LOGINShare
บทที่ 192
Related chapters
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 193
ดังนั้นนางชนะก็เท่ากับโรงหมอเมตตาที่ชนะ"ข้าจะแข่งขันกับฟู่จาวหนิง พวกเจ้าตอนนี้ถ้าจะมาเสียใจก็ไม่ทันแล้ว" ไห่ฉางจวิ้นเงยเชิดคางมองผู้อาวุโสจี้ "ถ้าพวกเจ้าขับไล่ฟู่จาวหนิงออกจากพันธมิตรโอสถใต้หล้า ข้าจะหันไปหาพันธมิตรโอสถใต้หล้าของพวกเจ้าแทน ช่วยพวกเจ้าเอาชนะการเดิมพันโอสถครั้งนี้""แม่นางอายุยังน้อย ก็ทำน้ำเสียงให้เป็นผู้น้อยหน่อย!" ผู้อาวุโสจี้หน้าถมึงทึง"แม่นางไห่อย่าล้อเล่นเช่นนี้สิ "หมอเทวดาหลี่รีบเดินเข้ามา "พันธมิตรโอสถใต้หล้าไม่ได้มีอะไรดีเลย""สกุลหลี่อย่างเจ้ามาเล่นสกปรกอีกแล้วรึ!" ผู้อาวุโสจี้พอเห้นผู้อาวุโสหลี่เดินเข้ามา แล้วยังพูดเช่นนี้กับไห่ฉางจวิ้นอีก ก็รู้แล้วว่าไห่ฉางจวิ้นจะต้องถูกเขาดึงเข้ามาแน่นอน"นี่มันเล่นสกปรกตรงไหนกัน?" หมอเทวดาหลี่มองผู้อาวุโสจี้ ผู้อาวุโสจี้คงยังไม่รู้จักตัวตนฐานะแท้จริงของไห่ฉางจวิ้นแน่นอนนักบุญหญิงเผ่าโม๋ลั่ว อันที่จริงก็ยังรู้จักวิชาแพทย์ของพวกเขาอยู่ด้วย ที่รักษาก็ล้วนเป็นพวกโรคแปลกๆ และสถานที่ต้องห้ามของเผ่าโม๋ลั่วทางนั้นก็มีวัตถุดิบยาขึ้นอยู่ไม่น้อย คนของโรงหมอเมตตาอย่างพวกเขาก็อยากจะสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเผ่าโม๋ลั่วเอาไว้ผ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 194
"คนตั้งมากมายยังมองไม่ออก ข้าว่า พวกเจ้ามองออกสักสองสามอย่างก็ไม่แน่อาจจะชนะแล้วก็ได้"หมอเทวดาหลี่เอ่ยเสริมขึ้นมาอย่างตื่นเต้น "มีเวลาจำกัดนะ ครึ่งชั่วยาม นาฬิกาทรายวางไว้แล้ว"ฟู่จาวหนิงก็เพิ่งจะเห็นว่ามีแท่นหินอยู่ตัวหนึ่ง ด้านบนวางนาฬิกาทรายที่ทำจากแก้วเคลือบวางอยู่ ดูแล้วงามประณีตมากนาฬิกาทรายนี้ถ้าไหลหมดก็คือครึ่งชั่วยาม"เริ่มได้"ตอนที่คำว่าเริ่มต้นสองคำของผู้ดูแลเจียงพูดจบ ไห่ฉางจวิ้นรีบเดินตรงไปทางสองคนนั้นทันทีแต่นางเพิ่งจะออกเดิน ข้างกายก็ลมพัดผลิว ฟู่จาวหนิงแล่นผ่านตัวนางไป และรีบเดินตรงไปทางสองคนนั้นไห่ฉางจวิ้นพอเห็นก็ลนลานเข้าแล้ว ฟู่จาวหนิงน่าจะไม่รู้จักวัตถุดิบยาสองชนิดนั้นหรอกกระมัง?นางรีบใช้วิชาตัวเบาไล่ไปทันที แต่ว่านางก็คิดไม่ถึงว่าฟู่จาวหนิงยังไม่ทันเดินไปอยู่ด้านหน้าคนทั้งสอง แต่ก็ใช้นิ้วชี้ไปทางนั้นแต่ไกล เอ่ยขึ้นอย่างแจ่มชัดว่า"วัตถุดิบยาสองชนิดนั้นข้ารู้จัก ลำดับที่หกคือรากชิงเหริง ส่วนลำดับที่เจ็ดคือผงรัง"ลำดับที่หกกับเจ็ดล้วนเป็นหญิงสาว ทั้งสองคนพอได้ยินเสียงของฟู่จาวหนิงก็งงงันผู้ดูแลเจียงตาเป็นประกาย"รากชิงเหริง? ผงรัง? สิ่งนี้ในคัมภีร์
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 195
แค่มองผาดเดียวก็มองวัตถุดิบยาสองชนิดออกแล้วจริงหรือไห่ฉางจวิ้นสูดลมหายใจลึก จะโกรธไม่ได้ นางจะถูกความโกรธจนสับสนวุ่นวายไม่ได้ ที่นี่มีอยู่สิบแปดชนิด หายไปสองชนิดก็ยังมีอีกสิบหกชนิดเลย นางไม่เชื่อว่าตนเองจะมองไม่ออกนางถลึงตามองหญิงสาวจากในเผ่าทั้งสองคนผาดหนึ่งพวกนางจะต้องโพล่งออกมาตอนไหนแน่ๆ จนทำให้คนได้ยิน แล้วไปบอกกับฟู่จาวหนิงพอดี! กลับไปนางจะจัดการนังสารเลวสองคนนี้เสียหญิงสาวทั้งสองคนมองสายตาโหดเหี้ยมของนางก็ตกใจจนแข้งขาอ่อนจบแล้ว วิธีลงโทษของนักบุญหญิงนั้นโหดร้ายมาก พวกนางเกรงว่าคงต้องทิ้งชีวิตไปครึ่งหนึ่งเสียแล้ว"ถือว่าเจ้านำไปก่อนแล้วกัน" ไห่ฉางจวิ้นร้องเชอะ ตั้งใจไปมองวัตถุดิบยาชนิดอื่นทันทีหมอเทวดาหลี่ส่งสายตาให้กับคนหนึ่งในนี้ ชายตัวเตี้ยคนนั้นก็กระทืบเท้าขึ้นอย่างรู้สึกผิดอ่องเจวี้ยนสายตากวาดดูทั้งลาน และเห็นปฏิกิริยาของพวกเขาในสายตา เขาขมวดคิ้ว ส่งสื่อเสียงบอกกับฟู่จาวหนิงทันที "ผู้ชายคนที่สามจากด้านซ้ายของเจ้า น่าจะถูกหมอเทวดาหลี่ซื้อตัวไว้แล้ว อาจจะมีคนบอกไห่ฉางจวิ้นไว้แล้วว่านั่นคือยาอะไร"คำพูดนี้มีเพียงแค่ฟู่จาวหนิงที่ได้ยินฟู่จาวหนิงตกตะลึง แต่ก็ไม่ไ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 196
"บังอาจ!"อ๋องเจวี้ยนตะคอกเสียงขรึม จงเจี้ยนข้างๆ ก็ลงมือแล้วแต่ว่าพวกเขายังอยู่ห่างออกมาค่อนข้างไกล ตอนที่จงเจี้ยนพุ่งออกไป ฟู่จาวหนิงเท้าสลับ จังหวะก้าวเดินแปลกประหลาด ฉากหลบฝ่ามือไห่ฉางจวิ้นไปเรียบร้อยและการหลบครั้งนี้ จงเจี้ยนก็เข้ามาถึงพอดี จงเจี้ยนชักกระบี่ออกจากฝักแล้ว แทงเข้าหาไห่ฉางจวิ้นอย่างไม่ปราณีฟู่จาวหนิงเพิ่งยืนมั่นคง ซือถูไป๋ก็มาถึงข้างตัวนางแล้ว ถามขึ้นอย่างกังวล "ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?""ไม่เป็นไร"ฟู่จาวหนิงรู้สึกได้ถึงสายตาร้อนแรงกวาดเข้ามา พอมองออกไป รู้สึกว่าเซียวหลันยวนกำลังมองขรึมหานาง"โรงหมอเมตตากับพันธมิตรโอสถใต้หล้าของพวกท่านจัดพิธีนี้ขึ้น แล้วอนุญาตให้มีคนมาทำตัวมาดร้ายในนี้ได้ด้วยหรือ?" เซียวหลันยวนเอ่ยกับหมอเทวดาหลี่กับผู้อาวุโสจี้เสียงขรึม"แน่นอนว่าไม่อนุญาต! มีเหตผลเช่นนี้เสียที่ไหนกัน! แพ้แล้วไม่ยอมรับหรือ?" ผู้อาวุโสจี้กระทืบเท้าร้องขึ้น "องครักษ์!"พันธมิตรโอสถใต้หล้าเองก็มีองครักษ์อยู่ด้วย มีคนหลายคนพุ่งเข้ามาทันที"หยุดมือ!" ผู้ดูแลเจียงเองก็โมโหแล้ว โบกมือเป็นสัญญาณให้องครักษ์ออกไปไห่ฉางจวิ้นไม่สนใจพวกเขาเลย วิทยายุทธ์ของนางอยู่เหนือ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 197
"เจ้าจงใจยั่วโมโหนางหรือ?""นี่เป็นสิ่งที่คนทั้งหมดล้วนได้ยินมา คุณหนูฟู่ยังไม่ยอมรับอีกหรือ?" หมอเทวดาหลี่ร้องเชอะ จากนั้นมองไปทางผู้อาวุโสจี้ "ผู้อาวุโสจี้ เจ้าจะช่วยคนรู้จักโดยไม่สนเหตุผลเพราะฟู่จาวหนิงเป็นศิษย์ของเจ้าไม่ได้หรอกนะ"อ๋องเจวี้ยนค่อยๆ เดินเข้ามา เดินมาอยู่ข้างๆฟู่จาวหนิง คว้ามือของนางไว้ ถามขึ้นเสียงเย็นชา "ใครกันแน่ที่ยั่วโมโหใครก่อน? ไห่ฉางจวิ้นพอเจอหน้ากันก็คิดจะแย่งสามีพระชายาอ๋องเจวี้ยนของข้า นี่มันแค่การยั่วโมโหเสียที่ไหน? นี่มันเป็นการหยามหมิ่นไม่ใช่หรือ?"หา?ฟู่จาวหนิงเกือบจะสำลักออกมาแล้วนางไม่คิดเลยว่าเซียวหลันยวนจะเดินเข้ามาพูดประโยคนี้"ดังนั้น พระชายาของข้าก็แค่พูดอะไรที่น่าโมโหสักคำสองคำแล้วเป็นอะไรไป?" อ๋องเจวี้ยนเสียงขรึม สายตาที่มองไห่ฉางจวิ้นมีจิตสังหารอยู่ด้วยแต่ว่าจิตสังหารนี้กลับมีแค่ไห่ฉางจวิ้นที่มองออก ในใจนางตื่นเต้นขึ้นมา"พูดอีกก็ถูกนะ เมื่อครู่ข้าฟังคำพูดของไห่ฉางจวิ้น ไม่ใช่แค่อ๋องเจวี้ยนนะ นางยังอยากจะได้คุณชายซือถูอีกด้วย หน้าไม่อายเสียจริง!""ตอนที่ข้าได้ยินก็ตกใจแทบแย่"คนรอบๆ ล้วนเริ่มซุบซิบนินทาขึ้นมาแล้วไห่ฉางจวิ้นเดิมท
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 198
ไม่มีคนกล้ารับไม่มีใครกล้าขึ้นมาหมอเทวดาหลี่มองทางนี้มองทางนั้น จากนั้นก็ส่งสายตากับศิษย์ที่ตนเองภาคภูมิใจ แต่ว่าศิษย์ก็ส่ายหัวอย่างดูไม่ได้ เขายอมรับว่ามองออกได้ไม่มากขนาดนั้นตัวเขาเองก็มองออกขนาดนั้นไม่ได้!หมอเทวดาหลี่ยังดิ้นรนกระเสือกกระสนต่อ "เป็นชื่อยาที่เจ้าแต่งขึ้นมาเองหรือเปล่า""มา ข้าอธิบายคุณสมบัติยาให้ท่านฟังได้ทีละอย่างทีละอย่างเลย" ฟู่จาวหนิงเอียงหัวยิ้ม จากนั้นก็พูดต่อมาว่า "แต่ว่าถือดีอะไร?"เขาไม่ใช่เจ้าของทั้งพิธีเดิมพันโอสถเสียหน่อยผู้ดูแลเจียงมองหมอเทวดาหลี่ รู้สึกว่าเขาทำลายหน้าตาโรงหมอเมตตาเสียจนป่นปี้ไปแล้วผู้อาวุโสจี้เองก็ร้องเชอะอย่างโกรธเคือง "มาๆๆ ถ้ามีฝีมือเจ้าให้ซือถูไป๋ไปดูด้วยก็ได้ ไม่ต้องวัตถุดิบยาทั้งหมดหรอก เขามองออกสักสามสี่อย่างก็พอแล้ว เจ้าเด็กน้อยซือถู เจ้าลองว่ามา เมื่อครู่ที่ศิษย์ของข้าพูดชื่อยามาเหล่านั้นใช่แต่งขึ้นมาเองไหม?"ซือถูไป๋ส่ายหัว"ไม่ใช่ วัตถุดิบยามากขนาดนี้ ข้าเองก็มองออกแค่เจ็ดอย่าง และเจ็ดอย่างนี้ คุณหนูฟู่ก็พูดออกมาถูกต้อง"ผู้อาวุโสจี้มองหมอเทวดาหลี่ "ได้ยินแล้วหรือยัง? เจ้าหนูซือถูเป็นศัตรูคู่แค้นกับพันธมิตรโอส
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 199
ที่แท้เขาก็กลัวว่านางจะทำเขาขายหน้าเท่านั้นหรือ?ชิงอีตามอยู่ด้านหลังพอได้ยินก็อยากจะถอนหายใจออกมาเสียจริงท่านอ๋อง ตอนที่พระชายาเอาชนะไห่ฉางจวิ้นเมื่อครู่ ข้าน้อยก็เห็นว่ามุมปากของท่านแทบจะฉีกยิ้มขึ้นฟ้าอยู่แล้ว ตอนที่พระชายาบอกชื่อวัตถุดิบยาออกมาเก้าชนิด สายตาของท่านใต้หน้ากากนั่นเปล่งแสงแล้ว แล้วทำไมตอนนี้ถึงมาพูดจาเย็นชาใส่พระชายากันล่ะ?"เฮอะ ในเมื่อท่านอ๋องกังวลที่จะถูกข้าทำให้ขายหน้าขนาดนี้ เช่นนั้นก็พิจารณาเรื่องหย่าเสียหน่อยไหม?" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง"หย่า? ข้าก็แค่ไม่ต้องการภรรยาแล้วเท่านั้น ไม่ได้คิดจะหย่าเสียหน่อย"พอได้ยินว่านางเอาคำว่าหย่ามาแขวนไว้ข้างปาก น้ำเสียงของอ๋องเจวี้ยนก็ยิ่งเย็นขึ้นไปอีก"เช่นนั้นข้าไม่ต้องการท่านแค่นี้ก็ได้" ฟู่จาวหนิงปะทะกลับเข้ามา"แล้วเจ้าถือดีอย่างไรถึงจะไม่ต้องการสามีได้?"ฟู่จาวหนิงรีบเดินออกไป ขี้เกียจจะพล่ามไร้ประโยชน์กับเขาแล้วพูดดีดีกับเซียวหลันยวนไม่ได้เอาเสียเลย!อ๋องเจวี้ยนมองแผ่นหลังนาง เดินตามนางอย่างไม่เร่งไปช้าไป"ตอนนี้ผู้นำตระกูลหลายคนอยู่ระหว่างทางมาเมืองหลวงแล้ว ตอนที่พวกเขามอบสิ่งยืนยันเจ้ายังต้องอยู่ด้วย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 200
เซียวหลันยวนต่อต้านไม่ได้จริงๆสูบเลือด? พอได้ยินก็รู้สึกว่าน่ากลัว เพราะเขานั้นไม่ดีามาตั้งแต่ในครรภ์แล้ว หลายปีมานี้ร่างกายก็อ่อนแอมาตลอด เลือดลมไม่เพียงพอครั้งนั้นหลังจากบาดเจ็บติดพิษมาเลือดลมทั้งสองอย่างก็พังลงจนแทบจะใช้ชีวิตต่อไม่ไหว หลังจากนั้นเลือดทุกหยดบนตัวเขาก็ล้ำค่าอย่างมากทุกครั้งที่ไอจนเลอืดออกก็แทบจะทำให้คนข้างๆ ตกใจแทบแย่ตอนนี้ฟู่จาวหนิงจะสูบเลือดของเขาออกมาหรือชิงอีเองก็กังวลขึ้นมา "พระชายา ต้องสูบเลือดออกมาแค่ไหน?""อืม ก็น่าจะซักเจ็ดถึงแปดส่วนของแก้วใบนั้นกระมัง" ฟู่จาวหนิงตัดสินใจจะสูบออกมาสักหกหลอดพิษของเซียวหลันยวนแปลกประหลาดเหลือเกิน นางยังไม่รู้ว่าพิษอะไรกันแน่ที่ทำให้ตอนที่เขาอาการกำเริบแล้วจะเย็นไปทั้งตัวจนเหมือนคนตายเช่นนี้ต่อให้ไม่ใช่เพื่อรักษาเขา นางก็ยังรู้สึกสนใจต่อพิษชนินี้มาก ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องค้นคว้าออกมาให้ได้ว่ามันคืออะไร"มากขนาดนั้นเลยหรือ?!" ชิงอีมองถ้วยชาใบนั้น ตกใจสะดุ้งโหยง"เจ้า..." เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนแรง "เจ้าคิดจะล้างแค้นหรือ?"ปกติเขาไอเป็นเลือดหนึ่งครั้งร่างกายก็อ่อนแอลงมามาก ตอนนี้นางกลับจะสูบเลือดมากขนาดนั้นเชี
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2048
ถัดจากนี้สำหรับพวกหลานหรงก็ถือเป็นการท้าทายที่มากกว่าแล้วจากที่ท่านอ๋องคาดการณื ตงฉิงจะต้องมีกลไกลและการเตรียมพร้อมรับมือกับภัยพิบัติแน่นอน น่าจะมีวิะีการที่ทำให้ตงฉิงได้กลับมาเห็นตะวันได้อีกครั้ง ที่ไม่ใช่การขุดทีละนิดๆ ของกำลังคนพวกของหลานหรงต้องหาวิะีให้พบ บางทีอาจจะเป็นกลไก?"ที่นี่ในเมื่อเป็นเมืองเก่าที่ตระกูลของราชครูตงฉิงอยู่ ก็น่าจะมีโอกาส นายท่านเคยพูดไว้ ตระกูลของราชครูตงฉิงมีพลังกำลังทรัพย์ที่ไม่อาจประเมินได้อยู่ เมืองชิงเย่เป็นรากฐานของพวกเขา ไม่มีทางปล่อยให้เมืองนี้ต้องล่มสลายไปแบบนี้แน่"หลานหรงหยิบจดหมายที่เซียวหลันยวนเขียนไว้ออกมา ด้านบนยังวาดรูปของเครื่องพยากรณ์ไว้ บางทีคงต้องหาจุดที่สามารถใช้เครื่องพยากรณ์นี้จดหมาย เพียงไม่นานก็ถูกส่งไปหาเซียวหลันยวนอย่างรวดเร็วฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนกำลังสาละวนอยู่ในภูเขาช่วงเช้า และได้รับอะไรมาไม่น้อยนางเจอโสมม่วงร้อยปีต้นหนึ่ง!เดิมทีสิ่งนี้ก็ถือเป็นของที่สุดยอดมากแล้ว ผลลัพธ์คือยังพบวัตถุดิบยาที่ผู้อาวุโสจี้เคยบอกกับนางแต่พันธมิตรโอสถไม่เคยพบมาก่อนอีกหลายชนิดด้วยวัตถุดิบยาพวกนั้น ว่ากันว่าในพันธมิตรโอสถมีแขกลึกลับ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2047
นายท่านบอกว่าเรื่องนี้ค่อนข้างเร่งด่วน หลังจากหาหยกดาราพบให้รีบส่งออกไปก่อน"ขอรับ"หลานหรงลองสังเกตุทะเลสาบนี้อีกหน่อย วักน้ำขึ้นมาชิม น้ำสะอาดหวาดชื่น น้ำดีที่หาได้ยาก!ที่นี่จะใช่ตำแหน่งที่เมืองหลวงตงฉิงอยู่จริงไหม?"พักกันดีแล้วใช่ไหม? เข้ามาตักน้ำ"หลานหรงเรียกคนเข้ามาทันทีทุกคนเห็นต้นกำเนิดน้ำแบบนี้ก็ดีอกดีใจ เมื่อวานตอนค่ำน้ำถูกดื่มไปจนหมดแล้ว ตอนนี้พวกเขากระหายกันจะแย่"ก่อไฟต้มน้ำ"เดิมทีตามความเคยชินก่อนหน้านี้ของพวกเขา จะไปที่ไหนก็ล้วนกินน้ำดิบไปตรงๆ แบบนี้สะดวกดี ไม่ได้พิถีพิถันมาก แต่ฟู่จาวหนิงบอกพวกเขาไว้ น้ำจะอย่างไรก็ต้องต้มก่อนถึงจะดี ด้านในอาจจะมีไข่แมลงหรือเชื้อโรคอะไรอยู่ดังนั้นพวกเขาตอนนี้จึงเชื่อฟัง ถ้ามีเวลาและเงื่อนไขเพียงพอ พวกเขาก็จะต้มน้ำให้เดือดก่อนดื่มครั้งนี้พอเห็นน้ำสกปรกขยะแขยงมามากมาย พวกเขาจึงทำตามกฏนี้อย่างเคร่งครัดตอนที่พวกเขาต้มน้ำ หลานหรงเดินไปบนทางเดินเล็กๆ ในทะเลสาบเส้นนั้น ตรงไปทางดงดอกไม้ผืนนั้นเดินอยู่กลางทะเลสาบ สองด้านล้วนเป็นน้ำใสสะอาด สะท้อนภาพฟ้าเมฆคราม ทิวทัศน์งดงามดูกว้างใหญ่ถ้าตงฉิงในอดีตยังดีอยู่ ไม่รู้ว่าจะงดงามขนา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2046
หลานหรงพากลุ่มค้นหามานานมากแล้วก่อนหน้านี้พวกเขาเจอเมืองเล็กเมืองหนึ่งถูกดินปกคลุมไป ถนนหนทางบ้านเรือนล้วนถูกกลบฝังไปแล้ว แต่ฝนตกมาห่าใหญ่ หลังจากดินภูเขาถูกชะล้างไป ก็มีหลังคาเรือนเล็กๆ บางส่วนโผล่พ้นพื้นดินขึ้นมาดังนั้นหลานหรงจึงยืนยันว่าตงฉิงตอนนั้นถูกกลับฝังไปแล้วจริงๆพวกเขาเจอกับทางเดินเส้นหนึ่ง หลังจากเข้ามาก็พบว่ายิ่งเดินก็ยิ่งยาว และไม่รู้ว่าตรงไปที่ไหนด้วยแต่สองด้านของทางเดินก็ปรากฏศาลาหรือบ้านเป็นระยะๆ อธิบายได้ว่าแต่ก่อนนี่เป็นถนนที่อยู่บนพื้นดิน ส่วนถนนของเมืองเล็กจะตรงไปที่ไหน นอจากเมืองใหญ๋แล้วก็อาจจะเป็นวังหลวงดังนั้นตอนนั้นหลานหรงจึงออกคำสั่งให้เดินตรงไป จนหาทางออกพบคิดไม่ถึงว่าเดินมาสิบกว่าวัน ยังดีที่ด้านในยังมีบ่อน้ำอยู่แห่งหนึ่ง ยังขุดน้ำขึ้นมาได้ ไม่เช่นนั้นคงอันตรายไปแล้วแน่นอน พวกเขาไม่ใช่ว่าไม่ได้อะไรเลยหลังจากผ่านไปสิบวันในที่สุดพวกเขาก็ออกมาแล้ว แล้วจึงเห็นสถานที่นี้เข้า"พี่ใหญ่ ที่นั่นคงไม่ได้ฝังเมืองไว้อีกแห่งหรอกกระมัง?" ลูกน้องเดินเข้ามา ยื่นถุงใส่น้ำให้เขา ด้านในเหลือแค่อึกเดียวแล้ว ก่อนหน้านี้หลานหรงไม่ได้ดื่มเลย ให้พวกเขาไปจนหมด ตอนนี้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2045
เขากุมมือนางแน่น เอ่ยขึ้นเสียงต่ำว่า "ซษงจื่อหยิบตำราเก่าม้วนหนึ่งเข้ามา ด้านบนเขียนเรื่องตระกูลถังเขาชิงถงไว้""แล้วยังไงหรือ?"นี่มันเกี่ยวอะไรกับนางล่ะ?"หนิงหนิงรู้ไหมว่าเขาชิงถงมีชื่อเสียงในการผลิตอะไร?""อะไรหรือ?""วัตถุดิบยาน่ะ" เซียวหลันยวนเอ่ยเสียงแผ่วเบาฟู่จาวหนิงเลิกคิ้วไม่ใช่สิ แม้ว่านางจะเป็นหมอ แม้ว่าจะขาดแคลนวัตถุดิบยามาก แม้จะคิดหาวัตถุดิบยาล้ำค่าอยู่ตลอด แต่ก็ไม่จำเป็นขนาดต้องยอมนับญาติเพื่อวัตถุดิบยานี่?"เซียวหลันยวนท่านรู้ไหมว่าอะไรคือความมั่งคั่งไม่อาจเปลี่ยนแปลงจิตใจ?" นางใช้ศอกกระทุ้งเขาไปทีนึงถังอู๋เจวี้ยนฟังพวกเขาแอบกระซิบกระซาบกัน ก็หัวเราะขึ้นมาอย่างจนใจ"ข้าว่านะ พวกท่านต้องมากระซิบกระซาบต่อหน้าข้าแบบนี้ด้วยรึ? มีอะไรบอกมาตรงๆ ก็พอแล้ว แล้วก็อีกเรื่องหนึ่ง ช่วงนี้ปู่ข้าเพิ่งจะพบว่า สมัยหนุ่มๆ เขาเคยท่องยุทธภพไปกับผู้อาวุดสจี้กับผู้อาวุโสอีกคนหนึ่ง ดังนั้นจึงนับว่าเป็นคนครอบครัวเดียวกัน""อ๋า?"จุดนี้ฟู่จาวหนิงกลับไม่รู้เรื่องเลย!"ผู้อาวุโสจี้ตอนนี้ไม่ใช่อาจารย์ของท่านหรือ?" ถังอู๋เจวี้ยนหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมา ยื่นส่งไปตรงหน้าฟู่จาวหนิง "น
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2044
ไปแท่นชมดาวช่วงจื่อ(23.00-01.00น.)หรือ?ฟู่จาวหนิงมองไปทางเซียวหลันยวน "แท่นชมดาวเป็นสถานที่แบบไหน?""แท่นชมดาวต้องเดินขึ้นไปจากตำหนักถวายเครื่องหอม อีกด้านหนึ่ง ที่นั่นมีศาลาอยู่ ด้านนอกศาลามีลานอยู่แห่งหนึ่ง เวลาที่อากาศดีจะมองเห็นดาวระยิบระยับ เหมือนยื่นมือไปเด็ดมาได้เลย"เซียวหลันยวนเลิกคิ้วเล็กน้อย "แต่ว่าแท่นชมดาวเคยมีศิษย์คนหนึ่งตกลงไป หลังจากนั้นจึงปิดตายไว้ ไม่มีคนเข้าไปนานแล้ว"สถานที่อันตรายหรือ? ทำไมถึงมีคนตกลงไปได้?"แล้วเจ้าอารามให้พวกเราไปที่นั่นทำไมกัน?"เซียวหลันยวนมองซางจื่อซางจื่อส่ายหัว "เจ้าอารามไม่ได้บอกอะไร แต่ว่า เหมือนน่าจะไปชมดาวกระมัง"แท่นชมดาวถ้าไม่ไปชมดาวแล้วจะไปทำอะไรได้?แต่พวกเขาดูชวนฝันขนาดนั้นเลยหรือ? แล้วยังนัดไปดูดาวช่วงจื่ออีกฟู่จาวหนิงถามซางจื่อ "นอกจากเราสองคน ยังเรียกใครไปอีกไหม?""เจ้าอารามให้องค์หญิงใหญ่ไปด้วย"โอ๋? ฟู่จาวหนิงอดพึมพำขึ้นมาไม่ได้ "แยกกันไม่ได้เลยว่างั้น?"สวรรค์ให้อภัยนางด้วย เดิมทีนางไม่ใช่คนใจแคบช่างสอดรู้สอดเห็นขนาดนี้ ใครให้เจ้าอารามสร้างภวังค์เฮงซวยให้นาง แล้วไปสร้างภวังค์ที่เซียวหลันยวนกับองค์หญิงใหญ่เป็นสา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2043
"เรียนพระชายา ชามนี้เป็นของท่านอ๋อง พ่อครัวทำอาหารให้ท่านอ๋องจนชินแล้ว ทำตามรสชาติที่ท่านอ๋องชอบ"คนที่เข้ามายกชามหมี่น้ำใสไปไว้ตรงหน้าเซียวหลันยวน ส่วนอีกชามวางไว้ตรงหน้าฟู่จาวหนิง"ชามนี้คุณชายถังเป็นคนทำ คุณชายถังบอกว่านี่เป็นหมี่ที่คนเขาชิงถงชื่นชอบ ลุงของเขาก็ชอบมาก ดังนั้นจึงลงมือทำชามนี้ให้พระชายาเป็นพิเศษ เชิญพระชายาชิม""ถังอู๋เจวี้ยนเป็นคนทำหรือ?"ฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวนด้วยสัญชาตญาณ แล้วก็เห็นเขาหน้าขรึมลงจริงๆ"กลัวว่าเขาจะวางยาพิษไหม?" ฟู่จาวหนิงพูดติดตลก"พระชายาวางใจ คุณชายถังตอนที่ปรุงในห้องครัวพวกเราคอยดูอยู่ตลอด ใช้แต่วัตถุดิบในห้องครัวเท่านั้น ไม่มีปัญหาแน่นอน" คนที่นำเข้ามาเอ่ยขึ้นเซียวหลันยวนแม้จะรู้สึกจี๊ดในใจที่ถังอู๋เจวี้ยนประจบนางขนาดนี้ แต่จุดนี้ก็ยังต้องยอมรับ: "ถ้าเขากล้ามาวางยาพิษเจ้าที่นี่จริงก็แสดงว่าไม่กลัวตาย"เขากวาดล้างเขาชิงถงทิ้งทั้งหมดได้ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าอารามยอดเขาโยวชิงก็อยู่ที่นี่ด้วย ไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่ฟู่จาวหนิงพอได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ก็หยิบตะเกียบขึ้น "สู้ท่านลองชิมไหม? แล้วชามนั้นท่านให้ข้ากิน"นางรู้ว่าถ้าตนเองก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2042
ฟู่จาวหนิงเห็นปฏิกิริยาของเซียวหลันยวน รู้สึกไม่เข้าใจอยู่หน่อยๆ"ทำไมหรือ? เจ้าอารามฝึกบำเพ็ญ แต่งงานไม่ได้หรือ?"ก่อนหน้านี้นางเหมือนได้ยินว่าอารามนี้ของเจ้าอาราม ไม่ใช่อารามเต๋าที่ไว้สำหรับฝึกบำเพ็ญเต๋า แล้วก็ไม่เคยได้ยินด้วยว่าจะแต่งงานไม่ได้ยิ่งไปกว่านั้น หน้าตาของเจ้าอารามยังน่าหลงใหลขนาดนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีหญิงสาวมาชอบแต่จากคำพูดของเซียวหลันยวนก่อนหน้านี้ บนยอดเขาโยวชิงนี้ไม่มีนายหญิงอยู่จริงๆ ไม่มีผู้อาวุโสหญิงที่ติดตามเจ้าอารามแล้วเลี้ยงดูเขามาจนโต"ได้ยินว่า ตอนเจ้าอารามยังหนุ่มมีคู่หมั้นอยู่" เซียวหลันยวนนึกๆ จำเรื่องนี้ขึ้นมาได้ "แต่ต่อมาไม่รู้ทำไมจึงไม่ได้แต่งงาน เรื่องนี้ข้าได้ยินมาโดยบังเอิญสมัยยังเด็กน่ะ""แล้วคู่หมั้นของเขาล่ะ?""ไม่รู้สิ ต่อมาข้าก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย และยิ่งไม่เคยถามด้วย"เซียวหลันยวนก่อนหน้านี้ไม่ใช่พวกชอบแส่เรื่องชาวบ้าน นิสัยเองก็ค่อนข้างเย็นชา เขารู้สึกว่าเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตนเองก็จะไม่ถามไม่ไถ่ให้มันมากความ"ก่อนหน้านี้ข้ากับเจ้าอารามไม่ค่อยคุยเร่องส่วนตัวกันนัก เคารพเขา แต่ก็ไม่ได้ใกล้ชิดกันมาก แขาแค่เอ็นดูข้า ไม่ได้สนิท
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2041
นิ้วของเจ้าอารามเคาะเบาๆ บนโต๊ะ มืออีกข้างก็ลูบเบาๆ วาดผ่านบนเตาถ่านข้างๆ พริบตาที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองไม่เห็น ก็มีผงฝุ่นลอดจากระหว่างนิ้วของเขาปลิวเข้าไปในไฟของเตา แล้วเผาไหม้เป็นกลิ่นหอมจางๆ ออกมาอย่างรวดเร็วองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไม่ทันได้รู้สึกเลยนางกำลังมองเจ้าอารามอย่างตกตะลึง"เจ้าอารามกำลังล้อข้าเล่นใช่ไหม? ข้าจำได้ชัดเจนแท้ๆ แล้วจะเป็นภวังค์ได้อย่างไรกัน?"ชายคนนั้นที่นางกอด ความรู้สึกที่ริมฝีปากชุ่มชื้นอ่อนนุ่มตอนที่จูบ ใจที่เต้นระรัว มันแจ่มชัดอย่างมาก แล้วจะเป็นภวังค์ได้อย่างไรกัน?"องค์หญิงใหญ่ เจ้ามองข้านะ"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองดวงตาเขาข้างหูยังได้ยินจังหวะเคาะโต๊ะเบาๆ ของเขามองดวงตาที่ดูเหมือนมีความเมตตาต่อสรรพชีวิตของเจ้าอาราม นางก็ตะลึงงันไป"ไม่เกิดอะไรขึ้นทั้งนั้น เป็นแค่ภวังค์ อีกไม่นานเจ้าก็จะลืมเรื่องทั้งหมด ถ้ามีคนพูดเรื่องนี้อีก เจ้าก็แค่บอกว่าตนเองพูดเล่นไปก็พอ ไม่มีเรื่องอะไรทั้งนั้น"เสียงของเจ้าอารามค่อยๆ ไหลเข้ามาในหู แฝงไว้ด้วยการปลอบโยนที่แข็งแกร่งสายตาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเริ่มเลือนรางไปบ้าง"เป็นแค่ภวังค์หรือ?""ใช่แล้ว""ไม่เกิดอะไรขึ้น
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2040
องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเงยหน้าขึ้นมองเขาช้าๆเจ้าอารามกำลังล้างถ้วยชา ไม่มองนาง"ใช่แล้ว""ตอนองค์หญิงใหญ่ยังเล็ก ข้าเคยทำนายว่าเจ้าจะมีเคราะห์ภัย ขอแค่ผ่านเคราะห์ภัยนั้นได้ แล้วมาอยู่ด้วยกันกับอ๋องเจวี้ยน ชะตาของเจ้าก็จะดีขึ้น โชคดีตลอดไปสงบสุขจนแก่เฒ่า"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นได้ยินคำพูดเขาในที่สุดก็ได้สติกลับมา"เคราะห์อะไรหรือ?""ตอนนี้ดูแล้ว เคราะห์นั้นน่าจะอยู่บนตัวฝ่าบาทต้าชื่อ และองค์หญิงใหญ่ก็เป็นแม่นางที่ฉลาด ตัดสินใจเด็ดขาด หนีออกมาจากวังหลวงต้าชื่อ วังจักรพรรดิต้าชื่อกลับไปไม่ได้อีกแล้ว ถ้าเข้าประตูวังไปก็เหมือนจมลงสู่ก้นทะเล คำนี้นำมาพูดกับองค์หญิงใหญ่แล้ว ถือว่าถูกต้องอย่างมาก"เจ้าอารามล้างชาไปรอบหนึ่ง ชงชามาสองถ้วย ยกขึ้นมาให้นาง "ดื่มชาเถอะ ชาของอายวน"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเมื่อครู่ร้องไห้ไปยกใหญ่ ตอนนี้คอเองก็แหบพร่าไปหมดแล้ว กระหายมากด้วย พอสูดๆ จมูก นางจึงยกถ้วยช้านั่นขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น"ดื่มทีละนิด ระวังลวกปาก" เจ้าอารามเตือนนางทันที"โอ้"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นอยู่ต่อหน้าเขาก็ดูว่าง่ายขึ้นมาก ถอนหายใจแล้วหันมาจิบเบาๆในที่สุดก็ได้ดื่มชานี้แล้ว ทำไมนางถึงไม่ดีใ
