บทที่ 1 อวี้ชางกลับมาแล้ว

นับจากท่านหญิงอวี้ชางจากไปแล้ว รองแม่ทัพจางหย่งเล่อหรือตอนนี้ได้รับการเลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นแม่ทัพแล้ว  เขาแยกจวนออกมาตัั้งจวนใหม่เองอยู่อีกฟากหนึ่งของเมือง เพราะเขาได้รับการเลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นแม่ทัพ ดูแลเขตภาคตะวันออก มีทหารในบังคับบัญชาหนึ่งแสนห้าหมื่นนาย เพราะฝีมือที่เก่งกาจที่เขานั้นได้ออกรบเคียงข้างบิดาของเขา จนชนะศึกที่ยากยิ่งมาได้ ทำให้ได้รับการปูนบำเหน็จมากมาย 

เขาได้รับพระราชทานจวนหลังใหม่ที่ใหญ่โตโอ่อ่าไม่น้อย บิดาของเขาจึงได้บอกให้เขาออกไปตั้งจวนใหม่ของตนเอง เพราะเขาก็ถึงวัยที่ควรจะแต่งงานมีเหย้ามีเรือนแล้ว ท่านแม่ทัพจางแนะให้เขามองหาสตรีที่เหมาะเพื่อแต่งงานรับนางเป็นฮูหยินเสีย จะได้มีคนช่วยดูแลจวน แต่ชายผู้ที่ช้ำรักเหลือเกิน ก็ไม่มีใจคิดจะมองหาสตรีใดทั้งนั้น เพราะทุกวันนี้เขาก็ยังรักปักใจในท่านหญิงอวี้ชางอดีตคนรักที่ตอนนี้เสียชีวิตไปได้หลายปีแล้ว จนตอนนี้หลานๆของเขาที่เกิดจากน้องสาวของเขากับพีี่ชายของอดีตคนรักนั้นเติบโตมากแล้ว แถมยังมีบุตรแทบจะหัวปีท้ายปีอีกด้วย 

หลังจากที่ได้คำแนะนำจากน้องสาวของเขาที่ตอนนี้กลายเป็นพระชายาของท่านอ๋องรุ่ยหยางพี่ชายของอดีตคนรักของเขาไปแล้วนั้น ว่านางนั้นได้ฝึนถึงท่านหญิงอวี้ชางคนรักของเขาที่มาหานางในฝัน นางมาในท่าทีที่มีความสุขสดใสและงดงามมาก นางคงจะได้ไปอยู่ที่ๆดี อย่างแน่นอนน้องสาวของเขายืนยันเช่นนั้น 

และนางฝากบอกเขาว่าให้เปิดใจคบหาสตรีอื่นได้แล้ว นางอยากให้เขาเริ่มต้นชีวิตใหม่ ไม่ต้องรู้สึกผิดเรื่องของนางอีกแล้ว และก่อนจะไปนั้นนางบอกว่าอีกไม่นานนางจะกลับมาแล้วเราคงจะได้พบกัน นางทิ้งท้ายเอาไว้เช่นนั้น ทำให้แม่ทัพหนุ่มเก็บมาครุ่นคิดถึงความฝันของน้องสาวตลอดหลายปีมานี้ ทำให้เขายังไม่ตกลงปลงใจกับสตรีใดทั้งสิ้น แม้จะยอมเปิดใจคบหากับคุณหนูเหลียนซิงซิงที่บังเอิญพบกันในป่าหลังจากที่เขากลับมาจากวัด รถม้าของนางเสีย นางจึงได้ขอติดรถเขากลับมา

และตั้งแต่นั้นความสัมพันธ์ของเขากับนางก็คืบหน้าขึ้นมาเล็กน้อย แต่เขานั้นก็ยังไม่ทำให้มันคืบหน้าไปกว่าการคบหากันมากกว่าสหายเล็กน้อย และพานางไปงานเลี้ยงต่างๆบ้างเป็นบางครั้ง ซื้อหาข้าวของเล็กๆน้อยให้นางบ้าง แต่ก็ยังไม่ยอมขยับความสัมพันธ์ไปไกลกว่านี้มากนัก

เขายังไม่ได้รักนาง แค่ชอบพออัธยาศัยที่นางนั้นเหมือนสตรีที่ความคิดทันสมัยกว่าสตรีในยุคนี้มาก อาจจะเป็นเพราะนางได้มีโอกาสไปประเทศตะวันตก และนางนั้นก็ติดต่อค้าขายกับคนหลายเชื้อชาติ โดยเฉพาะประเทศทางตะวันตกก็ได้ ทำให้ความคิดอ่านของนางนั้นทันสมัยกว่าคุณหนูในห้องหอในยุคนี้มาก นางไม่เรื่องมาก และทำให้เขาเบื่อหน่ายและรำคาญ จึงได้คบหากันมาได้นานกว่าสตรีอื่น

วันหนึ่งขณะที่ท่านแม่ทัพจางหย่งเล่อเดินทางไปราชการต่างเมือง พร้อมด้วยทหารคู่กายคนสนิทสองคน ระหว่างทางกลับมานั้นได้พบกับกลุ่มโจรป่าลอบโจมตี พวกเขาต่อสู้กับมันได้ไม่ยากเย็นนักเพราะฝีมือยุทธ์นั้นคนละชั้น  แต่แล้วรองแม่ทัพต้วนทหารคู่กายคนสนิทที่รบเคียงบ่าเคียงไหล่กันมาตั้งแต่สนามรบครั้งที่แล้ว ที่บิดาของเขามอบรองแม่ทัพผู้นีี้ให้กับเขาเพื่อจะได้มาช่วยงานของเขานั้น  พุ่งตัวออกไปรับลูกธนูที่โจรป่าลอบยิงใส่พวกเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว 

เมื่อพวกมันทำท่าว่าจะพ่ายแพ้ ทำให้ลูกธนูนั้นปักที่ท้องของรองแม่ทัพต้วนทันที  และนั่นทำให้เขาสิ้นใจเกือบจะทันทีหลังจากได้เอ่ยปากฝากฝังบุตรสาวเพียงคนเดียวที่รอบิดาอยู่ที่จวนเล็กชานเมืองไว้กับแม่ทัพจาง   แม่ทัพหนุ่มรับปากอย่างแข็งขันและเต็มใจยิ่ง  เขาเสียใจมากที่ไม่อาจจะยื้อชีวิตคนสนิทและภักดีเช่นรองแม่ทัพต้วนเอาไว้ได้ 

จึงได้แต่จัดงานศพของเขาอย่างสมเกียรติและไปรับบุตรสาวของเขาที่จวนเล็กที่ตั้งอยู่เกือบจะนอกเมืองเข้ามาอยู่ด้วยกันที่จวนใหญ่ของเขา เพราะบุตรสาวของรองแม่ทัพต้วนนั้นไม่เหลือใครแล้ว นางมีเพียงบิดาเพียงคนเดียว ส่วนมารดานั้นได้เสีียชีวิตไปตั้งแต่นางเพิ่งคลอดออกมา  นางมีนามว่าต้วนเยว่ชิง เป็นสาวน้อยใบหน้าหวานปานจะล่มเมืองที่ปีนี้จะเรียนจบจากสถานศึกษาของสตรีที่ในเมืองนี้แล้ว และก็ใกล้จะถึงวันปักปิ่นของนางแล้วด้วย 

ต้วนเยว์ชิงนั้นเมื่อรู้ว่าบิดาของนางนั้นได้เสียชีวิตลงไปแล้ว นางร้องไห้แทบจะขาดใจร้องไห้จนเป็นลมสลบไสลไปแม่ทัพจางหย่งเล่อจึงได้ช้อนอุ้มร่างอวบอิ่มเกินวัยของคุณหนูต้วนเข้าไปพักในเรือนหลังเล็กที่เขายกให้เป็นเรือนของนางที่อยู่ห่างเรือนหลักของเขาไปอีก เรือนหลังเล็กนั่นตั้งอยู่ริมรั้วแต่ว่าการจัดสวนหน้าเรือนและด้านข้างเรือนที่อยู่ใกล้รั้วนั้นสวยงามน่ารัก

เรือนหลังน้อยมีระเบียงเรือนยื่นต่อออกไป ระเบียงนั้นกว้างพอสมควร มีตั่งไม้เอาไว้นอนเล่นยามบ่ายตอนที่แดดล่มแล้ว มีกระถางบัวตั้งอยู่ที่ระเบียงนั้นสองกระถาง และมีกระถางต้นไม้เคลือบหลายกระถางที่ปลูกดอกไม้เอาไว้หลากสีสันล้วนกำลังบานสะพรั่งทำให้ระเบียงเรือนหลังนี้งดงามยิ่งนัก 

แม่ทัพจางจึงได้ยกเรือนหลังนี้ให้แก่บุตรสาวของรองแม่ทัพต้วนที่เขารับมาอุปการะเพื่อเห็นว่านางเป็นสตรีคงจะชอบเรือนหลังเล็กที่น่าอยู่นี้ เขาสั่งให้พ่อบ้านสั่งให้บ่าวมาจัดสวนหน้าเรือนให้นางให้งดงามเพื่อต้อนรับบุตรสาวคนใหม่ที่เขารับมาอุปการะ แม่ทัพจางคิดเพียงว่าเขาจะรับนางมาอุปการะดังเช่นบิดาของนาง 

แม่ทัพจางอุ้มร่างอวบอิ่มของคุณหนูต้วนที่หมดสติไปทันทีหลังจากร้องไห้อย่างหนัก เขาไปวางไว้บนเตียงนอนในห้องนอนน้อยของนาง เรือนนี้พร้อมให้นางเข้ามาอยู่อาศัยได้แล้ว เพราะเขาให้พ่อบ้านจัดการให้เป็นการด่วน เมื่อเขารับตัวของนางมาถึงจวนใหม่ของเขา เรือนหลังน้อยแห่งนี้ก็พร้อมเข้าอยู่ได้ในทันที 

แม่ทัพหนุ่มนั่งอยู่บนเตียงริมร่างอวบอิ่มที่เอนกายนอนราบบนฟูกนอนหนานุ่มใหม่เอี่ยม แม่ทัพจางจ้องมองใบหน้าหวานนั้นที่ซีดลงเล็กน้อยอย่่างหนักใจ เขาเองก็ไม่เคยมีบุตร ยังไม่ได้แต่งงานเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้จะต้องมาเลี้ยงบุตรสาวตัวโตเท่านี้  แม่ทัพหนุ่่มเองก็ไม่แน่ใจนักว่าจะทำได้ดีหรือไม่  

แต่ในเมื่อนางเป็นบุตรสาวของผู้มีพระคุณของเขาที่เสียสละชีวิตเพื่อปกป้องเขา แม่ทัพหนุ่มก็จำต้องทำให้ได้  ขนตางอนยาวกระพริบถี่ๆ เหมือนนางกำลังจะรู้สึกตัวแล้ว แม่ทัพหนุ่มจับจ้องใบหน้าหวานนั้นอย่างเป็นห่วง แล้วดวงตาเรียวยาวดุจดวงตาหงส์นั้น  ก็พลันลืมตาขึ้น มองสบตากับใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม แต่ดวงตายาวรีที่คมกริบที่กำลังจับจ้องมองนางอยู่ ใบหน้าหวานก็พลันมีสีระเรื่อขึ้นเล็กน้อย