เข้าสู่ระบบแชร์
เริ่มต้นแผนร้าย
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-07 11:48:13บทที่เกี่ยวข้อง
อ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก ข่าวดี
ไป๋หลันวิ่งกลับเข้าห้องด้วยหัวใจที่แหลกสลาย นางไม่เคยรู้สึกโกรธและน้อยใจเช่นนี้มาก่อน มู่หรงเยว่ผู้ซึ่งเคยแสดงความรักและความเชื่อใจในตัวนาง กลับหันมาต่อว่านางอย่างรุนแรงเพียงเพราะคำยุยงของเฟยหยางไป๋หลันคร่ำครวญ “ท่านไม่เคยเห็นความจริงใจของข้าเลย อย่างไรท่านก็เลือกเฟยหยางอยู่ดี”ในขณะเดียวกัน มู่หรงเยว่ก็รู้สึกผิดที่ตะคอกใส่ไป๋หลัน เขาไม่ควรปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล แต่คำพูดของเฟยหยางก็ทำให้เขาเกิดความสงสัยในตัวไป๋หลัน“หรือว่าไป๋หลันแกล้งใส่เกลือลงในอาหารของข้าเพราะยังโกรธเคืองข้าเรื่องเฉินกั๋วกง?” มู่หรงเยว่ครุ่นคิด “ตลอดหลายวันที่ผ่านมา เฉินกั๋วกงพยายามขอเข้าพบไป๋หลัน แต่ข้าก็ไม่อนุญาตเพราะข้ารู้สึกหึงหวง”เขารู้ว่าไป๋หลันเคยมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเฉินอี้เทียนมาก่อน และเขาก็กลัวว่าไป๋หลันจะยังคงมีใจให้กับเฉินอี้เทียนอยู่ จึงกีดกันทั้งสองคนไม่ให้พบกัน“หรือว่าไป๋หลันจะตั้งใจทำอาหารรสชาติแย่ๆ เพื่อประชดข้า?” มู่หรงเยว่คิดต่อ “นางอาจจะต้องการให้ข้าเกลียดนาง เพื่อที่ข้าจะได้ยอมหย่ากับนาง และนางก็จะได้ไปอยู่กับเฉินกั๋วกง”ยิ่งคิด มู่หรงเยว่ก็ยิ่งรู้สึกสับสน เขาไม่รู้ว่าควรจะเชื่อใจใค
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-07อ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก หัวใจที่สั่นคลอน
แม้บรรยากาศในจวนของชินอ๋องจะอบอุ่นขึ้นด้วยรอยยิ้มและความเอื้ออาทรที่ทุกคนมอบให้ไป๋หลันหลังจากได้ลิ้มรสอาหารฝีมือนาง แต่ในใจของไป๋หลันยังคงแน่วแน่กับการตัดสินใจครั้งสำคัญแม้ว่าตอนนี้นางจะตั้งครรภ์กับมูหรงเยว่ก็ตามที แต่ความคิดที่จะหย่ากับเขาก็ยังคงชัดเจนเหม่ยหลิง สาวที่มาจากยุคปัจจุบันที่มาอาศัยอยู่ในร่างของไป๋หลันไม่ใช่ผู้หญิงที่จะยอมแบ่งปันสามีกับใคร ไม่ว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร ความรู้สึกนี้ก็ไม่เคยสั่นคลอนเฉินอี้เทียนเองก็ไม่เคยลืมถ้อยคำที่ไป๋หลันเขียนถึงเขาในจดหมายฉบับนั้น ถ้อยคำที่แสดงความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะหย่าขาดจากมู่หรงเย่ว สามีของนาง มันเหมือนกับไฟที่ลุกโชนอยู่ในใจของเขา ทำให้ความหวังและความปรารถนาที่จะได้ครอบครองหัวใจของไป๋หลันนั้นยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะเขาเฝ้ารอคอยโอกาสที่จะได้พบนางอีกครั้ง แต่โอกาสนั้นก็ดูเหมือนจะริบหรี่เต็มที เพราะไป๋หลันนั้นเป็นถึงพระชายาของอ๋องผู้สูงศักดิ์ การที่จะเข้าถึงตัวนางนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยแต่แล้วโชคชะตาก็เข้าข้างเขา เมื่อมู่หรงเย่วต้องออกไปปฏิบัติภารกิจนอกเมืองหลวง ทิ้งให้ไป๋หลันอยู่เพียงลำพังในจวนอันเงียบเหงาเฉินอี้เที
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-07อ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก ตั้งครรภ์
ภายในห้องโถงใหญ่ของจวนชินอ๋อง ไป๋หลันที่กำลังสูดลมหายใจเข้าลึก เตรียมตัวที่จะเปิดเผยความจริงที่เก็บงำไว้"ท่านอ๋อง" นางเริ่มเอ่ยเสียงแผ่ว "หม่อมฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกท่าน"มู่หรงเยว่เงยหน้าขึ้นจากเอกสารที่กำลังตรวจดู มองไปยังไป๋หลันด้วยสายตาที่อ่อนโยน "ว่าอย่างไร หลันเอ๋อร์"แต่ก่อนที่ไป๋หลันจะได้เอ่ยคำพูดใด เฟยหยางก็พุ่งเข้ามาในห้องโถง ใบหน้าของนางซีดเซียวและเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก"ท่านอ๋อง!" เฟยหยางร้องไห้โฮด้วยความดีใจ "หม่อมฉัน... หม่อมฉันตั้งครรภ์แล้วเพคะ"คำพูดของเฟยหยางเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจของไป๋หลัน มู่หรงเยว่ลุกขึ้นยืนทันที ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความดีใจ เขาโผเข้าไปกอดเฟยหยางไว้แน่น"จริงหรือ" เขาถามเสียงสั่นเครือ "เจ้าตั้งครรภ์แล้วจริงๆ หรือ"เฟยหยางพยักหน้าทั้งน้ำตา "เพคะ ท่านอ๋อง หม่อมฉันตั้งครรภ์แล้ว"มู่หรงเยว่มองเฟยหยางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความห่วงใย เขาหันไปสั่งสาวใช้ให้ไปตามหมอหลวงมาตรวจทันที จากนั้นเขาก็หันกลับมาหาไป๋หลัน"ไป๋หลัน" เขาพูดเสียงเรียบ "เจ้าไปเตรียมอาหารบำรุงครรภ์ให้เฟยหยางที"ไป๋หลันรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน นางไม่อยากจะเชื่อในส
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-07อ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก หัวใจที่แตกสลาย
แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในสวนดอกไม้ของจวนชินอ๋อง เฟยหยางนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายอย่างสบายอารมณ์ ขณะที่มู่หรงเยว่คุกเข่าลงข้างๆ นาง บรรจงปอกผลไม้และป้อนให้นางอย่างทะนุถนอม"หวานหรือไม่ เฟยเอ๋อร์" มู่หรงเยว่ถามด้วยรอยยิ้มอบอุ่น"หวานมากเพคะ ท่านอ๋อง" เฟยหยางตอบเสียงหวาน พร้อมกับส่งยิ้มหวานให้เขาไป๋หลันยืนมองภาพนั้นอยู่ห่างๆ หัวใจของนางรู้สึกเหมือนถูกบีบรัด น้ำตาเอ่อคลอในดวงตาของนาง นางพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ แต่ก็ไม่สามารถหยุดยั้งความรู้สึกเจ็บปวดที่กัดกินหัวใจของนางได้ข่าวลือเรื่องฝีมือการทำอาหารเพื่อรักษาของไป๋หลันแพร่สะพัดไปถึงพระราชวังชั้นใน เรื่องเล่าจากคนในจวนของมู่หรงเยว่และจากไทเฮา พระมารดาของชินอ๋อง ยิ่งเสริมความน่าสนใจให้กับไป๋หลัน ฮองเฮาซึ่งมีศักดิ์เป็นน้าทรงนึกถึงรสชาติอาหารจากบ้านเกิดที่คุ้นเคย จึงมีพระประสงค์ให้ไป๋หลันเข้ามาเป็นแม่ครัวในวังหลวงคำสั่งนี้สร้างความสับสนให้กับมู่หรงเยว่ เขาไม่ต้องการให้ไป๋หลันจากไป แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ไม่อาจขัดพระประสงค์ของฮองเฮาได้"ไป๋หลัน" มู่หรงเยว่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงลังเล "ฮองเฮาทรงมีรับสั่งให้เจ้าเข้าไปเป็นแม่ครัวในวัง"ไป๋หลันเงย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-07อ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก หัวใจที่ห่างเหิน
นับตั้งแต่วันที่เฟยหยางประกาศว่าตั้งครรภ์ มู่หรงเยว่ก็ทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับนาง หวังว่าจะได้ชื่นชมช่วงเวลาแห่งความสุขกับการมีทายาทสืบสกุล แต่ความเป็นจริงกลับตรงกันข้าม เฟยหยางที่เคยอ่อนหวาน กลับกลายเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองอย่างไม่น่าเชื่อทุกสิ่งทุกอย่างต้องเป็นไปตามที่นางต้องการ หากไม่พอใจก็จะงอแงและโวยวายเสียงดัง จนบางครั้งมู่หรงเยว่รู้สึกปวดหัวและเหนื่อยล้ากับการเอาใจของเฟยหยางเสียเหลือเกิน"นี่มันอะไรกัน! ทำไมถึงไม่มีรังนกตุ๋น! ข้าบอกให้พวกเจ้าเตรียมไว้ให้ข้ามิใช่หรือ!" เฟยหยางตวาดใส่สาวใช้คนหนึ่งที่ยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้า"เรียนพระชายารองเพคะ หม่อมฉันได้สั่งให้ห้องครัวเตรียมไว้แล้ว แต่..." สาวใช้พยายามอธิบายเสียงตะกุกตะกัก"ไม่มีแต่ก็คือไม่มี!" เฟยหยางขัดขึ้น น้ำเสียงของนางแหลมสูง "พวกเจ้าเหลวไหล ไร้ประโยชน์สิ้นดี!"นางปัดถ้วยชามบนโต๊ะอาหารลงบนพื้นแตกกระจาย เสียงดังเพล้ง! ทำให้สาวใช้คนอื่นๆ พากันสะดุ้งตกใจ"ข้าเป็นถึงพระชายารองของท่านอ๋อง พวกเจ้ากล้าดีอย่างไรถึงไม่ทำตามคำสั่งของข้า!" เฟยหยางแผดเสียงใส่เหล่าสาวใช้ที่พากันคุกเข่าตัวสั่นงันงกอยู่ที่พื้นมู่หรงเยว่ก้าวเข้ามาในห้องโถงพอดี
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-07อ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก กำจัดคู่แข่ง
มู่หรงเยว่ผู้เคยหลงใหลในเล่ห์กลของเฟยหยาง บัดนี้กลับเย็นชาลงอย่างเห็นได้ชัด นับตั้งแต่เขาได้กลับไปพบกับไป๋หลันในวังหลวง หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความโหยหาพระชายาเอกเฟยหยางเริ่มสังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงนี้ มู่หรงเยว่ไม่เคยร่วมสัมพันธ์กับนางอีกเลยตั้งแต่วันนั้นที่นางเพิ่งหายการแผลโดนโบยความหวังที่จะตั้งครรภ์จริงๆ เพื่อผูกมัดเขาไว้กับนางเริ่มเลือนรางลงทุกที ความจริงที่ว่านางโกหกเรื่องการตั้งครรภ์ก็เป็นเหมือนดาบสองคมที่คอยทิ่มแทงใจของนางอยู่ตลอดเวลายิ่งมู่หรงเยว่แสดงออกถึงความห่วงใยที่มีต่อไป๋หลันมากเท่าไหร่ เฟยหยางก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัวและริษยา นางเห็นเขาแทบจะไม่แตะต้องอาหาร เพราะมันไม่ใช่อาหารที่ปรุงจากฝีมือของไป๋หลันความกังวลในใจของเฟยหยางเพิ่มขึ้นทุกขณะ นางรู้ดีว่าหากความจริงเรื่องการตั้งครรภ์ถูกเปิดเผย นางจะต้องพบกับจุดจบที่น่าอนาถ นางไม่อาจปล่อยให้เป็นเช่นนั้นได้ด้วยความริษยาและความกลัว เฟยหยางตัดสินใจที่จะกำจัดไป๋หลัน แม้ว่าการกระทำนี้อาจจะทำให้ฮองเฮาเคลือบแคลงสงสัยในตัวนาง แต่นางก็พร้อมที่จะเสี่ยง"ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งท่านอ๋องไปจากข้า" เฟยหยางพึมพำกับตัวเอง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-07อ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก การหย่าร้าง
ไป๋หลันผู้ซึ่งครอบครองยาวิเศษจากท่านหมอเทวดา มิอาจทนนิ่งเฉยต่อความอยุติธรรมที่เกิดขึ้นได้ นางตัดสินใจใช้วิธีสุดท้าย เพื่อเปิดโปงความจริงและปกป้องตนเองและลูกในครรภ์จากการถูกใส่ร้ายนางเรียกให้คนนำร่างไร้วิญญาณของสาวใช้ที่ฆ่าตัวตายมาไว้ต่อหน้านาง ทุกคนต่างตกตะลึงกับการกระทำของไป๋หลัน แต่ก็ไม่มีใครกล้าขัดขวางไป๋หลันค่อยๆ หยดน้ำยาวิเศษลงบนริมฝีปากของสาวใช้ ร่างที่เคยแน่นิ่งกลับเริ่มขยับ หายใจแผ่วเบา ดวงตาที่เคยปิดสนิทค่อยๆ เปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน"เจ้า... เจ้าฟื้นแล้ว" มู่หรงเยว่เอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจสาวใช้มองไปรอบๆ อย่างสับสน ก่อนจะหันไปเห็นไป๋หลัน นางเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว"พระ... พระชายาเอก" นางพูดเสียงสั่นเครือ"บอกข้ามา" ไป๋หลันพูดเสียงเรียบ "ใครอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้"สาวใช้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจพูดความจริงออกมา "พระ... พระชายารองเพคะ"คำตอบของสาวใช้ทำให้ทุกคนตกตะลึง"พระชายารองสั่งให้หม่อมฉันวางยาพิษในอาหารของฮองเฮาเพคะ นางบอกว่าหากหม่อมฉันไม่ทำ นางจะฆ่าพ่อแม่และครอบครัวของหม่อมฉัน"ในตอนนี้สายตาของมู่หรงเยว่นั้นกำลังเต็มไปด้ว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-07อ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก ความจริงก็คือความจริง
มู่หรงเยว่กลับมายังจวนของตนด้วยหัวใจที่แหลกสลาย คำสั่งของฮ่องเต้ดังก้องอยู่ในหูราวกับเสียงฟ้าผ่า เขาต้องจากไป๋หลันไปไกลแสนไกล และที่เจ็บปวดยิ่งกว่าคือการตระหนักว่า เขาได้ทำลายความรักที่แท้จริงของตนเองลงไปแล้วเขาเดินเข้าไปในห้องนอนที่เคยใช้ร่วมกับไป๋หลัน ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่กลับว่างเปล่าไร้ชีวิตชีวา กลิ่นหอมอ่อนๆ ของนางยังคงติดตรึงอยู่บนหมอน ทำให้เขานึกถึงคืนวันที่พวกเขาเคยใช้ชีวิตร่วมกันมู่หรงเยว่ทรุดตัวลงนั่งบนเตียง ความทรงจำต่างๆ ไหลย้อนกลับมา ภาพของไป๋หลันที่คอยดูแลเขา ทำอาหารอร่อยๆ ให้เขาทาน นางไม่เคยเรียกร้องอะไรจากเขา ไม่เคยทำให้เขาต้องลำบากใจเขาเคยคิดว่าความรู้สึกที่เขามีต่อเฟยหยางคือความรัก แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันไม่ใช่ เขาแค่สงสารในภูมิหลังที่น่าเวทนาของครอบครัวของหญิงสาว เขาจึงพยายามเติมเต็มความรักที่นางขาดหายไปยิ่งมู่หรงเยว่พยายามเอาใจเฟยหยางมากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งแสดงความเอาแต่ใจตัวเองออกมาอย่างไร้ขีดจำกัด ความอ่อนหวานที่เขาเคยรู้จักกลับกลายเป็นความต้องการที่ไม่สิ้นสุด ราวกับว่าความรักและการเอาใจใส่ที่เขามอบให้นั้นเป็นเชื้อเพลิงที่หล่อเลี้ยงไฟแห่งความโลภใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-07
บทล่าสุด
อ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก ตอนพิเศษ : รอยอดีต ความในใจของไป๋หลัน
ในเขตพระราชวังอันกว้างใหญ่ที่ปกคลุมด้วยกำแพงหินสูงสง่าและต้นสนที่แผ่กิ่งก้านให้ร่มเงา ไป๋หลัน เดินลัดเลาะตามทางเดินหินที่ทอดยาวสู่ตำหนักของฮองเฮา นางสวมเสื้อคลุมผ้าไหมสีขาวงาช้างปักลายดอกไม้ละเอียดอ่อน ขณะเดินไป เสียงนกที่ร้องเบาๆ ตามกิ่งไม้สูง และเสียงฝีเท้าของนางบนหินที่เย็นเฉียบ ดูเหมือนจะเป็นเสียงเดียวที่ได้ยินในยามนี้วันนี้ไม่เหมือนทุกวัน เพราะเป็นวันที่หญิงสาวถูกเรียกเข้าเฝ้าฮองเฮาผู้เป็นพระญาติของนาง ผู้ทรงเป็นบุคคลที่มีอำนาจอย่างสูงในราชสำนัก นางรู้สึกถึงความตื่นเต้นและความกังวลที่ซ่อนอยู่ภายในใจ แต่สิ่งที่ทำให้นางกังวลมากที่สุดคือข่าวที่นางได้ยินมาก่อนหน้านี้เกี่ยวกับการแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้นเมื่อถึงตำหนักของฮองเฮา ประตูไม้หนักที่สลักลวดลายวิจิตรถูกเปิดออกโดยขันทีที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านนอก ไป๋หลันก้าวเข้ามาในห้องรับรองใหญ่ที่เต็มไปด้วยเครื่องเรือนและวัตถุโบราณจากยุคต่างๆ กลิ่นหอมของไม้จันทน์ลอยอบอวลไปทั่วห้อง ขณะที่ฮองเฮานั่งอยู่บนบัลลังก์เล็กๆ ที่ประดับด้วยหมอนหนานุ่ม ใบหน้าของพระนางสงบสุข แต่แฝงด้วยความเยือกเย็นที่ไม่อาจคาดเดาได้"หลันเอ๋อร์" เสียงของฮองเฮาเรียกชื่อไป๋หลันเ
อ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก ตอนพิเศษ : รอยอดีต ต้นกำเนิดแห่งความขัดแย้ง
ในห้องโถงวังหลวงซึ่งปกคลุมไปด้วยบรรยากาศอันเคร่งขรึม ความเย็นเยียบของเสาไม้แกะสลักและเพดานสูงทำให้เสียงพูดของผู้คนก้องสะท้อนไปทั่ว ทุกสายตาจับจ้องไปที่บุรุษผู้หนึ่งที่ยืนเด่นเป็นสง่า มู่หรงเยว่ชายหนุ่มที่สูงศักดิ์ในฐานะชินอ๋อง หนึ่งในบุคคลสำคัญของแคว้นหยาง อำนาจในมือของเขาคือกองทัพที่แข็งแกร่ง แต่เบื้องหลังของเส้นทางสู่อำนาจนี้ไม่ได้ง่ายอย่างที่ใครๆ คิด และยิ่งในวันนี้ วันที่ชะตาของเขาถูกลิขิตใหม่อย่างไม่ทันคาดคิดฮ่องเต้ทอดพระเนตรน้องชายที่พระองค์รัก ท่าทางของพระองค์สงบและมั่นคงในคำสั่งที่กำลังจะประกาศออกมา "หรงเยว่" เสียงอันทรงอำนาจของฮ่องเต้ดังก้องไปทั่วห้อง "ข้าได้เตรียมการแต่งงานให้เจ้าแล้ว"คำพูดนั้นเหมือนสายฟ้าที่ผ่ากลางใจของมู่หรงเยว่ เขานิ่งไปชั่วขณะ แม้ภายนอกจะแสดงท่าทีสงบ แต่ภายในหัวใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกว้าวุ่น "การแต่งงาน?" เขาทวนคำราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน การแต่งงานที่ไม่เคยมีการพูดถึงมาก่อน เหตุใดจึงเกิดขึ้นเช่นนี้ และที่สำคัญ เหตุใดถึงต้องรีบร้อนจัดการเรื่องนี้ในตอนนี้?ฮ่องเต้ยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่ดวงตายังคงแข็งกร้าว "ใช่ การแต่งงานของเจ้าเป็นเรื่องสำคัญมาก เจ้
อ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก เมนูพิชิตใจ
หลายปีผ่านไป มู่หรงซาน บุตรชายคนโตของมู่หรงเยว่และไป๋หลัน เติบโตขึ้นเป็นเด็กชายวัยห้าขวบผู้มีใบหน้าหล่อเหลาและดวงตาสดใส แต่เขาก็มีนิสัยที่ทำให้บิดามารดาต้องปวดหัวไม่น้อย นั่นคือ เขาเป็นเด็ก 'ทานยาก' ที่สุด!ไป๋หลันพยายามทำอาหารสารพัดเมนูมาล่อใจลูกชาย แต่ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรจะถูกปากเจ้าตัวเล็กได้เลย มู่หรงซานจะกินเพียงไม่กี่คำ แล้วก็ผลักจานออกห่าง ทำให้ไป๋หลันรู้สึกท้อแท้ใจ"หลันเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก" มู่หรงเยว่ปลอบใจภรรยา "เด็กๆ ก็เป็นแบบนี้แหละ เดี๋ยวซานเอ๋อร์ก็โตและกินง่ายขึ้นเอง"แต่ไป๋หลันยังคงเป็นห่วงลูกชาย นางรู้ว่าอาหารเป็นสิ่งสำคัญต่อการเจริญเติบโตของเด็ก และนางไม่อยากให้ลูกชายขาดสารอาหาร"แต่หม่อมฉันเป็นห่วงเขาเหลือเกิน ท่านพี่" ไป๋หลันพูดเสียงเศร้า "เขาตัวเล็กกว่าเด็กคนอื่นๆ ในวัยเดียวกัน"มู่หรงเยว่โอบกอดภรรยาไว้ "เราจะหาวิธีกันนะ หลันเอ๋อร์"ด้วยความรักและความปรารถนาดีที่มีต่อลูก ไป๋หลันจึงไม่ยอมแพ้ นางเริ่มศึกษาตำราอาหารสำหรับเด็ก ทดลองทำเมนูใหม่ ๆ ที่ทั้งอร่อยและน่าสนใจ เพื่อดึงดูดใจลูกชายตัวน้อยของนางถึงแม้ไป๋หลันจะพยายามสร้างสรรค์เมนูอาหารให้น่าทานมากเพียงใด แ
อ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก มังกรทะยานเมฆา
ข่าวคราวที่ชินอ๋องมู่หรงเยว่จะทรงมีชายาเพียงองค์เดียวกระจายไปทั่วแคว้น สร้างความผิดหวังให้แก่เหล่าหญิงงามที่เคยหมายปองจะได้เป็นสนมของพระองค์ เพราะบัดนี้พวกนางไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้เฉียดใกล้ชินอ๋องอีกต่อไปในคืนที่ไป๋หลันใจอ่อนยอมคืนดี ภายในห้องบรรทมที่เคยเงียบเหงา บัดนี้กลับอบอวลไปด้วยไอรักอันร้อนแรง มู่หรงเยว่และไป๋หลันผู้ห่างเหินกันไปนาน ได้กลับมาเปิดเผยความในใจซึ่งกันและกันอีกครั้งมู่หรงเยว่โอบกอดไป๋หลันไว้แนบอก จุมพิตหน้าผากมนอย่างทะนุถนอม "ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องเสียใจ ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำให้เจ้าต้องเจ็บปวดเช่นนี้อีก"ไป๋หลันซบหน้าลงกับอกแกร่ง น้ำตาแห่งความปีติยินดีเอ่อล้นออกมา "ได้ หม่อมฉันจะเชื่อใจท่านพี่อีกครั้ง"สัมผัสอันอ่อนโยนค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเร่าร้อน มู่หรงเยว่ประคองใบหน้างามของไป๋หลันขึ้น จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่ฉายแววรักใคร่"ข้ารักเจ้า ไป๋หลัน" เขาเอ่ยเสียงพร่า"หม่อมฉันก็รักท่านพี่เพคะ" ไป๋หลันตอบรับ ก่อนจะมอบจุมพิตอันแสนหวานให้กับคนรักร่างสองร่างแนบชิดเป็นหนึ่งเดียว ความรักที่เก็บกดไว้นานถูกปลดปล่อยออกมาอย่างร้อนแรง เสียงครางกระเส่าดังคลอเคล้าไปกับเสียงลมหายใจหอบ
อ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก สายใยรักที่ผูกพัน
แม้ว่าจะถูกมู่หรงเยว่สืบข่าวจนล่วงรู้ถึงแผนการร้าย แต่ซูหลิงก็ยังไม่ยอมละความพยายาม นางยังคงมีความแค้นฝังลึกต่อมู่หรงเยว่และไป๋หลัน คิดว่าหากไป๋หลันแท้งลูก มู่หรงเยว่อาจจะใจอ่อน ยอมแต่งงานกับนางเพื่อรักษาสัมพันธภาพระหว่างแคว้นเอาไว้วันหนึ่ง ซูหลิงบุกเข้าไปในภัตตาคารของไป๋หลัน นางผลักไป๋หลันอย่างแรงจนล้มลงกับพื้น"เจ้าคิดว่าจะแย่งท่านอ๋องไปจากข้าได้งั้นเหรอ? ตั้งแต่ข้าเกิดมา ข้าไม่เคยแพ้ให้กับสตรีผู้ใด!" ซูหลิงตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยวไป๋หลันพยายามลุกขึ้น แต่ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ท้องน้อย นางกุมท้องตัวเองไว้แน่น "อย่านะ ซูหลิง อย่าทำอะไรลูกของข้า" ไป๋หลันร้องขอเสียงสั่นเครือแต่ซูหลิงไม่ฟัง นางตรงเข้าไปหมายจะทำร้ายไป๋หลันอีกครั้งทันใดนั้นเอง มู่หรงเยว่ก็ปรากฏตัวขึ้น เขาเข้ามาขวางซูหลิงไว้ได้ทัน ก่อนที่นางจะทำอะไรไป๋หลันได้"หยุดนะ ซูหลิง!" มู่หรงเยว่ตวาดลั่นซูหลิงหันไปมองเขาด้วยความตกใจ "ท่านอ๋อง"มู่หรงเยว่ไม่ฟังคำแก้ตัวของนาง เขาหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ"นี่คือจดหมายที่เจ้าลอบส่งให้พี่ชายของเจ้าใช่ไหม?" มู่หรงเยว่ถามพลางโยนจดหมายลงตรงหน้าซูหลิงซูหลิงหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นจ
อ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก รอยร้าวในใจ
ข่าวการแต่งงานของมู่หรงเยว่ราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจไป๋หลัน แม้จะรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงต่อหน้า แต่หญิงสาวก็ยังคงความสงบนิ่ง ไร้ซึ่งน้ำตาหรือเสียงสะอื้นใดๆ นางสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะลูบท้องน้อยของตนเองอย่างแผ่วเบา"ลูกแม่" นางกระซิบแผ่วเบา "เราต้องเข้มแข็งนะ"ไม่นานนัก มู่หรงเยว่ก็มาหาไป๋หลันด้วยสีหน้าลำบากใจ เขาจับมือนางไว้แน่น ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว"ไป๋หลัน ข้า...""ข้าทราบแล้ว" ไป๋หลันขัดขึ้น นางเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาที่อ่านยาก "เรื่องการแต่งงานของท่าน"มู่หรงเยว่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ข้ามิได้ประสงค์ในการแต่งงานครั้งนี้เลยสักนิด ไป๋หลัน"ไป๋หลันพยายามฝืนยิ้ม "ข้าเข้าใจท่านอ๋อง"แต่ในใจของนางกลับปวดร้าวราวกับถูกมีดกรีดลึก ความเจ็บปวดนี้ไม่อาจบรรยายเป็นคำพูดได้"ข้ารู้ว่าท่านคงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้" ไป๋หลันพูดต่อ "แต่ข้าจะขอท่านเพียงแค่สิ่งเดียว"มู่หรงเยว่มองนางด้วยความรู้สึกผิด "สิ่งใดหรือ ไป๋หลัน""ดูแลลูกของเราให้ดี" นางเอ่ยเสียงสั่นเครือ "นั่นคือทั้งหมดที่ข้าต้องการ"มู่หรงเยว่รู้สึกเหมือนมีก้อนสะอื้นจุกอยู่ที่คอ เขาพยักหน้าอย่างหนักแน่น"ข้าให้สัญญา ไป๋หลัน"ถึงแม้ไป๋หลันจะยอม
อ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก สายฟ้าฟาดกลางใจ
เวลาผ่านไปรวดเร็วราวกับสายน้ำ ท้องของไป๋หลันค่อยๆ โตขึ้นจนใกล้ถึงกำหนดคลอด นางเริ่มเคลื่อนไหวลำบากและเหนื่อยง่าย ภัตตาคารที่เคยเป็นเหมือนโลกทั้งใบของนางก็เริ่มกลายเป็นภาระอันหนักอึ้งวันหนึ่ง พ่อครัวคนสำคัญในร้านเกิดล้มป่วยกะทันหัน ไป๋หลันร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง นางไม่รู้จะหาใครมาแทนได้ทันท่วงที ในใจนางคิดถึงแต่เรื่องนี้จนแทบจะกินไม่ได้นอนไม่หลับท่ามกลางความกังวลนั้นเอง จู่ๆ มู่หรงเยว่ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ภัตตาคารของนางราวกับปาฏิหาริย์ เขาเพิ่งเสร็จศึกจากแนวหน้าและรีบรุดกลับเมืองหลวงทันทีที่ทราบข่าวว่านางใกล้ถึงกำหนดคลอดเมื่อเห็นไป๋หลันยืนหน้าเครียด มู่หรงเยว่ก็รับรู้ได้ถึงความทุกข์ใจของนาง เขาจึงเอ่ยปากถามด้วยความห่วงใย "หลันเอ๋อร์ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ เหตุใดเจ้าจึงดูไม่สบายใจเช่นนี้"ไป๋หลันเล่าเรื่องพ่อครัวให้เขาฟัง มู่หรงเยว่ยิ้มอย่างอ่อนโยน "ไม่ต้องกังวลไป ข้าจะช่วยเจ้าเอง"ไป๋หลันมองเขาด้วยความประหลาดใจ "ท่านจะช่วยข้าอย่างไร ท่านไม่เคยทำครัวมาก่อน"มู่หรงเยว่หัวเราะเบาๆ "ตอนที่เราอยู่ด้วยกันที่จวน ข้าเคยนั่งเฝ้าเจ้านอนเฝ้าเจ้าตอนเข้าครัวจนจำได้หมดแล้ว"ไป๋หลันนึกถึงภาพในอดีต แม้จะผ่
อ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก สองเส้นทางแห่งรัก
รุ่งอรุณของวันใหม่มาเยือนพร้อมกับแสงทองแรกที่สาดส่อง ทว่าความสดใสของวันใหม่กลับมิอาจนำพาความสุขมาสู่จวนของมู่หรงเยว่ สาส์นด่วนจากฮ่องเต้มาถึงในยามเช้าตรู่ สั่งให้เขาออกเดินทางไปรบ ณ ชายแดนแนวหน้าทันทีมู่หรงเยว่กำสาสน์นั้นแน่น รู้สึกราวกับโลกทั้งใบถล่มลงมาต่อหน้าต่อตา เขาเหลือเวลาอยู่กับไป๋หลันเพียงไม่กี่วัน ก่อนที่จะต้องจากนางไปเผชิญหน้ากับความเป็นความตายในสนามรบ หัวใจของเขาปวดร้าวราวกับถูกมีดกรีด เขาอยากจะใช้เวลาที่เหลืออยู่กับนางให้มากที่สุด แต่หน้าที่ก็ไม่อาจละเลยในที่สุดวันที่เขาต้องออกเดินทางก็มาถึง ไป๋หลันยืนรอส่งเขาอยู่หน้าจวน นางแต่งกายด้วยชุดสีขาวบริสุทธิ์ ดั่งแสงสว่างท่ามกลางความมืดมิดในใจของเขา"ท่านอ๋อง โปรดดูแลตัวเองด้วย" น้ำเสียงของนางแผ่วเบา แต่แฝงไปด้วยความห่วงใยอย่างสุดซึ้ง"ข้าสัญญาว่าจะกลับมาหาเจ้า ไป๋หลัน" มู่หรงเยว่กระซิบข้างหูนาง "และเมื่อข้ากลับมา ข้าจะทำให้เจ้ารักข้าอีกครั้ง"เขาจูบหน้าผากนางอย่างแผ่วเบา เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความรัก ความอาลัย และคำมั่นสัญญามู่หรงเยว่ผละออกจากอ้อมกอดของไป๋หลันอย่างอ้อยอิ่ง เขาหันหลังกลับและก้าวขึ้นม้า สายตาของเขามองกลับมาที่นา
อ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก เพียงพอแล้วในตอนนี้
ด้วยความมุ่งมั่นที่จะแก้ไขความผิดพลาดในอดีต มู่หรงเยว่จึงตัดสินใจเข้าเฝ้าฮ่องเต้และฮองเฮาอีกครั้ง เขาคุกเข่าลงเบื้องหน้าทั้งสองพระองค์ น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้น"ขอฝ่าบาทและฮองเฮาทรงโปรดประทานอภัยให้กับข้าผู้โง่เขลาอีกครั้ง" มู่หรงเยว่กล่าว "ข้ารู้ว่าตัวเองทำผิดมหันต์ แต่ข้าขาดไป๋หลันไม่ได้ ขอทรงโปรดให้โอกาสให้ข้าได้พิสูจน์ตัวเองอีกครั้งพ่ะย่ะค่ะ"แม้ฮองเฮาจะยังทรงกริ้วที่มู่หรงเยว่ชอบทำร้ายจิตใจหลานสาวของนาง แต่ลึกๆแล้วพระนางก็ทราบดีว่าไป๋หลันยังคงมีใจให้มู่หรงเยว่อยู่ อีกทั้งเด็กในท้องก็ต้องการบิดา นางจึงให้โอกาสมู่หรงเยว่อีกครั้ง"เราจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง" ฮองเฮาตรัส "เราจะส่งไป๋หลันกลับไปอยู่กับเจ้าเป็นเวลาหนึ่งเดือน ถือเป็นโอกาสสุดท้ายที่เจ้าจะได้พิสูจน์ตัวเอง หากเจ้ายังไม่สามารถทำให้นางกลับมามีความสุขได้ เราจะให้เจ้าสองคนหย่าขาดจากกัน และไป๋หลันจะต้องเข้ามาอยู่ในวังหลวงกับเรา"มู่หรงเยว่รู้สึกซาบซึ้งในพระเมตตาของฮองเฮาเป็นล้นพ้น เขารีบกลับไปยังจวนของตนเพื่อรอคอยการกลับมาของไป๋หลันด้วยใจจดจ่อ ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความหวังและความตั้งใจที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เขาจะไ
