บทที่ 14 หรือว่าเธอคนนั้นคือ..

เช้าวันต่อมารถจี๊ปทหารคันใหญ่ก็แล่นมาจอดหน้าร้านตัดเย็บซูหลินเล็กๆ ในตลาดหรงเหมย หวังหย่งเจี๋ยในชุดเครื่องแบบนายพลก้าวลงมาจากรถ ใบหน้าคมคายดูสง่าผ่าเผย เขามองเข้าไปในร้าน เห็นเพียงหญิงวัยกลางคนกำลังนั่งเย็บเสื้อผ้าอยู่ แต่ไม่เห็นวี่แววของหญิงสาวร่างบางที่เขาเจอเมื่อวาน

ภายในร้านดูเรียบร้อยสะอาดตา ผิดกับภายนอกที่เต็มไปด้วยฝุ่นควัน หวังหย่งเจี๋ย มองไปรอบๆ ก่อนจะเอ่ยทักขึ้น

"สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณคือเจ้าของร้านตัดเย็บแห่งนี้ใช่ไหมครับ

ซูหลินเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้า "ใช่แล้วค่ะ ฉันชื่อซูหลินเป็นเจ้าของร้านตัดเย็บแห่งนี้ค่ะ ท่านนายพลต้องการอะไรคะ" แววตาของหล่อนฉายแววประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเครื่องแบบทหารบนตัวเขา

"ผมต้องการสั่งตัดชุดทหารครับ" หวังหย่งเจี๋ยตอบ "ไม่ทราบว่าที่ร้านมีพนักงานคนอื่นอีกไหมครับ พอดีผมต้องการสั่งตัดหลายชุด" สายตาคมกริบกวาดมองไปรอบๆ ร้าน

"ที่ร้านแห่งนี้มีฉันเพียงแค่คนเพียงคนเดียวค่ะ" นางซูหลินตอบ "ปกติจะมีลูกสาวมาช่วยด้วย แต่วันนี้เธอมีเรียนค่ะ น่าจะกลับช่วงเย็นๆ โน่นแหละค่ะ"

"อ้อ" หวังหย่งเจี๋ย รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย "งั้นผมจะสั่งตัดชุดทหาร สัก 7 ชุด นะครับ ถ้าตัดเย็บชุดเสร็จเรียบร้อย ให้คนเอาไปส่งผมที่บ้านพักในแถวค่ายทหารด้วยนะครับ อยู่ไม่ไกลจากนี้ครับ พอดีผมไม่ค่อยมีเวลานะครับ" เขาบอกที่อยู่บ้านพักของเขาให้กับนางซูหลินได้จด

"ได้ค่ะ ไม่มีปัญหาค่ะ" หญิงวัยกลางคนรับคำอย่างยิ้มแย้ม "เดี๋ยวฉันขอวัดตัวท่านนายพลก่อนนะคะ" ว่าแล้วเธอก็หยิบสายวัดตัวขึ้นมา

หวังหย่งเจี๋ยพยักหน้ารับ ก่อนจะยืนตัวตรงเพื่อให้แม่ของหลิวซินเยว่ได้วัดตัว สายตาของเขามองไปรอบๆ ร้านอย่างสนใจ ภายในร้านมีผ้าหลากสีวางอยู่ มีจักรเย็บผ้าสีดำสนิมเขรอะตั้งอยู่มุมห้อง ดูแล้วเหมือนร้านนี้จะเปิดมานานมากแล้ว

"ร้านนี้เปิดมานานแล้วหรือครับ" นายพลหนุ่มเอ่ยถามขึ้น เสียงทุ้มนุ่มของเขา ทำให้นางซูเผลอเงยหน้าขึ้นมามอง

"เปิดมานานแล้วนะคะ ตั้งแต่ที่สามีของฉันเสียชีวิตตอนที่ลูกสาวของฉันอายุได้ 10 ขวบ ฉันใช้เงินบำนาญของสามีที่เสียชีวิตไปซื้อบ้านเล็กๆ หลังนี้แล้วก็เปิดเป็นร้านตัดเย็บเสื้อผ้านะคะ" เธอตอบพลางหัวเราะ ใบหน้าของเธอมีริ้วรอยแห่งวัย แต่แววตายังคงสดใส

"แล้วลูกสาวคุณ..." หวังหย่งเจี๋ยเว้นคำพูด ชายหนุ่มค่อยๆ ถามเรื่องราวของหลิวซินเยว่ อย่างเงียบๆ เขาแอบสบตากับซูหลินแวบหนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว

"ลูกสาวฉันชื่อเยว่เยว่" ซูหลินบอก "เธอคอยช่วยเป็นลูกมือให้ฉันตัดเย็บเสื้อผ้าตั้งแต่เด็กๆ แล้วค่ะ เธอเก่งกาจมาก เย็บปักถักร้อยได้หมด แถมตอนนี้ยังมีหัวการค้า เธอจะทำชุดสำเร็จรูปนำไปขายที่ตลาดนัดด้วยนะคะ เธอบอกว่ามันจะทำเงินให้พวกเราได้เยอะ และสามารถปลดหนี้ที่เรายืมมาได้ค่ะ" ซูหลินพูดเรื่องลูกสาวอย่างภาคภูมิใจ โดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายกำลังเก็บข้อมูลเรื่องหลิวซินเยว่ อยู่

"เยว่เยว่... เป็นชื่อที่เพราะมากครับ" หวังหย่งเจี๋ยเอ่ยชม "แล้วตอนนี้ลูกสาวคุณเรียนที่ไหนครับ"

"เธอเรียนแพทย์ค่ะ อยู่ปีสุดท้ายแล้ว" ซูหลินตอบ "อีกไม่นานเธอก็จะเรียนจบ แล้วก็คงจะได้ทำงานที่โรงพยาบาลปักกิ่ง หรือไม่ก็โรงพยาบาลทหารนี่แหละค่ะ"

หวังหย่งเจี๋ยพยักหน้ารับ ดวงตาของเขาเป็นประกาย ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง เขาแอบมองรอบๆ ร้าน สายตาของหยุดอยู่ที่รูปถ่ายของหญิงสาวคนหนึ่งที่ติดอยู่บนผนัง หญิงสาวในรูปมีใบหน้าหวานละมุน ดวงตากลมโต ริมฝีปากบางเฉียบ เธอยิ้มอย่างสดใส หวังหย่งเจี๋ยรู้สึกคุ้นเคยกับใบหน้าหวานๆ นั้นอย่างประหลาด

"นั่นเยว่เยว่เหรอครับ" หวังหย่งเจี๋ยถาม พลางชี้ไปที่รูปถ่าย

"ใช่ค่ะ นั่นลูกสาวฉันเอง" ซูหลินตอบ "เธอสวยไหมล่ะ"

"สวยครับ" หวังหย่งเจี๋ยตอบ "เธอสวยมาก"

ซูหลินยิ้มกว้าง "ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละค่ะ เธอสวยเหมือนฉันสมัยสาวๆเลยค่ะ"

หวังหย่งเจี๋ยยังคงจ้องมองรูปถ่ายของหลิวซินเยว่ ในรูปเธอสวมชุดนักเรียนสีน้ำเงิน ผมยาวถักเปียสองข้าง ใบหน้าอ่อนเยาว์ไร้เครื่องสำอาง น่าจะถ่ายตอนอายุ 17-18 เธอดูแตกต่างจากหญิงสาวที่เขาพบเมื่อวานมาก ใบหน้าในรูปดูอ่อนเยาว์ไร้เดียงสา แต่ยิ่งจ้องมอง ความรู้สึกคุ้นเคยในใจเขาก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น เขาแน่ใจว่าเคยเห็นหญิงสาวคนนี้ที่ไหนมาก่อน ใบหน้าหวานซึ้ง คิ้วเรียวโก่ง ดวงตากลมโต ทุกอย่างล้วนคุ้นตา แต่เขาจำไม่ได้ว่าที่ไหน เมื่อไหร่ ความทรงจำเลือนราง ราวกับภาพฝัน

"ท่านนายพลหวังคะ ฉันวัดตัวเสร็จแล้วค่ะ" เสียงของนางซู ปลุกหวังหย่งเจี๋ยให้หลุดออกจากภวังค์ ดวงตาคมกริบที่จ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะหันกลับมามองหญิงวัยกลางคนตรงหน้า แววตาฉายแววขบคิด

"ท่านเลือกเนื้อผ้าด้วยนะคะ ว่าอยากได้ผ้าแบบไหน" เธอกวักมือเรียกให้เขามาดูผ้าหลากหลายชนิดที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ มีทั้งผ้าฝ้ายเนื้อหยาบ ผ้าลินินเนื้อดี และผ้าไหมเนื้อนุ่มลื่น

หวังหย่งเจี๋ยพิจารณาเนื้อผ้าแต่ละผืนอย่างละเอียด ในที่สุดก็เลือกผ้าฝ้ายเนื้อหนาสีเขียวขี้ม้า "ผมเอาผ้านี้แหละครับ ขอแบบแข็งแรงทนทาน เหมาะกับการฝึกหนัก ผมรบกวนคุณซูหลินตัดเย็บชุดทหารใผมสัก 7 ชุด" หวังหย่งเจี๋ยกล่าว

"ได้ค่ะท่านนายพล" นางซูรับคำ พร้อมกับหยิบผ้าขึ้นมาพิจารณา ในใจกะประมาณการใช้ผ้า "อีกเจ็ดวันมารับชุดได้เลยนะคะ"

"ทั้งหมดนี้เป็นเงินเท่าไหร่ครับ"

"ทั้งหมดสามสิบหยวนค่ะ"

หวังหย่งเจี๋ยพยักหน้ารับ เขาล้วงหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ยื่นให้กับนางซู"นี่ค่าผ้าและค่าตัดเย็บ คูณซูนับดูได้เลยผมเพิ่มเงินเพิ่มให้อีก 10 หยวน ถือเป็นค่าเหนื่อยที่ต้องไปส่งของที่บ้านครับ"

ซูหลินรับเงินมาอย่างสุภาพ "ขอบคุณค่ะท่านนายพล" เธอยิ้มรับ "ไว้ฉันจะตัดเย็บชุดให้ท่านอย่างประณีตที่สุดเลยค่ะ"

"ขอบคุณครับ คุณซู แล้วอย่าลืมให้คนส่งชุดให้ผมที่บ้านพักนะครับ"

"ด้วยความยินดีค่ะ ท่านนายพล" ซูหลินตอบด้วยรอยยิ้ม "แล้วเจอกันใหม่นะคะ ท่านนายพลหวัง"

หวังหย่งเจี๋ยพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินออกจากร้านตัดเสื้อไป ทิ้งให้ซูหลินยืนมองตามหลังด้วยความสงสัย 'ทำไมท่านนายพลถึงจ้องมองที่รูปของเยว่เยว่นานขนาดนั้นนะ หรือว่า...' เธอส่ายหน้าไล่ความคิดฟุ้งซ่าน 'เป็นไปไม่ได้หรอกลูกสาวของเธอนอกจากไปเรียนแล้วเธอก็อยู่บ้านตลอด ท่านนายพลจะรู้จักคนอย่างลูกสาวเธอไปได้ยังไง'

เมื่อหวังหย่งเจี๋ยขับรถยนต์กลับมาค่ายทหาร หัวสมองยังคงวนเวียนอยู่กับภาพหญิงสาวในรูปถ่าย ความรู้สึกคุ้นเคย ความรู้สึกโหยหา หลากหลายอารมณ์ตีรวนอยู่ในใจ เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับหญิงสาวที่เพิ่งพบหน้าเพียงครั้งเดียว เหมือนกับว่า...เคยรู้จักกันมาก่อน

"ท่านนายพล เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ดูไม่ดีเลย" เสี่ยวหลี่ ทหารคนสนิท เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"ฉันไม่เป็นไร" หวังหย่งเจี๋ยตอบเสียงเรียบ "แค่คิดอะไรนิดหน่อย"

"ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจ ก็บอกผมได้นะครับ ท่านนายพล" เสี่ยวหลี่เสนอตัว

หวังหย่งเจี๋ยมองหน้าเสี่ยวหลี่ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เสี่ยวหลี่ฟัง "ฉันรู้สึกว่า...ฉันเคยเจอผู้หญิงคนนั้นมาก่อน แต่จำไม่ได้ว่าที่ไหน"

เสี่ยวหลี่ขมวดคิ้ว "ผู้หญิงคนไหนครับ"

"หลิวซินเยว่" หวังหย่งเจี๋ยตอบ "ลูกสาวของช่างตัดเสื้อที่ฉันไปตัดเย็บชุดทหารนะ"

"ผมว่าท่านนายพลคงคิดมากไปเองนะครับ บางทีอาจจะแค่หน้าเหมือนใครสักคนที่ท่านนายพลเคยรู้จักก็ได้" เสี่ยวหลี่ปลอบใจ

"อาจจะใช่" หวังหย่งเจี๋ยพยักหน้า แต่ในใจยังคงคาใจ 'หรือว่า...เธอจะเป็น...ผู้หญิง....' ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว ทำให้หวังหย่งเจี๋ยถึงกับนิ่งอึ้ง

"เย่วเย่วฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเธอใช่ผู้หญิงในคืนนั้นหรือไม่?"