บทที่ 0014

“ฉันได้ยินว่าฮั่วเยี่ยนฉือบาดเจ็บ เลยมาดูสักหน่อย สือเนี่ยน เธออย่าเข้าใจผิดไปนะ!”

ป๋ายอีอีเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้ รีบอธิบายอย่างทันที

“คือฉันมีเอกสารที่ต้องเอามาให้เยี่ยนฉือเซ็น ฉันไปห้องทำงานของเข าจึงได้ยินผู้ช่วยพิเศษโจวบอกว่าเขาบาดเจ็บ เยี่ยนฉือไม่ได้เป็นคนบอกฉันเองนะคะ!”

เธอพูดอะไรแล้วหรือยัง ถึงบอกให้เธออย่าเข้าใจผิด

เฉียวสือเนี่ยนกระตุกยิ้มขึ้นเอ่ย “คุณป๋าย ฉันขอแนะนำอะไรคุณสักอย่าง “ถ้าคุณไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผิด ก็อย่าทำเรื่องที่ชวนให้เข้าใจผิดสิคะ”

“เช่น ถ้าคุณรู้ว่าผู้ชายคนนี้มีภรรยา และถ้าภรรยาของเขาไม่ได้เชิญคุณมา ก็อย่ามาบ้านของเขาตามลำพัง”

“ในเมื่อมาบ้านของอื่น ก็ต้องมีความตระหนักรู้ในตนเองด้วย เมื่อมานั่งกับสามีของคนอื่น ก็ควรรักษาระยะห่างทางสังคมสักนิด”

เมื่อป๋ายอีอีได้ยินอย่างนั้น ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นเล็กน้อย และรีบขยับไปนั่งริมโซฟาแทน

“สือเนี่ยน ฉัน……”

“อย่าเรียกชื่อฉันอย่างสนิทสนมแบบนั้น” เฉียวสือเนี่ยนตัดบทสนทนาของเธอ “ฉันกับคุณป๋ายไม่ได้สนิทกันมากถึงขั้นเรียกชื่อแต่ไม่มีแซ่”

“ถ้าคุณไม่อยากเรียกฉันว่าคุณนายฮั่ว ก็เรียกฉันว่าคุณเฉียวเถอะค่ะ”

“เฉียวสือเนี่ยน พอได้แล้ว” ฮั่วเยี่ยนฉือเอ่ยเตือนเธอ

ถึงขั้นปกป้องกันแล้วเหรอ?

เฉียวสือเนี่ยนหัวเราะ “ฉันพูดผิดตรงไหน จำเป็นต้องหยุดด้วยเหรอ?”

“เยี่ยนฉือ สือเนี่ยน……เอ่อคุณนายฮั่วพูดถูก ฉันผิดเองที่ไม่ได้ระวังเรื่องเหล่านี้”

แม้ว่าป๋ายอีอีจะรู้สึกอับอาย แต่ไม่ลืมที่จะพูดยับยั้งไม่ให้ฮั่วเยี่ยนฉือโกรธ

“คุณนายฮั่ว อย่าเพิ่งอารมณ์เสีย ฉันกำลังจะไปแล้วค่ะ” ป๋ายอีอีเอ่ยพลางลุกขึ้นยืนหวังจะเดินออกไป

“ไม่ต้อง” เฉียวสือเนี่ยนหยุดเธอเอาไว้ “ฉันต่างหากที่ควรไป!”

“เฉียวสือเนี่ยน!” ฮั่วเยี่ยนฉือเอ่ยออกมาอีกครั้ง

แต่เฉียวสือเนี่ยนขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจเขา เธอคว้ากระเป๋าขึ้นมาพร้อมเดินตรงออกมา

เฉียวสือเนี่ยนยังคงกลัวเรื่องอุบัติเหตุรถชนที่เกิดขึ้นวันก่อน เธอจึงเลยเลือกที่จะโบกรถแทน

บ้านของคุณตาเฉียวตงไห่อยู่ใกล้กับชานเมือง ต้องนั่งรถเกือบหนึ่งชั่วโมงกว่าจะไปถึงที่นั่น

เมื่อเห็นว่าคุณตาผู้มีสุขภาพแข็งแรง กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ในลานบ้าน เฉียวสือเนี่ยนก็ร้องไห้น้ำตาไหลอาบใบหน้า

“คุณตาคะ….” เธอสะอึกสะอื้นและร้องออกมาด้วยตื้นตันใจ

“เนี่ยนเนี่ยน ทำไมหลานถึงร้องไห้ล่ะ?”

เฉียวตงไห่ทิ้งบัวรดน้ำลง และเดินไปหาหลานสาวผู้เป็นที่รักอย่างรวดเร็ว

หัวใจของของเฉียวสือเนี่ยนเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความคิดถึง เธอพูดอะไรไม่ออกสักคำ ได้แต่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นใจดีของคุณตา

ได้กลับมาเจอคุณตาอีกครั้ง ดีเหลือเกิน

เธอไม่มีพ่อ ตั้งแต่เกิดมาก็ใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านคุณตากับคุณแม่มาโดยตลอด แถมยังใช้นามสกุลของคุณตาเช่นกัน

คุณตาของเธอรักและเอาใจใส่เธอมาตั้งแต่เธอยังเยาว์วัย คุณตารับฟังทุกคำขอของเธอ

แต่ในชาติที่แล้ว เธอกลับทำให้คุณตาหัวใจแตกสลาย

ขนาดคุณตาจากโลกนี้ไปแล้ว เธอก็ยังไม่มีโอกาสได้เจอหน้าของคุณตาเป็นครั้งสุดท้าย……

“เนี่ยนเนี่ยน หลานเป็นอะไร หรือว่าเป็นเพราะฮั่วเยี่ยนฉือที่ทำให้หลานเจ็บปวดใจ!”

เฉียวตงไห่รู้สึกโกรธและปวดใจ

เนี่ยนเนี่ยนของเขา เธอเป็นคนกล้าแสดงออกและทำให้เขาภาคภูมิใจมาโดยตลอด ไม่ง่ายนักที่เธอจะร้องไห้ เว้นเสียแต่ว่าจะมีเรื่องใหญ่ให้น้อยอกน้อยใจ

เฉียวสือเนี่ยนค่อย ๆ หยุดร้องไห้ ดวงตาสีแดงก่ำพลางส่ายหน้าไปมา “เปล่าค่ะ หนูแค่คิดถึงคุณตาน่ะค่ะ”

“ยัยเด็กคนนี้” เฉียวตงไห่โกรธเล็กน้อย แต่รู้สึกตลกด้วยเช่นกัน “คิดถึงตาก็กลับมาหาตาได้ตลอด หลานร้องไห้แบบนี้ ไม่ได้เป็นเพราะฮั่วเยี่ยนฉือจริงเหรอ?”

“ไม่ใช่นะคะ ชีวิตหนูไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวสักหน่อย หนูแค่คิดถึงคุณตาค่ะ!”

เมื่อเห็นใบหน้าที่แสนคุ้นเคยของหลานสาวกลับมาเป็นเช่นเดิม เฉียวตงไห่ก็รู้สึกโล่งใจในที่สุด

“โอเค ๆ แค่คิดถึงตาก็ดีแล้ว งั้นวันนี้หลานก็อยู่เป็นเพื่อนตาสิ!”

“ได้ค่ะ!”

ดังนั้นในเวลาต่อมาของวันนั้น เฉียวสือเนี่ยนจึงคอยตามติดเฉียวตงไห่

รดน้ำดอกไม้ ฝึกไทเก๊ก และเขียนพู่กันจีนเป็นเพื่อนคุณตา

เฉียวตงไห่แม้ว่าจะดีใจมากที่หลานสาวมาอยู่เป็นเพื่อนเขาแบบนี้ได้ แต่ในใจของเขาก็รู้ดีว่า ระหว่างเนี่ยนเนี่ยนและฮั่วเยี่ยนฉือกำลังมีปัญหา

ไม่อยากนั้นเธอคงไม่หลุดเอ่ยชื่อของฮั่วเยี่ยนฉือออกมาทั้งวันแบบนี้

“เนี่ยนเนี่ยน บอกตามาตามตรงเถอะ หนูกับฮั่วเยี่ยนฉือมีปัญหาอะไรกัน?”​

เฉียวสือเนี่ยนบดหมึกพลาง พลางเอ่ยถามคุณตาด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ “คุณตาคะ ถ้าหนูหย่ากับฮั่วเยี่ยนฉือ คุณตาจะสนับสนุนไหมคะ?”

“หย่ากัน?!” เฉียวตงไห่ตกตะลึง

หลานสาวของเขาชอบฮั่วเยี่ยนฉือ ถึงขนาดที่คุณตาอย่างเขายังรู้สึกอิจฉา

อยากหย่าอย่างนั้นเหรอ?

“เพราะฮั่วเยี่ยนฉือรังแกหลานงั้นเหรอ ตาจะไปคิดบัญชีกับมันเดี๋ยวนี้!”

“เปล่านะคะ เปล่า!”

ในสายตาของคุณตา เธอกับฮั่วเยี่ยนฉือเป็นคู่ที่รักกันดี ไม่มีเหตุผลอะไรให้หย่าร้าง

ดังนั้นเฉียวเนี่ยนฉือจึงอยากลองถามหยั่งเชิงคุณตาดู

เมื่อเห็นว่าคุณตากำลังโกรธมาก เธอจึงรีบปลอบใจคุณตา “หนูแค่ล้อเล่นค่ะ คุณตา!”

“อย่าล้อเล่นอะไรแบบนี้อีกนะ!”

“เข้าใจแล้วค่ะ!”

…..

ในช่วงเวลาอาหารมื้อเย็น เฉียวสือเนี่ยนกำลังน้ำลายไหลกับอาหารอันโอชะบนโต๊ะอาหาร

“ว้าว มีของน่าอร่อยเยอะขนาดนี้ งั้นหนูจะเตรียมท้องกินให้หนำใจไปเลย!”

ใบหน้าของเฉียวตงไห่เต็มไปด้วยความรัก “ความตะกละกลับมาแล้วสินะ ไม่ลดน้ำหนักแล้วหรือไง?”

เฉียวสือเนี่ยนยัดซี่โครงหมูเข้าปากพลันส่ายหน้า “ไม่ลดแล้ว ๆ ไม่ลดอีกแล้วค่ะ ใครอยากจะลดน้ำหนักก็ลดไป!”

“อย่างนี้สิถึงจะดี หลานผอมขนาดนี้ ยังจะบ่นแต่เรื่องลดน้ำหนักทั้งวี่ทั้งวัน!”

ตาหลานสองคนคุยไปหัวเราะไป เฉียวสือเนี่ยนได้ยินเสียงดังมาจากประตู หลังจากที่เธอหันกลับไปมอง สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป