จื่อปาก

จะบ้าตาย แพรวายกกำปั้นขึ้นทุบอกแน่นด้วยความอาย

“พระองค์ทรงเอาใจใส่เฟยลี่เข้าใจดี แต่ประเจิดประเจ้อไปหรือเปล่าเพค่ะ”

เสียงลอดไรฟันจงใจให้เข้าใจความหมาย

“ดีแล้วไหนๆ ก็ไหนๆ ให้สมบทบาทหน่อย”

เดินเร็วไม่สนใจแพรวา

“อย่าดิ้นนักเดี๋ยวจะ ให้อายมากว่านี้"

ว่าแล้วก็ก้มลงริมฝีปากเกือบจะประกบริมฝีปากแพรวา

“ขอร้อง....คนนี้นี่สำคัญแสดงให้เนียนหน่อย”

แพรวานิ่งไม่ไหวติงมันคือการแสดง แพรวาใจอย่าเต้นแรงเดินผ่านกุ้ยเหรินที่คงจะไม่ถวายพระพรเป็นประจำ

แพรวามองเห็นตาบวมแดง ที่ถูกปกปิดด้วยเครื่องสำอางแต่ไม่สามารถปกปิดได้หมด นางคงร้องไห้ทั้งคืนฮ่องเต้ใจร้าย พระองค์นี้ช่างทำนางได้ลงคอ นั่งลงถวายความเคารพตามแบบก่อนจะก้มหน้านิ่ง

ฮ่องเต้ไม่สนใจอุ้มแพรวาสาวเท้าขึ้นไปบนเรือน รับลมที่ทำเป็นซุ้ม เหมือนเรือนผักผ่อน มีดอกไม่นานาชนิดส่งกลิ่นหอม ตลอดเวลา ขั้นบันไดไปได้เพียงสองสามก้าวแพรวาก็มองเห็นหญิงชราท่าทางสง่างาม นอนเหยียดยาวอยู่บน เบาะผ้าไหมที่ถูกเย็บขึ้นมาอย่างประณีต สวยงาม นางกำนัลโบกพัดไปมา น้ำชายังร้อนๆ เพราะมีไอลอยขึ้นมาบางเบา สายตาเหลือบขึ้นมองจากที่หลับตาพริ้ม เมื่อมีเสียงขานฮ่องเต้เสด็จ ทันมองเห็นตอนที่ฮ่องเต้วางร่างของแพรวาลงพอดี

“หลาน ถวายพระพร เสด็จย่า”

แพรวารีบทำความเคารพตามทันที

“เสด็จย่าหลานพา เฟยลี่มา ถวายพระพรด้วย ได้ข่าวว่าไทฮองไทเฮา อยากพบนาง”

“เป็นหญิงงาม อย่างหาที่สุด ไม่ได้ ไม่แปลกใจฮ่องเต้จะหลงใหลในตัวนางแต่ไฉนไม่รู้ธรรมเนียมต้องให้ลำบากพระวรกาย ถึงกับต้องโอบอุ้มกันมาเชียวหรือ”

“เป็นหลาน ไม่อยากให้นางลำบาก”

สายตามองอย่างจ้องจับผิด

“ไหนเมื่อวันก่อนฝ่าบาทยังบอกย่าอยู่เลยว่าเหมยเจียงอยู่กับฝ่าบาทตราบชีวิตนี้”

“หลานผิดเอง ที่รีบตัดสินตอนนี้หลานรู้ว่าหญิงที่เหนือกว่า....เหมยเจียง.....ยังมี”

พูดอะไรของเขานะ แพรวาจะอยู่ยากเสียเปล่า

“จะให้ย่าทำอย่างไร ให้ย่ายอมให้นางกินตำแหน่งฮองเฮาใช่ไหม”

“เปล่าเสด็จย่าหลานเพียงแต่ให้เสด็จย่ารู้ไว้เท่านั้นว่าหลานมีคนที่โปรดปรานยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเร็ววันนี้”

ลูกไม้ตื้นๆ จะให้เขายกเลิกการเลือกป้ายสิไม่ว่าแพรวาคิดในใจ

“อย่างนั้นก็ดีแล้ว แต่ว่ารัชทายาทไม่อาจทนรอ เมื่อฮ่องเต้เอ่ยปากเองอย่างนั้นย่าก็อยากจะ ใคร่เห็นหน้าเหลนตัวน้อยๆเต็มทนหวังว่าฮ่องเต้จะสนองบัญชาของย่า ยังไม่ต้องแต่งตั้งใครทั้งนั้นรอให้มีบัญชาสวรรค์ใครที่ให้กำเนิดรัชทายาทได้ก่อนนางผู้นั้นจะได้ดำรงตำแหน่งฮองเฮา”

ฮ่องเต้หน้าเจื่อนไม่คิดว่าเรื่องราวจะเป็นไปแบบนี้

“เพราะฉะนั้นต่อไปยังคงจัดให้มีการเลือกป้ายเหมือนเดิม เพิ่มยาบำรุงพระวรกายของฮ่องเต้ ถ่ายทอดคำสั่งให้หมอหลวงปรุงยาถวาย เพื่อจะได้พลานามัยแข็งแรง พร้อมสำหรับรัชทายาท”

ตายไหมทีนี้เรื่องไปกันใหญ่แพรวาเกือบลมจับ กุ้ยเหรินนั่งเรียบร้อยอยู่ข้างๆแววตากังวล

แล้วคำสั่งและเสียลือเสียงเล่าอ้างก็ดังกระฉ่อน หมอหลวงชราหัวเราะเสียงดังเมื่อได้ยินข่าว

เย็นนี้ การเลือกป้ายเกิดขึ้นอีกครั้ง ดวงดีมาเชียวกลับเป็นสนมฮุ่ยที่ได้รับเลือก แพรวาแต่งตัวด้วยชุดข้าหลวงเบื่อหน่ายไม่รู้ว่าวันนี้ต้องเจออะไรบ้างพาลให้คิดถึงเรื่องราวของกันต์อดีตคนรัก ถ้าหากยังอยู่ที่นู่นแพรวาคงดราม่าได้กว่านี้ เดินทอดน่องอยู่บนระเบียงทางเดิน โหวหยางจื้อหลังจากคุยเรื่องราชการเสร็จสายตาก็ประสบพบเจอกับแพรวาเข้าพอดี

“ข้าเฟยลี่ คารวะท่านโหว”

“ดีใจที่เจอแม่นาง อยากจะร่วมดื่มชาสักถ้วย”

พอดีเลยกำลังอยากดื่มแอลกอฮอล์ย้อมใจจะเป็นไรไปหาเพื่อนดื่มสักแก้วสองแก้วคิดหาหนทางปะทะคารมกับสนมฮุ่ยไม่ออก ดื่มไป สมองต้องแล่นแน่นอนไหนจะเรื่องที่เจอมาทั้งหมดถ้าหากไม่ย้อนเวลากลับมาแพรวาคงเมามายอยู่กับก๊วนเพื่อน เพราะโดนหักอกเพราะตอนนี้ร่างกายต้องการของจำพวกนี้อย่างมากเพื่อให้ลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปเสียที

“อย่ากระนั้นเลย ร้อยคนรู้ใจไม่สู้สุราหนึ่งจอกข้าหาเพื่อนดื่มพอดี”

ท่านโหวมองเฟยลี่แบบไม่เชื่อสายตา ลี่มี่ขยับเข้ามากระซิบแพรวาเบาๆ

“ใกล้จะถึงเวลาที่ต้องเข้าเฝ้าอ่องเต้แล้วเจ้าค่ะ”

แพรวากระซิบตอบ

“ไม่เป็นไรข้าดื่มแค่แก้วสองแก้วให้สมองโล่งเดี่ยวไปแน่นอน”

“แม่นางเฟยลี่ คงเคยท่องยุทธภพถึงได้เข้าใจวิถีการดื่มของจอมยุทธ”

“เป็นธรรมดาข้าอยู่ที่บ้านข้า เอ๊ยไม่ใช่ที่นู่น ดื่มประจำ”

ท่านโหวยิ้มหวานจะเป็นไรไปก็แพรวาดื่มกับเพื่อนๆ

“นับถือนับถือช่างเป็นหญิงงามที่กล้าหาญเด็ดเดี่ยวไม่อ้อมค้อม เป็นข้าโหวหยางจื้อที่ต้องคารวะแม่นางด้วยสุรา”

“ฮุ่ยเหนียง ถวายพระพรฝ่าบาท”

สนมฮุ่ยเยื้องย่างเข้ามาด้วยท่าทีอ่อนหวานผิดกับตอนที่เจอกับแพรวา

“เสี่ยวโอข้าให้เจ้าไปตาม เฟยลี่ทำไมนางยังไม่มา”

อารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด สนมฮุ่ยตรงเข้ามาบีบนวดแขนขาอย่างเอาอกเอาใจ แกล้งทำเสื้อคลุมไหล่บางเบาหลุดหลุยจนเห็นเนื้อเนียน

“ยังจะรบกวนนางทำไมเพคะฮุ่ยเหนียงอยู่นี่แล้วทั้งคน"