LOGINShare
บทที่ 1353
Related chapters
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1354
"ไม่มี ก็แค่ออกไปไม่ได้เท่านั้น มีคนคอยจับตาดูข้าตลอด อย่างอื่นก็ไม่มีอะไร ถึงไม่ออกไปก็ไม่เป็นไร ข้าก็อยู่เป็นเพื่อนท่านปู่พอดี"ฟู่จาวเฟยหัวเราะเบาๆ ไปทางฟู่จาวหนิงพี่สาวเพิ่งจะกลับมา อย่าทำให้อารมณ์นางไม่ดีอันที่จริง ใครจะมาชอบให้คนอื่นคอยจับตาเวลาออกไปข้างนอกกัน? อย่างกับถูกกักบริเวณวันนี้เป็นครั้งแรกที่เขาก้าวออกจากบ้านในช่วงครึ่งปีเลยนะแล้วยังเพราะเซียวหลันยวนส่งคนไปรับมาด้วย คนที่คอยจับจ้องเขาก็ไม่กล้าเข้าขวาง"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว""จาวหนิง เจ้า ก่อนหน้านี้เจ้าเขียนจดหมายว่า ได้ข่าวพ่อแม่ของเจ้าแล้ว นี่เรื่องจริงหรือ?" ผู้เฒ่าฟู่ทนจนถึงตอนนี้ก็ทนไม่ไหวแล้วสายตาที่เต็มไปด้วยความหวังของเขาจ้องมองฟู่จาวหนิง อยากจะฟังข่าวคราวของฟู่จิ้นเชินจากปากนางเองฟู่จาวเฟยเองก็มองนาง"ท่านพี่บอกว่าพวกเขาไม่ได้จงใจทิ้งข้า นี่มันเกิดอะไรขึ้น?" เสียงของเขาสั่นพร่าเล็กน้อยฟู่จาวหนิงไม่ให้เขากระวนกระวายใจนานนัก พยักหน้าให้"ใช่แล้ว ข้าพบกับพวกเขา ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาตอนนี้กำลังอยู่ระหว่างทางกลับมาแคว้นเจาด้วย แต่ว่าจะช้าหน่อย อาจารย์ของข้าอยู่กับพวกเขา""จริงหรือ?""จริงแท้อย่างที่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1355
ในห้อง สาวใช้หลายคนเก็บกวาดเสร็จแล้ว กำลังเตรียมจะถอยออกไป"นี่กำลังวุ่นอะไรกันหรือ?" ฟู่จาวหนิงพอถามจบ ก็เห็นสีแดงเต็มห้อง ม่านสีแดง ผ้าห่มเครื่องนอนสีแดง แล้วยังมีหมอนคู่รักอีกด้วยบนโต๊ะมีเชิงเทียนทองแท้แปดเชิง ด้านบนมีเทียนแดงแปดเล่มหน้าต่างแขวนโคมแดงไว้ โบกไหวตามลมกระทั่งบนโต๊ะแปดเซียนยังวางกาน้ำชาถ้วยน้ำชาไว้ และยังเคลือบด้วยสีแดง วาดลวดลายเป็ดเยวียนยางเอาไว้ด้วยให้ตายเถอะ...ฟู่จาวหนิงพอเห็นฉากเช่นนี้ ก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกขึ้นมานางมองไปทางเซียวหลันยวนด้วยสัญชาตญาณ แต่ก็ไม่เห็นใบหน้าเซียวหลันยวน เพราะหน้ากากของเขายังไม่ปลดลงมาแต่พอเซียวหลันยวนเอ่ยปาก ความยินดีที่น่าพึงพอใจก็หลั่งทะลักออกมา"จัดการได้ไม่เลว ตบรางวัล"สาวใช้เหล่านั้นดีใจกันขึ้นมา ทยอยกันคารวะ "ขอบคุณท่านอ๋อง!"พวกนางได้ยินผู้ดูแลกำชับให้มาจัดการ และท่านผู้เฒ่าตระกูลฟู่ก็เข้ามาพอดี ช่วงเวลาที่คุยกันอยู่ที่โถงหน้าก็ให้พวกนางได้มาจัดการตกแต่งกันคิดไม่ถึงว่าจะได้รางวัลจากท่านอ๋องด้วยหลายปีมาแล้ว นอกจากของขวัญและเงินที่ท่านอ๋องมอบให้กับทุกคนในจวนช่วงปีใหม่แล้ว นี่ถือเป็นครั้งแรกเลยเหล่าสาวใช
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1356
"ท่านอ๋องโปรดระงับความโกรธ ช่วงนี้มีคนบางส่วนก่อความวุ่นวาย จงใจยัดคนหลายคนเข้ามาในจวนอ๋อง" โม่เหอเอ่ยรายงานเสียงต่ำกับเซียวหลันยวน "สาวใช้เมื่อครู่ชื่อว่าชิวอวิ๋น เป็นหนึ่งในนั้น พระชายาเยว่ส่งเข้ามา""พระชายาเยว่?""ลูกสาวคนเล็กจากตระกูลเยว่ เข้าวังสามเดือนก็ได้รับความโปรดปราน ช่วงนี้กำลังเป็นที่จับตามอง กระทั่งฮองเฮาเองก็ยังเสียเปรียบให้กับนางเลย"ตระกูลเยว่ เดิมทีเป็นตระกูลขุนพลรบ เพียงแต่ก่อนหน้านี้พ่อลูกของตระกูลเยว่สามคนตายในการรบ เหลือเพียงนายท่านสามเยว่คอยดูแลตระกูล เดิมทีทุกคนคิดว่าจะตกอับไปแล้ว ไม่มีใครสนใจเซียวหลันยวนก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้สนใจตระกูลเยว่แต่ก็คิดไม่ถึงว่าตระกูลเยว่จะสร้างความสำเร็จออกมาได้ด้วยตัวคุณหนูเยว่เพียงคนเดียวสามเดือน ก็เป็นพระชายาแล้ว?เดิมทีเขาไม่อยู่ในเมืองหลวง ก่อนหน้าที่จะไปก็กำชับพวกเขาไว้แล้ว ถ้าเป็นเรื่องที่ไม่มาเกินไปก็ปล่อยผ่านได้ รอเขากลับมาแล้วค่อยจัดการคิดแล้วการถูกยัดสาวใช้หลายคนเข้ามานี่ก็คือเรื่องเล่านั้นสินะสาวใช้ที่ชื่อชิวอวิ๋นคนนี้ก็ดูไม่นิ่งสักเท่าไร เขาเพิ่งจะกลับมาวันแรกก็คิดจะลงมือทำอะไรเสียแล้วในดวงตาเซียวหลันยวนมี
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1357
"แค่รู้สึกว่าพออยู่ในมือเจ้าแล้วมันน่าจะหวานเป็นพิเศษ" เสียงของเซียวหลันยวนขรึมต่ำน่าดึงดูด ฟังแล้วหูคันยุบยิบฟู่จาวหนิงกำลังจะพูดอะไร จู่ๆ ก็รู้สึกหน่วงๆ ที่ท้องน้อยนางตัวแข็งทื่อ ค่อยๆ เงยหน้ามองเซียวหลันยวน ชั่วขณะหนึ่งไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาดีนางมองไม่ออกเสียที่ไหน เซียวหลันยวนกำลังเฝ้ารอคืนนี้อย่างเห็นได้ชัด กระทั่งรอมาตลอดทางด้วยซ้ำแต่นางเดิมทีอยากจะหารือกับเขาดีดีก่อน กลับมาหลังเผชิญความยากลำบากมาตลอดทาง ยังไม่รู้ว่าเมืองหลวงตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรกันแน่ องค์จักรพรรดิถ้าเผื่อเตรียมแผนมากมายไว้รับมือพวกเขาล่ะ เช่นนั้นหลังจากที่กลับมาพวกเขาคงจะอยู่กันไม่สงบสุขนักภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เดิมทีก็ยังไม่เหมาะที่จะมีลูกแต่ว่ายุคสมัยนี้มาตรการการคุมกำเนิดยังไม่ดีพอ นางเองก็ยังไม่ได้คิดว่าจะใช้ยาอะไรจากในคลังสกัดยา ดังนั้น ทางที่ดีจึงอย่าเพิ่งหลับนอนกันจะอย่างไรก็ต้องรอสักเดือนนั่นล่ะ?แต่เมื่อครู่พอเห็นท่าทีร้อนรุ่มของเซียวหลันยวน คืนนี้นางคงเลี่ยงไม่พ้นแน่ส่วนถ้าตอนนี้..."มีอะไรหรือ?"เซียวหลันยวนพอเห็นสีหน้าของนางใจก็สั่นกึก ดูแล้วเหมือนจะเกิดอะไรขึ้น"อายวน ข้า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1358
สองปีนี้ถึงแม้นางจะบำรุงขึ้นมาแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ดีขึ้นอย่างเต็มที่ ดังนั้นช่วงมีประจำเดือนจึงหนักหน่อยเซียวหลันยวนยังให้เฝิ่นซิงเข้ามาประคองตัวฟู่จาวหนิงจนฟู่จาวหนิงออกไป เขาก็เดินไปข้างเตียง บีบๆ ความหนาของผ้าห่ม จากนั้นก็กอดขึ้นมาชั่งน้ำหนักดูผ้าห่มจะบางไปหรือหนาไปก็ไม่ได้ กลัวว่าถ้าหนักเกินไปจะกดจนฟู่จาวหนิงรู้สึกไม่สบายดูแล้วพวกของหงจั๋วเองก็เอาใจใส่อยู่ ผ้าห่มนี้ไม่หนาไม่บาง แล้วยังพองฟู่ น่าจะไม่ค่อยหนักด้วยแต่พอมองสีแดงทั้งห้องนี้แล้ว เซียวหลันยวนก็ยังยกมือขึ้นกุมหน้าผากแล้วถอนหายใจดูท่ายังต้องรอไปก่อนจวนอ๋องเจวี้ยนไม่ได้คึกคักเช่นนี้มานานแล้วผู้ดูแลจงวุ่นนั่นวุ่นนี่ ในห้องอาหารสุรากับสำรับก็จัดเตรียมเรียบร้อย จึงส่งคนมาเชิญผู้เฒ่าฟู่กับฟู่จาวเฟยเซียวหลันยวนจูงฟู่จาวหนิงเข้ามาด้วยเช่นกันพอเห็นมือที่จูงกันมา ผู้ดูแลจงก็ยิ้มจนตาหยีเป็นร่อง"ท่านอ๋องกับพระชายาดูแล้วรักใคร่กันดีเหลือเกิน"ฟู่จาวหนิงพอเห็นผู้เฒ่าฟู่กับเสี่ยวเฟยเข้ามา ก็เตรียมจะดึงมือออก แต่เซียวหลันยวนกลับจับมือนั้นไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยนางมองเขา ให้คนเห็นแล้วไม่รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองหรอกหรือ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1359
พอเห็นหน้ากากของเซียวหลันยวน ใจของผู้เฒ่าฟู่ก็หนักอึ้งขึ้นมาเขาไม่สนใจเนื้อปลาชิ้นนั้นแล้ว ยกถ้วยสุราขึ้นมาดื่มพอเห็นเขาเป็นเช่นนี้ เซียวหลันยวนกับฟู่จาวหนิงจึงสบตากันผาดหนึ่ง"ท่านปู่?"ผู้เฒ่าฟู่ยังมีเรื่องค้างคาในใจหรือ?อารมณ์กระดี๊กระด๊าของฟู่จาวเฟยก็กดลงมาด้วยเช่นกัน เขามองฟู่จาวหนิง จากนั้นก็มองเซียวหลันยวนอยากจะพูดแต่ก็หยุดไว้พี่เขยตอนนี้ดูแล้วดีมากเลย เพียงแต่...เซียวหลันยวนเองก็นั่งลงมา มองไปยังผู้เฒ่าฟู่"ท่านปู่ มีเรื่องอะไรก็เชิญพูดมาเถิด"ผู้เฒ่าฟู่ปากขยับ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง มองไปทางพวกเขา"ก่อนหน้านี้เจ้าไม่เคยเรียกข้าแบบนี้" เขาเอ่ยขึ้นเซียวหลันยวนชะงักไปก็จริงเพราะก่อนหน้านี้ระหว่างพวกเขามีเรื่องวางยาพิษของฟู่หลินซื่อมาคั่นกลางไว้ตอนนั้น เขาคิดถึงผลลัพธ์ที่ดีที่สุด ก็คือตนเองไม่ต้องไปเอาผิดกับพวกเขา ไม่ล้างแค้น ไม่กดดันพวกเขา ให้พวกเขาใช้ชีวิตกันไปเช่นนี้ไม่ต้องติดต่อกันเลยจะดีที่สุดแต่เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าตนเองจะพ่ายแพ้ใจทั้งดวงให้กับฟู่จาวหนิง?ตลอดทางที่กลับมาแคว้นเจานี้ เขาคิดไปมากมายท้ายสุดก็รู้สึกว่า ต่อให้ครั้งนั้นฟู่หลินซื่อจะเป็นคน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1360
เรื่องของบ้านตระกูลเสิ่น พวกเขาก็ยังไม่ได้พูดถึงเลยพอฟังเรื่องนี้ ความสนใจของผู้เฒ่าฟู่ก็เบนไปแล้วจริงๆ"บ้านตา?""ท่านพี่กำลังพูดถึงท่านเสิ่นใช่ไหม?" ฟู่จาวเฟยดวงตาเป็นประกาย "ท่านพี่ก่อนหน้านี้เรียกเขาว่าท่านลุง บอกว่าเขาเป็นพี่ชายของท่านแม่ ถ้าอย่างนั้นพ่อแม่ของท่านลุงก็รับเป็นญาติแล้วหรือ?"ก่อนหน้านี้ไม่ว่าจะคาดเดาอย่างไรก็ยืนยันออกมาจริงๆ ไม่ได้ ผู้เฒ่าฟู่เองก็ยังกังวลอยู่ เขาเองก็ไม่รู้ว่าตระกูลเสิ่นนั้นสถานการณ์เป็นอย่างไรกันแน่ ตอนนี้พอได้ยินฟู่จาวหนิงยืนยันว่าเป็นท่านตาแล้ว เขาก็ยินดีออกมาด้วยเช่นกัน"ใช่ ครั้งนี้ข้าไปรักษาอาการป่วยให้ท่านยายมา และพักอยู่ที่บ้านตระกูลเสิ่นพักหนึ่ง ตอนที่ข้ากลับ ท่านตากับท่านยายยังไม่ทันได้เห็นท่านพ่อท่านแม่เลย..."แม้ระหว่างทางจะได้รับจดหมายจากเสิ่นเสวียน บอกว่าพวกเขารู้จักกันแล้ว แต่สถานการณ์หลักๆ ยังไม่ทราบ"ดี ดีดีดี ตระกูลหลินเดิมทีก็ไม่ได้ดีกับนางนัก ตอนนี้พอยืนยันว่าตระกูลเสิ่นเป็นบ้านที่แท้จริงของนาง เช่นนั้นพวกเจ้าพี่น้องนับจากนี้ก็มีญาติเพิ่มมาอีกฝ่ายแล้วสินะ..."ที่ผู้เฒ่าฟู่ดีใจที่สุดก็คือจุดนี้"ก่อนห้านี้ข้าก็กังวล ว่าห
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1361
ฟู่จาวหนิงยังคิดจะพูดต่อ ทว่าฝ่ามือก็ถูกกำไว้แน่นนางตะลึงงันไป มองไปทางเซียวหลันยวนตอนนี้ยังมองไม่เห็นสีหน้าเซียวหลันยวน แต่นางสังเกตได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเขาเดิมที เขาคิดจะปลดหน้ากากลง ให้พวกผู้เฒ่าฟู่เห็นหน้าตาของเขาชัดๆแต่ก็ไม่ทันแล้ว ผู้เฒ่าฟู่เอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมาก่อนตอนนี้ปลดหน้ากากลง อันที่จริงจะใช้การได้กว่าคำพูด ใบหน้าของเขากลับมาหายดีแล้วแต่ว่า มันก็เหมือนเป็นเข็มที่ทิ่มแทงบนใจเซียวหลันยวนถ้าหากหน้าของเขายังไม่หายดีล่ะ?นั่นก็จะหมายความว่าเขาคนนี้ หัวใจดวงนี้ สิ่งที่เขาทำมาทั้งหมดมันไม่มีความหมาย และต้องถอยห่างออกมาจากข้างกายฟู่จาวหนิงเพราะใบหน้านี้น่ะหรือ?เขาไม่สามารถรั้งนางไว้ได้กระทั่ง เขาจะเป็นท่านอ๋องก็ไม่ได้ สมควรต้องตายเพราะใบหน้านี้ความหมายการคงอยู่ของตัวเขา ก็แค่ใบหน้านี้เท่านั้นหรือ?ความรู้สึกนี้ ไม่อาจบอกกับทุกคนให้เข้าใจได้ แต่ในใจเซียวหลันยวนตอนนี้ก็เย็นชาลงแล้วจริงๆจู่ๆ เขาก็ไม่อยากจะปลดหน้ากากลงให้คนอื่นคิดว่าเขายังมีใบหน้าเหมือนผีไปเสีย แล้วโลกนี้จะว่าอย่างไร? จะให้เขาทำอย่างไร?"คนของเมืองหลวง พูดถึงข้าอย่างไรกัน?" เซียวหลันย
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1796
ฟู่จาวหนิงรู้ว่าตอนนี้ต่อให้จะรับประกันดีแค่ไหน เซียวหลันยวนก็ยังกังวลตนเองอยู่ดีก็เหมือนกับที่เขาไม่ยอมกลับเมืองหลวง นางก็รู้สึกกังวลว่าเขาจะติดโรคระบาดที่นี่"พรุ่งนี้ท่านกลับเมืองหลวงเถอะ เอาจริงๆ ท่านอยู่ที่นี่ข้าก็เป็นห่วงอยู่ตลอด แล้วท่านก็ตามข้ามาแบบนี้อีก""พรุ่งนี้จะดูสถานการณ์ ข้ารับปากเจ้า จะไม่คอยตามเจ้าแล้ว""ไม่ตามแล้วหรือ?""ใช่ แค่รู้ว่าทุกวันเจ้าผ่านไปอย่างไร ทำอะไรบ้าง ในใจข้าก็พอเข้าใจแล้ว จะไม่ตามอีก"แม้จะเป็นห่วง แต่ตอนนี้พอได้ติดตามมาวันหนึ่ง ได้รู้ว่านางใช้ชีวิตผ่านไปอย่างไร ก็ยังดีกว่าก่อนหน้านี้ที่ไม่รู้อะไรเลย ทำได้แค่คอยจินตนาการผ่านถ้อยคำบนจดหมายเขาจะมาถ่วงแข้งขานางไม่ได้ เพราะแม้แต่เขาก็รู้ ว่าเมืองเจ้อตอนนี้ขาดฟู่จาวหนิงไม่ได้"ถ้าอย่างนั้นท่านไปพักกับผู้บริหารท้องถิ่นโหยวเถอะ ทางนั้นอย่างน้อยก็ไม่มีคนป่วย"ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าในโรงหมอก็ยังมีความเสี่ยงสูง"พรุ่งนี้ข้าไม่อยู่ที่โรงหมอ ข้าจะไปที่อื่นหน่อย"ฟู่จาวหนิงเห็นว่าเซียวหลันยวนมีแผนการของตนเองอยู่ จึงไม่ได้ถามอะไรเขามากขึ้น ถึงอย่างไรเขาปล่อยนางให้อยู่ที่นี่รักษาคนป่วยได้ ไม่ได้ดึงดันจะพ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1795
เรียนได้เท่าไรก็เรียนเท่านั้น"ข้าไม่กลัวเหนื่อยหรอก เอาจริงๆ สมัยก่อนข้าเองก็มาจากครอบครัวที่ยากจนด้วย หลายปีมานี้ครอบครัวดีขึ้นมาก แต่ทุกวันข้าก็ยังปลูกผักอยู่ในเรือน แล้วยังฝึกมวยทุกวัน สุขภาพก็ดีมาก""มองออกเลยว่าสุขภาพของหมอหลินดีมาก นี่จึงน่าจะเป็นสาเหตุที่หมอฟู่พาท่านมาในวันแรก แล้วก็ให้ท่านมาคอยเฝ้าที่นี่นั่นล่ะ"อาเหอรู้สึกว่าเรื่องเหล่านี้แม้ฟู่จาวหนิงจะไม่พูดออกมา แต่ในความเป็นจริงพอคนมาถึงนางก็สังเกตไปแล้ว การที่นางพาหมอหลินมา จะต้องเป็นการคัดเลือกของนางแน่นอน"จริงหรือ? ถ้าพูดเช่นนี้ พระชายาก็ถือว่ามีสายตาเฉียบคมอยู่นะ ฮ่าๆ" หมอหลินแสดงสีหน้าภาคภูมิใจฟู่จาวหนิงกลับไปพร้อมเซียวหลันยวนมีคนถือตะเกียงนำหน้าให้เมืองเจ้อยามนี้ เงียนงันไปหมด ฟ้าดำมืดมีดวงดาวไม่มากบนถนนมีแค่เสียงเท้าของพวกเขา เบามากพอคิด ก็รู้สึกเหมือนเป็นคืนฤดูใบไม้ผลิที่ไม่มีอะไรพิเศษแต่ในใจพวกเขาเข้าใจดี สำหรับเมืองเจ้อแล้ว นี่เหมือนถูกกดทับด้วยลมพายุไว้"อาเหอคนนี้ ดูแล้วไม่เลวเลย" เซียวหลันยวนตัดบทความคิดของฟู่จาวหนิง"อืม เป็นผู้ประสบภัย แต่เป็นคนฉลาด เรียนรู้เร็ว แล้วก็ซื่อสัตย์ด้วย" ความฉ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1794
หมอหลินพอได้ยินคำพูดของอาเหอ ก็รู้สึกว่าตนเองเหมือนจะใจร้ายน่าดู ทำไมเขาถึงไม่คิดจุดนี้กันนะ?แล้วคิดจะจะให้พระชายาอ๋องเจวี้ยนที่เป็นหญิงสาวมาอยู่ดูแลที่นี่อีก ขนาดอ๋องเจวี้ยนตามมาแล้วแท้ๆ หรือคิดจะให้อ๋องเจวี้ยนต้องอยู่ดูแลคนป่วยที่นี่ด้วยกัน?ไอ๊หยา ต้องโทษพระชายาที่รับผิดชอบและตั้งใจมากเกินไป พอถูกนางทำให้ยุ่งขนาดนี้ เขาก็เลยลืมตัวตนฐานะของพระชายาอ๋องเจวี้ยนไปเสียแล้ว"ใช่ๆๆ ข้าคิดไม่รอบคอบเอง อาเหอพูดถูกต้อง พระชายาท่านรีบกลับไปพักผ่อนเถิด ข้าดูแลที่นี่ให้"ฟู่จาวหนิงหัวเราะขึ้นมาทีหนึ่ง"หมอหลิน ยังมีอีกที่หนึ่งที่ต้องไป ท่านลืมแล้วหรือ?"พวกเขาลืมไปแล้วหรือเปล่า ว่ายังมีบ้านประชาชนอีกแห่งหนึ่งที่รับผู้ป่วยเข้ามาหลายคนอ๊ะ นางตอนนี้จึงยิ้มออกมาได้ ถือเป็นความสุขที่ได้จากความทุกข์หมอหลินตอนนี้จึงนึกออก เขาตบหน้าผาก "ใช่ๆๆ แล้วทางนี้จะทำอย่างไรดีล่ะ?""นี่ถึงได้เชิญหมอหลินให้มาดูแลที่นี่ ส่วนอาเหอจะไปดูทางนั้นให้ มีเรื่องอะไรพวกท่านก็ให้ข้าราชการด้านนอกมาหาข้าก็พอ ถ้าไม่มีเรื่องอะไร พรุ่งนี้จะมีคนมาแทนพวกท่าน""เอาตามที่พระชายาว่าเลย"พวกเขาไปในบ้านประชาชนอีกหลังหนึ่ง คน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1793
"มีเรื่องบังเอิญขนาดนี้เสียที่ไหน?" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นถลึงตาโต"องครักษ์พวกนั้นเจอกับหัวขโมย พอเห็นว่าเขาผิดปกติจึงเข้าไปจับกุม นี่ถือว่าเป็นการทำความดีกับประชาชนเมืองเจ้อมิใช่หรือ? จะว่าไป ทุกคนก็รู้ว่าโชคอขงองค์หญิงใหญ่นั้นดีมาก ดังนั้นจึงทำให้ท่านเจอกับเรื่องนี้มันมีอะไรแปลกตรงไหนกัน?""แต่ว่า แต่ว่า" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเอ่ยขึ้นเสียงอ่อย "เป็นแบบนี้มันไม่ค่อยสมเหตุสมผลกระมัง?""มีอะไรไม่สมเหตุสมผลกัน ยืนกรานเสียอย่าง พวกเขาจะไม่สงสัยหรก องค์หญิงใหญ่ท่านเป็นคนที่สูงส่งนะ แล้วจะไปทำเรื่องเช่นนั้นได้อย่างไร?""ไม่ค่อยดีนะแบบนี้?""ไอ๊หยา องค์หญิงใหญ่ท่านฟังข้าเถอะ ไม่เช่นนั้น ถ้าหากอ๋องเจวี้ยนไปแล้วจริงๆ พวกเรายังต้องอยู่ในเมืองเจ้ออีกนานแค่ไหน""พวกเราตอนนี้ได้ของแล้ว ไปเมืองหลวงกันเองก้ได้""องค์หญิงใหญ่ พวกเราป่วยโรคนี้อยู่นะ หมอเทวดาฟู่ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวกับใต้เท้าอันไม่มีทางยอมให้พวกเราไปหรอก ยิ่งไม่ยอมให้เราไปที่เมืองหลวงด้วย เว้นเสียแต่อ๋องเจวี้ยนจะพาพวกเราไป พวกเขาไม่กล้าขวางอ๋องเจวี้ยน"เฉินเซียงตอนนี้มองออกถ้าหากครั้งนี้ไม่ไปด้วยกันกับอ๋องเจวี้ยน ถ้าพวกนางยังต้อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1792
"องค์หญิงใหญ่ ในกล่องใบนี้มันคืออะไรกันแน่?"เฉินเซียงเองก็อยากรู้อยากเห็นมาก จุดเทียนสว่าง แล้วยกเชิงเทียนเดินเข้ามาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นรู้สึกเครียดอยู่ตอลด ตอนนี้พอนั่งลงมา ก็รีบเทน้ำลงดื่ม เพียงแต่น้ำเย็นไปแล้ว พอดื่มไปนางก็สะดุ้งโหยง"ข้าจะจุดเตาให้ องค์หญิงใหญ่อย่าเพิ่งดื่มน้ำเย็นเลย"เฉินเซียงถึงแม้จะอยากรู้ว่าในกล่องนั้นมีอะไร แต่ก็ยังเป็นสาวใช้วังที่ทุ่มเทอยู่ พอเห็นองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นต้องมาดื่มน้ำเย็นจึงรู้สึกปวดใจตอนที่นางไปวุ่นอยู่นั้น องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็นั่งมองกล่องใบนั้นอยู่ตรงนั้นกล่องไม้ใบหนึ่ง ดูแล้วก็ไม่ได้มหัศจรรย์อะไร แล้วนางก็มองไม่ออกว่าต้องเปิดจากตรงไหนด้วยจนตอนที่เฉินเซียงเทน้ำร้อนเข้ามา องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็เล่นกับกล่องนั้นอยู่พักหนึ่งแล้ว แต่ก็ยังหาไม่เจอว่าจะเปิดมันอย่างไร"ทำไมถึงเปิดไม่ออก""เปิดไม่ออกหรือ? เพราะด้านในมันขัดกันอยู่หรือเปล่า?"เฉินเซียงเองก็หยิบกล่องนั่นเข้ามาสำรวจ รู้สึกประหลาดใจมาก ไม่มีจุดที่เปิดได้เลยจริงๆ"นี่มันอะไรกัน? หรือจะเป็นไม้ท่อนนึง สลักออกมาเป็นกล่องแบบนี้หรือ? "เฉินเซียงมึนงง"ไม่หรอก ด้านในมีของใส่ไว้" องค์หญ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1791
"ข้าไม่ใช่หมอ แต่ข้าก็สกุลฟู่จริงๆ เจ้าติดตามหมอหลวงคนไหนมาหรือ?" ฟู่จิ้นเชินถามเขาไม่เห็นความเป็นศัตรูจากชายหนุ่มคนนี้เลย ดวงตาชายหนุ่มคนนี้ก็ค่อนข้างจะใสซื่อด้วยแต่ไม่รู้เพราะอะไร ฟู่จิ้นเชินพอเห็นเขาแล้วกลับรู้สึกมีความระแวดระวังขึ้นมาไม่เหมือนคนอื่นๆ ที่เพิ่งมาถึง ที่พอเห็นผู้ช่วยหมอก็รู้สึกว่ามาเป็นแรงงานได้เลย ในใจรู้สึกลิงโลดขึ้นมาแบบนั้นวันนี้ทุกครั้งที่เขาเห็นคนใหม่เข้ามา ก็จะรู้สึกขึ้นมาได้ด้วยสัญชาตญาณ ว่ามีคนที่มาช่วยแบ่งเบาภาระให้จาวหนิงได้อีกคนแล้ว จาวหนิงจะได้เบาแรงลงหน่อยแต่ตอนนี้พอเห็นชายหนุ่มที่เรียกว่าอาอี้คนนี้ ฟู่จิ้นเชินกลับไม่รู้สึกเช่นนั้น"ข้าตามหมอหลวงหูมาน่ะ แต่ว่าระหว่างทางที่มาเขาไม่รู้ ข้าแอบขึ้นรถม้าเขาเขาก็ไม่รู้ ดังนั้นตอนนี้จึงมาหาว่าหมอหลวงหูอยู่ที่ไหน"หยวนอี้รู้ว่าหมอหลวงเผียวไม่ยอมเล่นด้วยกับเขา ดังนั้นจึงพูดถึงหมอหลวงหูอีกคนหนึ่งแทนหมอหลวงหูใจกว้าง กล่อมง่าย ยิ่งไปกว่านั้นเขากล่อมไปแค่ไม่กี่คำก็ทำให้หมอหลวงหูยอมรับเป็น 'หลานชาย' ได้แล้ว"ดังนั้นเจ้าจึงชื่อว่าหูอี้สินะ?" ฟู่จิ้นเชินถามเอ่อ...หยวนอี้ สะดุดไปหน่อยๆทำไมถึงต้องเอาแ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1790
นั่นเป็นห่อผ้าห่อหนึ่งหลังจากหยิบออกมาแล้วแกะผ้าหนาๆ ออก กล่องไม้ใบหนึ่งก็ปรากฏออกมาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอเห็น ดวงตาก็เป็นประกาย"สิ่งนี้เลย!""ดีจริงๆ หาพบแล้ว!" เฉินเซียงเองก็ดีใจ"ไป รีบกลับออกไปก่อน" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นกอดกล่องไม้ไว้ในอก อยากจะรีบออกไปในใจนางลนลาน ถ้าหากถูกคนพบเข้า นางคงจะรู้สึกอายที่ต้องพบคน เป็นถึงองค์หญิงใหญ่จากต้าชื่อ แต่กลับวิ่งเข้ามาขโมยของในบ้านประชาชน!"องค์หญิงใหญ่ ไปก่อนเลย พวกเราจะจัดการเก็บกวาดที่นี่ก่อน" องครักษ์รู้สึกว่าจะให้คนพบไม่ได้ จึงขออยู่ที่นี่ก่อน จะจัดการร่องรอยที่พวกเขามาค้นของให้เป็นเหมือนเดิมก่อนองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นนำสิ่งของตรงไปยังโรงหมอทางนั้น กลัวว่าจะถูกใครพบเห็น ระหว่างทางก็คลุมผ้าเอาไว้มิดชิด ก้มหน้ารีบเดินเข้าห้องไปเสี่ยวเยว่พูดกับไป๋หู่ในความมืดมิด "นางหนีออกไปมืดค่ำแบบนี้ ไม่เป็นไรจริงหรือ?""ท่านอ๋องก่อนจะออกไปบอกไว้แล้วว่าไม่ต้องสนใจนาง แค่อย่าให้นางไปเจอคนอื่นแล้วทำให้คนอื่นติดโรคไปก็พอ"ไป๋หู่สีหน้าไร้อารมณ์ "นางยังคิดว่าใครก็ไม่เห็นพวกนางหรือไรกัน"ทำไมไม่คิดดูหน่อย ว่าห้องข้างฝั่งตะวันตกนั้นมีแต่คนที่ป่วยทั้งน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1789
"แล้วเขาไปหาตาเฒ่าอู๋ทำไมกัน?" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นถาม "หมอเทวดาฟู่อยู่ที่นั่นหรือ?"เฉินเซียงเอ่ยขึ้น "องค์หญิงใหญ่ พวกเราตอนที่เพิ่งออกมาเมื่อครู่ เหมือนได้ยินพวกเขาพูดว่า หมอเทวดาฟู่จะพาคนไปรักษาคนป่วยใหม่ที่บ้านของประชาชนอะไรสักอย่าง""เช่นนั้นก็น่าจะเป็นบ้านของตาเฒ่าอู๋ทางนั้น!"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นลนลานขึ้นมา "แล้วทำอย่างไรดี? ลุงหวังทำไมถึงไปเจอกับนางเล่า? ถ้าเผื่อ เขาเอาเจ้าสิ่งนั้นให้หมอเทวดาฟู่ไปจะทำอย่างไร?""ไม่หรอกกระมัง? เขาเองก็ไม่รู้จักหมอเทวดาฟู่นี่นา""แต่ของสิ่งนั้นเดิมทีเขาก็จะมอบให้อ๋องเจวี้ยนอยู่แล้ว ถ้าเขารู้ว่าหมอเทวดาฟู่เป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยน นั่นมันจะไม่..."ไปบรรจบเจอกันแล้วหรือ?พอได้ยินองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพูดเช่นนี้ เฉินเซียงก็ลนลานไปด้วยเช่นกันนี่ก็มีเหตุผลอยู่!แล้วจะทำอย่างไรเล่า?"องค์หญิงใหญ่ จะให้หมอเทวดาฟู่ได้ของไปไม่ได้!"ถ้าหากของถูกฟู่จาวหนิงส่งไปให้อ๋องเจวี้ยน อ๋องเจวี้ยนก็จะรู้สึกว่าฟู่จาวหนิงต่างหากที่เหมาะกับเขา? ถึงอย่างไรเดิมทีอ๋องเจวี้ยนก็ชอบหมอเทวดาฟู่อยู่แล้ว ถึงตอนนั้นจะยิ่งรู้สึกว่านางดีมากขึ้นไปอีก สามารถจำโชคลาภมาให้เขาได้เช่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1788
ชายแก่คนนี้แม้จะสลบไปแล้ว แต่มือของเขากลับยังคงกำฟู่จาวหนิงไว้แน่น ราวกับกลัวว่านางจะหนีไปอย่างไรอย่างนั้นฟู่จาวหนิงลองดึงมือออกมา แต่ชายแก่ก็กำไว้แน่นมาก ถ้าหากฝืนออกแรงดึง นางกลัวว่าถุงมือตนเองจะถูกดึงออกมาหลักๆ คือนางรู้สึกประหลาดใจหน่อยๆนางไม่รู้เลย ว่าตอนนี้องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพาเฉินเซียงกับองครักษ์ หาบ้านชายชราในฝันเจอแล้วอย่างยากลำบาก"องค์หญิงใหญ่ หาพบแล้วจริงๆ!"เฉินเซียงตื่นเต้นมากพวกเขาหาบ้านหลังนี้เจอจริงๆ ตามเบาะแสในฝันขององค์หญิงใหญ่ บ้านหลังนี้เหมือนกับในฝันขององค์หญิงใหญ่ไม่ผิดเพี้ยน อธิบายว่าฝันครั้งนี้ก็ยังเป็นเรื่องจริงองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นตื่นเต้นมากเพราะนี่แสดงว่านางจะได้เจอกับชายชราคนนั้นแล้ว สามารถนำกล่องใบนั้นจากเขาได้ เช่นนี้นางก็สามารถเอาของไปพบอ๋องเจวี้ยนได้แล้วยังไม่พูดถึงเรื่องอื่น อย่างน้อยก็ให้อ๋องเจวี้ยนพานางกลับเมืองหลวง เรื่องที่จะให้นางเข้าไปในจวนอ๋องเจวี้ยนก็น่าจะคุยกันได้กระมังนางเองก็รู้ ถ้าหากจะรีบให้อ๋องเจวี้ยนแต่งงานกับนาง แล้วปกป้องนางแบบนี้ มันเป็นไปไม่ได้แล้วถ้าจะต่อต้านกับฝ่าบาทต้าชื่อ นางเองก็ต้องมีอะไรมากกว่านี้แต่สามารถ
