บทที่ 0007

เขาเคยพูดเรื่องไว้หน้ากับเธอตอนไหน?

เฉียวสือเนี่ยนรู้สึกตลกเหลือเกิน

แบบนี้แสดงว่าฮั่วเยี่ยนฉือยังคงไม่เชื่อเธอสินะ คิดว่าเธอจะเอาเรื่องหย่าไปทำลายชื่อเสียงของเขา

เพิ่งแต่งงานได้ปีเดียวก็หย่า แถมมันก็ไม่ใช่เรื่องดีเด่อะไร เธอไม่มีทางเอาไปโพนทะนาข้างนอกหรอก

“ฉันรับปากว่าจะไม่แพร่งพรายออกไปสักครึ่งคำ ถ้าคุณยังไม่เชื่อก็เพิ่มเข้าไปในข้อตกลงก็ได้”

ฮั่วเยี่ยนฉือมองรอยยิ้มหยอกเย้าของเฉียวสือเนี่ยนแล้วรู้สึกขัดตาหลือเกิน “เลิกถ่วงเวลาได้แล้ว เซ็นชื่อ!”

พูดอย่างกับว่าเธอจงใจถ่วงเวลาอย่างนั้นแหละ

เฉียวสือเนี่ยนคร้านจะเถียงกับฮั่วเยี่ยนฉือ คว้าปากกาเซ็นชื่อตัวเองลงไปโดยไม่ลังเลแม้แต่นิด

“ตาคุณแล้ว!”

เฉียวสือเนี่ยนโยนปากกาและหนังสือข้อตกลงไปยังด้านหน้าฮั่วเยี่ยนฉือที่อยู่อีกฟากหนึ่งของโต๊ะกาแฟ

ในเมื่อให้คนพรินต์เอกสารออกมาแล้ว ทำไมไม่รู้จักเซ็นชื่อลงไปเสียก่อนละ เสียเวลาจริง ๆ !

ฮั่วเยี่ยนฉือสัมผัสได้ถึงสายตาค้อนปะหลับปะเหลือกของเฉียวสือเนี่ยน ทว่าเขายังคงอดทนไว้ไม่ระเบิดออกไป อย่างไรเสียอีกเดี๋ยวก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว อดทนกับเธออีกหน่อยแล้วกัน!

เมื่อคว้าปากกาแล้ว ฮั่วเยี่ยนฉือก็เตรียมจะจรดปากกาเซ็นชื่ออยู่รอมร่อ จู่ ๆ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมาเสียอย่างนั้น

เห็นเบอร์โทรศัพท์แล้วก็รู้เลยว่าเป็นป้าจาง ซึ่งเป็นคนที่คอยรับใช้ของคุณย่า

เขาเพิ่งรับสายได้ไม่ทันไร น้ำเสียงร้อนใจของป้าจางก็ดังแทรกเขามาทันที

“คุณชายคะ คุณนายใหญ่จู่ ๆ ก็เป็นลมไป! ป้าเรียกหมอแล้ว คุณชายรีบมาเถอะค่ะ!”

ฮั่วเยี่ยนฉือได้ยินดังนั้นก็รีบผุดลุกขึ้นแล้วก้าวขายาวสาวเท้าออกไปทันที!

“คุณจะไปไหนน่ะ!”

เฉียวสือเนี่ยนร้องเรียก “เซ็นชื่อก่อนสิ!”

อยู่ ๆ ฮั่วเยี่ยนฉือก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ถลึงตามองเฉียวสือเนี่ยนพร้อมทำหน้าตาถมึงทึง...

“เธอเล่นพิเรนทร์อะไร!”

เฉียวสือเนี่ยนไม่เข้าใจ “ฉันเล่นพิเรนทร์อะไร แล้วเมื่อกี้ใครโทรมา?”

เธอตั้งใจนั่งให้ห่างจากฮั่วเยี่ยนฉือ เลยรู้เพียงแค่ว่าทางคนที่โทรเข้ามาร้อนใจเป็นหนักหนา แต่จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นนั้นเธอฟังไม่ได้ศัพท์จริง ๆ

ดูสีหน้าท่าทางของเฉียวสือเนี่ยนแล้วไม่เหมือนที่จะเล่นพิเรนทร์อะไรเลย ตัวฮั่วเยี่ยนฉือเองก็ไม่มีเวลาคิดให้ละเอียด

“เฉียวสือเนี่ยน ทางที่ดีเธออย่าเอาเรื่องย่ามาล้อฉันเล่นนะ!”

พูดจบ ฮั่วเยี่ยนฉือก็สาวท้าวจากไปด้วยความร้อนรน

จากท่าทางและคำพูดของเขา เฉียวสือเนี่ยนก็รู้ได้ว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับคุณย่าฮั่ว

เธอไม่รอช้ากดหาเบอร์ในโทรศัพท์แล้วโทรออกทันที

พอได้ยินว่าคุณย่าเป็นลมจากป้าจาง เธอก็รีบออกไปจากสำนักทะเบียน

คุณย่าฮั่วดีกับเธอมาตลอด

ไม่เพียงแค่ให้เธอได้แต่งงานกับฮั่วเยี่ยนฉือ แต่ยังคอยช่วยเป็นที่ระบายความคับข้องใจ ในเวลาที่เธอรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ

สาเหตุที่เธอประคับประคองชีวิตคู่กับฮั่วเยี่ยนฉือไว้ได้ก็เพราะมีคุณย่าฮั่วคอยหนุนหลัง

เพียงแต่เมื่อชาติก่อน เธอทำให้คุณย่าผิดหวังมากมายเหลือเกิน

ภายหลังพอเธอเข้าไปอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชก็ได้ยินว่าคุณย่าร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง แต่เธอก็ไม่มีแรงกายแรงใจมากพอที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของคุณย่า

ชาตินี้ ถึงเธอจะไม่ได้เป็นหลานสะใภ้ของคุณย่าอีกแล้ว แต่ที่คุณย่าดีกับเธอนั้น เธอไม่มีทางลืมแน่

ลานจอดรถด้านนอกไร้เงาของฮั่วเยี่ยนฉือ เฉียวสือเนี่ยนจึงทำได้แค่เรียกรถแท็กซี่เอาเอง แล้วรีบไปยังบ้านใหญ่ตระกูลฮั่วด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้

วิ่งพรวดเข้าไปด้านในโถงใหญ่ กลับไม่พบหมอที่เดินขวักไขว่ไปมาหรือความตะลีตะลานและโกลาหลของคนรับใช้อย่างที่เธอคิด

คุณนายใหญ่ฮั่วกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไท่ซือ[footnoteRef:1] ไม่มีอาการป่วยใด ๆ บนดวงหน้า ทว่ากลับจับจ้องฮั่วเยี่ยนฉือด้วยสายตาที่เจือความโกรธจางๆ [1: เก้าอี้ไม้แบบโบราณของจีน มีพนักพิงอยู่ด้านหลังและมีที่เท้าแขนอยู่ด้านข้าง]

“เดี๋ยวนี้แกเก่งกล้าสามารถนักนะ ถึงได้กล้าไปหย่ากับเนี่ยนเนี่ยนลับหลังย่า!”

“ย่าครับ เป็นเฉียว...”

ฮั่วเยี่ยนฉือเพิ่งจะได้อ้าปากพูดไม่ทันไร กลับถูกคุณนายใหญ่ฮั่วฟาดไม้เท้าใส่ไปหนึ่งที!

“ยังจะเถียงอีก! เนี่ยนเนี่ยนรักแกขนาดนั้น จะกล้าพูดเรื่องหย่าได้อย่างไร! แกอยากให้ย่าโมโหตายใช่ไหม!”

เพราะใส่อารมณ์มากเกินไป คุณนายใหญ่ฮั่วโกรธจนถึงขั้นไอออกมาหลายครั้ง

“ย่าคะ!” เฉียวสือเนี่ยนรีบวิ่งเข้าไปยังด้านหน้าคุณย่าทันที

พอเห็นเฉียวสือเนี่ยน คุณนายใหญ่ฮั่วเลยรู้สึกแช่มชื่นขึ้นมาบ้าง “เนี่ยนเนี่ยนมาพอดี ไหนบอกย่ามาซิว่าเจ้าเด็กเหลือขอนี่มันบังคับให้หนูหย่าใช่ไหม!”

เฉียวสือเนี่ยนสบเข้ากับนัยน์ตาของฮั่วเยี่ยนฉือ ดวงตาดำขลับของเขาทอประกายความเย็นชารุนแรง

ถ้าคุณนายใหญ่ฮั่วไม่ได้อยู่ตรงนี้ละก็ เขาได้ปรี่เข้ามาลากเธอไปแล่เนื้อแน่!

“แกจ้องเนี่ยนเนี่ยนทำไม!”

คุณนายใหญ่ฮั่วฟาดไม้เท้าใส่ฮั่วเยี่ยนฉือไปอีกหนึ่งที แล้วหันมาพูดกับเฉียวสือเนี่ยน “เนี่ยนเนี่ยนไม่ต้องกลัว บอกมาตามตรงได้เลย เดี๋ยวย่าจะตัดสินใจให้หนูเอง!”

หัวใจของเฉียวสือเนี่ยนพองโตด้วยความตื้นตัน

เธอกุมมือคุณย่าไว้ กล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ย่าคะ เรื่องหย่าไม่เกี่ยวอะไรกับฮั่วเยี่ยนฉือเขาหรอกค่ะ เป็นหนูที่อยากหย่าเอง”

คุณนายใหญ่ฮั่วตบหลังมือปลอบโยนเธอ

“เนี่ยนเนี่ยน หนูน้อยใจอะไร ไหนบอกย่ามา ไอ้ที่เยี่ยนฉือควรขอโทษก็ให้ขอโทษเสีย ไอ้ที่ควรโดนฟาดย่าจะฟาดแทนหนูเอง! แค่อย่าเอาเรื่องหย่ามาล้อเล่นกันเลยนะลูก”

คุณย่ายังคงไม่เชื่อเธอ

เฉียวสือเนี่ยนจนใจอยู่บ้าง “หนูรู้ว่าย่ารักเอ็นดูหนู แต่หนูไม่ได้ล้อเล่นหรอกนะคะ”

“หนูไม่ได้ใจเร็วด่วนได้ หนูคิดมาดีแล้วค่ะว่าอยากหย่า”

เห็นท่าทางแน่วแน่จริงจังของเฉียวสือเนี่ยนแล้ว คุณนายใหญ่ฮั่วพลันมีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาหลายส่วน

“เนี่ยนเนี่ยน หนูตามย่าไปห้องพระที”

...

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง เฉียวสือเนี่ยนเดินประคองคุณนายใหญ่ฮั่วกลับมาที่ห้องโถงพร้อมกับขอบตาแดงเรื่อ

คุณนายใหญ่ฮั่วจ้องมองฮั่วเยี่ยนฉืออย่างไม่ชอบใจนัก “พาเนี่ยนเนี่ยนกลับไป!”

“ถ้าฉันรู้ว่าพวกแกแอบไปหย่าลับหลังย่าอีก รับรองว่าได้เจอดีกันแน่!”

ท่าทางฮั่วเยี่ยนฉือไม่แปลกใจกับผลลัพธ์แบบนี้เท่าไร เขาส่งเสียงหัวเราะเยาะเย็นเยียบออกมาแล้วผุดลุกขึ้นเดินจากไปทันที

“ไอ้เจ้าเด็กเหลือขอ!”

คุณนายใหญ่กร่นด่าออกไป แล้วกอบกุมมือของเฉียวสือเนี่ยนด้วยความรักใคร่เอ็นดู “เนี่ยนเนี่ยน จำเรื่องที่รับปากย่าไว้ให้ดีนะ”

“ย่าก็รับปากหนูนะคะว่าหลังจากวันเกิดย่าเดือนหน้า ย่าจะไม่ห้ามหนูให้หย่ากับฮั่วเยี่ยนฉืออีก”

“แล้วถ้าตอนนั้นเยี่ยนฉือรักหนูแล้วล่ะ?” คุณนายใหญ่ฮั่วถาม