Share
บทที่ 842
Related chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 843
"ถ้าหากรับปากว่าจะให้เงินพวกเขาล่ะ?"องค์จักรพรรดิพอได้ยิน "นี่ข้ายังต้องให้เงินพวกเขาอีกหรือ?!"เขาขี้งกจะแย่เขาเดิมทีรู้สึกว่าหลังจากที่ไท่ซ่างหวงสละบัลลังก์ให้เขาเมื่อครั้งนั้นคลังหลวงไม่ค่อยจะสู้ดีสักเท่าไร หลายปีมานี้พวกเขาเองก็ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยมากด้วย บวกกับช่วงสองปีนี้แคว้นเล็กๆ ในสังกัดเหล่านั้น รวมถึงเผ่าเฮ่อเหลียนด้วย ล้วนเริ่มมีความคิดต่อต้านขึ้นมาบ้างแล้ว ที่เด่นชัดที่สุดก็คือของบรรณาการที่ส่งเข้ามาตอนนี้น้อยลงหลายปีก่อนหน้านี้ เนื่องจากเขาหงุดหงิดและโกรธเคือง คิดจะให้ไท่ซ่างหวงได้เห็น ดังนั้นจึงทุ่มเงินสร้างผลงานด้านการปกครอง อย่างเช่นการสร้างถนนทางการในพื้นที่่ต่างๆ สร้างเขื่อนอะไรพวกนี้ ทุ่มเงินก้อนใหญ่ลงไปเขาอยากจะให้ไท่ซ่างหวงกับพวกอ๋องขุนนางเก่าที่ไม่ค่อยจะสนับสนุนเขาในตอนนั้นได้เห็น ว่าเขาเป็นจักรพรรดิได้ดีแค่ไหนแต่ต่อมาเขากลับถูกเหล่าขุนนางเก่าบอกว่าเป็นพวกทำงานไม่ใช้สมอง ถลุงคลังหลวงจนเกลี้ยง สายตาไม่กว้างไกลโมโหจนแทบบ้าถึงอย่างไรคลังหลวงตอนนี้ก็โล่งโจ้ง โล่งเอามากๆถ้ายังให้เขาต้องควักเงินออกไปอีก จะเป็นไปได้อย่างไร?"ไม่อย่างนั้น ก็ให้เหล่าขุนนางให
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 844
อันที่จริง ตั้งแต่ที่อ๋องเจวี้ยนกลับเมืองหลวง ทุกคนก็อยากจะรู้ว่าสิ่งที่ไท่ซ่างหวงทิ้งไว้ให้เขาคืออะไรเพียงแต่ว่า องค์จักรพรรดิไม่ยอมถาม ใครก็จะกล้าเข้าไปถามกัน?แต่ว่าตอนนี้พระสัสสุระเสนอออกมาแล้ว องค์จักรพรรดิก็ถือว่ามีข้ออ้างที่จะถามอ๋องเจวี้ยนพอดีใช่ไหม?มิน่าองค์จักรพรรดิถึงดูสีหนาแช่มชื่นนัก พระสัสสุระถามขึ้นมาตรงจุดพอดี"ดูท่าพระสัสสุระกับเหล่าขุนนางจะสนอกสนใจกันมาก อยากรู้ว่าไท่ซ่างหวงทิ้งอะไรไว้หใ้กับอ๋องเจวี้ยนสินะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็รอให้อ๋องเจวี้ยนมาก่อน ข้ากับเหล่าขุนนางก็ร่วมกันถามเขาดีไหม?"องค์จักรพรรดิพูดออกมาอย่างผ่อนคลายในใจเหล่าขุนนางกลับกำลังคิด เช่นนั้นก็ดูหน้าไม่อายสิ คำพูดนี้พูดออกมาเหมือนพวกเราอยากรู้ เป็นสิ่งที่พวกเขาอยากถามเสียอย่างนั้นยิ่งไปกว่นั้นยังบอกว่าจะถามร่วมกับพวกเขาอีก ทำอย่างกับตัวเองไม่อยากรู้แต่เขาเป็นองค์จักรพรรดิ พวกเขาจะพูดอะไรได้? แน่นอนว่าทำได้แค่ทยอยกันรับคำไปอันเหนียนเหลือบมององค์จักรพรรดิผาดหนึ่ง รู้สึกว่าองค์จักรพรรดิดูจะลูบไม้ลูบมืออยากริอยากลองจริงๆ อยากจะถามถึงความลับบางส่วนของอ๋องเจวี้ยนออกมา"อ๋องเจวี้ยนมาถึงแล้ว!"
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 845
"อ๋องเจวี้ยน พระสัสสุระช่วงนี้ที่บ้านเกิดเรื่องอยู่ จึงพูดจาโผงผางไปหน่อย ไม่ได้มีเจตนาร้ายหรอก และเขาเป็นห่วงเจ้าจริงๆ จะว่าไป หน้ากับขาของเจ้า ถ้าข้าไม่ได้ถามพระชายาเมื่อคืน ก็คงเป็นห่วงอย่างมากเช่นกัน"พอจักรพรรดิพูดออกไป ทุกคนก็อดมองไปที่ใบหน้าของอ๋องเจวี้ยนไม่ได้ที่พันไว้ยังคงเป็นผ้าพันแผลเมื่อวานนี้ ดูท่าเมื่อคืนนี้ในวังหลวงคงไม่ได้เปลี่ยนยา"โฮ้ เช่นนั้นข้าก็จะพูดที่นี่เสียหน่อย จะได้ไม่ต้องมาสนอกสนใจกัน" เซียวหลันยวนกอดของว่างบนขา ตอนระหว่างทางเขาไม่ได้กิน ตอนนี้เตรียมจะกิน "พระชายาของข้าบอกว่า เ็นเพราะร่างกายของข้าอ่อนแอมาหลายปี ใช้ยาที่รุนแรง ผลลัพธ์ก็ยังธรรมดา แต่นางหลังจากนี้จะออกไปหายา แล้วค่อยๆ รักษาข้า และเป็นไปได้ด้วยที่จะรักษาจนหาย"พอพูดออกมา ในใจเหล่าขุนนางก็เต้นตึกตักขึ้นความหมายก็คือสุขภาพของอ๋องเจวี้ยนป่วยหนักมาตลอดอย่างนั้นหรือตอนนี้รักษาแล้วยังมีผลที่ไม่ค่อยดีเช่นนี้ แต่ไม่รักษาก็จะไม่รอดเอาส่วนที่พระชายาอ๋องเจวี้ยนพูดว่าหลังจากนี้อาจจะรักษาจนหาย นี่ก็ไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จ แต่อย่างน้อยก็อธิบายได้จุดหนึ่ง นั่นคือในช่วงเวลาสั้นๆ นี้ยังรักษาไม่ได้ยิ่งไ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 846
ชิ้นนี้เป็นของเขา!เมื่อคืนนี้เขาถูกยั่วโมโห จึงอยากจะกินสิ่งนี้เพื่อดับไฟเสียหน่อย ดังนั้นจึงไปกำชับพ่อครัวหลวงไว้ตอนนี้ของวางมาอยู่ในมือเซียวหลันยวนเสียแล้ว"ไอ้เจ้าแจ๊บๆ สีเขียวในนี้คืออะไรกัน?" เซียวหลันยวนยังลองดมดู "มีกลิ่นของชาหอมเสียด้วย?""เหอะๆ" องค์จักรพรรดิสีหน้าใกล้จะตึงจนไม่ไหวแล้ว "อ๋องเจวี้ยน นี่เป็นขนมที่ทำจากชาหลงจิ่งคุณภาพสูงที่เก็บมาตอนเช้าแล้วชงด้วยน้ำค้าง บวกกับเนื้อลำไยและเครื่องปรุงดอกกุ้ยกับรากบัวบด มีชื่อว่ามรกตเสวย""องค์จักรพรรดิช่างรอบรู้เสียจริง เช่นนั้นข้าขอชิมหน่อย"เซียวหลันยวนกัดขนมชิ้นค่อนข้างใหญ่นั้นไปคำหนึ่ง ด้านในมีความใสสะอดอยู่จริงๆ หอมสดชื่นเตะจมูก"อร่อย" เขาเอ่ยขึ้นคำหนึ่ง "ข้าชอบมาก ขนมชิ้นนี้ปริมาณเยอะดี หวา มีสองชิ้นด้วย ข้าจะเหลืออีกชิ้นไว้ให้พระชายาลองชิมดู"สองชิ้นนี้มันเป็นของเขานะ! นี่ถูกเอาไปหมดเลยหรือ! หน้าองค์จักรพรรดิดำมะเมี่ยมไปแล้ว"องค์จักรพรรดิ" เซียวหลันยวนกินไปด้วยถามเขาไปด้วย "ข้าจะหิวไม่ได้ ดังนั้นจึงสั่งคนให้ไปที่ห้องเครื่องหยิบมาส่งๆ ไม่รู้ว่าหยิบอาหารเช้าของใครมา คงไม่ถูกด่ากระมัง? กลับไปรบกวนท่านไปบอกกับเจ้าขอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 847
องค์จักรพรรดิรู้สึกว่าตนเองเจอเซียวหลันยวนอยู่บ่อยครั้ง แล้วเวลาพูดคุยกับเขา ก็เหมือนอายุตัวเองสั้นลงไปหลายปีเลยรอจนได้รับของมา เขาแทบไม่อยากจะเห็นคนผู้นี้เลย! จริงด้วย ยังมีฟู่จาวหนิงอีก!"สิ่งยืนยันสามชิ้นมันเปิดอะไรขึ้นมาได้หรือ? แล้วพบกับอะไรบ้าง? จะเอาแต่พูดถึงของสามชิ้นนั้นไม่ได้สิ?"พอเห็นว่าองค์จักรพรรดิถามลำบาก พระสัสสุระจึงนำเอาน้ำใจนี้ส่งต่อไปจนสุดทางวันนี้ไม่ว่าจะอย่างไร ก็ต้องให้อ๋องเจวี้ยนเอาสิ่งของเหล่านี้พูดออกมาให้ได้"พระสัสสุระจะเป็นห่วงไปทำไม? ไม่ว่าสิ่งของจะเป็นอะไร นี่ก็เป็นของสกุลเซียว ไม่ใช่ของตระกูลเจียงของท่าน"พระสัสสุระเองก็สำลักจนเจ็บหัวใจไปหมดแค่หมู่บ้านกุยเซี่ยวถูกทำลาย ตอนนี้เจียงเจี๋ยก็เหลือแค่ลมหายใจแล้ว เองก็บอกเรื่องนี้ออกมาไม่ได้ คิดบัญชีกับอ๋องเจวี้ยนก็ไม่ได้ แล้วยังต้องคอยปิดเรื่องนี้อีก จะได้ไม่เปิดโปงตัวฮองเฮา"อ๋องเจวี้ยนพูดถูกต้อง องค์จักรพรรดิเองก็เป็นคนตระกูลเซียวนี่นา องค์จักรพรรดิถึงอย่างไรก็ต้องรู้กระมัง?"องค์จักรพรรดิทำท่าทำทางโบกไม้มือ "เฮ้อ เสด็จพ่อรักอ๋องเจวี้ยนเป็นพิเศษ คิดจะส่งแคว้นเจาอีกครึ่งหนึ่งให้เขา ข้าไม่กล้าพูดอะ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 848
ครั้งนี้ที่สูดลมหายใจลึกก็ไม่ทำให้เขาสงบลงเท่าไรนัก ทำได้เพียงทำมันหลายๆ รอบ นี่อดกลั้นจนหน้าผากมีเส้นลือดปูดขึ้นมาเลยทีเดียว"อ๋องเจวี้ยน ข้าไม่เคยมีความหมายเช่นนั้น เจ้าทำไมจึงคาดเดาไปเรื่อยเปื่อยเช่นนี้ ข้าเสียใจมากจริงๆ"ใครก็ฟังออกว่าประโยคนี้องค์จักรพรรดิกัดฟันพูดออกมาแต่เขาก็ยังพูดออกมาได้แต่เกรงว่าคงจะทำแค่ผิวเผินกระมัง?"เมืองหลวงนี้ จวนอ๋องเจวี้ยน เป็นบ้านของเจ้าเซียวหลันยวนไปตลอดกาล เจ้าจะไปที่ยอดเขาโยวชิงหรืออยู่ในเมืองหลวง ก็ล้วนตามแต่อิสระของเจ้า ข้าไม่เคยกักบริเวณเจ้ามาก่อน"ตอนที่องค์จักรพรรดิพูดประโยคนี้ เหล่าขุนนางก็ล้วนถอนใจโล่งออกมาแล้ว"เช่นนั้นก็ขอบคุณองค์จักรพรรดิแล้ว" อ๋องเจวี้ยนเอ่ยขึ้นมาคำหนึ่งองค์จักรพรรดิครั้งนี้สูดลมหายใจลึก "ในเมื่ออ๋องเจวี้ยนไม่ยอมพูดออกมา เช่นนั้นก็ว่าเรื่องทางการกันต่อ สถานการณ์ภัยพิบัติในพื้นที่ใหญ่ของหอไป่กุยจะทำอย่างไร เสบียงค่ายทหารทางเหนือที่หกจะทำอย่างไร?"เหล่าขุนนางก็เลยกลับมาที่หัวข้อนั้นหารือกันไปมา ก็ยังรู้สึกว่าต้องบริจาคมาบางส่วน ไม่ว่าพวกเขาจะยินยอมหรือไม่ องค์จักรพรรดิเองก็สั่งการลงมา เริ่มจากในเมืองหลวง ให้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 849
องค์จักรพรรดิถ้าต้องไปดูจริงๆ ล่ะก็ ก็รู้สึกขายหน้าอยู่หน่อยๆ แล้วจะดูเหมือนเขาร้อนรนเกินไป แล้วยังรู้สึกสนใจกับมรดกของอดีตพระชายาองค์จักรพรรดิอีกด้วยแต่ถ้าไม่ไปให้เห็นกับตาเสียหน่อยเขาก็ทั้งรู้สึกไม่ยินยอม และไม่เชื่อคำพูดของเซียวหลันยวนด้วยเมื่อครั้งไท่ซ่างหวงสละบัลลังก์ในอดีต เซียวหลันยวนตั้งแต่เด็กจนโต ในวังก็ไม่มีร่องรอยของหญิงสาวคนนั้นอยู่เลยจริงๆ และไม่รู้ว่านางทิ้งอะไรเอาไว้ให้กับเขาถ้าหากเซียวหลันยวนคิดจะเอาของบางส่วนออกมาบอกว่าเป็นมรดกของหญิงสาวคนนั้น ก็ก็ดูจะมีน้ำหนักเพียงพออยู่"สิ่งที่ทิ้งไว้ให้กับเจ้า ถูกวางไว้ที่ไหนหรือ? ตอนไปรับถึงกับต้องใช้เวลาตั้งเป็นเดือนๆ?"เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นอย่างจำใจ "จำให้ทำอย่างไรได้? ร่างกายของข้าก็เร่งระยะทางเร็วมากไม่ไหว ดังนั้นจึงค่อยๆ คืบคลานกันไป บวกกับพระชายาของข้าก็ไม่เคยออกจากเมืองหลวงมาก่อน ดังนั้นข้าก้เลยพานางไปชมเขาชมแม่น้ำของแคว้นเจาเสียเลย"เชื่อก็บ้าแล้ว!เซียวหลันยวนพูดต่อ "ยิ่งไปกว่านั้นตลอดทางพวกเรายังเจอกับเจ้าพวกสายตาไม่กว้างไกลบางส่วน จัดการขึ้นมาก็ตำมือ ดังนั้นไปไปมามาก็เลยเสียเวลาไปกว่าครึ่งปี"มุมปากองค์จักรพร
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 850
องค์จักรพรรดิ "!!"เขาโมโหจนแทบบ้าแล้ว!ฟู่จาวหนิงไม่รู้เลยว่าเซียวหลันยวนเป็นคนที่ไร้เหตุผลในราชสำนักขนาดไหน แค่อาศัยปากก็แทบจะทำให้องค์จักรพรรดิโมโหจนคลั่ง หลังจากที่เขาไปประชุมเช้า ฮองเฮาก็สั่งคนมาเชิญนางฟู่จาวหนิงปฏิเสธไม่ได้ไปพักหนึ่ง แต่ตอนนี้ให้นางเห็นหน้าของฮองเฮา นางก็รู้สึกแย่เสียแล้วพอมาถึงวังเฟิ่งอี๋ สาวใช้วังก็เข้รามาคารวะนางอย่างนอบน้อม"พระชายาอ๋องเจวี้ยน ฮองเฮาวันนี้บอกว่าปวดหัว ท้องก็ไม่ค่อยดีนัก จึงเชิญท่านมาดูอาการเสียหน่อย"พูดขึ้นอย่างจริงใจฮองเฮาสุขภาพไม่ดี ฟู่จาวหนิงเชื่ออยู่เมื่อคืนนี้มองหน้าของนางก็มองออกแล้ว คาดว่าน่าจะถูกเรื่องที่ถอนรากถอนโคนหมู่บ้านกุยเซี่ยวส่งผลกระทบเข้าฟู่จาวหนิงเองก็รู้ว่าน้องชายของฮองเฮาเจียงเจี๋ยบาดเจ็บหนัก หมอเทวดาหลี่เองก็ไปยังจวนพระสัสสุระตั้งหลายรอบนางให้ไป๋หู่ไปสืบข่าวพวกเขา รู้ว่าคนของจวนพระสัสสุระออกมาซื้อยาอะไรบ้าง ดูจากวัตถุดิบยาพวกนั้น ฟู่จาวหนิงก็ยืนยันได้แล้ว ว่าเจียงเจี๋ยเจ็บหนักมากแต่ในวัตถุดิบยาเหล่านี้มีฤทธิ์ยาที่รุนแรง ผลลัพธ์การหยุดเลือดรั้งชีวิตดีมาก แต่จะยิ่งทำร้ายร่างกายเข้าไปอีก บางทีเดิมทียังพอช่
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1228
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1227
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1226
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1225
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1224
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1223
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1222
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1221
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1220
