LOGINShare
บทที่ 481
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56
Related chapters
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 482
ฟู่จาวฟังหลินอันห่าวไปด้วย ตรวจสอบให้นางอย่างละเอียดไปด้วยการฝังเข็มหลายครั้งก่อนหน้านี้ได้ผลอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นยังพบว่ายาที่เก็บมาในแคว้นเจานี้ ประสิทธิภาพดีกว่ายาที่หาได้ในโลกปัจจุบันเสียอีกดีขึ้นมากเลยเป็นไปได้ว่านี่อาจจะเป็นสาเหตุที่หลินอันห่าวดีขึ้นเร็วมากกว่าที่นางคาดการณ์ไว้เพราะนางใช้การพิจารณาตัดสินจากประสบการณ์ก่อนหน้า แต่ว่าวัตถุดิบยาของที่นี่ดีกว่าที่นางรู้จัก ประสิทธิภาพดีกว่ามากมายนักยิ่งไปกว่านั้น ยังได้รับเรื่องดีจากเรื่องแย่ๆ อีก จังหวะที่หลินอันห่าวกระแทกไปนั้น กลับทำให้ลิ่มเลือดแต่เดิมแตกกระจายออกบางส่วนเพียงแต่ยังไม่ได้กระจายออกอย่างสมบูรณ์ ดังนั้นสมองของนางจึงยังมีบางส่วนที่หมุนไม่ทัน ปฏิกิริยาจึงยังมีช้าอยู่บ้าง"หลินอี๋เจินทำไมถึงมาทำร้ายเจ้ากัน?" ฟู่จาวหนิงถาม"นางพูดให้ร้ายพี่หญิงจาวหนิง ข้าโมโหมาก"สาเหตุนี้ เซี่ยจื่อเดิมทีไม่อยากบอกฟู่จาวหนิง เพื่อไม่ให้ฟู่จาวหนิงต้องมาโทษตัวเอง รู้สึกว่านี่เป็นความรับผิดชอบของนางแต่หลินอันห่าวไม่คิดมากขนาดนั้น นางตอนนี้รู้สึกว่าพี่หญิงจาวหนิงถามแล้ว นางต้องตอบให้ดี"นางพูดให้ร้ายข้าอย่างไรหรือ?""นางบอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 483
ฟู่จาวหนิงประคองตัวหลินอันห่าว ฝังเข็มให้กับนาง หลินอันห่าวสองวันนี้ก็ดูเส้นประสาทตึงเกินไป แล้วยังนอนไม่หลับมาตลอดด้วย ตอนนี้พอผ่อนคลายลงมา ครู่หนึ่งจับผลอยหลับลึกไปฟู่จาวหนิงออกมาจากห้องของนาง ปิดประตูลง หลังจากออกมากลับไม่เห็นเซี่ยซื่อแล้วนางเดินออกไป ขณะกำลังเตรียมตัวหาตัวคน ก็มีคนรีบร้อนวิ่งเข้ามา พอเห็นนางก็รีบร้องเรียกขึ้น "คุณหนูรีบไปดูฮูหยินรองเร็ว นางกับฮูหยินใหญ่ตบตีกันแล้ว!"หา?ฟู่จาวหนิงประหลาดใจ รีบร้อนตรงไปที่เรือนฮูหยินใหญ่หลินยังไม่ทันเข้าไปก็ไ้ดยินเสียงร้องแหลมเสียงร้องไห้ก่นด่าและยังมีเสียงเตือน ปนเปวุ่นวายไปหมดนางรีบเข้าประตูไป ก็เห็นเหล่าหญิงสาวกำลังฟัดตีนัวเนียกันอยู่ในนี้ เซี่ยซื่อกระชากผมของหลินอี๋เจินอย่างแรง แล้วยังคอยหาจังหวะตบตีหน้าของนางอีกคนไม่น้อยข้างๆ ล้วนกำลังดึงรั้ง ฮูหยินที่รูปร่างใหญ่ล่ำสันคนหนึ่งกำลังดึงผมของเซี่ยซื่อ ปากก็ก่นด่าไม่หยุด"เซี่ยซื่อ! เจ้ายังไม่ปล่อยมืออีกหรือ? ถ้าเจ้าดึงผมอี๋เจินของข้าร่วงลงมา ข้าจะเล่นงานเจ้าให้ตายเลย! เจ้าเองอย่างไรก็อาสะใภ้นะ? มีผู้อาวุโสคนไหนบ้างที่เข้ามาด่ากราดหลานสาวตนเองเช่นนี้? ปล่อยมือ!""ข้า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 484
ฮูหยินใหญ่หลินตอนนี้ก็ราวกับตื่นจากฝัน พุ่งตัวเข้ามาฉับพลัน "เจ้าบ้าไปแล้วหรือ?!""สือซาน!" ฟู่จาวหนิงร้องขึ้นมาร่างของสือซานบินแฉลบเข้ามาจากด้านนอก ร่อนลงมาเบื้องหน้าฟู่จาวหนิง ชักกระบี่รูดออกมาประกายเย็นวาบ เกือบแยงตาฮูหยินใหญ่หลิน นางตกใจจนร้องขึ้น ถอยตัวอย่างรวดเร็ว ผลลัพธ์คือยังไม่ทันได้ยืนนิ่ง ก็ล้มจ้ำเบ้าลงกับพื้น"ใครกล้าทำร้ายพระชายา?" สือซานกวาดสายตาเย็นชาออกไปคนในนี้ทั้งหมดล้วนเงียบเสียงพวกนางสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าฟู่จาวหนิงเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนคือเรื่องจริง"ไม่ ไม่มี"ฮูหยินใหญ่หลินเสียงสั่นเทาฟู่จาวหนิงเหลือบมองนางผาดหนึ่งหน้าของหลินอี๋เจินแดงก่ำไปแล้ว รอยน้ิวสามรอยชัดเจนมาก เจ็บจนน้ำตาของนางร่วงผล็อยเลยทีเดียวเพราะอะไรฟู่จาวหนิงถึงเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนได้!"เจ้าก็แค่อาศัยอำนาจของอ๋องเจวี้ยน" ริมฝีปากนางเองก็สั่นระริก แต่สีหน้าเขียนความไม่ยินยอมไว้เต็มที่ "ถ้าหากไม่มีอ๋องเจวี้ยน เจ้าก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น!""แล้วมันทำไมกันเล่า?" ฟู่จาวหนิงยิ้มเสียงเรียบ "ตอนนี้ข้าก็ใช้อำนาจของอ๋องเจวี้ยนนี่ล่ะ ถ้าไม่ยอมเจ้าก็มากัดข้าดูไหม?""นี่เจ้า!""ไม่ว่าข้าจะอา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 485
หลินอี๋เจินในที่สุดก็ไปคุกเข่าตรงหน้าหลินอันห่าว ร้องห่มร้องไห้ขอโทษนางเซี่ยซื่อเองก็รู้ว่าอาการป่วยของอันห่าวดีขึ้นมาก ตื่นเต้นจนร้องไห้ขึ้นมา น้ำตาเองก็ห้ามไว้ไม่อยู่ ดวงตาเองก็ร้องไห้จนแทบจะบวมขึ้นมาแล้วฟู่จาวหนิงจึงจำใจต้องอยู่ต่ออีกครึ่งวัน กว่าจะทำให้อารมณ์ของพวกนางสงบลงมาได้ หลินอันห่าวเองก็กินยาหลับไปแล้ว ฟู่จาวหนิงจึงนำรูปของเสิ่นเสวียนสองรูปนั้นออกมาผลคือพอเปิดดูรูปแรก ที่เป็นรูปเสิ่นเซียวตอนเด็ก เซี่ยซื่อกลับยิ้มขึ้นมา"เด็กผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนเจ้าตอนสองสามขวบเลย โดยเฉพาะดวงตาคู้นี้!"เซี่ยซื่อมองดูรูป จากนั้นก็มองไปทางฟู่จาวหนิง แล้วจึงยิ้มขึ้นมา "แต่ว่าเจ้าตอนเด็กดูคล้ายกว่า ตอนนั้นสายตาของเจ้าไม่เหมือนกับตอนนี้ ดูคล้ายกับในรูปมากกว่า"ฟู่จาวหนิงตอนนี้สายตาเป็นประกายมั่นคง ดูแล้วเป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเองมากแต่ว่าตอนเด็กสายตาของนางดูเหมือนสายน้ำ น่ารักน่าชังในใจฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าน่าจะเป็นไปได้หกถึงเจ็ดส่วนแล้ว เสิ่นเชี่ยวก็คือฟู่หลินซื่อไม่เช่นนั้นจะดูคล้ายนางตอนเด็กได้อย่างไร?นางเองก็เปิดรูปที่สองออก "แล้วรูปนี้ล่ะน้าสะใภ้รอง?"เซี่ยซื่อไม่เคยเห็นเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 486
เฮ่อเหลียนเฟยมองฟู่จาวหนิงยิ้มคิกคัก"พี่หญิง ถึงจะอย่างไร ข้าก็มองท่านเป็นพี่สาวแท้ๆ ไปแล้ว มองท่านปู่เป็นปู่แท้ๆ ไปแล้วด้วย""ฮ่าๆ ข้าเห็นเสี่ยวเฟยคนนี้แล้วก็รู้สึกชิดเชื้อจริงๆ มีวาสนากับพวกเรา ไม่ผิดแน่แล้ว"ท่านผู้เฒ่าฟู่เองก็เอ่ยยิ้มขึ้นมาเช่นกันฟู่จาวหนิงสังเกตเขาอยู่พักหนึ่ง พบว่าที่ผู้เฒ่าฟู่ไม่ได้รู้สึกเศร้าโศกสูญเสียจากการที่คนบ้านสองบ้านสามบ้านสี่ถูกไล่ออกไป ก็น่าจะเป็นความดีความชอบของเฮ่อเหลี่ยนเฟยล่ะนะแต่ว่า ตอนแรกก็แค่เพื่อเลี้ยงดูประคับประคองดุจเครือญาติเท่านั้น แค่อยากให้ในบ้านคึกคักขึ้นมาหน่อยเท่านั้น ให้ในบ้านใหญ่โตขึ้นเท่านั้น ผลลัพธ์กลับพาคนอกตัญญูเข้ามาในรังเสียอย่างนั้น ตอนนี้ไล่ออกไปหมดแล้ว ผู้เฒ่าฟู่ในใจคงรู้สึกทอดถอนอยู่บ้าง"ท่านปู่ ลองดูสองรูปนี้"นางนำรูปทั้งสองหยิบออกมาให้กับผู้เฒ่าฟู่ดูความรู้สึกตอนเห็นภาพของผู้เฒ่าฟู่เหมือนกับเซี่ยซื่อ"สาวน้อยคนนี้ดูคล้ายแม่เจ้ามาก" เขาเพ่งดูอย่างละเอียด "แตกต่างนิดหน่อย แต่ก็คล้ายไปถึงเจ็ดแปดส่วน""ใช่ไหมใช่ไหม?" เฮ่อเหลียนเฟยรีบชิดตัวเข้ามา "พี่หญิง นี่คือภาพของท่านแม่หรือ?"ฟู่จาวหนิงยอมเขาแล้วจริงๆ นาง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 487
แต่ว่าเขาไม่เหมือนกัน เขาสามารถแบกหน้าไปอ้อนวอนเสิ่นเสวียนได้"ท่านเสิ่นตอนนี้ร่างกายก็ไม่ดีนัก พวกเราดีที่สุดต้องหาหลักฐานให้มากอีกหน่อย ให้เขาเชื่อมั่นตระกูลฟู่ แม่ของเจ้าคือเสิ่นเชี่ยว หลังจากนั้นค่อยไปพูดกับเขาเรื่องนี้ ใช้เรื่องนี้ตรวจสอบตระกูลหลิน ยืนยันว่านางไม่ใช่คนตระกูลหลินก็พอ"ผู้เฒ่าฟู่แม้จะร้อนรน แต่ก็รู้ว่าฟู่จาวหนิงพูดถูกต้อง"เช่นนั้นเจ้าก็หาวิธีไปตรวจสอบดู ถ้าไม่ไหวจริงๆ ข้าหาคนไปทำด้วยตนเอง ข้าจะไปถามญาติของพวกเขา ให้พวกเขาพูดความจริง!""ท่านปู่ ท่านถ้าหากคิดจะช่วยข้าจริงๆ ก็พักผ่อนเถิด เรื่องนี้ส่งให้ข้าก็พอแล้ว""ใช่แล้วใช่แล้ว ท่านปู่ ท่านตอนนี้สำคัญที่สุดคือต้องรักษาสุขภาพให้ดี ข้ากับพี่หญิงหลังจากนี้ยังต้องพึ่งพาท่านอีก" เฮ่อเหลียนหเฟยเองก็รีบเข้ามาปลอบความสนใจของฟู่จาวหนิงตกอยู่ที่ของเหล่านั้นบนโต๊ะ เมื่อครู่นางไม่ทันได้ดู ตอนนี้พอเหลือบมองไปก็เห็นศาลาไม้เล็กหลังหนึ่ง ศาลานี้ดูพิเศษมาก เสาทั้งสี่ล้วนสลักดอกบัวไว้ บนยอดสลักนกกางเขนไว้หลายตัว"ศาลานี้ดูมีเอกลักษณ์เหลือเกิน"นางยกศาลาไม้สลักนี้ขึ้นมา และพบว่าด้าในเองก็สลักไว้อย่างประณีตอีกด้วยผู้เฒ่าฟู่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 488
ซ่งอวิ๋นเหยาหลับลึกมาก ดังนั้นจึงไม่สังเกตเห็นว่าฟู่จาวหนิง มาอยู่ข้างเตียงนางแล้วตอนนี้ต่อให้พื้นเขย่าเขาสะเทือนนางก็คงจะไม่ตื่นแน่ฟู่จาวหนิงเลิกม่านเตียงออก ได้ยินเสียงหายใจไม่สม่ำเสมอของซ่งอวิ๋นเหยา"ดูท่าจะนอนไม่ค่อยดีเท่าไร ตอนนี้ยังฝันร้ายอีกหรือ?" ฟู่จาวหนิงร้องเฮอะขึ้นมา หยิบไฟฉายออกมาปรับแสง แสงไม่ถึงกับสาดออกมา แต่ก็เพียงพอให้นางเห็นใบหน้าซ่งอวิ๋นเหยาอยู่"เฮือก"ใบหน้าซ่งอวิ๋นเหยาถูกปะไว้ด้วยสิ่งของสีขาวชั้นหนึ่ง ดูแล้วเหมือนถูกมาส์กหน้าอยู่อย่างไรอย่างนั้นคิดไม่ถึงว่าตอนนางหลับก็จะมีของอย่างพวกมาส์กหน้าอยู่ด้วย?ยอดคนงามนี่นะฟู่จาวหนิงเดิมทีคิดจะวาดอะไรลงไปบนหน้านาง แต่ตอนนี้พอเห็นว่าบนหน้านางมีของเหมือนโคลนขาวพอกอยู่ จึงหยิบเอาแปรงเล็กกับยาน้ำขวดเล็กใบหนึ่งออกมาสิ่งนี้เดิมทีจะเอาไปวาดบนหน้าซ่งอวิ๋นเหยา แต่ตอนนี้นางก็วาดลงไปบนจุดที่พอกหน้านางเสียเลย ถึงเวลาที่ซึมเข้าไปตื้นหน่อย ผลลัพธ์ก็น่าจะดียิ่งขึ้นนางมือหนึ่งถือไฟฉาย อีกมือหนึ่งถือแปรงเล็กปาดทาน้ำยาบนหน้าซ่งอวิ๋นเหยาทาตรงนี้ทีตรงนั้นทีหลังจากเสร็จสิ้นก็เก็บไฟฉายถอยออกมาฟู่จาวหนิงรีบถอยกลับตามทางเดิ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 489
ตอนนี้เอง ไม่ถึงครึ่งวัน สถานการณ์ของท่านหญิงอวิ๋นเหยาก็ขุดออกมาจนหมด กระทั่งมีคนขุดไปว่าท่านหญิงอวิ๋นเหยาวันนั้นยังยื้อยุดกับอ๋องเจวี้ยนที่หน้าประตูด้วยประชาชนทั้งเมืองล้วนอนุมานถึงความจริงของเรื่องราวท่านหญิงอวิ๋นเหยาใจปองอ๋องเจวี้ยน แต่อ๋องเจวี้ยนไม่ได้รู้สึกอะไรกับนาง พอนางเข้าไปพัวพันไม่ได้ ก็เลยย้ายโทสะไปที่พระชายาอ๋องเจวี้ยน คิดจะใส่ร้ายนาง ใครจะคิดว่าอ๋องเจวี้ยนจะปกป้องพระชายา จนสุดท้ายคนที่ถูกทำร้ายกลายเป็นเซียวเหยียนจิ่งกับหลี่จื่อเหยา!ให้ตายเถอะ ท่านหญิงอวิ๋นเหยาเป็นคนอย่างนี้เองหรือ?กระดาษเรียกร้องความเป็นธรรมยังเขียนอีกว่า ท่านหญิงอวิ๋นเหยารู้ว่าตนเองทำให้เกิดเรื่องใหญ่โต ดังนั้นจึงไม่กล้าออกมาพบหน้าผู้คนอีกนาน"พวกเราจะรอดูว่าท่านหญิงอวิ๋นเหยาจะกล้าออกมาไหม""ถ้าหากนางถูกใส่ร้าย ลือกันจนเป็นเช่นนี้ ชื่อเสียงคงป่นปี้หมด แล้วจะไม่ออกมาตอบโต้ข่าวลือได้อย่างไร?"ด้านนอกลือกันดุเดือด กระทั่งมีคนที่ว่างจัดถึงกับไปนั่งจดจ้องซ่งอวิ๋นเหยาอยู่ที่นอกเรือนตระกูลซ่ง ดูว่านางจะออกมาไหมคนใช้ตระกูลซ่งที่ออกมาซื้อของเองก็ได้ยินข่าวลือด้านนอกแล้วพวกเขารีบร้อนกลับเข้าไป คิดจะ
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1428
ฟู่จาวหนิงอยู่ในคุกเองก็เบื่อหน่อยๆ แล้วนางเหลือบมองเซียวเหยียนจิ่งผาดหนึ่ง จากนั้นจึงตรงไปด้าหน้าเซียวหลันยวน "ข้าออกไปฟังหน่อยได้ไหม?""ไปเถอะ" เซียวหลันยวนพยักหน้า"เอ๋ ไม่หึงแล้วหรือ?" ฟู่จาวหนิงร้องชิชะเซียวหลันยวนหัวเราะเสียงทุ้ม "อย่าไปไกลนักล่ะ ข้าได้ยินอยู่"ถึงอย่างไรนางก็เบื่อๆ ถ้าเซียวเหยียนจิ่งพูดเรื่องอะไรที่ทำให้นางฆ่าเวลาได้ เช่นนั้นเขาก็ควรจะใจกว้างหน่อยแต่ว่า พวกเขาเดินไปไกลมากไม่ได้ ต้องอยู่ในระยะที่เขาสามารถได้ยิน"รู้อยู่แล้วว่าท่านจะใจกว้างหลอกๆ"ฟู่จาวหนิงวางพู่กัน ปรบๆ มือ จากนั้นจึงเดินออกจากห้องขัง"คิดจะพูดอะไร?"เซียวเหยียนจิ่งเดิมทีคิดจะให้เซียวหลันยวนหึงหวง ดังนั้นจึงไม่คิดจะเดินไปไกลนัก"มานี่หน่อย" เซียวเหยียนจิ่งเดินออกมาข้างๆ ไม่กี่ก้าว รู้สึกว่าระยะนี้เซียวหลันยวนน่าจะได้ยินเหมือนคนคุยกันแต่ไม่ได้ยินเนื้อหาด้านในเช่นนี้ก็พอดีฟู่จาวหนิงร้องเชอะในใจ น่าจะเข้าใจความคิดของเขาเพียงแต่เซียวเหยียนจิ่งก็ยังโง่อยู่ เขาคิดว่าระยะนี้เซียวหลันยวนไม่ได้ยินหรือไรกัน?นางเดินออกไปเซียวเหยียนจิ่งบอกกับผู้คุมข้างๆ คำหนึ่ง ให้เขาออกไปก่อนผู้คุม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1427
ถ้าไม่ใช่ห้องขังรอบๆ ยังมีสภาพเดิมอยู่ เขาก็คงจะสงสัย ว่าฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนพักอยู่ในโรงเตี๊ยมอะไรกันคุกที่ไหนเขาจัดกันอบอุ่นแบบนี้บ้าง!"พระชายาอ๋องเจวี้ยน รบกวนออกมาหน่อย มีคนมาพบท่าน" ผู้คุมเปิดประตูยังต้องปรบมือเรียกคนม่านนั้นเลิกออก เซียวเหยียนจิ่งมองเข้าไปด้านใน และเห็นเซียวหลันยวนกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ปูด้วยเบาะรองตัวหนึ่งพลิกเปิดอ่านหนังสือ บนโต๊ะข้างๆ ยังมีชาที่ร้อนกรุ่นอยู่อีกกาหนึ่งด้วยฟู่จาวหนิงยืนอยู่ข้างๆ เขา กำลังจรดพู่กันเขียนอักษรดูแล้วเหมือนกำลังใช้ชีวิตประจำวันอยู่เลย!เซียวหลันยวนมองออกมา สบเข้ากับสายตาของเซียวเหยียนจิ่งพอดีเซียวเหยียนจิ่งเดิมทีใจก็กระตุกวูบ เขาเกือบจะถอยหนีออกมาแล้ว แต่ตอนที่เห็นฟู่จาวหนิง ไฟริษยาก็ทำให้เขาลืมความกลัวไปไม่ได้เจอกันตั้งครึ่งค่อนปี ฟู่จาวหนิงกลับสวยขึ้นกว่าเดิมเสียอีกเธอเป็นสาวเต็มตัวแล้ว ความเขินอายแบบเด็กสาวก็หายไปใบหน้าเปล่งปลั่ง รูปร่างก็ได้สัดส่วน ไม่เหมือนแต่ก่อนที่ผมบาง แต่มีส่วนโค้งเว้าที่สวยเด่นแค่ชดกระโปรงสีเหลืองเรียบง่าย เห็นแล้วก็ยังรู้สึกเย้ายวนเป็นพิเศษหลี่จื่อเหยาเทียบกับนางได้เสียที่ไหน!
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1426
หมากก้าวแรกของพวกชินอ๋องเซียวในตอนนั้นก็เสี่ยงเหมือนกัน ไปบอกเรื่องที่พวกเขารู้กับองค์จักรพรรดิ แม้จะช่วยจัดการพยานสองคนนั้นไปแล้ว แต่องค์จักรพรรดิก็อาจจะยังไม่ละเว้นพวกเขาอยู่ถึงอย่างไรปากของคนตายนี่ล่ะที่ปิดสนิทที่สุด"ท่านพ่อ ความสัมพันธ์ของพวกเรากับองค์จักรพรรดิ จะไปเทียบกับตระกูลฟู่ได้อย่างไร?"เซียวเหยียนจิ่งไม่เห็นด้วยท่านพ่อกับองค์จักรพรรดิเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน พวกเขาล้วนสกุลเซียว ยิ่งไปกว่านั้นชินอ๋องเซียวก็ยังคุกคามองค์จักรพรรดิไม่ได้ จวนชินอ๋องเซียวเองก็ไม่ได้มีอำนาจสักเท่าไร ก็แค่อาศัยแต่พระมหากรุณาธิคุณของฝ่าบาทไปเท่านั้นดังนั้นองค์จักรพรรดิจึงเชื่อในความจริงใจที่พวกเขาส่งไปให้ เชื่อว่าพวกเขาต้องการแค่จะได้รับการให้ความสำคัญและการปกป้องจากฝ่าบาทเท่านั้น"ตระกูลฟู่จะไปมีอะไร? ฝ่าบาทไม่จำเป็นต้องเห็นพวกตระกูลฟู่อยู่ในสายตาเลย ส่วนเซียวหลันยวนก็เป็นหนามในสายตาองค์จักรพรรดิอีก องค์จักรพรรดิคิดจะรับมือกับเซียวหลันยวน ตอนนี้เซียวหลันยวนเองก็มีจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดอยู่ นั่นก็คือฟู่จาวหนิง"พอพูดคำนี้ เซียวเหยียนจิ่งก็ดูไม่ค่อยสบายใจขึ้นมาที่ต้องให้เขายอมรับว่าเซียวหลันย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1425
ก่อนหน้านี้ฟู่จิ้นเชินชื่อเสียงระบือเมืองหลวง และเคยขี่ม้าไปตามถนนสายยาว เคยเข้าไปในโรงสุราประชันโคลงกลอนกับผุ้อื่น เป็นช่วงเวลาที่รุ่งโรจน์เหลือประมาณเพราะเขามีหน้าตาที่ไร้เทียมทาน คนที่ไปดูเขาโดยเฉพาะก็มีไม่น้อย ผ่านไปหลายปีเช่นนี้ คนที่ยังจดจำหน้าตาเขาได้ก็มีอยู่ไม่น้อยด้วยเช่นกันโดยเฉพาะแม้จะผ่านไปสิบกว่าปีแล้ว เขาก็แทบไม่ได้ดูแก่ลงเลย มีแค่ความสุขุมที่มากขึ้น คนที่เคยเจอเขาในครั้งนั้น พอคิดว่าแค่เหลือบมองแล้วจำเขาได้ก็คงไม่ใช่เรื่องที่ยากเย็นอะไรกลับกันตัวฟู่หลินซื่อ คนที่พบเจอมีไม่มากนัก"ตอนนั้นคนที่ส่งข่าวให้พวกเราบอกว่า รอให้ฟู่หลินซื่อกลับเมืองหลวง จึงสามารถคิดหาวิธีให้เรื่องเมื่อสิบแปดปีก่อนเกิดขึ้นอีกครั้ง"ชินอ๋องเซียวกดเสียงต่ำ "สิบแปดปีก่อน เรื่องที่ฟู่หลินซื่อถูกใส่ร้ายว่าวางยาพิษเซียวหลันยวนสินะ ตอนนี้นางกลับมาแล้ว จะมีคนยืมมือของนางลงมือวางยาพิษกับเซียวหลันยวนอีกครั้งหรือ?"เซียวเหยียนจิ่งในใจมีความตื่นเต้นที่ยากจะพรรณนาออกมาเขาช่วงนี้เฝ้าคอยเรื่องนี้อยู่ตลอดก่อนหน้านี้เขาถอยห่างฟู่จาวหนิง อยากจะหนีนางไปให้ไกลๆ แต่ตอนนี้เขาเสียใจขึ้นมาเสียแล้วนับตั้งแต่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1424
ผู้อาวุโสจี้อยู่ในรถม้าด้านหลัง เขาเองก็เลิกม่านขึ้นมองด้านนอก พอเห็นร้านรวงสองฟากฝั่งถนนแขวนไว้ด้วยโคมแดงก็ถอนหายใจ"จะปีใหม่อีกแล้ว"ชายหนุ่มอายุราวสามสิบปีอีกหนึ่งคนที่นั่งอยู่ในรถม้าก็มองออกไปด้านนอก พอได้ยินเขาพูดเช่นนี้ก็มองไปทางผู้อาวุโสจี้ ถอนหายใจเอ่ยขึ้นว่า "ผู้อาวุโสจี้ นี่จะปีใหม่อยู่แล้ว เจ้าพันธมิตรเรียกท่านกลับไปรวมตัวที่สาขาหลัก ท่านทำไมจึงปฏิเสธล่ะ?"ผู้อาวุโสจี้ไม่ได้กลับสาขาหลักไปช่วงปีใหม่หลายปีแล้ว"ไม่อยากไป วุ่นวายเกิน" ผู้อาวุโสจี้ส่ายหัว ไม่สนใจอย่างเห็นได้ชัด"ผู้อาวุโสคนอื่นก็ล้วนอยู่ที่พันธมิตร แม้ว่าเวลาปกติจะไปที่นั่นที่นี่ แต่พอถึงช่วงไว้พระจันทร์กับปีใหม่ล้วนกลับไป ตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกันยังสามารถหารือเรื่องใหญ่ต่างๆ ในพันธมิตรได้ นอกจากนี้ทุกสิ้นปีฝ่ายบัญชีพันธมิตรโอสถก็จะตรวจสอบแบ่งปันเงิน ท่านไม่กลับไป เรื่องพวกนี้ก็ไม่รู้ว่าจัดการกันชัดเจนหรือไม่ชายคนนี้เพิ่งจะถูกย้ายมาเป็นผู้ดูแลพันธมิตรคนใหม่ของเมืองหลวง ซูเหอซูเหอเองก็ถือเป็นคนที่ได้รับการสนับสนุนจากผู้อาวุโสจี้ เดิมทีด้วยอายุและประสบการณ์ของเขา ควรจะถูกจัดไปอยู่ประจำที่สาขาของพันธมิตรโอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1423
"หวานจัง"องค์หญิงนานฉือกินไปคำหนึ่ง ตาก็เป็นประกายขึ้นมา"ลูกชิ้นนี่เหนียวหนึบหนับดี เด้งและอ่อนนุ่ม น้ำแกงก็หวาดดี อร่อยจัง""ลูกชิ้นนี้ต้องใช้น้ำอุ่นที่อุณหภูมิพอดีมานวด ส่วนเวลาและแรงตอนที่นวดก็ต้องพิถีพิถันด้วย ท่านพี่เองก็ชอบกิน พีสะใภ้กินเยอะหน่อยๆ"องค์หญิงหนานฉือชอบกิน อันชิงจึงดีใจมากนางนั่งอยู่ตรงข้ามมององค์หญิงหนานฉือ รู้สึกว่านางดุมีเสน่ห์กว่าก่อนที่แต่งงานเสียอีก สวยจับใจจริงๆ"พี่ชายของเจ้า..."องค์หญิงหนานฉือหน้าร้อนขึ้นมาเดิมทีนางก็เป็นคนที่ค่อนข้างเปิดเผย แต่พอเจอกับเรื่องนี้ก็อดเขินอายขึ้นมาไม่ได้เหมือนักนพูดพูดถึงผู้ตรวจการอันเหนียน องค์หญิงหนานฉือก็รู้สึกปากร้อนขึ้นมาหน่อยๆ นางไม่เคยคิดเลยว่าผู้ตรวจการอันที่มีหน้าตางดงามอ่อนโยนมีการศึกษา จะเป็นชายหนุ่มที่มีอารมณ์หนักหน่วงคนหนึ่งแบบนี้!หลายวันนี้ ทุกวันตอนกลางคืนเขาก็จะมาทรมานนางสองครั้ง หลังจากเสร็จประชุมเช้า เขาก็ยังกลับมาทรมานนางอีกครั้งยิ่งไปกว่านั้นทุกครั้งก็ยังใช้เวลานาน นี่ทำเอานางหลายวันนี้มึนๆ งงๆ ร่างกายเมื่อยขบนอนไม่พอ ไม่ค่อยได้ออกจากห้องเลยทุกมื้อล้วนมีคนส่งอาหารเข้ามาในห้อง นางเองก็ขี
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1422
ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่สนใจว่าองค์จักรพรรดิจะถามพวกอวิ๋นจูอย่างไรนางกลับมาที่จวนอ๋องเจวี้ยนอีกครั้ง ครั้งนี้ย้ายของไปมากกว่าเดิม ถึงกับตกแต่งห้องขังนั้นขึ้นมาแล้วประตูห้องขังยังแขวนม่านเอาไว้ด้วย บนพื้นปูพรม บนเตียงยังมีฉากกั้นลมสูงครึ่งตัวคนอีก แล้วยังกั้นเป็นห้องเล็กๆ สามารถวางถังปลดทุกข์ใบหนึ่งได้ด้วยที่มุมยังมีแจกันดอกไม้ บนกำแพงติดเชิงเทียนเอาไว้ แล้วยังแขวนเครื่องหอมไว้อีกย้ายโต๊ะมาหนึ่งตัว เก้าอี้สองตัว แล้วยังมีเบาะรองนั่งอีกพู่กันหมึกกระดาษแท่นฝนหมึกก็ยังติดมา แล้วยังมีเตาเล็กสำหรับอุ่นชาอุ่นสุราอีกชุดหนึ่ง วางเครื่องลายครามที่ประณีตสวยงามเอาไว้องครักษ์จวนอ๋องเจวี้ยนหลังจากย้ายของพวกนี้เข้ามาจัดวางแล้ว ห้องขังนี้ก็เปลี่ยนไปอย่างมากหัวหน้าคุกกับผู้คุมมองจนตาตั้งพวกเขาไม่ใช่ว่าไม่ได้ห้ามปราม แต่ฟู่จาวหนิงพูดมาคำเดียวว่า "ข้าบอกกับองค์จักรพรรดิแล้วว่ามาอยู่เป็นเพื่อนท่านอ๋อง" พวกเขาก็ต้องก้มหน้ากลับไปหัวหน้าคุกรู้สึกว่าผิดปกติไปจริงๆ วิ่งไปรายงานกับหัวหน้า ตอนกลับมายังคิดจะรื้อของเหล่านี้ของฟู่จาวหนิงออก"พระชายาอ๋องเจวี้ยน องค์จักรพรรดิให้อ๋องเจวี้ยนมาทบทวนตนเองให้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1421
"ที่แท้การขังเอาไว้ในคุกใหญ่ก็ไม่เรียกว่าการลงโทษสินะ?""ฟู่จาวหนิง วันนี้เจ้าคิดจะมาทำอะไรกันแน่? ข้ามีงานการอีกตั้งมาก ไม่มีเวลามาเสวนาไร้สาระกับเจ้านะ!" องค์จักรพรรดิรู้สึกว่าแค่เห็นฟู่จาวหนิงเขาก็ปวดหัวเสียแล้วเขาเองก็ไม่กล้าทำอะไรนางจริงๆวิชาแพทย์ของฟู่จาวหนิงสูงส่งมาก! ในใจเขายังรู้สึกว่าโชคดีมาก ถึงอย่างไรนางก็เป็นคนของแคว้นเจา ถึงอย่างไรนางก็ยังมีญาติอยู่ที่เมืองหลวง ถึงอย่างไรตระกูลฟู่ก็ไม่ได้มีรากฐานอะไร ดังนั้นตอนที่เขาต้องการนางจริงๆ เขายังมั่นใจว่าตนเองจะบีบจุดอ่อนของนาง แล้วนำนางมาใช้ประโยชน์เพื่อตนเองได้ใครให้วิชาแพทย์ต้องมาเจอกับหายนะเข้าในใต้หล้านี้กัน ปัจจุบันพวกหมอเก่งๆ ล้ำค่าจะตายไปก่อนหน้านี้แคว้นเจามีหมอเทวดาหลี่ พวกเขาก็รู้สึกมีความมั่นใจอยู่ แต่พอเทียบกับฟู่จาวหนิง วิชาแพทย์ของหมอเทวดาหลี่กลับห่างชั้นอยู่ไกลโขเลยทีเดียวเพื่อวิชาแพทย์ของนาง ขอแค่นางไม่มาเหยียบเส้นต่ำสุดที่ไม่ควรล้ำ องค์จักรพรรดิก็ยังมีความอ่อนข้อให้สูงลิบอยู่เพียงแต่ว่า นางนี่มันน่าโมโหเสียจริงองค์จักรพรรดิรู้สึกว่ายิ่งพูดกับฟู่จาวหนิงมากแค่ไหนชีวิตเขาก็สั้นลงไปอีกหลายปี"แค่อยากจ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1420
องค์จักรพรรดิพอได้ยินคำของฟู่จาวหนิง หน้าผากก็มีเส้นเลือดปูดตึงขึ้นมา"อายวนเขามีอะไรต้องทุกข์ใจกัน? ไม่พอใจข้าที่ให้เขาไปนั่งทบทวนตนเองในคุกหรือ?"ถ้านางกล้าบอกว่าไม่พอใจล่ะก็...ในใจองค์จักรพรรดิยังกำลังคิด ว่าตอนที่นางพูดว่าไม่พอใจแล้วจะตอกนางกลับไปอย่างไร ก็ได้ยินฟู่จาวหนิงใช้น้ำเสียงแปลกประหลาดออกมาคำหนึ่ง"องค์จักรพรรดิ ใครบ้างที่ยินดีจะอยู่ในคุก?"องค์จักรพรรดิ: นี่ยังจะย้อนถามมาอีกหรือ?"แต่ต่อให้ไม่ยินดีก็มิอาจขัดราชโองการได้" ฟู่จาวหนิงผายสองมือออก ดูจำใจอย่างมาก "เขาเป็นทุกข์ก็คือพวกสาวงามที่องค์จักรพรรดิยัดเข้ไาปข้างกายนั่นมันน่าโมโหมาก องค์จักรพรรรดิให้พวกนางไปดูแลเขา ผลลัพธ์คือพวกนางทั้งหมดก็หนีไปกันเกลี้ยง!""หนีหรือ?"องค์จักรพรรดิเองก็เดินตามแนวคิดของนางโดยไม่รู้ตัว กระทั่งน้ำเสียงก็ยังเลียนเสียงนางขึ้นอย่างไม่รู้ตัวจากนั้นเขาจึงได้สติกลับมา อยากจะตบปากตัวเองเสียจริงๆ"ใช่ไหมล่ะ เกินไปจริงๆ องค์จักรพรรดิ อายวนอยู่ในคุำำใหญ่ออกมาไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงให้ข้าเข้าวังมาบอกกับองค์จักรพรรดิ จวนอ๋องเจวี้ยนไม่ต้อนรับสาวงามพวกนี้ แต่เจอเรื่องครั้งนี้เข้าไปก็ส่งผลกระทบกั
