Share
บทที่ 904
Related chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 905
"ผู้หญิงคนนั้นเข้าไปอยู่แล้วจริงหรือ?""ใช่ นางนั่นล่ะ ของใช้นางมีไม่เท่าไร ย้ายเข้าไปในนั้นหมดแล้ว ไม่รู้ว่าจะมาอยู่ถาวรไหม ถ้าหากว่าใช่ล่ะก็ ของที่นางเอามานั้นยังไม่พอ แล้วตระกูลเสิ่นต้องมาซื้อให้นางไหม?""ไม่ใช่บอกว่าเป็นแค่หมอหญิงคนหนึ่งหรือ?""จริงด้วย นางพอมาถึงก็เข้าไปสวนจิ้งชิวแล้วให้หมอหวางมาเป็นลูกมือเลยนะ ไม่ใช่เป็นแค่หมอหญิงหรือ? เหมือนได้ยินว่าไปนวดหัวให้ไท่ไท่อาวุโสด้วย ฝีมือน่าจะพอไปวัดไปวาอยู่""เพราะแค่ช่วยไท่ไท่อาวุโสนวดหัว ก็ยกเชิดชูนางแล้วหรือไรกัน?"คนบ้านตระกูลเสิ่นล้วนไม่อยากเชื่อกัน ขณะเดียวกันก็ทั้งอิจฉาทั้งขุ่นเคือง"ต่อให้เพื่อให้นางอยู่ต่อก็เถอะ ก็ไม่ควรให้เข้าไปพักในสวนจิ้งชิวไหม? นางที่เป็นหมอหญิงคนหนึ่ง ถ้าพักอยู่ในสวนจิ้งชิว ถึงจะคอยรับใช้ไท่ไท่อาวุโสได้ตลอดเวลาไม่ใช่หรือ?"คนทั้งหมดหลังจากเอะอะเอ็ดตะโรไปรอบหนึ่งจึงมองไปทางท่านลุงรองครอบครัวของท่านลุงรองต่างหากที่พักอยู่ในจวนตระกูลเสิ่นมาโดยตลอดก่อนหน้านี้เสิ่นเสวียนก็ดูเคาระเขาอยู่ตัดท่านผู้เฒ่าออก ตัดไท่ไท่อาวุโสออก พูดได้ว่าบ้านตระกูลเสิ่นหลายปีมานี้มีเขาเป็นเสาหลักไปแล้ว เพราะเสิ่นเสวียน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 906
"เห็นแล้วสิ" ทุกคนพูดออกมา"ตอนที่เขาออกจากต้าชื่อครั้งที่แล้ว สุขภาพยังย่ำแย่อยู่ แต่ตอนนี้พวกเจ้ามองออกไหม? เ่ขาเดินได้วิ่งได้หิ้วของหนักได้ สุขภาพดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด"เขาเองก็ให้คนไปตรวจสอบเรื่องเพื่อยืนยันจุดนี้แล้วอาการป่วยของเสิ่นเสวียน ดีขึ้นมาแล้วมากจริงๆลูกชายสองคนของเขาตกตะลึงขึ้นในใจ สบตากันผาดหนึ่ง"ท่านลุงรองพูดมาแบบนี้มันก็จริงอยู่นะ""ใช่แล้ว เรื่องนี้ก่อนหน้าก็คิดไม่ถึง จนมองข้ามไป ลุงเสวียนตอนนี้หายดีแล้วหรือ?"ทุกคนล้วนตกตะลึงกันขึ้นมา"เขาที่จู่ๆ ก็มีสัมพันธ์อันดีกับหมอหญิงคนนั้น อธิบายอะไรได้?" น้ารองเสิ่นเอ่ยเสียงขรึม "อธิบายได้ว่า ที่อาการป่วยของเขาดีขึ้น เป็นไปได้มากว่าเกี่ยวข้องกับหมอหญิงคนนี้ ถ้าหากเป็นเช่นนี้จริง นางก็คือผู้มีบุญคุณของบ้านตระกูลเสิ่น ถ้าจะให้นางเข้าไปพักในสวนสี่ซินมีอะไรไม่ถูกต้องกัน"หา?อาสะใภ้รองสงสัย "เป็นไปไม่ได้สิ? แม่นางคนนั้นดูอายุไม่เท่าไรเองนี่? แล้วอาการป่วยที่หมอใหญ่ตั้งหลายคนรักษาไม่ได้ นางจะมารักษาได้อย่างไรกัน?""เรื่องนี้ พวกเราต้องยืนยันอีกหน่อย ถ้าหากวิชาแพทย์ของแม่นางคนนั้นดีจริงๆ ล่ะ?"ลองรองเสิ่นเอ่ยต่อ "ถ้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 907
ฟู่จาวหนิงหลับไปตื่นหนึ่งเพราะกังวลสุขภาพของไท่ไท่อาวุโส นางจึงไม่ได้นอนยาวถึงอีกวัน นอนไม่ถึงหนึ่งชั่วยามก็ลุกขึ้นมาแล้ว"คุณหนูจาวหนิง ท่านตื่นแล้วหรือ?"ที่ประตูมีเสียงสาวน้อยคนหนึ่งลอดเข้ามา"อืม ตื่นแล้ว""ข้าน้อยชื่อว่าเสี่ยวชิ่น หลังจากนี้จะมารับใช้คุณหนูจาวหนิง ข้าน้อยเข้าไปได้ไหม?"เพราะต้องเร่งเดินทาง ฟู่จาวหนิงจึงไม่ได้พาสาวใช้มา ไม่ว่าจะเสี่ยวเถาหรือว่าหงจั๋วเฝิ่นซิง พวกนางทนกับการเร่งเดินทางเช่นนั้นไม่ไหว ฟู่จาวหนิงไม่อยากให้พวกนางต้องมาลำบากด้วยวิชาขี่ม้าของพวกนางเองก็ยังไม่ผ่านระหว่างทางนางตามพวกสืออีไป๋หู่แบบชายชาตรีเลย นอนกลางดินกินกลางทรายก็ทำมาแล้ว บางครั้งพวกทางหักมุมหรือว่าต้องควบม้ากระโดดข้ามธารเล็กๆ ก็มี นางไม่ได้ขลาดกลัวเลย ติดตามพวกเขาไปอย่างไม่มีลังเลถ้าพาสาวใช้พวกนั้นมาด้วย ก็คงจะไม่ไหวจริงๆและเพราะเป็นเช่นนี้ พวกของไป๋หู่จึงนับถือนางอย่างมากแต่พอมาถึงที่นี่ เสิ่นเสวียนจะไม่จัดสาวใช้มาให้นางได้อย่างไรกัน"เข้ามาเถอะ"ฟู่จาวหนิงลุกขึ้นนั่ง ประตูเปิดออก สาวใช้อายุราวสิบห้าสิบหกหน้าตาสะสวยในชุดสีบ๊วยคนหนึ่งเดินเข้ามา ถือถาดน้ำอุ่นเข้ามาด้วย"
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 908
แต่ถ้านางมีเรื่องส่วนตัวอะไร ปกติจะเลี่ยงตัวนาง และพาสาวใช้อีกสองคนไปแทนเสี่ยวชิ่นเองก็ไม่ใช่คนโง่ รู้ว่าเพราะอะไรอวี๋อวี่เวยจึงไม่เชื่อใจนาง กลัวว่ามีเรื่องอะไรที่ให้นางรู้ แล้วจะเอาไปบอกเสิ่นเสวียน"แล้วเจ้ายินดีมาไหม? ถ้าเจ้าอยากจะไปอยู่ข้างกายแม่นางอวี๋ก็บอกตรงๆ ได้นะ ข้าทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"ฟู่จาวหนิงตอนนี้ยังไม่รู้ว่าอวี๋อวี่เวยอยู่ในบ้านตระกูลเสิ่นด้วยตัวตนฐานะอะไร นางเองก็ไม่ได้จะพักที่บ้านตระกูลเสิ่นนานเสียด้วย เดี๋ยวตอนที่นางต้องจากไป เสี่ยวชิ่นถ้าหากต้องกลับไปอยู่ข้างกายอวี๋อวี่เวยอีก ฟู่จาวหนิงก็กังวลว่านางคงไม่อยากไปทำแล้วเสี่ยวชิ่นรีบพูดออกมา "ยินดีเจ้าค่ะ นายท่านบอกว่าคุณหนูจาวหนิงเป็นเจ้านายที่ดีมาก ให้ข้าไม่ต้องกลัว"ฟู่จาวหนิงหัวเราะขึ้นมา"อืม ไม่ต้องกลัว"หลังจากนางเก็บกวาดเสร็จ เสี่ยวชิ่นก็รีบเปิดลิ้นชักเครื่องประดับหนึ่งบนโต๊ะ ด้านในใส่เครื่องประดับเอาไว้เต็ม ดูแล้วล้วนเป็นชุดที่ดูเรียบง่ายและเหมาะกับวัยหนุ่มสาวอย่างพวกปิ่นทองดอกลิลลี่ที่สลักไข่มุกหยกขาวไว้อะไรแบบนี้ เรียบง่ายแล้วยังดูมีเอกลักษณ์และยังมีถุงหอมด้ายทอง ประณีตแต่ไม่ได้ดูซับซ้อนมาก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 909
เสี่ยวชิ่นตะลึงไปครู่หนึ่ง"เป็นข้าน้อยที่ไม่ได้บอกกับแม่นางชัดเจน ที่ข้าน้อยบอกว่าจะไปทำงานที่สวนสี่ซิน ไม่ใช่การไปทำเพียงชั่วคราว หลังจากนี้ข้าน้อยจะมาปรนนิบัติรับใช้คุณหนูจาวหนิงแล้ว"อันที่นางบอกไปชัดเจนแล้วแต่ต่อหน้าเจ้านาย นางเองก็แก้ตัวอะไรไม่ได้ ทำได้แค่บอกไปอีกรอบ"เพราะคุณหนูฟู่มาอาศัยพักบ้านตระกูลเสิ่นเพียงลำพังใช่ไหม?" อวี๋อวี่เวยพยายามทำให้สีหน้ากับอารมณ์ของตนเองสงบลงมาหน่อย "เช่นนั้นก็สมควรอยู่ พวกเราต้องปฏิบัติต่อแขกให้ดีสิ"นางมองไปทางฟู่จาวหนิงอีก ฉีกยิ้มออกมา ถามขึ้นว่า "ไม่ทราบว่าคุณหนูฟู่จะพักกี่วันหรือ? เจ้าน่าจะไม่รู้ ว่าเสี่ยวชิ่นอยู่ข้างกายข้ามาตลอด นางทำงานเก่ง เรื่องใหญ่เรื่องเล็กรอบตัวข้าล้วนขาดนางไม่ได้ พอนางไม่อยู่แบบนี้ ข้าก็สติไม่อยู่กับเนื้อตัวเหมือนกัน"ฟู่จาวหนิงอยากจะถอนหายใจเสียแล้วนางรู้สึกจริงๆ ว่าพูดกันแบบนี้มันเหนื่อย นางมีเวลาที่จะมาปะทะคารมกับอวี๋อวี่เวยที่นิสัยประหลาดแบบนี้เสียที่ไหน?นางจึงเอ่ยขึ้นตรงๆ "เช่นนั้นก็ขอโทษด้วย ตอนนี้ข้าต้องการเสี่ยวชิ่น ถ้ารบกวนก็ขออภัยด้วย"ประโยคเดียวจะทำให้อวี๋อวี่เวยโมโหหรือเปล่านางไม่รู้ แต่นางไม่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 910
ไป๋หู่ปรากฏตัว"คุณหนูจาวหนิงบอกไปแล้ว ว่าอย่ามาวอแวอีก"ไป๋หู่สีหน้าไร้อารมณ์เหลือบมองอวี๋อวี่เวยผาดหนึ่ง รีบเดินตามฟู่จาวหนิงไป"คุณหนูจาวหนิง ข้ามาช้าไปเสียแล้ว จากการกำชับของท่าน ให้สืออีกับสือซานพักผ่อนกันก่อน พวกเขาจึงยังไม่ลุกขึ้นมา""อืม ไม่เป็นไร เจ้าเองก็พักผ่อนอีกหน่อยเถอะ ข้าจะไปที่สวนจิ้งชิว""ข้าส่งคุณหนูไปเอง"เสินหว่านกับอวี๋อวี่เวยพอได้ยินบทสนทนาของพวกเขาแล้วจากไป ก็ล้วนไม่อยากจะเชื่อ"ท่านแม่ ท่านดูสิ ยังพูดอีกว่าท่านลุงไม่ได้จะแต่งงานกับหญิงสาวคนนี้ ตอนนี้นางยังกำเริบเสิบสานเสียขนาดนี้แล้ว! เมื่อครู่นางเพิ่งจะผลักข้า! แล้วก็ ไป๋หู่คนนั้นเดิมทีก็ฟังแต่ท่านลุง ตอนนี้กลับมาตามหน้าตามหลังนางอยู่ได้ นี่ไม่ใช่เห็นนางเป็นนายหญิงไปแล้วหรือ?"อวี๋อวี่เวยพูดไปพูดมาก็สะอื้นไห้เสียแล้วเสินหว่านเพิ่งจะถูกฟู่จาวหนิงพูดไปแบบนั้น ในใจก็ไม่ค่อยสบายเท่าไรนางเป็นผู้อาวุโสกว่าไหม? ฟู่จาวหนิงดูแล้วน่าจะเด็กกว่านางยี่สิบกว่าปีได้ นี่กลับมาสั่งสอนว่านางสั่งสอนลูกสาวไม่ดีนางเองก็กำลังคิดในใจ ฟู่จาวหนิงคงไม่ได้คิดว่าเป็นสะใภ้รองของนางจริงๆ แล้วหรอกนะ ดังนั้นต่อหน้านางถึงได้มีท่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 911
ไท่ไท่อาวุโสตื่นแล้ว แต่ยังไม่ได้ตื่นดีนัก แค่หนังตาขยับๆ เท่านั้น มือเองก็ยกขึ้นทำท่าเหมือนจะคว้าจับอะไร ปากอ้าพะงาบแต่ก็ยังพูดอะไรออกมาไม่ได้ท่านผู้เฒ่าเสิ่นถูกเสิ่นเสวียนดันให้ไปพักผ่อนบนเตียง ส่วนเสิ่นเสวียนมาคอยดูแลอยู่ทางนี้มือของไท่ไท่อาวุโสพอยื่นออกมาเขาก็คว้าจับมือของไท่ไท่อาวุโสทันที ขณะกำลังจะให้หลิวหั่วไปเชิญฟู่จาวหนิงมา ก้ได้ยินเสียงหลิวหั่วตะโกนเรียกฟู่จาวหนิงพอดี"จาวหนิงรีบมาเร็ว" เสิ่นเสวียนรีบเขยิบที่ให้ฟู่จาวหนิงรีบเดินเข้ามา รีบตรวจสอบอาการของไท่ไท่อาวุโสอย่างรวดเร็ว"เรียกนางให้ตื่นได้ พอตื่นแล้วให้นางกินอะไรเสียหน่อย จะดีกับนางมาก" ต่อให้เป็นแค่อาหารเหลวก็ยังดียิ่งไปกว่านั้น นางเห็นท่าทีของไท่ไท่อาวุโส ยังมีปฏิธานยอยากมีชีวิตอยู่ หนังตาเองก็ขยับอยู่เป็นระยะ เหมือนพยายามจะลืมตาขึ้นเช่นนี้นางก็สามารถช่วยได้แล้วฟู่จาวหนิงหยิบเข็มออกมา แทงเข้าไปยังจุดชีพจรกระตุ้นหลายจุดบนตัวไท่ไท่อาวุโสเพียงครู่เดียว ไท่ไท่อาวุโสก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น"ท่านแม่?" เสิ่นเสวียนร้องเรียกนางทันทีมุมปากไท่ไท่อาวุโส เหมือนพูดอะไรออกมา งึมงำๆ เสิ่นเสวียนได้ยินไม่ชัดฟู่จาวหนิงแน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 912
นางพยักหน้าให้เสิ่นเสวียน "ไม่เป็นไร น่าจะแค่ยังตั้งตัวกลับมาไม่ทันแค่นั้น ปัญหาไม่ใหญ่ ตอนนี้ยังไม่ตื่นขึ้นดี ข้าคิดว่านางเพิ่งจะฝัน"ฝันเห็นเสิ่นเชี่ยวเสียแล้วยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นฝันที่เสิ่นเชี่ยวกลับมาแล้วเสียด้วย ดังนั้นตอนนี้ไท่ไท่อาวุโสจึงยังแยกความฝันกับความจริงไม่ออก"ผ่านไปไม่กี่วันก็คงจะดีขึ้น"เสิ่นเสวียนถอนหายใจ "เช่นนั้นก็ดี ไม่เช่นนั้นท่านผู้เฒ่าถึงเวลายังต้องมาปลอบนางอีก ร่างกายของเขาเองก็ยังไม่ค่อยสบายนัก"เกรงว่าจะปลอบไม่ไหวน่ะสิท่านผู้เฒ่าก่อนหน้านี้ถูกเขาบีบให้ไปพัก ปากบอกไม่เอาๆ ไม่ง่วงๆ ผลคือพอล้มตัวลงบนเตียง ก็หลับลึกไปทันทีเห็นๆ อยู่ว่าเหนื่อยจนไม่ไหวแล้ว ช่วงนี้วันวันเอาแต่คอยเฝ้าไท่ไท่อาวุโสเสิ่นเสวียนให้คนใช้ไปยกน้ำแกงข้าวเข้ามา ฟู่จาวหนิงป้อนไท่ไท่อาวุโสด้วยตนเองน้ำแกงข้าวเติมน้ำแกงไก่ไปชามหนึ่งถูกปลอบไปด้วยหลอกป้อนไปด้วย ไท่ไท่อาวุโสเองจึงหลับไปอีกครั้งครั้งนี้คือหลับไปจริงๆฟู่จาวหนิงฝังเข็มให้นางอีกหลายเข็ม แล้วยังฝังเข็มลดอาการปวดหัวของเขาลงอีกหลายเข็มด้วย"ไป ไปกินข้าวเถอะ เดิมทีข้าคิดจะให้นอนอีกสักหน่อย ถึงตอนค่ำแล้วค่อยเรียกเจ้า แต่ค
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1228
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1227
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1226
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1225
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1224
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1223
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1222
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1221
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1220
