บทที่ 219

ในดวงตาเขามีประกายแสงที่เหมือนสนใจในตัวนาง ราวกับหมาป่าอย่างไรอย่างนั้น ราวกับจะพุ่งออกมาขย้ำนางได้ตลอดเวลา เหมือนจะเข้ามากัดเส้นเลือดนางอย่างไรอย่างนั้น

คนอื่นยังคิดจะมาห้ามฟู่จาวหนิง แต่เขายื่นมือออกเป็นสัญญาณว่าพวกเขาอย่าขยับ

พูดได้ว่า ตอนนี้โหวอาวุโสน้อยอี้คนนี้ขวางพวกเขาไม่ให้ล้อมฟู่จาวหนิง ปล่อยให้นางกลับไป

ฟุ่จาวหนิงเก็บสายตาลงมา และไม่ได้สนใจเขา พาเฉินซานเดินจากไป

เฉินซานขับรถม้ามึนๆ จนวนมมาถึงจุดจอดรถม้าที่ไม่ห่างมากนัก หลังจากผูกม้าแล้ว ก็ยื่นตั๋วเงินสิบสองตำลึงไปเบื้องหน้าฟู่จาวหนิง

"คุณหนู อันนี้ให้ท่านขอรับ"

ฟู่จาวหนิ่งรับมาแค่ก้อนเงิน

"ตั๋วเงินเจ้าเก็บไว้เถอะ ถือว่าเป็นค่าทำขวัญเจ้า"

เฉินซานถลึงตาค้าง

หลายปีมานี้แค่สิบตำลึงเขาก็ยังหามาไม่ได้ ขายตนเอง คนกลางก็ยังรังเกียจว่าเขาชื่อเสียงไม่ดีไม่อยากรับเขาไว้เลยด้วยซ้ำ ผลลัพธ์คือติดตามฟู่จาวหนิงมาแค่วันเดียว ก็ได้มาสิบตำลึงแล้ว?

"คุณหนู ข้าเก็บไว้ไม่ได้ ตั๋วเงินนี้ไม่ก็คืนให้คุณชายฟางไปเถิด คุณหนูไม่รู้หรือว่าคุณชายฟางเป็นใคร? เขาวันนี้กล้ำกลืนฝืนทนไปเสียขนาดนี้จะต้องไม่ยอมเลิกราแน่ คุณหนูจะมีอันตรายเอานะ"

เฉินซานเ