บทที่ 0012

รถของโม่ซิวหย่วนชนเข้ากับตัวกองโคลนปูนขนาดใหญ่บนไหล่ทาง

ท้ายรถและตัวรถเองถูกชนจนไม่เหลือรูปทรงเดิม

ดูเหมือนรถของเขาจะพังยับกว่าฮั่วเยี่ยนฉือ เสียอีก

ขณะนี้ เสียงรถพยาบาลก็ดังขึ้น

ในไม่ช้าแพทย์ก็นำตัวโม่ซิวหย่วนออกจากรถโดยทันที

“ไม่มีอาการบาดเจ็บหรือมีอาการกระดูกแตกหักอย่างชัดเจน เบื้องต้นวินิจฉัยได้ว่าเจ้าตัวปะทะกับถุงลมนิรภัยเข้าอย่างจังจึงทำให้หมดสติ…”

หลังจากได้ยินคำพูดของหมอ เฉียวสือเนี่ยนพ่นลมหายใจด้วยความโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก

ในขณะเดียวกันก็น่าแปลกใจ โม่ซิวหยวนและฮั่วเยี่ยนฉือต้องแค้นใจกันมากแค่ไหน เพียงเพราะความขัดแย้งทางธุรกิจ ดันเอาชีวิตมาเสี่ยงกันแบบนี้น่ะเหรอ?

……

เฉียวสือเนี่ยนและฮั่วเยี่ยนฉือออกมาจากสถานีตำรวจ ด้านนอกเริ่มมืดแล้ว

ได้ยินข่าวมาว่าโม่ซิวหย่วนฟื้นแล้ว ร่างกายไม่ได้รับผลกระทบหนักเท่าไร แต่เขามีอาการกระทบกระเทือนเล็กน้อยหลังจากที่ศีรษะกระแทกพวงมาลัย จึงต้องพักรักษาตัวในโรงพยาบาลอีกสองสามวัน

โม่ซิวหย่วนและฮั่วเยี่ยนฉือไม่ได้ติดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ พวกเขาต่างคนต่างรับผิดชอบในส่วนของตัวเอง

เนื่องจากถนนที่เกิดอุบัติเหตุนั้นกว้างและมีรถยนต์น้อย รวมถึงรถคันอื่นไม่ได้รับความเสียหาย สถานีตำรวจจึงไม่ได้สอบสวนทวนความมากเท่าไหร่นัก

เฉียวสือเนี่ยนอยากถามฮั่วเยี่ยนฉือถึงข้อขัดแย้งระหว่างเขาและโม่ซิวหยวน แต่ฮั่วเยี่ยนฉือแสดงใบหน้าเรียบเฉยตลอดเวลา เธอจึงเลือกที่จะทิ้งความอยากรู้อยากเห็นของเธอ

โจวเทียนเฉิงได้ขับรถมาถึงข้างหน้า

เฉียนสือเนี่ยนเอ่ย “ฉันจะไม่ทำให้พวกคุณกลับบริษัทล่าช้าหรอกนะ ฉันนั่งรถกลับด้วยตัวเองได้”

ฮั่วเยี่ยนสือยุ่งกับทุกสิ่งทุกอย่าง ปกติจึงกลับบ้านไม่บ่อยนัก วันนี้เสียเวลาไปเยอะมากขนาดนี้ เขาคงไม่มีเวลาว่างแล้วล่ะ

แต่สิ่งที่เธอคิดว่าเป็นการเอาใจใส่ เธอกลับพบกับใบหน้าที่แสนเย็นชาของฮั่วเยี่ยนฉือ

“เรื่องน่ารังเกียจที่เธอทำสองสามวันที่ผ่านมานี้ยังไม่พอหรือไง ยังจะทำมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีก”

เฉียวสือเนี่ยนสับสน “ฉันทำเรื่องอะไรกัน?”

ฮั่วเยี่ยนฉือใช้เสียงหัวเราะอันแสนเย็นชาแทนการตอบคำถาม

เฉียนสือเนี่ยนจึงโต้ตอบกลับ “ฉันจริงจังเรื่องหย่านะ เรื่องที่ชนรถโม่ซิวหยวนถือว่าเป็นอุบัติเหตุเท่านั้น”

“โม่ซิวหย่วนรู้จักเธอได้ยังไง แค่เจอกันเพียงครั้งแรกก็บอกเขาไปว่าเธอเป็นใครแล้วเหรอ?”

พูดถึงเรื่องนี้แล้วมันค่อนข้างซับซ้อน อีกอย่างฮั่วเยี่ยนฉือไม่เชื่อเธอหรอก เฉียวสือเนี่ยนจึงขี้เกียจพูดให้เปลืองน้ำลาย

“วันนี้ถือว่าเป็นความผิดของฉันที่ทำให้คุณลำบาก คราวหน้าคุณไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวเรื่องนี้แล้ว ฉันจัดการด้วยตัวเองได้”

ฮั่วเยี่ยนฉือขมวดคิ้ว “ยังมีครั้งหน้าอีกเหรอ”

“คุณฮั่ว คุณผู้หญิง ตอนนี้ดึกมากแล้ว พวกคุณคงจะเหนื่อยกันแล้ว ทำไมไม่ให้ผมไปส่งพวกคุณพักผ่อนที่วิลลาก่อนล่ะ”

โจวเทียนเฉิงพูดขึ้นมาถูกเวลา พลางเปิดประตูเบาะหลังไปด้วย

เฉียวสือเนี่ยนเพิกเฉยใส่ฮั่วเยี่ยนฉือ และขึ้นไปนั่งบนที่นั่งรองคนขับ

ฮั่วเยี่ยนฉือยังคงยืนนิ่งไม่ขยับ

โจวเทียนเฉิงเหลือยมองสีหน้าเจ้านายที่แสนมืดมน ก่อนจะแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

เขาเป็นเพียงผู้ช่วยธรรมดา ๆ ให้แก้ปัญหายาก ๆ แบบนี้คงไม่ไหว

ในที่สุดฮั่วเยี่ยนฉือก็เข้าไปในรถ ความเยือกเย็นรอบตัวของเขาทำให้อุณหภูมิในรถทั้งคันลดฮวบลง

โจวเทียนเฉิงกำลังขับรถอยู่ พลางรู้สึกว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เขาคงจะต้องถูกแช่แข็งจนกลายเป็นอุโมงค์ถ้ำน้ำแข็ง จึงจำใจต้องหาหัวข้อมาพูดคุยกับเฉียวสือเนี่ยน

“คุณผู้หญิงครับ น้ำมันหอมระเหยที่คุณให้มาครั้งก่อน แม่ของผมชอบมากเลยครับ มันทำให้เธอนอนหลับได้สนิทมากขึ้น”

เมื่อก่อนเธอมักจะมอบของขวัญให้กับผู้ช่วยเลขานุการของเขา เพื่อที่จะได้รู้เรื่องราวของฮั่วเยี่ยนฉือมากขึ้น

ปกติโจวเทียนเฉิงไม่ยอมรับของ แต่เขาจะยอมรับเฉพาะน้ำมันหอมระเหยที่เธอทำครั้งล่าสุด เพื่อช่วยให้นอนหลับได้ดีขึ้นเท่านั้น

เฉียวสือเนี่ยนยิ้มพลางเอ่ย “วันหลังฉันจะทำเพิ่มเพื่อมอบให้คุณป้าค่ะ”

“ขอบคุณครับคุณนาย”

ฮั่วเยี่ยนฉือเอ่ยเยาะเย้ยขึ้นมา “พยายามอย่างหนักเพื่อทำให้ทุกคนพอใจ ยังจะกล้าพูดว่าจริงจังกับเรื่องหย่าร้างนั่น”

“คุณจะเชื่อหรือไม่ก็เรื่องของคุณ อย่างไรก็ตามคุณไม่ต้องกังวลหรอกนะ เพราะต่อจากนี้คุณจะไม่ได้เป็นหนึ่งใน ‘ทุกคน’ เหล่านี้แล้วในอนาคต!”

ฮั่วเยี่ยนฉือสำลัก “ใครจะสน!”

เมื่อมาถึงวิลลาหลงเถิง เฉียวสือเนี่ยนก็เดินลงจากรถไปก่อนแล้วเดินตรงเข้าไปในบ้าน โดยไม่ลืมที่จะทิ้งฮั่วเยี่ยนฉือไว้ข้างหลัง

“คุณผู้ชายกลับมาแล้ว”

เฉียวสือเนี่ยนเพิ่งรินน้ำใส่แก้วให้ตัวเอง ขณะเดียวกันที่ได้ยินว่าฮั่วเยี่ยนฉือกำลังเดินเข้ามา

“ทำไมคุณผู้ชายถึงได้รับบาดเจ็บล่ะคะ” จู่ ๆ ป้าหวังก็อุทานออกมา

เฉียวสือเนี่ยนหันกลับมาชำเลืองมอง

ฮั่วเยี่ยนฉือพับแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นรอยขีดข่วนหลายจุดที่มีรอยความลึกแตกต่างกันบนแขนของเจ้าตัว ลักษณะบวมแดงและคล้ำทำให้เธอรู้สึกตกใจเล็กน้อย

“ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ว่าคุณได้รับบาดเจ็บ เจ็บมากใช่ไหม”

เฉียวสือเนี่ยนเดินเข้าไปหาฮั่วเยี่ยนฉืออย่างรวดเร็ว และรีบยกแขนของของเขาขึ้นมองดูอย่างใจจดใจจ่อ

อาการบาดเจ็บนี้น่าจะได้มาตอนที่เขาบังเศษกระจกแตกให้เธอ

ฮั่วเยี่ยนฉือมองเธอด้วยแววตาเข้ม ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเขากำลังมีความสุขหรือโกรธกันแน่

ทันใดนั้นเฉียวสือเนี่ยนก็ตระหนักได้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่

เธอรีบวางแขนของฮั่วเยี่ยนฉือลงและก้าวถอยหลัง

ในเวลาเดียวกัน ความรู้สึกขมขื่นก็ผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

ด้วยความรักที่มีต่อฮั่วเยี่ยนฉือมาแปดปี การเป็นห่วงเขาจึงได้กลายเป็นนิสัยที่ฝังอยู่ในกระดูกของเธอ

ทันทีที่เธอได้ยินว่าเขาได้รับบาดเจ็บ ร่างกายของเธอก็มีพฤติกรรมตอบสนองเช่นนั้น

มือเล็ก ๆ อันแสนอบอุ่นวางอยู่บนแขนของเขาเพียงชั่ววินาทีก่อนจะจากไป ฮั่วเยี่ยนฉือรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยโดยไร้เหตุผล “เธอคิดว่าฉันเจ็บไหมล่ะ”

“ถ้าเจ็บก็ทายาสิ”

หลังจากพูดจบเฉียวสือเนี่ยนก็จะลงไปชั้นล่าง ทว่ามือของเธอถูกฮั่วเยียนฉือคว้าเอาไว้