สะสางไม่เสร็จ

ด้วยความเคยตัวลุกขึ้นเดินหมายจะเข้าไปในห้องน้ำเดินโซซัดโซเซ จะล้มไม่ล้มแหล่ฮ่องเต้เข้าไปประคอง แต่ทนน้ำหนักตัวไม่ไหว แพรวาล้มโครมลงไปฮ่องเต้เสียหลักตาม ล้มทับลงไปบนตัวของแพรวา หน้าชนหน้าปากชนปาก กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งเต็มตัวให้ความรู้สึกประหลาดฮ่องเต้รู้สึกว่าสุดจะห้ามความรู้สึกตัวเอง เมื่อหน้าอกเบียดชิดหน้าอกนุ่ม

ใกล้ชิดหญิงงามมาก็เยอะไม่เคยมีใครเหมือนเฟยลี่ แพรวาผลักร่างฮ่องเต้ออกอย่างแรง

“อย่ามาทำรุ่มร่าม แถวนี้นะ ฉันรักนวลสงวนตัวนะ แกยัยพลอยแกนี่เมาแล้วเลอะเทอะนึกว่าฉันเป็นสามีแกหรืออย่างไรไอ้เพื่อนบ้า”

เมาจนไม่รู้เรื่องขนาดนี้ฮ่องเต้คิดในใจ ยังบอกรักนวลสงวนตัวได้อีกหรือมีปัญญาอะไรปกป้องตัวเองกัน

“เสี่ยวโอ เสี่ยวโอ”

เงียบไม่มีเสียงตอบ หลังจากคิดว่าฮ่องเต้ต้องจัดหนักเจี่ยเจีย เสี่ยวโอเลยหลบไปนอน เดินออกมาเปิดประตูไม่พบใครมีเพียงทหารรักษาการณ์

“เจ้าเสี่ยวโอตัวดี”

ยกชามน้ำมาด้วยตัวเอง แพรวานอนแผ่หลาบนพื้นเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ท่อนล่างถูกเลิกขึ้นมาจนเห็นขาขาวเรียวสวย ไม่กล้าเช็ดประเด็นคือ กลัวห้ามใจตัวเองไม่ไหว จะเรียกใครมาเช็ดให้เล่านางอยู่ในห้องบรรทม เห็นแสร้งทำเป็นไม่เห็นเช็ดหน้าเช็ดตาไปมา แพรวาพลิกตัวกอดเอวคนเช็ดตัว

“ขอบคุณมากเลยค่ะแม่ แพรง่วงแล้วนอนแล้วนะคะวันนี้ไม่อาบน้ำตัวเหม็นหน่อยนะ”

ยิ้มหวานทั้งที่ไม่ลืมตา ฮ่องเต้มองด้วยความรู้สึกประหลาดนางคงคิดถึงมารดา ช้อนศีรษะขึ้นมาไว้บนตัก

พร้อมกับทวนชื่อไปมา

“แพร แพร”

ไม่แน่ว่าจะเป็นภาษาถิ่นของเมืองใด ก้มลงพินิจใบหน้างามผุดผาดด้วยวัยสาวเต็มตัว ไม่มีแววของความหม่นหมองหากแต่ดวงหน้ามีแววตาเปี่ยมสุข แพรวาเองกลับฝันว่านอนหนุนตักแม่ของเธอ มืออุ่นลูบหัวเบาๆ

“เวียนหัวก็นอนเสียลูกรัก”

สักพักอาการเวียนหัว สำแดงอาการและมีผลทำให้ ท้องไส้ปั่นป่วนจังหวะเหมาะกับที่ฮ่องเต้ก้มลงมาพอดีอ้วกพุ่งโดยไม่ทันระวัง เกือบโดนใบหน้าหล่อ ที่กำลังอินกับใบหน้าสวยเนียนนั้นโดยไม่ทันระวังเหมือนกัน ชุดฮั่นฝูที่ทำจากผ้าไหมเปรอะเปื้อนไปด้วยกับแกล้มที่ถูกขย้อนออกมาจากปากสีชมพูนั้น ฮ่องเต้ขยับตัวปล่อยศีรษะแพรวากระแทกพื้นดังตุ้บ แต่คนเมายังคงนอนเฉยไม่รู้เรื่องรู้ราว อ้วกเปรอะเปื้อนชุดสีเหลืองบางเบาจนสิ้น กลิ่นเหม็นคละคลุ้ง ฮ่องเต้ถอดชุดฮั่นฝูออกเหลือเพียงชุดขาวข้างใน เผยให้เห็นมัดกล้าม

“หญิงงามกับสุราช่างเป็นของต้องห้ามโดยแท้”

คุกเข่าเอื้อมมือไปแกะชุดบางเบาที่เปรอะเปื้อนไปด้วยอ้วกออกจากตัวแพรวา จะสะสางกับนางแต่กลับต้องมา เปลี่ยนชุดให้นางเสียได้

“เสี่ยวโอ เสี่ยวโอ ลี่มี ลี่มี่”

เงียบไม่มีเสียงตอบ ไม่มีใครโผล่มาจัดแจงถอดชุดแพรวาจน เหลือเพียงชั้นในสีขาวบางเบาแบบชุดจีนโบราณไม่ต่างกับที่ฮ่องเต้สวมอยู่

ประตูเปิดผลัวะ ออกทันทีเสี่ยวโอกับลี่มี่ยืนอยู่ตรงนั้นจ้องมองตาค้างกับภาพที่เห็น

“ฮ่องเต้กำลังจะทำอะไรพี่สาวที่กำลังเมาอยู่”

เสียงเสี่ยวโอกระซิบกับลี่มี ฮ่องเต้หนุ่มตวาดเสียงดัง

“จะบ้าเหรอนางต่างหากที่ทำอะไรข้าดูสิ นายหญิงของเจ้าลี่มี่ อาเจียนเหม็นเปรอะเปื้อนไปทั่ว”

เสี่ยวโอ เหล่ตามองเหมือนไม่อยากจะเชื่อคำพูด ยังแอบกระซิบกับลี่มี่

“จริงหรือ....”

ฮ่องเต้ถอยห่างจากร่างบาง ลี่มี่รีบเข้ามาจัดแจง ต่อทันที

“นายหญิงนะนายหญิงเป็นผู้หญิงยิงเรือหัดดื่ม เหมือนชายชาตรีได้อย่างไร”

ลี่มี่บ่นพึมพำ เสี่ยวโอเพิ่งจะรู้ตัวรีบหาชุดใหม่มาเปลี่ยนให้ฮ่องเต้ทันที แพรวาเมื่อได้ปลดปล่อยออกไปก็หลับสนิทไม่รู้เนื้อรู้ตัวลี่มี่เปลี่ยนชุดให้เสร็จพยายามพยุงให้ลุกขึ้น

“นายหญิงกลับไปนอนห้องของนายหญิงเถอะค่ะ”

ไม่มีวี่แววว่าจะไหว

“มาทางนี้ ฮ่องเต้ซ้อนร่างบางไว้ในอ้อมแขนก่อนจะเดินไปที่แท่นบรรทมวางแพรวาลงบนที่นอน ก่อนจะห่มผ้าแพรให้อย่างเบามือ

นึกสงสารคนหลับตาปุ๋ยบนที่นอน

“ให้นางนอนที่นี่แหละสร่างแล้วเจ้าค่อยมารับตัว”

ลี่มี่ทำทางลังเล

“เอาเถอะน่าข้าจะดูแลให้เองไม่ต้องห่วง”

เสี่ยวโอยักคิ้วให้ลี่มี่แผล็บๆ แล้วก็ดึงมือลี่มี่ให้หลบฉากออกมา ปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา

ฮ่องเต้ล้มตัวลงนอนข้างแพรวา ด้วยเป็นเวลาค่อนข้างดึกเต็มทีแล้วทำให้ความง่วงมาเยือนจนเผลอหลับไป

มารู้สึกตัวตื่นอีกทีเมื่อท่อนแขนขาวเนียนพาดกลางลำตัวขนลุกซู่เลยทีเดียว เมื่อแพรวาพลิกตัวโอบกอดเพราะคิดว่าเป็นหมอนข้าง นอนไม่หลับกันไปเลยตะแคงข้างหันหน้ามาพินิจพิเคราะห์คนนอนข้างๆ

หญิงคนนี้มาจากไหน แล้วทำไมถึงทำให้รู้สึกแตกต่างได้เพียงนี้ มองไล่ลงไปจนถึงริมฝีปากที่เคยลิ้มรสนั้นหวานหอมเย้ายวนไม่อาจลืมได้ ว่าแล้วไอ้ที่ว่าจะสะสาง..ฮ่องเต้อมยิ้ม

ถอนหายใจหักห้ามใจตนนางเมาหลับอยู่

........ไม่นิยม ลักหลับนี่น่า......

ท้องพระโรงเต็มไปด้วยขุนนางมารอว่าราชการแต่กลับไม่มีวี่แววของฮ่องเต้ เนื่องด้วยยังไม่ตื่นจากบรรทมทำให้เกิดเสียงครหา ซุบซิบวุ่นวายดังระงม ชินอ๋องเดินมาตามถึงหน้าตำหนัก เสี่ยวโอยืนพะวงอยู่ที่หน้าตำหนัก

“ฝ่าบาทได้เวลาออกว่าราชการแล้ว” ตะโกนแบบเกรงใจ

ชินอ๋องเดินมาหยุดอยู่หน้าห้อง

“ฝ่าบาท ...ท่านพี่ น้องจะเข้าไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ เหล่าขุนนางมากันพร้อมแล้ว”

เงียบ จึงค่อยๆ ผลักประตูเข้าไป แพรวานอนอยู่บนที่นอนหลับสนิท ส่วนฮ่องเต้หนุ่มลงมานอนอยู่ข้างแท่นบรรทม