บทที่ 13 คิดว่าเธอจะหนีรอดจากฉันคนนี้ได้หรือ

หลังจากที่เธอเพิ่งได้จักรเย็บผ้าจากป้าเจียงมา งานผลิตเสื้อผ้าสำเร็จรูปก็เป็นไปอย่างรวดเร็ว ผ้าหลากสีสันถูกตัดเย็บอย่างประณีตบรรจง ตอนนี้เธอกับแม่ตัดเย็บชุดเสร็จไปได้เกือบ 10 ชุดแล้ว แต่ละชุดล้วนมีดีไซน์ที่ทันสมัย ต่างจากเสื้อผ้าแบบเดิมๆ ที่มีขายทั่วไปในตลาด

ขณะที่หลินซินเยว่กำลังเย็บชายกระโปรงชุดสีแดงสดอยู่นั้น เสียงใสๆ ก็ดังขึ้นจากหน้าบ้าน "ขอโทษนะคะ ร้านตัดเย็บซูหลินอยู่นี่หรือเปล่าคะ"

ซินเยว่วางมือจากงานตรงหน้า รีบเดินออกไปต้อนรับ ทันทีที่เปิดประตู รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า "เหมยฮัว"

หลี่เหมยฮัว อยู่ในชุดกระโปรงลายดอกไม้สีฟ้า ยืนยิ้มอยู่หน้าบ้าน

"เยว่เยว่ บ้านของเธอหลังนี้นี่เอง"

"ใช่แล้ว เข้ามาสิ" หลิวซินเยว่ผายมือเชื้อเชิญ "บ้านฉันแคบหน่อยนะ" เธอกล่าวพลางเดินนำหลี่เหมยฮัวเข้าไปในบ้าน

ภายในบ้าน นางซูหลิน ผู้เป็นแม่ กำลังนั่งเย็บกระดุมเสื้ออยู่ หลิวซินเยว่รินน้ำชาใส่แก้ว แล้วยื่นให้หลี่เหมยฮัว 

"เหมยฮัว นี่แม่ฉัน เธอชื่อซูหลิน" หญิงสาวเอ่ยแนะนำ "ชุดพวกนี้ ฉันกับแม่ช่วยกันตัดเย็บเอง" หลิวซินเยว่ชี้นิ้วไปยังเสื้อผ้าสำเร็จรูปหลากสีที่แขวนเรียงรายอยู่บนราว

หลี่เหมยฮัวมองชุดเหล่านั้นด้วยดวงตาเป็นประกาย "เยว่เยว่ ฉันขอดูชุดที่เธอออกแบบหน่อย"

หลิวซินเยว่ยกยิ้มบางๆ ให้คุณนางเอก ก่อนจะพาเดินเข้าไปในห้องรับแขกเล็กๆ ที่จัดไว้เป็นมุมโชว์เสื้อผ้า เธอจัดแจงแขวนชุดที่ตัดเย็บเสร็จแล้วบนราวไม้ไผ่เรียบร้อย ผ้าลินินสีสันสดใสตัดเย็บเป็นชุดกระโปรงทรงเอ ชุดเดรสแขนตุ๊กตา และเสื้อเชิ้ตแขนยาวเข้ารูปกับกางเกงขายาวทรงกระบอก ดูทันสมัยแปลกตาจากเสื้อผ้าแบบเดิมๆ

"นี่แหละ ชุดที่ฉันออกแบบ" หลิวซินเยว่กล่าวด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ "แม่ของฉันช่วยฉันตัดเย็บ ส่วนฉันก็รับผิดชอบเรื่องการออกแบบ"

หลี่เหมยฮัวเดินเข้าไปสำรวจเสื้อผ้าแต่ละชุดอย่างพินิจพิเคราะห์ ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับด้วยความตื่นเต้น

"เยว่เยว่ ชุดพวกนี้สวยมาก ไม่เหมือนชุดที่ขายทั่วไปในตลาดเลย" หญิงสาวอุทานออกมา "มันดูทันสมัย สีสันก็สดใส ฉันชอบมาก"

"ฉันดีใจที่เธอชอบนะ" หลิวซินเยว่ยิ้มกว้าง "ฉันอยากออกแบบเสื้อผ้าที่ทำให้ผู้หญิงดูสวยและมั่นใจ ฉันคิดว่าผู้หญิงยุคนี้ไม่จำเป็นต้องใส่เสื้อผ้าแบบเดิมๆ สีทึมๆ อีกต่อไปแล้ว"

"จริงอย่างที่เธอว่า" หลี่เหมยฮัวพยักหน้าเห็นด้วย "ฉันเบื่อชุดแบบเดิมๆ เต็มทีแล้ว อยากใส่ชุดสวยๆ แบบนี้บ้าง" เธอมองชุดเดรสแขนตุ๊กตาสีเหลืองสดใสอย่างหลงใหล ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นปนอยากรู้

"ชุดพวกนี้ฉันขอซื้อนะ เยว่เยว่ ฉันจะเหมาหมดทุกตัวเลย ทั้งหมดนี้เป็นเงินเท่าไหร่เหรอ"

หลิวซินเยว่ยิ้มกว้างพลางคิดคำนวณราคาชุดทั้งหมดในใจอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตอบกลับไป

"ทั้งหมดห้าสิบหยวนจ้ะ เหมยฮัว"

"นี่จ้ะ" หลี่เหมยฮัวยื่นเงินให้หลิวซินเยว่ด้วยความยินดี "ขอบคุณมากนะ เยว่เยว่ ที่ผลิตชุดชุดสวยๆ ออกมา ถ้าคราวหน้ามีแบบใหม่ฉันจะมาอุดหนุนอีกนะ"

"ขอบคุณมากนะเหมยฮัว เธอน่ารักที่สุดเลย" หลิวซินเยว่รับเงินมาพลางยิ้มรับ "แล้วเจอกันใหม่นะ เหมยฮัว"

หลี่เหมยฮัวโบกมือลาหลิวซินเยว่ ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับถุงเสื้อผ้าใบใหญ่ ใบหน้าของเธอเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข ในที่สุดเธอก็ได้เป็นเจ้าของชุดสวยๆ สมใจอยากเสียที

เมื่อคุณนางเอกจากไป หลิวซินเยว่ก็เดินเข้าไปหาซูหลินผู้เป็นแม่ พลางยื่นเงิน 50 หยวนที่นับได้ให้

"แม่เก็บเงินไว้นะจ๊ะ" หลิวซินเยว่พูดด้วยน้ำเสียงสดใส แม้ใบหน้าจะเหนื่อยล้าจากการเร่งตัดเย็บผ้ามาทั้งวัน

นางซูรับเงินมาด้วยมือที่สั่นเทาเล็กน้อย "ได้ตั้ง 50 หยวนแน่ะ ขายดีแบบนี้ อีกหน่อยพวกเราก็มีเงินไปใช้หนี้แล้วนะเยว่เยว่" แววตาของผู้เป็นแม่เต็มไปด้วยความหวัง เมื่อวานนี้เธอเพิ่งตัดสินใจครั้งใหญ่ รวบรวมเงินเก็บทั้งหมดที่มีซื้อผ้ามาตัดเย็บเสื้อผ้า ลงทุนไปทั้งหมด 80 หยวน ตอนนั้นเธอใจคอไม่ดีเลย กลัวว่าจะขายชุดสำเร็จรูปไม่ได้ แต่ตอนนี้แค่ขายไป 10 ชุด ก็ได้เงินมาตั้ง 50 หยวนแล้ว

"แม่ไม่ต้องห่วงนะ หนูจะขยันเย็บผ้า พวกเราจะต้องผ่านช่วงเวลาอันเลวร้ายไปด้วยกันให้ได้" หลิวซินเยว่พูดให้กำลังใจมารดา แม้ใบหน้าจะซีดเซียวจากการอดหลับอดนอนเพื่อเร่งตัดเย็บชุดสวยๆ แต่แววตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

ซูหลินมองลูกสาวด้วยความตื้นตันใจ "เยว่ เยว่ ลูกแม่เก่งที่สุดเลย

....

เมื่อหลี่เหมยฮัวก้าวลงจากรถคู่ใจ พลางถือถุงกระดาษใบใหญ่ไว้ในมือ แต่แล้วเธอก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นบุรุษร่างสูงคุ้นตา ยืนอยู่หน้าบ้าน

"พี่หย่งเจี๋ย" เธออุทานด้วยความประหลาดใจ "มาหาฉันมีอะไรหรือเปล่าคะ? "

หวังหย่งเจี๋ยมองน้องสาวข้างบ้านด้วยแววตาเป็นประกาย ก่อนจะเอ่ยถามกลับไป "เหมยฮัวน้องไปไหนมาหรือ ถึงได้กลับมาเอาป่านนี้"

"ฉันก็ไปอุดหนุนชุดสวยๆ ที่เยว่เยว่ผลิตมาสิคะ ฉันซื้อมาหมดทุกแบบทุกสไตล์เลย" หลี่เหมยฮัวตอบอย่างอารมณ์ดีพลางยกถุงกระดาษขึ้นโชว์

หวังหย่งเจี๋ยเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสนใจ "เยว่เยว่?หมายถึงเพื่อนสนิทของเหมยฮัวคนนั้นน่ะเหรอ? "

"ใช่แล้วค่ะ ทำไมเหรอคะ? " หลี่เหมยฮัวถามกลับด้วยความสงสัย

"เปล่า... พี่แค่อยากรู้จักบ้างน่ะ" หวังหย่งเจี๋ยตอบพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ "ว่าแต่บ้านเยว่เยว่อยู่ไหนล่ะ เผื่อพี่จะได้ไปอุดหนุนบ้าง"

หลี่เหมยฮัวเบิกตากว้าง รีบเก็บอาการตกใจ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเข้ม "พี่หย่งเจี๋ยจะไปทำไมคะ ที่นั่นมีแต่ชุดผู้หญิง?อย่าบอกนะว่า... พี่คิดจะจีบเพื่อนของฉัน"

หลี่เหมยฮัวนั่งกอดอก มองหวังหย่งเจี๋ยด้วยสายตาไม่พอใจ

"บอกแล้วไงคะ ว่าเยว่เยว่ไม่ได้ชอบพี่" เธอพูดเสียงแข็ง "พี่คิดเลิกคิดที่จะไปจีบเพื่อนฉันได้แล้ว"

หวังหย่งเจี๋ยยกยิ้มมุมปาก "หืม... ทำไมล่ะ? " เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว "เยว่เยว่น่ารัก เธอดูเหมาะสมกับพี่จะตายไป"

"ไม่ได้นะคะ" หลี่เหมยฮัวโพล่งออกมา "เยว่เยว่ไม่ชอบคนเจ้าชู้ เจ้าชู้แบบพี่มีแต่จะทำให้เพื่อนฉันช้ำใจเท่านั้นค่ะ"

หวังหย่งเจี๋ยหัวเราะในลำคอ "เหมยฮัวนี่หวงเพื่อนจริงๆ เลยนะ" เขามองหลี่เหมยฮัวด้วยสายตาเอ็นดู "หรือว่า... เหมยฮัวหึงพี่? "

แก้มของหลี่เหมยฮัวขึ้นสีระเรื่อ "บ้า ใครหึงพี่กัน" เธอรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว "ฉันคิดกับพี่แค่พี่ชายข้างบ้านเท่านั้นแหละ ฉันเป็นห่วงเพื่อนของฉันต่างหาก"

หวังหย่งเจี๋ยอมยิ้ม เขารู้ดีว่าหลี่เหมยฮัวคิดกับเขาอย่างไร  แต่แปลกที่ตอนนี้ความรู้สึกเจ็บปวดที่เคยกัดกินหัวใจเมื่อเห็นเธออยู่กับซุนเจ๋อรุ่นน้องคนสนิทของเขา กลับจางหายไปราวกับควัน

หลี่เหมยฮัวเมื่อเห็นหวังหย่งเจี๋ยเงียบไป จึงรีบหาทางเปลี่ยนเรื่อง "พี่หย่งเจี๋ย เดี๋ยวฉันเข้าบ้านก่อนนะคะ ฉันอดใจรอแป๊บไม่ไหวที่จะได้ลองชุดที่เยว่เยว่เป็นคนออกแบบแล้วค่ะ"

"งั้นพี่กลับก่อนนะ" หวังหย่งเจี๋ยโบกมือลา สายตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหวานซึ้งของหลี่เหมยฮัวจนกระทั่งเธอกลับเข้าไปในบ้าน เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินไปหาคนขับรถของน้องสาวข้าวบ้านที่ทำหน้าที่เป็นสายให้กับเขา

"บอกฉันมาว่าวันนี้เหมยฮัวไปที่ไหนบ้าง"

"เอ่อ...วันนี้คุณหนูเหมยฮัวไม่ได้ไปหาคุณชายซุนเจ๋อครับ"

"เรื่องนั้นฉันไม่อยากรู้ บอกมาว่าบ้านของเยว่เยว่อยู่ที่ไหน" น้ำเสียงของเขาแฝงไว้ด้วยอำนาจ

คนขับรถสะดุ้งเล็กน้อย ปกติแล้วท่านนายพลหวังจะให้เขาติดตามและรายงานความเคลื่อนไหวของคุณหนูเหมยฮัวเท่านั้น ไม่เคยถามถึงคนอื่น แต่เขาก็ไม่กล้าเอ่ยปากขัดคำสั่ง

"วันนี้คุณหนูเหมยฮัวไปซื้อเสื้อผ้าที่บ้านของเพื่อนเธอที่ชื่อเยว่เยว่ครับ บ้านของเธอ คือร้านตัดเย็บซูหลิน ใกล้กับตลาดหรงเหมยครับ" คนขับรถรายงานด้วยน้ำเสียงสุภาพ

หวังหย่งเจี๋ยเมื่อได้ฟังข้อมูลก็ยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ แววตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์

"เยว่เยว่คิดว่าเธอจะหนีรอดจากฉันคนนี้ได้หรือ" เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหายไปกับสายลม