กลัวจะทานไม่หมด เสียดายของ" เธอแก้ตัวไปอย่างนั้น

หลี่เหมยฮัวดูจะไม่ติดใจอะไร เธอยิ้มหวานพลางตักอาหารให้พ่อแม่ของหวังหย่งเจี๋ยต่อ "คุณลุง คุณป้า ทานเยอะๆ นะคะ อาหารร้านนี้ขึ้นชื่อเรื่องความสด อร่อยทุกอย่างเลยค่ะ"

"ขอบใจหนูเหมยฮัว" แม่ของหวังหย่งเจี๋ยเอ่ยรับด้วยสีหน้ายินดี "หนูเหมยฮัวนี่น่ารักจริงๆ นะป้าอยากได้ลูกสาวน่ารักๆ แบบนี้" 

เธอหันไปมองหลิวซินเยว่ “หนูเยว่เยว่ก็น่ารักเหมือนกัน แต่ดูเงียบๆ ไปหน่อยนะลูก” 

หลิวซินเยว่ยิ้มแห้งๆ “คือนอกจากเหมยฮัวแล้วหนูก็ไม่รู้จักกับใครเลยไม่รู้จะพูดยังไงคะ” เธอแก้ตัว ในใจภาวนาให้พ่อแม่ของหวังหย่งเจี๋ยเลิกจับคู่เธอให้กับลูกชายตัวร้ายของพวกเขาสักที

หวังหย่งเจี๋ยตวัดสายตาอันคมกริบมองมาที่หลิวซินเยว่แวบหนึ่ง ก่อนจะตักอาหารใส่จานของเธออีกครั้ง "เยว่เยว่ ก็กินเยอะๆ หน่อยสิ ตัวผอมหมดแล้วนะ"

หลิวซินเยว่แทบสำลัก "ผอม? " เธอเหลือบมองรูปร่างตัวเองในกระจกเงาของร้านอาหาร แม้จะไม่ได้อวบอัด แต่ก็ไม่ได้ผอมบางอย่างที่หวังหย่งเจี๋ยว่า หรือสายตาของคนยุคนี้มองว่าผู้หญิงต้องอ้วนท้วนถึงจะดูดี?

"ใช่" หวังหย่งเจี๋ยยืนยันเสียงหนักแน่น "ต้องกินเยอะๆ จะได้มีแรง..." ริมฝีปากของเขายกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

หลิวซินเยว่ขนลุกซู่ แววตาเจ้าเล่ห์ของหวังหย่งเจี๋ยทำให้เธอรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ในนิยายที่เธออ่าน หวังหย่งเจี๋ยเป็นตัวร้ายที่โหดเหี้ยม นอกจากนางเอกแล้วฮีร้ายกับทุกคน หลิวซินเยว่ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะต้องมาเจอกับคนแบบนี้ตัวเป็นๆ

"เอ่อ...คือ..." หญิงสาวกำลังหาทางปฏิเสธ แต่ก็ถูกเสียงใสๆ ของหลี่เหมยฮัวขัดขึ้นเสียก่อน

"เยว่เยว่เธอไม่ชอบอาหารพวกนี้เหรอ ทำไมทานได้น้อยจัง?ถ้าอย่างนั้นฉันจะสั่ง..."

"เปล่า ฉันชอบมาก เพียงแต่ฉันกินได้ไม่เยอะนะ" หลิวซินเยว่รีบตอบ เธอไม่อยากให้นางเอกสั่งอาหารให้เธอเพิ่มอีก นางเอกเรื่องนี้ช่างใสซื่อเกินไปแล้วมิน่าล่ะตัวร้ายจีบยังไงเธอก็ไม่เคยรับรู้ หลิวซินเยว่จึงจำใจตักอาหารเข้าปาก พยายามฝืนกลืนลงคออย่างยากลำบาก

"อร่อยไหม? " หวังหย่งเจี๋ยถาม ดวงตาคมกริบจ้องมองเธอไม่วางตา

"อืม...อร่อยค่ะ" หลิวซินเยว่กัดฟันตอบ เธอรู้สึกอึดอัดกับสายตาของชายหนุ่ม เธออยากจะหนีไปให้พ้นๆ

'นี่มันไม่ใช่มื้ออาหาร แต่มันคือฝันร้ายชัดๆ' หลิวซินเยว่ได้แต่คร่ำครวญในใจ