Share
บทที่ 888
Related chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 889
แม่ลูกเสินหว่านคิดไม่ถึงเลยว่าจะให้พวกนางปลดถุงหอมลงมาอย่างแปลกประหลาดเช่นนี้"อย่าให้ข้าต้องพูดอีกรอบ"น้ำเสียงเสิ่นเสวียนเย็นชามาก แต่ว่าพวกนางกลับไม่กล้าปฏิเสธ รีบปลดถุงหอมลงมาแต่อวี๋อวี่เวยกลับดูน้อยเนื้อต่ำใจมากท่านลุงตอนนี้พูดกับนางเย็นชามากเลย ท่าทีเช่นนี้นางเจ็บปวดมาก"วางไว้ด้านหนึ่งของโต๊ะ ยังไม่ต้องแตะต้อง" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น"ได้ยินแล้วใช่ไหม? วางทางนั้น" เสิ่นเสวียนส่งสัญญาณให้พวกนางทำตามที่ฟู่จาวหนิงบอกตอนนี้อวี๋อวี่เวยก็ยิ่งน้อยใจลงไปอีกท่านลุงทำไมถึงฟังหมอหญิงคนนั้นล่ะ?เสิ่นเสวียนไม่สนใจพวกนาง แต่ในใจกลับนิ่งขรึมลงมาฟู่จาวหนิงไม่มีทางให้พวกนางปลดถุงหอมลงมาโดยไม่มีเหตุผลหรอก ถุงหอมสองใบนี้ต้องมีปัญหาแน่นอน"ถุงหอมนี้ได้มาจากไหน?" เขาถาม"พี่รอง ถุงหอมสองใบนี้พวกชั้นสูงในวังมอบให้มา" เสินหว่านเอ่ยขึ้นพอได้ยินว่าเป็นพวกชั้นสูงในวัง สีหน้าของท่านผู้เฒ่าเสิ่นกับเสิ่นเสวียนก็เปลี่ยนไปแล้ว"ฮองเฮา?" ท่านผู้เฒ่าถาม"ใช่ ท่านพ่อ องค์จักรพรรดิแม้จะไม่ค่อยชอบตระกูลเสิ่นของเรา แต่ฮองเฮาก็เอาใจใส่พวกเราอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นก็ยังมีเมตตากับพวกเรามากด้วย ข้าเดิม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 890
ฟู่จาวหนิงถอนหายใจโล่งตอนนี้ขอแค่ให้ไท่ไท่อาวุโสผ่านด่านอันตรายนี้ไปก่อน ให้พ้นจากอันตรายก่อนชั่วคราว แต่ก็ต้องให้สุขภาพของนางฟื้นฟูขึ้นเสียหน่ยอ ต้องบำรุงเข้าไป แล้วหลังจากนี้จึงจะถอนพิษได้นางเตรียมตอนที่ไม่มีใครแล้ว ตนเองจะไปแขวนน้ำตาลกลูโคสให้นางเสียหน่อย ไม่เช่นนั้นไท่ไท่อาวุโสคงทนไม่ไหวแน่พอได้ยินคำพูดของนาง ท่านผู้เฒ่าก็ผ่อนคลายลง"ดี ดี ดีจริงๆ" เขางึมงำขึ้นมาใจของเสิ่นเสวียนเองก็กลับไปอยู่ที่เดิมเรียบร้อยเขารู้ว่าฟู่จาวหนิงรีบมาถึงที่นี่ก็เร่งเดินทางจนเหนื่อยล้าไปหมดแล้วเดิมทีแคว้นเจานางนั้นนางจะออกมาก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสุขภาพของอ๋องเจวี้ยนเองก็ยังไม่ดี เขาสามารถปล่อยให้ฟู่จาวหนิงออกมาในในเวลาเช่นนี้ ก็อธิบายได้ว่าเขาเองก็ไม่เลวเช่นกันไม่เช่นนั้น ถ้าเป็นคนอื่น จะมาสนใจความเป็นตายของคนอื่นได้อย่างไร? เวลาเช่นนี้จะต้องผูกฟู่จาวหนิงไว้ข้างกายแน่นอน ถึงจะรับประกันชีวิตเอาไว้ได้"เจ้าคงจะเหนื่อยแย่แล้ว รีบนั่งลงพักผ่อนเถอะ"ท่านผู้เฒ่ารีบสั่งคนยกน้ำเข้ามา ล้างมือให้ฟู่จาวหนิง เช็ดจนสะอาด หลังจากนั้นก็ให้คนปอกผลไม้ รินน้ำชาเข้ามา"พวกเราไปที่โถงกันเถอะ" ท่านผู้เฒ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 891
"ไม่ต้องแล้ว ข้าอีกเดี๋ยวข้าไปแช่น้ำหยอดน้ำมันยาก็พอแล้ว"อวี๋อวี่เวยประหลาดใจ "หญิงสาวที่ไหนเขาบอกผู้ชายบ้างว่าจะไปอาบน้ำ?" หน้าไม่อายหรือเปล่า?อวี๋อวี่เวยรู้สึกว่าฟู่จาวหนิงพูดเรื่องอาบน้ำต่อหน้าเสิ่นเสวียน เป็นเรื่องหน้าไม่อายเอามากๆ!เรื่องลับๆ แบบนี้ ทำไมถึงพูดออกมาลอยๆ ได้กัน? ไม่อยู่กับร่องกับรอยเอาเสียเลย ยิ่งไปกว่านั้น ท่านลุงเองก็อ่อนโยนกับนางเกินไปไหม? ยังจะเรียกสาวใช้เข้ามาบีบนวดให้นางอีก?นางเป็นใครกันแน่!"ข้าให้เจ้าไปอาบน้ำต่อหน้าผู้ชายหรือ?" ฟู่จาวหนิงมองไปทางอวี๋อวี่เวย เลิกคิ้วขึ้นนางมองออกแล้ว หญิงสาวคนนี้ไม่ชอบขี้หน้านางตั้งแต่แรกจะมากน้อยก็มีความเจาะจงมาทางตัวนางเหมือนกันยิ่งไปกว่นั้น สายตาที่นางมองเสิ่นเสวียนก็ดูจะมีความหมายลึกซึ้งอยู่นะ"เจ้า เจ้า เจ้าทำไมถึงหน้าไม่อายเช่นนี้" อวี๋อวี่เวยหน้าแดงก่ำ"อวี๋อวี่เวย!" ท่านผู้เฒ่าเรียกชื่อนางเสียงขรึม"ระวังท่าทีการพูดของเจ้าด้วย!" เสิ่นเสวียนเองก็ดุนางขึ้นมาด้วยอวี๋อวี่เวยตะลึงงันไปพวกเขา พวกเขาทำไมถึงยืนอยู่ข้างฟู่จาวหนิงกัน?เสินหว่านเห็นว่าเริ่มตึงเครียดเลยเข้าไกล่เกลี่ย"ท่านพ่อ พี่รอง เสี่ยวเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 892
หมอหญิง?ฟู่จาวหนิงคิดๆ พยักหน้า ก็จริงนั่นล่ะ ไม่เช่นนั้นฮูหยินหลิ่วฮูหยินฟางพวกนางมีโรคทางนรีเวชแล้วทำไมจึงหาหมอมาดูไม่ได้"ต้าชื่อทางนี้มีหมอหญิงอยู่ไม่น้อยเลย" อวี๋อวี่เวยบอก"อย่างนั้นหรือ?" ฟู่จาวหนิงรู้สึกแปลกใจ "นั่นก็ดีมากเลย"นางรู้สึกว่าดีมากจริงๆ สามารถละทิ้งอคติทางเพศได้ ให้หญิงสาวเป็นหมอได้ ความคิดทางต้าชื่อพัฒนาขนาดนี้แล้วหรือ?แต่คำพูดต่อมาของอวี๋อวี่เวยก็ทำให้นางรู้สึกว่าไม่ใช่อย่างนั้น"ดังนั้น ที่เจ้าจะบอกว่าเป็นหมอหญิงน่ะก็ได้อยู่หรอก ไม่จำเป็นต้องมาสวมรอยเป็นหมอใหญ่" ตอนที่อวี๋อวี่เวยพูดประโยคนี้ สายตาก็ยังมีความดูถูกเหยียดหยามอยู่ฟู่จาวหนิงมองออกแล้วยิ่งไปกว่านั้นฟังจากความหมายของนาง หมอหญิงยังเทียบกับหมอใหญ่ไม่ได้สินะ?ทำไม เป็นหมอใหญ่หญิงไม่ได้หรือ?เสิ่นเสวียนเอ่ยขึ้นเรียบๆ คำหนึ่ง "จาวหนิงเป็นหมอใหญ่ เจ้ามีความเห็นอะไรหรือ?""ท่านลุง ข้ายังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ!" อวี๋อวี่เวยกระทืบเท้า"ฮองเฮาหลังจากให้ถุงหอมพวกเจ้ามาแล้วพูดอะไรบ้าง? แล้วยังให้อะไรพวกเจ้ามาอีก?" เสิ่นเสวียนไม่สนใจนาง ถามไปทางเสินหว่านเสินหว่านยื่นมือออกมาลูบกำไลหยกมรกตที่ดูสะดุดตาบ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 893
"ท่านลุงเรื่องเลห่านี้ทำไมต้องให้นางรู้ด้วย? นี่เป็นเรื่องในบ้านตระกูลเสิ่นของพวกเรานะ" อวี๋อวี่เวยเดินเข้าไปหาเสิ่นเสวียน กดเสียงลงต่ำ "จะว่าไป พวกเราพูดถึงฮองเฮาด้วย ถ้านางพูดออกไปจะไม่ดีกับพวกเราไหม?""ข้าบอกเจ้าแล้วหรือยัง?" เสิ่นเสวียนย้อนถาม"อะไรหรือ?""่จาวหนิงเป็นคนของบ้านเรา" เสิ่นเสวียนพูดขึ้นมาตรงๆอวี๋อวี่เวยร่างไหววูบ รู้สึกเหมือนตนเองถูกทำร้ายจิตใจจนกระทบกระเทือนนางก่อนหน้านี้ได้ยินญาติๆ พวกนั้นคาดเดาไว้แล้ว บอกว่าเสิ่นเสวียนอาจจะพาคนในดวงใจกลับมาแล้วเตรียมแต่งงาน หนึ่งก็เพื่อให้ไท่ไท่อาวุโสวางใจ สองก็อาจจะเติมความสุขเพื่อขับไล่โชคร้ายตอนนี้เสิ่นเสวียนบอกว่าฟู่จาวหนิงเป็นคนของตนเอง นั่นไม่ใช่บอกว่าความเป็นไปได้นี้มีมากหรอกหรือ?"ท่านลุง...""พวกเจ้าออกไปได้แล้ว" เสิ่นเสวียนพอเห็นฟู่จาวหนิงหยิบถุงหอมสองใบออกมาตรวจสอบ ก็ให้พวกเสินหว่านออกไปทันที"พี่รอง พวกเราต้องรู้ก่อนว่าถุงหอมมีปัญหาหรือไม่" เสินหว่านไม่ค่อยชอบที่ของที่ฮองเฮาให้มาไปอยู่ในมือของฟู่จาวหนิงนางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ถึงตอนนั้นถ้าหากฮองเฮาเรียกพบนาง พบว่าบนตัวนางไม่มีถุงหอมพวกนั้นแล
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 894
เป็นเด็กน่าสงสารที่ไม่มีพ่อมีแม่หรือ?มิน่าอายุเช่นนี้จึงไปเรียนแพทย์แล้ว ไม่เหมือนแม่นางอื่นๆ ที่เอาแต่ไปเรียนศิลปจิตรกรรมท่านผู้เฒ่ารู้สึกสงสารฟู่จาวหนิงขึ้นมาทันที"เจ้าคงจะเหนื่อยมากแน่ๆ รีบเดินทางมาแคว้นเจานับพันลี้ ลำบากเจ้าเสียแล้ว เจ้าก็ไปพักผ่อนเสียก่อนเถอะ"ท่านผู้เฒ่ารู้สึกว่าเรื่องอื่นรอวันพรุ่งนี้ค่อยถามก็ได้ ฟู่จาวหนิงเพิ่งเข้าประตูมาก็วุ่นจนถึงตอนนี้ ทำเอานางเหนื่อยไปเสียแล้ว"อาเสวียน สวนสี่ซินเก็บออกมาให้จาวหนิงแล้วใช่ไหม? รีบพานางไปสิ" ท่านผู้เฒ่ารู้สึกว่าตนเองวันนี้ตลอดวันมีทั้งยินดีทั้งเสียใจ ตอนนี้ก็เหนื่อยจะแย่แล้วเสิ่นเสวียนพาฟู่จาวหนิงออกมาคนข้างนอกพวกนั้นล้วนถูกพวกของหลิวหั่วเชิญออกไปแล้วเสินหว่านกับอวี๋อวี่เวยออกมา พวกเขาก็รู้สึกว่าไปถามแม่ลูกพวกนั้นก่อนก็ได้ ดังนั้นจึงไม่ได้อาละวาดอีกสืออีสือซานรออยู่ด้านนอก พอเห็นฟู่จาวหนิงออกมาก็ผ่อนใจโล่ง ทั้งสองคนเดินตามอยู่ข้างหลัง ไปยังสวนสี่ซินด้วยกันพอเข้าไปในสวนสี่ซิน ฟู่จาวหนิงก็มองเสิ่นเสวียนอย่างประหลาด"สวนนี้สวยมากเลย"ในสวนมีต้นไม้เล็กๆ อยู่เป็นผืน ตอนนี้มีทั้งสีแดง และใบไม้ที่เริ่มสีเหลืองทอง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 895
ฟู่จาวหนิงคิดๆ ดูมันก็ใช่ตอนนี้ถ้าพูดถึงเสิ่นเชี่ยวขึ้นมา ไท่ไท่อาวุโสคงไม่ได้หลับได้นอนแน่ วันวันคงเอาแต่ชะเง้อว่าไปหาคนหรือยัง พากลับมาแล้วหรือยังแล้วคงจะเอาแต่คิดถึงว่าก่อนหน้านี้นางไปตกระกำลำบากนั่นโน่นนี่ตลอดเวลาแน่นอนไม่แน่พอคิดขึ้นมาคงได้ร้องไห้เป็นวักเป็นเวร"ท่านลุงพูดถูกต้อง อย่างน้อยรอหลังจากถอนพิษให้ไท่ไท่อาวุโสสักพักหนึ่งแล้วกัน""พิษของนาง เจ้ายืนยันว่าถอนได้สินะ?""ทำไมถึงไม่เชื่อข้าล่ะ?" ฟู่จาวหนิงยืดหลังตรง "ข้าครั้งที่แล้วออกไปกับเซียวหลันยวน ได้วัตถุดิบยามาไม่น้อยเลยนะ""เช่นนั้นก็ดี"ทั้งสองคนนั่งลงในโถงเล็ก เสิ่นเสวียนถามถึงเซียวหลันยวน"แล้วเจ้าห่างออกมาแบบนี้ อ๋องเจวี้ยนได้ขัดขวางบ้างไหม?""ไม่มี" ฟู่จาวหนิงเร่งเดินทางมาตลอด จึงไม่ได้สนใจคิดถึงเซียวหลันยวนเท่าไรนัก ยิ่งไปกว่านั้นนางเองยังรู้สึกว่าเซียวหลันยวนตอนนี้สถาพจิตใจไม่ค่อยถูกต้อง ทั้งสองคนแยกกันสักพักก็ดีแต่ว่า พอพูดถึงเรื่องที่ขัดขวางนางไม่ให้ออกมาไหม ฟู่จาวหนิงเองก็ว่าร้ายเขาไม่ได้เลยจริงๆ"ไม่ขวาง กระทั่งยังช่วยเป็นธุระให้ด้วย ช่วยข้าวาดแผนที่ ตลอดทางจุดไหนที่ไม่เหมาะจะหยุดพักก็ทำสัญลัก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 896
เสิ่นเสวียนพอได้ยินก็เข้าใจความคิดเซียวหลันยวนขึ้นมาแล้ว"ก็น่าจะสนใจอยู่นั่นล่ะ" ฟู่จาวหนิงร้องอืมขึ้นเสียงหนึ่ง"นอกจากหน้าแล้วยังมีอีกไหม?""นั่นก็" ฟู่จาวหนิงนั่งตัวตรงขึ้นมา ดูจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ "ก่อนหน้านี้ข้าทำขาเขาบาดเจ็บ เวลาเช่นนี้พอเขาล้มลงมาจึงเจ็บหนัก ดังนั้นจึงต้องใช้เวลาหลายวันห้ามลุกขึ้นยืน เดินไปไหนมาไหนไม่ได้ ไปที่ไหนก็ต้องแบกหาม"เสิ่นเสวียนมุมปากกระตุก "หรือก้คือตอนนี้อ๋องเจวี้ยนทั้งน่าเกลียดทั้งพิการเลยสินะ?""เอ๊ พิการนั่นไม่ใช่นะ ขาเดี๋ยวก็หายได้ พักฟื้นดีดีหน่อย ข้าเองก็ทิ้งยาไว้ด้วย"ฟู่จาวหนิงพูดถึงตรงนี้ ในใจจู่ๆ ก็มีความเป็นห่วงทะลักเข้ามา ไม่รู้ว่าเซียวหลันยวนได้อาบน้ำยาดีดีหรือเปล่านางอีกเดี๋ยวต้องเขียนจดหมายเสียหน่อยระหว่างทางจดหมายของเขาก็มีไม่น้อยเลย แต่นางก็ตอบเหมือนขอไปที"แล้วความพิการทางหน้าตานั่นล่ะ?" เสิ่นเสวียนถามต่อ"เรื่องนี้ ไม่อยู่ในขอบเขตความถนัดของข้า แต่ว่าอีกเดี๋ยวจะค้นคว้าเสียหน่อย จะฟื้นกลับมาสักครั้งหนึ่งก็พอมั่นใจอยู่ แต่จะฟื้นฟูได้สมบูรณ์ไหมก็ต้องดูผิวหนังของเขา"มีบางคนเป็นแผลเป็น บางคนไม่ทิ้งแผลเป็นไว้ด้วยซ้ำ เ
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1228
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1227
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1226
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1225
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1224
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1223
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1222
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1221
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1220
