บทที่ 894

เป็นเด็กน่าสงสารที่ไม่มีพ่อมีแม่หรือ?

มิน่าอายุเช่นนี้จึงไปเรียนแพทย์แล้ว ไม่เหมือนแม่นางอื่นๆ ที่เอาแต่ไปเรียนศิลปจิตรกรรม

ท่านผู้เฒ่ารู้สึกสงสารฟู่จาวหนิงขึ้นมาทันที

"เจ้าคงจะเหนื่อยมากแน่ๆ รีบเดินทางมาแคว้นเจานับพันลี้ ลำบากเจ้าเสียแล้ว เจ้าก็ไปพักผ่อนเสียก่อนเถอะ"

ท่านผู้เฒ่ารู้สึกว่าเรื่องอื่นรอวันพรุ่งนี้ค่อยถามก็ได้ ฟู่จาวหนิงเพิ่งเข้าประตูมาก็วุ่นจนถึงตอนนี้ ทำเอานางเหนื่อยไปเสียแล้ว

"อาเสวียน สวนสี่ซินเก็บออกมาให้จาวหนิงแล้วใช่ไหม? รีบพานางไปสิ" ท่านผู้เฒ่ารู้สึกว่าตนเองวันนี้ตลอดวันมีทั้งยินดีทั้งเสียใจ ตอนนี้ก็เหนื่อยจะแย่แล้ว

เสิ่นเสวียนพาฟู่จาวหนิงออกมา

คนข้างนอกพวกนั้นล้วนถูกพวกของหลิวหั่วเชิญออกไปแล้ว

เสินหว่านกับอวี๋อวี่เวยออกมา พวกเขาก็รู้สึกว่าไปถามแม่ลูกพวกนั้นก่อนก็ได้ ดังนั้นจึงไม่ได้อาละวาดอีก

สืออีสือซานรออยู่ด้านนอก พอเห็นฟู่จาวหนิงออกมาก็ผ่อนใจโล่ง ทั้งสองคนเดินตามอยู่ข้างหลัง ไปยังสวนสี่ซินด้วยกัน

พอเข้าไปในสวนสี่ซิน ฟู่จาวหนิงก็มองเสิ่นเสวียนอย่างประหลาด

"สวนนี้สวยมากเลย"

ในสวนมีต้นไม้เล็กๆ อยู่เป็นผืน ตอนนี้มีทั้งสีแดง และใบไม้ที่เริ่มสีเหลืองทอง