บทที่ 0001

“ในเมื่อเธออยากตายขนาดนั้น ทำไมไม่แทงตัวเอง แทนที่จะเล่นมายากลกระโดดตึกแบบนี้!” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเอือมระอา

“ฉันก็คิดจะแทง...”

ทันใดนั้น เฉียวสือเนี่ยนก็รู้สึกว่าคำพูดของฮั่วเยี่ยนฉือมีบางอย่างที่ผิดปกติ

เธอกระโดดตึกตอนไหน?

“คุณผู้หญิงคะ ในที่สุดคุณก็ฟื้นแล้ว”

เวลานี้ ป้าหวังผู้เป็นสาวใช้ยกน้ำและยาเดินมายังด้านหน้าของเธอ

“ปวดศีรษะมากไหมคะ คุณหมอบอกว่าสมองของคุณมีอาการกระทบกระเทือนเล็กน้อย จึงจ่ายยามาให้ จะกินตอนนี้เลยไหม?”

เฉียวสือเนี่ยนไม่ได้ตอบกลับป้าหวัง เพราะเธอพบว่าตัวเองนอนอยู่ภายในห้องนอนขนาดใหญ่

ดูจากการตกแต่งภายในห้อง เหมือนจะเป็นคฤหาสน์ตระกูลฮั่วในสมัยอดีต

ตั้งแต่เธออยู่ในโรงพยาบาลจิตเวช ก็ไม่ได้กลับมาที่นี่สองปีกว่าแล้ว

หรือว่าเธอจะถูกฮั่วเยี่ยนฉือพากลับมาที่บ้าน?

ไม่ใช่!

มีดเล่มนั้นปักที่หัวใจของเธอ ในเมื่อยังไม่ตาย แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ส่งไปห้องผ่าตัด

เฉียวสือเนี่ยนรีบก้มสำรวจดู กลับพบว่าหน้าอกไม่ได้เสียหายอะไรเลย!

แต่ศีรษะและข้อมือของเธอกลับพันด้วยผ้ากอซทางการแพทย์!

ฮั่วเยี่ยนฉือขมวดคิ้วมองท่าทางของเฉียวสือเนี่ยนที่เดี๋ยวเจ็บปวดเดี๋ยวตะลึงงันเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา จนรู้สึกหงุดหงิดใจ

“ครั้งหน้าเลือกกระโดดสถานที่สูง ๆ หน่อย ชั้นสองตกลงมามันไม่ตาย!”

เมื่อพูดอย่างเย็นชาเสร็จ เขาก็ก้าวขายาวออกจากห้องไป

เฉียวสือเนี่ยนไม่สนใจฮั่วเยี่ยนฉือ และตรวจสอบร่างกายของตัวเองต่อ

เธออยู่โรงพยาบาลจิตเวชมาสองปีกว่าจนสีหน้าซีดเซียวเหมือนขาดสารอาหาร รูปร่างผอมแห้ง แต่ในตอนนี้สีผิวของเธอกลับขาวนวลละเอียด ผิวมีความอวบอิ่มและเต่งตึง!

ตามเนื้อตัวก็ไม่มีรอยแผลเป็นและรอยช้ำที่เกิดจากการกระทำของพยาบาลรับจ้างกับคนไข้ที่พักฟื้นห้องเดียวกัน!

“คุณผู้หญิงคะ คุณผู้ชายแค่โมโหมากไปหน่อยถึงได้พูดแบบนั้น”

ป้าหวังนึกว่าเธอเสียใจ จึงปลอบอย่างระมัดระวัง “สามีภรรยาจะมีความแค้นระหว่างกันได้อย่างไร เดี๋ยวคุณกับคุณผู้ชาย...”

“ป้าหวัง วันนี้วันอะไรเหรอคะ?!”

เฉียวสือเนี่ยนตกใจอย่างมาก จึงขัดจังหวะการพูดของป้าหวังอย่างใจร้อน

ป้าหวังมองเธออย่างแปลกประหลาด “วันนี้เป็นวันเกิดของคุณหนูป๋ายไงล่ะคะ คุณได้ยินว่าคุณผู้ชายจะไปฉลองวันเกิดให้เธอ จึงโทรศัพท์เรียกคุณผู้ชายกลับบ้าน...”

แม้รู้ว่าป้าหวังเข้าใจความหมายของเธอผิด แต่เฉียวสือเนี่ยนก็ไม่มีเวลาอธิบายมากนัก เธอมองไปรอบข้างอย่างรวดเร็ว และหยิบโทรศัพท์มือถือที่อยู่ตรงหัวเตียงขึ้นมา

คิดไม่ถึงเลยว่าปีที่ปรากฏอยู่ด้านบนโทรศัพท์จะเป็นสามปีที่แล้ว!

ทันใดนั้น เฉียวสือเนี่ยนก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เธอโยนผ้าห่มออก กระโดดลงจากเตียง และพุ่งไปที่เรือนดอกไม้อย่างรวดเร็ว

เรือนดอกไม้ดูเละเทะไปหมด ดอกไม้ราคาแพงแต่ละชนิดเหลือแต่กิ่งก้านที่หัก

สามปีก่อน เธอได้ยินว่าฮั่วเยี่ยนฉือจะฉลองวันเกิดกับป๋ายอีอี แถมยังซื้อดอกไม้ให้ด้วย เธอจึงบันดาลโทสะทุบพวกมันทั้งหมด

เศษซากกระเด็นมา ทำให้ข้อมือเธอได้รับบาดเจ็บ แต่เธอไม่สนใจ ทั้งยังกระโดดลงมาจากระเบียงชั้นสองด้วยอารมณ์ชั่ววูบ

แม้จะถูกพุ่มไม้สีเขียวป้องกันเอาไว้ แขนขาจึงไม่ได้หัก แต่ศีรษะของเธอกระแทกเข้ากับขอบกระถางดอกไม้ จึงหมดสติในที่เกิดเหตุ...

ดังนั้น นี่เธอย้อนกลับมาเมื่อสามปีที่แล้ว?!

“คุณผู้หญิง ทำไมวิ่งมาที่เรือนดอกไม้อีกแล้ว? บนพื้นเต็มไปด้วยเศษเซรามิก คุณอย่าคิดจะทำเรื่องโง่เขลาอีกเลยนะคะ!”

ป้าหวังกลัวเธอจะสร้างความวุ่นวายต่อไป จึงตามมาพูดโน้มน้าว “คุณผู้ชายเป็นห่วงคุณนะคะ เมื่อได้ยินว่าคุณบาดเจ็บก็รีบกลับมาทันที...คุณชายฮั่ว!”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงของป้าหวังเปลี่ยนเป็นประหม่า เฉียวสือเนี่ยนจึงเงยหน้าขึ้น

คนที่เดินมาไม่ได้มีเพียงฮั่วเยี่ยนฉือที่รูปร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลา แต่ยังมีป๋ายอีอีที่ดูอ่อนโยน สง่างาม สวมชุดประณีตและสมส่วนมาด้วย

พวกเขาเคียงข้างกัน ราวกับคู่รักที่หญิงสาวชายเก่งคู่หนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเธอ