กลายเป็นคุณแม่ลูกแฝด 2

"ท่านแม่?"

 "..."

 "ท่านแม่!" หลังเห็นเธอเงียบไม่ตอบ เด็กที่ยังไม่รู้ความสองคนก็พุ่งเข้ามาหาเธอ กอดขาผู้เป็นแม่คนละข้างแล้วร้องไห้จนน้ำตาไหลเป็นเขื่อนแตก

 เยี่ยนถิงถึงกับทำตัวไม่ถูก เธอไม่รู้จะเอามือไม้ไปวางไว้ตรงไหน หากจับแรงไปพวกเขาจะช้ำเอาหรือไม่ ในสายตาของหญิงสาว เด็กสองคนนี้เหมือนลูกกระรอกที่อยู่ในกำมือ ต้องจับแบบไหนถึงจะดี ต้องพูดอะไรพวกเขาถึงจะไม่กลัว ชั่วชีวิตนี้เยี่ยนถิงไม่เคยรับมือกับการเลี้ยงเด็ก เธอจึงประหม่ายิ่งกว่าฆ่าคนครั้งแรกเสียอีก

 "ท่านแม่ไม่ตายแล้วใช่ไหม ท่านป้าร้านหมั่นโถวบอกว่าท่านอาจจะตายก็ได้"

 "ท่านแม่ไม่หายใจ ข้านึกว่าท่านจะไม่ตื่นอีกแล้ว"

 "ท่านแม่ต้องกินข้าวบ้าง ท่านไม่ต้องทำอะไรให้พวกข้าแล้วก็ได้ เป่าเปาจะยกให้ท่านทั้งหมดเลย"

 เด็กสองคนแย่งกันพูดไม่หยุดจนเธอฟังไม่ทันว่าใครพูดอะไรบ้าง แต่สถานการณ์แบบนี้ ให้เอามีดมาจ่อคอเธอก็คงพูดไม่ออกหรอกว่าแม่จริง ๆ ของพวกตายไปแล้วน่ะ

 "เอ่อ…ข้า ข้าไม่เป็น แค่ไข้ขึ้นสูงจนสลบไปเท่านั้น" เยี่ยนถิงยิ้มแห้ง หาคำแก้ตัวไปน้ำขุ่น ๆ

 "ท่านแม่อย่าทิ้งพวกข้าไปอีกนะ" ทั้งสองร้องไห้สะอึกสะอื้น พูดไปก็สูดน้ำมูกไปจนเยี่ยนถิงพูดไม่ออกยิ่งกว่าเดิม สถานการณ์แบบนี้เธอจะบอกความจริงได้อย่างไรกัน

 ตลอดช่วงเวลานั้นหญิงสาวไม่มีคำกล่าวใดจะเอ่ยออกมาได้ ตัวเองยังไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ได้แต่กอดปลอบทั้งสองคนไปมา คล้ายว่าเห็นภาพซ้อนตัวเองในอดีต เธอพลัดพรากกับครอบครัว พวกเขาตายในสงคราม อยู่ตัวคนเดียวในโลกที่มีผู้คนมากมาย และเธอก็ถูกหยิบยื่นเคียวยมทูตให้

 หากปล่อยเด็กทั้งสองคนไว้แล้วเธอไปตามทางอย่างอิสระ พวกเขาจะพบจุดจบแบบเดียวกันหรือไม่ จะมีแสงสว่างในชีวิตหลงเหลืออีกหรือเปล่า เยี่ยนถิงได้แต่ยิ้มขมขื่น

 เพียงนึกหน้าขึ้นมา ชื่อที่ใช้เรียกขานก็เอ่ยออกมาได้อย่างคล่องปาก

 "เป่าเปา เหมียวเหมียว ช่วยพยุงแม่ไปที่ครัวที" เธอขาดน้ำจนแทบสลบรอบที่สามได้แล้ว ตอนนี้เธอต้องประคองร่างกายตัวเองที่พึ่งได้มาหมาด ๆ ไม่ให้ทรุดก่อน

 เป่าเปากับเหมียวเหมียวเป็นชื่อที่มารดาเอาไว้เรียกคล้ายเป็นฉายาหรือชื่อเล่นอะไรทำนองนั้น หากรู้ว่าบิดาเป็นใครก็คงให้ใช้แซ่บิดา แต่หม่าเยี่ยนถิงกลับนึกทั้งหน้าและชื่อของคนผู้นั้นไม่ออก คล้ายมีหมอกมัวมาบดบัง นึกถึงทีไรต้องปวดหัวเสียทุกที

 นักฆ่าถูกปลดยืนหน้ามืดครึ้มอยู่หน้าหม้อต้มยาที่ท่านป้าร้านหมั่นโถวฝากเด็ก ๆ มาให้เธอ คิดไปแล้วสามีผู้นี้ของนางก็ทำตัวน่าตรอมใจตายจริง ๆ อย่างที่เกิด หม่าเยี่ยนถิงก็จิตใจอ่อนโยนถูกถนอมกล่อมเกลามาอย่างที่สตรีผู้หนึ่งพึงเป็น 

 แต่เยี่ยนถิงไม่เคยรับรู้ความรู้สึกนั้นแม้แต่น้อย ชีวิตที่ผ่านมาทำให้เธอค่อนข้างแข็งกระด้างกับเรื่องพรรค์นั้น แต่เธอก็จิตใจอ่อนไหวต่อเด็กเป็นพิเศษเช่นกัน

 หลังเคี่ยวยาให้ตัวเองจนได้ที่ เธอก็กลั้นใจดื่มมันเข้าไปจดหมอ เพราะมันขมจนฝาดติดลิ้นไปอีกหลายวันได้เลยเชียว โรคอะไรก็ตามที่ทำให้ต้องกระเดือกยานี่ลงคอ เธอจะไม่ยอมเป็นอีก!

 ไม่มียาที่รสชาติดีกว่านี้แล้วหรือไง ถ้าต้องเลือกระหว่างเจ้านี่กับยารักษาโรคจากโลกเก่าแต่ต้องเคี้ยวเอาห้ามกลืน เธอยอมเคี้ยวมื้อละสิบเม็ดเลยก็ได้!

เยี่ยนถิงที่ตอนนี้ต้องกลายเป็นหม่าเยี่ยนถิงอย่างช่วยไม่ได้ นางใช้เวลาช่วงเช้าของวันในการสำรวจความเป็นอยู่ของตัวเองกับลูก ๆ ที่ไม่ได้คลอดออกมา เด็ก ๆ ตามติดนางทุกฝีก้าวเหมือนกลัวผู้เป็นแม่จะหายไป

 ก็เข้าใจได้อยู่ มีกันสามคนแม่ลูก ถ้าหม่าเยี่ยนถิงตายไปจริง ๆ โดยที่เธอไม่ได้มาอาศัยร่างอยู่แทน เด็ก ๆ จะมีชะตาชีวิตอย่างไรก็ไม่รู้

 เยี่ยนถิงเดินออกมาดูด้านนอกบ้าน ถึงพึ่งเห็นว่าสวนผักที่เจ้าตัวเคยตั้งใจปลูกบัดนี้แห้งเหี่ยวและเฉาตายไปหมดเพราะไม่ได้รับการดูแลที่ดี จากภาพความทรงจำสุดท้าย นางก็ไม่แปลกใจหรอกที่มันจะเป็นแบบนี้ 

 ถูกบิดาไล่ออกมา มารดาก็มีปากมีเสียงไม่ได้มาก การปลูกผักสวนครัวเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว แต่สภาพจิตใจของหม่าเยี่ยนถิงไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น สุดท้ายก็ต้องพบจุดจบอันน่าเศร้า

 มือสังหารที่วางมีดไปแล้วตั้งจะทำสุสานและป้ายวิญญาณเล็ก ๆ ให้ในภายหลัง แต่คงสลักชื่อไว้ไม่ได้เพราะเด็ก ๆ จะสงสัยเอา

 จื่อเหวินกับหนี่เหวินยังตามติดมารดาทุกฝีก้าวจนเยี่ยนถิงทำอะไรไม่ถนัดนัก เดิมหม่าเยี่ยนถิงตั้งใจให้เด็กทั้งสองใช้แซ่บิดา แต่นึกอย่างไรก็นึกถึงเรื่องเขาคนนั้นไม่ออก จึงทำได้เพียงให้แซ่ตนไปพลาง และพวกเขาก็ยังไม่ถูกบันทึกชื่อลงในตระกูลเลยด้วย

 "เป่าเปา เหมียวเหมียว พวกเจ้าจะตามติดแม่ไปถึงไหน ไปเล่นเถิด แม่หายไข้แล้ว ไม่เป็นไรหรอก"

 "ท่านแม่จะไม่ตาย ใช่ไหมเจ้าคะ?"

 เยี่ยนถิงไม่ได้ตอบในทันที อดคิดไม่ได้ว่าเด็กขนาดนี้ไปเรียนรู้คำพวกนั้นมาจากไหน พวกเขาพึ่งสามขวบย่างสี่ขวบเท่านั้น ชีวิตต้องลำบากขนาดไหนถึงรู้ว่าความตายเป็นอย่างไรตั้งแต่อายุเท่านี้