“ซี้ด——” รู้สึกปวดที่บริเวณท้ายทอย เสิ่นหรูโจวสูดลมหายใจเข้า เมื่อได้สติ นางเบิกตาโพลงทันที ใบหน้าอันหล่อเหลา แต่กลับทำให้นางเกลียดแค้นเป็นที่สุดอยู่ใกล้มาก ๆ “เซียวเฉินเหยี่ยน?”นางนอนอยู่บนเตียง และเซียวเฉินเหยี่ยนนั่งอยู่ข้างเตียง จ้องมองนางเงียบ ๆ ดวงตาเรียวยาวทั้งสองเต็มไปด้วยความดำมืด ราวกับว่ามีเมฆดำลอยอยู่หลังจากหันมองด้านข้างแวบหนึ่ง เสิ่นหรูโจวก็พบว่าตนเองถูกจับตัวกลับมาที่จวนอ๋อง แล้วก็กลับมายังในเรือนของพระชายานางลุกขึ้นนั่งทันที น้ำเสียงโกรธแค้นอย่างชัดเจน “เซียวเฉินเหยี่ยน ท่านทำอะไร!”เซียวเฉินเหยี่ยนแค่นเสียงหัวเราะ “แน่นอนว่าต้องจับเจ้าขังไว้น่ะซิ เพื่อให้เจ้าเข้าไปก่อเรื่องในวังไม่ได้!”สีหน้าของเสิ่นหรูโจวเคร่งเครียดขึ้นมาทันที “ท่านกล้า!”“เหตุใดข้าถึงไม่กล้า!” เซียวเฉินเหยี่ยนตะคอกเสียงทุ้ม ดวงตาที่ดำมืดกำลังจดจ้องเสิ่นหรูโจว “สาวใช้พวกนั้นของเจ้า ข้าจับขังเอาไว้แล้ว ไม่อยากให้พวกนางตายละก็ ก็อยู่ที่นี่แล้วประพฤติตัวดี ๆ !”ดวงตาหงส์อันเย็นเยือกของเสิ่นหรูโจวเกิดเพลิงโทสะขึ้นมาทันที โมโหจนหน้าแดงก่ำนางเตรียมตัวมานานถึงขนาดนี้ เมื่อถึงช่วงเวลาสำคัญที่ต้
เซียวเฉินเหยี่ยนซุกเข้าไปที่ข้างหูของนาง กล่าวเสียงเย็นชา “หนีสิ ข้าอยากเห็นนักว่าเจ้าจะหนีไปที่ไหนได้!”หัวใจของเสิ่นหรูโจวสั่นสะท้านทันที นางขยับเขยื้อนไม่ได้ ทำได้แค่เพียงยอมให้เซียวเฉินเหยี่ยนอุ้มนางกลับไปที่เตียงอีกครั้ง“ของบ้า ๆ นี่มาจากไหน” เซียวเฉินเหยี่ยนดึงหลอดฉีดยาที่ปักอยู่บนแขนออก หลังจากมองสำรวจด้วยสายตาประหลาดใจ ก็โยนทิ้งไป จากนั้นหันไปมองเสิ่นหรูโจวด้วยสายตาเย็นชาพร้อมกล่าว“เอากลอุบายสกปรกต่าง ๆ นา ๆมาจัดการกับข้า ใช่หรือไม่?”เสิ่นหรูโจวขยับลูกตา นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเกลียดแค้น“ข้าใช้กลอุบายสกปรกอะไรกัน ตอนที่ท่านทรมานข้า ถึงจะเรียกว่าใช้ทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุความต้องการ!”นางลืมไปว่าเซียวเฉินเหยี่ยนมีวรยุทธ์ที่สูงส่ง จับตัวนางนั้นเป็นเรื่องง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ น่าเสียดายที่คนผู้นี้เก่งทั้งบุ๋นบู๊แต่กลับตาบอดเสียได้ เอาแต่รังแกนาง ไม่เคยลงมือกับนางอย่างอ่อนข้อ!เซียวเฉินเหยี่ยนไม่โต้แย้ง “เจ้ารู้ก็ดี ถ้าหากประพฤติตัวดีเสียหน่อย ก็จะได้รับความทุกข์ทรมานน้อยลง”เสิ่นหรูโจวพยายามจะขยับแขนขาอย่างสุดแรงเกิด แต่ร่างกายไม่ฟังคำสั่งนางเลยสักนิด นางร้อนใจจนเหงื่อท่ว
วันนี้ไม่ใช่เพียงแค่การรักษากุ้ยเฟยเท่านั้น สิ่งที่สำคัญคือหลังจากรักษากุ้ยเฟยเรียบร้อย เติมเต็มความเสียใจของชาติก่อนแล้ว คือการทำให้เซียวเฉินเหยี่ยนมีโอกาสได้สัมผัสกับยาของนาง ยังร้องขอเรื่องการหย่าร้างได้อีกด้วย เรื่องการยิงปืนนัดเดียวได้นกสามตัว นางจะละทิ้งไปแบบนี้ไม่ได้!“ท่านจะไปไหน? คลายจุดลมปราณของข้าก่อน ข้ารู้สึกแย่ ท่านสงสารข้าเถอะ”นางร้องขออย่างไม่ยอมรับชะตากรรม จากนั้น ทว่านางกลับได้ยินเสียงปิดประตูดัง “ปัง” แทนคำตอบเสิ่นหรูโจวเงียบไปทันที รีบเก็บท่าทางที่อ่อนโยนลงไป กัดฟันกล่าวเสียงต่ำ “เซียวเฉินเหยี่ยน! ไอ้สารเลว!”นางเสแสร้งจนน่าสะอิดสะเอียดขนาดนี้ ผลสุดท้ายเขากลับดื้อรั้น!ด้านนอกมีเสียงของเซียวเฉินเหยี่ยนดังลอยเข้ามา “เฝ้านางไว้ให้ดี ๆ ไม่ว่านางจะพูดอะไร ก็ห้ามเปิดประตู”“ข้าน้อยรับทราบ”เสิ่นหรูโจวที่อยู่ด้านในโมโหเสียจนควันออกหู ทั้งขยับไม่ได้ แม้กระทั่งระบายอารมณ์ก็ยังทำไม่ได้ ทำได้แค่เพียงนอนมองเพดานอย่างเหม่อลอย ด่าทอเซียวเฉินเหยี่ยนอย่างเอาเป็นเอาตายในใจเวลาสามวันมาถึงแล้ว วันนี้ฝ่าบาททรงจัดงานเลี้ยงในวังขึ้นเป็นพิเศษ ก่อนหน้าที่กุ้ยเฟยจะได้รับการรักษา
สีหน้าของฮ่องเต้หย่งอันเคร่งขรึมเสียจนหน้ากลัว เหลือบตามองเฉาเต๋อไห่ กล่าวถามเสียงดุดัน “พระชายาอ๋องอู่เฉิงอยู่ที่ใด?”เฉาเต๋อไห่ตอบอย่างสัตย์จริง “พระชายาอ๋องอู่เฉิงยังไม่มาพ่ะย่ะค่ะ”“มันเวลาใดแล้ว ยังไม่มา!” ฮ่องเต้หย่งอันตบโต๊ะ ถ้วยเหล้าถูกแรงสั่นสะเทือนจนล้มคว่ำ เหล้าสาดกระเซ็น “รีบไปนำตัวนางมาตอบคำถามต่อหน้าเราเดี๋ยวนี้!”เมื่อเห็นพระพักตร์ที่ทรงกริ้ว ดวงตาทั้งสองข้างของเฉาเต๋อไห่สั่นเครือ รีบกล่าวตอบ “พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะให้คนไปตามาเดี๋ยวนี้”ลู่หวายหนิงเพิ่งตระหนักได้ถึงความรุนแรงของปัญหา ถ้าหากฝ่าบาทกับกุ้ยเฟยทรงเชื่อคำพูดของนักพรตเต๋า ก็จะไม่มีทางให้พี่สาวรักษาอาการป่วยแก่กุ้ยเฟย ยังจะลงโทษพี่สาวอีกด้วย!นักพรตเต๋าผู้นี้ช่างน่ารังเกียจ!เขาจ้องโจวอี๋เจี่ยนอย่างโมโห “ฝ่าบาท หวายหนิงคิดว่าคำพูดของนักพรตเต๋าไม่สามารถเชื่อถือได้ทั้งหมด ถึงอย่างไรตอนนี้ก็มีคนไม่น้อยที่กำลังใช้นามแฝงของนักบวชเต๋า แสร้งทำเป็นลึกลับซับซ้อน ต้มตุ๋นหลอกลวงพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หย่งอันไม่ได้ตรัสอะไร แต่กวาดสายตามองเป่ยซิวเยี่ยนราวกับมีอะไรบางอย่างโจวอี๋เจี่ยนเหลือบตามอง กล่าวเย้ยหยัน “ความหมายของนา
บนใบหน้าอ่อนวัยของลู่หวายหนิง แข็งชะงักไปทันที มองเห็นสายฝนที่ด้านนอกตำหนัก หัวใจก็รู้สึกผิดหวังทันที หันหน้ากลับไปมองเป่ยซิวเยี่ยนอย่างตื่นตระหนกเล็กน้อย“ท่านอาจารย์...”จบเห่ เขาประเมินนักพรตผู้นี้ต่ำไปจริง ๆ คิดไม่ถึงว่าจะพอมีความสามารถอยู่บ้าง หากเป็นเช่นนี้ สถานการณ์ของพี่สาวคนสวยก็ตกอยู่ในอันตรายแล้ว!ใบหน้าของเป่ยซิวเยี่ยนเย็นชาฉาบไปด้วยความทุกข์ สีหน้าแววตาอึมครึมยิ่งกว่าท้องฟ้าด้านนอกเสียงฝนดังเป็นระยะ ข้าราชบริพารในวังต่างพากันมองโจวอี๋เจี่ยนด้วยสีหน้าประหลาดใจมู่หว่านหรงข่มรอยยิ้มลงไป สีหน้าตื่นตะลึง“คิดไม่ถึงว่าฝนจะตกจริง ๆ นักพรตหลิงเซียวเก่งกาจอย่างที่คิดไว้ ดูสิ่งที่ท่านพูดมาทั้งหมดคงเป็นเรื่องจริง พระนางกุ้ยเฟยจะคลอดวันนี้ไม่ได้ โชคดีที่มีท่านเตือนสติ ไม่เช่นนั้นเชื่อคำของพระชายา ก็คงจะแย่!”สีหน้าของกุ้ยเฟยเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด โมโหเสียจนหายใจหอบนางหันมองฮ่องเต้หย่งอัน น้ำเสียงโมโหปนไปด้วยความน้อยใจ “ฝ่าบาท เสิ่นหรูโจวเกือบจะทำร้ายหม่อมฉันกับเลือดเนื้อเชื้อไขของพระองค์แล้วเพคะ!”“สารเลว!” ฮ่องเต้หย่งอันโมโหเป็นอย่างยิ่ง ดวงตามีแสงแห่งความดุร้ายฉายแววออกมา “ต
เป่ยซิวเยี่ยนราวกับไม่อยากจะโต้เถียงอะไรกับนาง เพียงแค่เก็บสายตากลับมาอย่างเรียบเฉย กล่าวกับลู่หวายหนิงที่กำลังโมโหอยู่ข้างกาย“หวายหนิง ต่อหน้าพระพักตร์ของฝ่าบาท ห้ามเสียมารบาท รีบนั่งลง”ถึงแม้ว่าลู่หวายหนิงจะโมโห แต่ยังเชื่อฟังคำของท่านอาจารย์ หลังจากจ้องมองมู่หว่านหรงอย่างดุร้ายแวบหนึ่งก็นั่งลงโจวอี๋เจี่ยนที่นั่งอยู่ด้านข้างไม่พูดจา ดวงตาเรียวเล็กแอบสังเกตสีหน้าของเป่ยซิวเยี่ยนแต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะมองเป่ยซิวเยี่ยนไม่ออก รู้สึกว่าดวงชะตาของเป่ยซิวเยี่ยนยากจะคาดเดา คนผู้นี้เป็นตัวแปรที่สำคัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดอย่างแน่นอน เป็นไปได้สูงที่จะมีอิทธิพลต่อนายหญิงและอ๋องอู่เฉิง ถึงขนาดเปลี่ยนแปลงแคว้นนี้ได้ เก็บเขาไว้ เกรงว่าจะเป็นหายนะในอนาคต!ไม่ได้ จะเก็บทั้งเสิ่นหรูโจวและเป่ยซิวเยี่ยนเอาไว้ไม่ได้!แสงแห่งความโหดร้ายปรากฏขึ้นในดวงตาแวบหนึ่ง ดวงตาทั้งสองข้างของโจวอี๋เจี่ยนเบิกกว้าง กล่าวน้ำเสียงดุดัน“ในดวงชะตาของท่านอุปราช ดาวทันหลาง[footnoteRef:1]ตกอยู่ในวังกระต่าย ไม่มีความซื่อสัตย์และยุติธรรม เกรงว่าการวักระทำในวันนี้ท่านอุปราชจะแอบแฝงไปด้วยเจตนาชั่วร้าย สงสัยว่ามีแผนจะทำลายเลือ
ฉินหมิงพยักหน้า “ข้าน้อยรับคำสั่ง”ในเวลานี้ จวนอ๋องอู่เฉิง“ด้านนอกมีคนหรือไม่ เปิดประตูที!” จุดลมปราณของเสิ่นหรูโจวคลายออกแล้ว แต่มือทั้งสองข้างยังคงถูกมัดอยู่ นางนั่งลงนำมือที่ถูกมัดที่อยู่ด้านหลังสลับมาไว้ด้านหน้า ใช้ฟันแกะปมเชือกออกนางยืนอยู่ด้านหน้าประตูที่ปิดสนิท มองด้านนอกจากร่องประตู ตะโกนและทุบประตูต่อไป“ข้าเห็นเจ้าแล้ว เจ้าช่วยเปิดประตูให้ข้าเถอะ ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย!”นางมองเห็นองครักษ์ที่อยู่ด้านนอกแล้ว รีบขอร้องเขา แต่คนที่อยู่ด้านนอกกลับเห็นนางเป็นอากาศ ไม่สนใจนางเลยสักนิดเสิ่นหรูโจวร้อนใจจนถีบประตูอีกสองสามครั้ง มองไปรอบ ๆ ด้าน ประตูหน้าต่างทุกบานถูกปิดสนิท มีเพียงแสงเล็กน้อยที่สาดส่องเข้ามาผ่านลวดลายของหน้าต่างนางอยู่ภายในห้องอันคับแคบนี้เพียงลำพัง อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนกขึ้นมาความรู้สึกที่ถูกขังอยู่ในวังหลวงเมื่อชาติก่อน ราวกับงูพิษเลื้อยอยู่ในหัวใจของนาง ท่ามกลางความเหม่อลอย ราวกับว่านางได้เห็นเซียวเฉินเหยี่ยนค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ ปิดล้อมนางเอาไว้ที่หัวเตียง จากนั้นป้อนยาช่วยชีวิตให้นางด้วยตนเองเขากักขังนาง ควบคุมนาง ไม่ให้นางตาย นางตกลงสู่เหวลึกครั้งแ
“เสิ่นหรูโจว!” ตอนที่ประตูเปิดออก เขาก้าวเข้าประตูไป อยากจะเห็นร่างของเสิ่นหรูโจวอย่างอดรนทนไม่ไหวแล้วทันใดนั้นด้านหน้าก็มีผงจำนวนมากลอยเข้ามาที่หน้า เขาไม่ได้ป้องกัน จึงสูดดมเข้าไปไม่น้อย จากนั้นก็เห็นใบหน้างามของเสิ่นหรูโจว ก็ปรากฏขึ้นที่ตรงหน้าของเขานางกำลังจะวิ่งออกไปด้านหน้า เซียวเฉินเหยี่ยนจับนางเอาไว้โดยสัญชาติญาณ เขาไม่ได้สนใจที่จะถามว่าเป็นผงอะไร เมื่อเห็นว่าเสิ่นหรูโจวสบายดี หัวใจที่ถูกความหวาดกลัวครอบงำจึงทรุดลงที่เดิม หลังจากนั้นก็รู้สึกเวียนหัว“เจ้าทำเช่นนี้ คิดไม่ถึงว่าจะหลอกลวงข้า? ผงที่สาดมาเมื่อครู่นี้คืออะไร?”เสิ่นหรูโจวเกลียดที่ตนเองไม่ใช่คนที่ฝึกวรยุทธ์ ออกแรงสะบัดมือของเขาออก “ผงพิษ”เซียวเฉินเหยี่ยนหน้าเปลี่ยนสีทันที มองเสิ่นหรูโจวด้วยดวงตาแดงก่ำ น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเหลือเชื่อ“เจ้าจงใจล่อลวงให้ข้ามาที่นี่ จากนั้นก็วางยาข้า?”“ไม่ผิด ข้าขอเตือนให้ท่านไปถอนพิษ ไม่อย่างนั้นท่านจะน่าเวทนามาก!” เสิ่นหรูโจวยิ้มเยาะ ใช้เลือดที่อยู่ในกล่องยาผสมกับน้ำ เทที่ด้านนอก องครักษ์ตื่นตระหนกอย่างที่คิดไว้ และเขาก็มาอย่างที่คิดจริง ๆ นางยกเท้าขึ้นกำลังจะก้าวออกไปด้านน