บทที่ 0002

“เฉียวสือเนี่ยน เธอโวยวายพอหรือยัง และคิดจะโวยวายไปถึงเมื่อไร! ฮั่วเยี่ยนฉือกล่าวโทษอย่างโมโหและเย็นชา

เฉียวสือเนี่ยนหัวเราะอย่างไม่มีเสียงออกมา

เห็นได้ชัดว่า เธอต่างหากที่เป็นภรรยาของเขา แต่ท่าทางที่ฮั่วเยี่ยนฉือปฏิบัติต่อเธอกลับไม่ต่างจากคนนอกเลย

“เยี่ยนฉือ คุณอย่าใจร้ายกับสือเนี่ยนมากนักสิคะ”

เฉียนสือเนี่ยนกำลังจะเอ่ยปาก ป๋ายอีอีกลับเอ่ยออกมาเสียก่อน

และอธิบายให้เธอฟัง “สือเนี่ยน วันนี้เยี่ยนฉือไม่ได้ไปฉลองวันเกิดกับฉันโดยเฉพาะหรอก คุณพ่อไม่ได้เจอเขานานแล้ว จึงเชิญเขาไปรับประทานอาหารที่บ้านน่ะ”

“ไม่คิดเลยว่าจะทำให้เธอเกิดความเข้าใจผิดอย่างรุนแรง แถมยังได้รับบาดเจ็บแบบนี้อีก ฉันรู้สึกเสียใจจริงๆ ก็เลยรีบมาอธิบายกับเธอสักหน่อย เธออย่าโกรธเยี่ยนฉือเลยนะ เรื่องนี้เป็นความผิดของฉันเอง”

ป๋ายอีอีเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ยิ้มด้วยความอบอุ่น และขอโทษอย่างจริงใจมากเช่นกัน

เฉียวสือเนี่ยนจำได้ว่าเมื่อสามปีที่แล้ว ป๋ายอีอีก็ตามมาที่บ้าน และอธิบายแบบเดียวกัน

แต่ว่าตอนอยู่เป็นห้องนอน

เธอฟังป๋ายอีอีเอ่ยสิ่งเหล่านี้ ทว่าเมื่อมองพวกเขาที่ยืนอยู่ด้วยกันเหมือนกิ่งทองใบหยก เธอก็รู้สึกหัวร้อนขึ้นมา

เธอกรีดร้องให้ป๋ายอีอีไสหัวไป แถมยังใช้แจกันที่อยู่โต๊ะข้างเตียงเขวี้ยงใส่อีก

ศีรษะของป๋ายอีอีโดนกระแทกจนเลือดอาบ และล้มหมดสติไป

ฮั่วเยี่ยนฉือโกรธมาก และรีบอุ้มป๋ายอีอีไปโรงพยาบาลแล้ว แต่ก็ยังดูแลเธออีกหลายวัน

ตั้งแต่นั้นมา ความสัมพันธ์ของพวกเขาจึงใกล้ชิดกันเข้าไปทุกที...

แม้จะได้ยินคำพูดที่ทำให้โมโหมากเมื่อหลายปีก่อน แต่ในตอนนี้ในใจของเฉียวสือเนี่ยนกลับสงบนิ่งอย่างมาก

เธอถึงกับหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ “ขอบคุณสำหรับคำอธิบายของคุณป๋าย ฉันไม่ได้โกรธค่ะ”

“พ่อของคุณเชิญฮั่วเยี่ยนฉือไปรับประทานอาหารไม่ใช่เหรอคะ พวกคุณรีบไปเถอะ อย่าให้ท่านรอนานเลย!”

ป๋ายอีอีชะงักเล็กน้อย คิดไม่ถึงเลยว่าเฉียวสือเยี่ยนจะมีปฏิกิริยาแบบนี้

ฮั่วเยี่ยนฉือก็ขมวดคิ้วเช่นกัน

นี่เฉียวสือเนี่ยนจะมาเล่นไม้ไหนเนี่ย?

ถูกเขากล่าวโทษแล้วยังไม่ร้องไห้โวยวาย แถมยังเป็นฝ่ายให้เขาไปกินข้าวกับป๋ายอีอีอีก?

เห็นได้ชัดว่าเมื่อสองชั่วโมงก่อน เธอจะกระโดดตึก เพราะบังคับเขาให้กลับบ้านไม่ได้อยู่เลย

เหอ นี่กำลังทำเป็นล่าถอยเพื่อจะรุกคืนล่ะสิ!

ฮั่วเยี่ยนฉือรู้ถึงเจตนาของเฉียวสือเนี่ยน เขาแค่นเสียงเย็น และเอ่ยกับป๋ายอีอี “ในเมื่อเขาพูดแบบนี้แล้ว งั้นพวกเราไปกัน”

เอ่ยเสร็จ ฉั่วเยี่ยนฉือก็จากไปโดยไม่แม้จะหันกลับมามอง

ป๋ายอีอีลังเลเล็กน้อย จึงเอ่ยกับเฉียวสือเนี่ยน “รักษาตัวดีดีนะ” แล้วก็ตามฮั่วเยี่ยนฉือไป

ป้าหวังเห็นเหตุการณ์จึงกังวลอย่างมาก “คุณผู้หญิง ถึงคุณจะโกรธแค่ไหนก็ไม่ควรปล่อยให้คุณผู้ชายไปกับคุณป๋ายนะคะ”

“ฉันไม่ได้โกรธค่ะ” เฉียวสือเนี่ยนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง

เธอมั่นใจแล้วว่า ตัวเองได้ย้อนกลับมาเมื่อสามปีที่แล้ว

ดังนั้น เธอจะไม่ทำผิดซ้ำรอยเหมือนในอดีตอีก

จะไม่คลั่งไคล้ฮั่วเยี่ยนฉือ และก็จะไม่รอการตอบกลับจากเขาอย่างทุกข์ทรมานอีกแล้ว

เขาอยากทำอะไร อยากจะอยู่กับใคร ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับเธอทั้งสิ้น

ต่อไปเธออยากจะมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเองและครอบครัวเท่านั้น!

“ป้าหวัง ฉันหิวแล้ว ช่วยทำอะไรอร่อย ๆ ให้กินหน่อยได้ไหมคะ?” เฉียวสือเนี่ยนถาม

อยู่โรงพยาบาลจิตเวชมาสองปีกว่า ทุกวันนอกจากกินยาแล้ว ก็ได้แค่กินโจ๊กที่เหมือนน้ำเปล่าชามหนึ่งเท่านั้น จึงทำให้หิวอยู่ตลอดจนเป็นมะเร็งกระเพาะอาหาร

ตอนนี้เธอปรารถนาอาหารเลิศรสสักมื้อหนึ่ง เพื่อปลอบประโลมกระเพาะของเธอให้ดี!

ป้าหวังรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ได้ค่ะ ป้าจะไปทำมาให้เดี๋ยวนี้”

“ฉันไปด้วยค่ะ!”

เฉียวสือเนี่ยนตามป้าหวังเข้าไปในห้องครัว

ไม่มีใครเห็นเลยว่าฮั่วเยี่ยนฉือที่ไปและกลับยืนอยู่ไม่ไกลพร้อมกับคิ้วเข้มที่ขมวดแน่น

เดิมฮั่วเยี่ยนฉือคิดจะกลับมาจู่โจมอย่างฉับพลัน เพราะคิดว่าจะเห็นเฉียวสือเนี่ยนที่โวยวายอย่างบ้าคลั่งมากกว่าเดิม ทั้งยังคิดจะสั่งสอนเธอด้วย

สุดท้าย เฉียวสือเนี่ยนกลับไม่ได้โวยวาย แถมยังเป็นฝ่ายเสนออยากจะกินอาหารอีก?

จู่ๆ ก็ผิดปกติแบบนี้ จะต้องวางแผนทำอะไรอยู่อย่างแน่นอน!

ฮั่วเยี่ยนฉือรู้สึกเบื่อหน่าย จึงหันหลังกลับและจากไปอีกครั้ง

……

เมื่อได้รับประทารอาหารเลิศรสแบบจุใจแล้ว เฉียวสือเนี่ยนก็ลูบท้องตัวเองอย่างพึงพอใจ

ความรู้สึกที่ได้กินอิ่มมันช่างมีความสุขจริง ๆ !

นอกจากตอนอยู่โรงพยาบาลจิตเวชเธอไม่เคยกินอิ่มแล้ว แม้แต่อยู่คฤหาสน์ตระกูลฮั่วก็กล้ากินเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น

เพราะเธออยากรักษารูปร่างที่สมบูรณ์แบบ เพื่อทำให้ฮั่วเยี่ยนฉือชื่นชอบ

“พี่เยี่ยนฉือคะ ฉันสูงหนึ่งร้อยหกสิบแปด น้ำหนักสี่สิบห้า บนอินเทอร์เน็ตบอกว่านี่เป็นรูปร่างนางแบบตามมาตรฐานล่ะ!”

ความอิ่มเอมใจของเธอแลกมากับสายตาที่เย็นชาของฮั่วเยี่ยนฉือเท่านั้น “มันเกี่ยวอะไรกับฉัน!”

จริงสิ แล้วเกี่ยวอะไรกับเขาด้วยล่ะ?

เพื่อผู้ชายคนเดียวถึงกับทำให้ตัวเองไม่กล้าแม้แต่จะกินตามที่ต้องการ

คิดๆดูแล้วก็โง่จริง ๆ

ยังดีที่เธอตายไปแล้วครั้งหนึ่ง ถึงได้เห็นทุกอย่างชัดเจน

ต่อไปเธอชอบกินอะไรก็กินอันนั้น อยากกินเท่าไรก็กินเท่านั้น และจะไม่ทำร้ายตัวเองอีกแล้ว!

เมื่อกลับมาถึงห้อง เฉียวสือเนี่ยนจึงโทรศัพท์หาคุณตาของเธอ