LOGINShare
บทที่ 1360
Related chapters
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1361
ฟู่จาวหนิงยังคิดจะพูดต่อ ทว่าฝ่ามือก็ถูกกำไว้แน่นนางตะลึงงันไป มองไปทางเซียวหลันยวนตอนนี้ยังมองไม่เห็นสีหน้าเซียวหลันยวน แต่นางสังเกตได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเขาเดิมที เขาคิดจะปลดหน้ากากลง ให้พวกผู้เฒ่าฟู่เห็นหน้าตาของเขาชัดๆแต่ก็ไม่ทันแล้ว ผู้เฒ่าฟู่เอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมาก่อนตอนนี้ปลดหน้ากากลง อันที่จริงจะใช้การได้กว่าคำพูด ใบหน้าของเขากลับมาหายดีแล้วแต่ว่า มันก็เหมือนเป็นเข็มที่ทิ่มแทงบนใจเซียวหลันยวนถ้าหากหน้าของเขายังไม่หายดีล่ะ?นั่นก็จะหมายความว่าเขาคนนี้ หัวใจดวงนี้ สิ่งที่เขาทำมาทั้งหมดมันไม่มีความหมาย และต้องถอยห่างออกมาจากข้างกายฟู่จาวหนิงเพราะใบหน้านี้น่ะหรือ?เขาไม่สามารถรั้งนางไว้ได้กระทั่ง เขาจะเป็นท่านอ๋องก็ไม่ได้ สมควรต้องตายเพราะใบหน้านี้ความหมายการคงอยู่ของตัวเขา ก็แค่ใบหน้านี้เท่านั้นหรือ?ความรู้สึกนี้ ไม่อาจบอกกับทุกคนให้เข้าใจได้ แต่ในใจเซียวหลันยวนตอนนี้ก็เย็นชาลงแล้วจริงๆจู่ๆ เขาก็ไม่อยากจะปลดหน้ากากลงให้คนอื่นคิดว่าเขายังมีใบหน้าเหมือนผีไปเสีย แล้วโลกนี้จะว่าอย่างไร? จะให้เขาทำอย่างไร?"คนของเมืองหลวง พูดถึงข้าอย่างไรกัน?" เซียวหลันย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1362
"และยังบอกอีกว่า ตอนเจ้ายังเล็กมากก็ติดพิษอีก เป็นไปได้ว่าคนที่รู้ความจริงคิดจะชิงลงมือกับโชคชะตาแคว้นเจาก่อน สะกดมังกรร้ายเอาไว้ เพื่อปกป้องโชคชะตาของมังกรแท้จริงแห่งแคว้นเจา ปกป้องโชคชะตาแคว้น"ฟู่จาวหนิงถลึงตาโตทำไมยิ่งพูดก็ยิ่งไปกันใหญ่แล้ว?เรื่องวางยาพิษตอนนั้น ถูกตีความเอาไว้เช่นนี้หรือ?ในใจนางรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น"ท่านปู่...""จาวหนิง เจ้าให้ข้าพูดให้จบก่อน""อืม พูดให้หมดเลย ข้าเองก็อยากจะฟังเหมือนกัน" เซียวหลันยวนน้ำเสียงสงบ"ถึงอย่างไร ตอนนี้ในเมืองหลวงก็มีคนไม่น้อยที่พูดว่าเจ้านั้นเป็นมังกรร้าย เจ้เาองก็รู้ ว่าเรื่องนี้มันพูดให้ชัดเจนไม่ได้ แต่ปกติคนเราก็ยอมที่จะเชื่อว่ามันมีอยู่จริงใช่ไหม?"ผู้เฒ่าฟู่มองเซียวหลันยวนเขาเองก็รู้ ว่าเรื่องที่ลือกันนี้มันเหลวไหล ถึงอย่างไรเขาเองก็ไม่เชื่อแต่ว่าเรื่องนี้ ไม่จำเป็นต้องให้พวกเขาเชื่อหรือไม่เชื่อเมื่อมีคำพูดเช่นนี้ลือออกมา องค์จักรพรรดิจะไม่ยอมปล่อยไป"ถูกต้อง" เซียวหลันยวนพยักหน้า"ดังนั้นเรื่องนี้จึงยุ่งยากมาก" ผู้เฒ่าฟู่ถอนหายใจ "ข้ารู้ว่าน่าจะมีคนไม่น้อยที่ไม่ยอมรับเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1363
เซียวหลันยวนหลังจากฟังผู้เฒ่าฟู่พูดมายืดยาวจนจบ ก็เอ่ยถามเขาขึ้นเสียงเรียบคำหนึ่ง"จากที่ท่านปู่เห็น พวกเราควรทำเช่นไร?"ประโยคนี้พอย้อนถามออกมา กระทั่งผู้เฒ่าฟู่เองก็ยังคิดไม่ถึงอั นที่จริงตอนที่เขาเผชิญหน้ากับเซียวหลันยวนเองก็กระวนกระวายตึงเครียดอยู่เหมือนกัน ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นอ๋องนะ ตระกุลฟู่ของพวกเขาตอนที่รุ่งเรืองที่สุด ก็เป็นแค่ตอนที่สามีภรรยาฟู่จิ้นเชินถูกเชิญเข้าไปร่วมงานเลี้ยงวังเท่านั้นพวกเขาเป็นประชาชนปกติสำหรับอำนาจจักรพรรดิ ยังถือว่ารู้สึกกดดันอยู่มาก ต่อให้เซียวหลันยวนตอนนี้จะเป็นเขยของหลานสาวเขาก็ตามยิ่งไปกว่านั้นเขาพูดไปตั้งเยอะขนาดนี้ ก็ล้วนแทบจะแทงลงไปบนใจของเซียวหลันยวนทั้งหมด ผู้เฒ่าฟู่เองเดิมทีก็เตรียมใจเอาไว้แล้ว หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ของเขา เซียวหลันยวนน่าจะระเบิดอารมณ์พลิกโต๊ะเป็นแน่และอาจจะถูกเหล่าองครักษ์ไล่พวกเขาออกไป ไม่ให้พวกเขาเข้ามาเหยียบในจวนอ๋องเจวี้ยนอีกแต่เขาก็ยังรู้สึกว่าเพื่อจาวหนิงแล้ว เขาก็ยังต้องพูดให้ชัดเจนตอนนี้อ๋องเจวี้ยนพอได้ยินคำพูดเหล่านี้ ปฏิกิริยาของเขาจึงจะเป็นความจริงที่สุด เขาก็อยากจะเห็นว่าเซียวหลันยวนจะจัดการอย่า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1364
พวกเขาพูดอะไรไม่ออก สิ่งที่ควรพูดก็พูดหมดแล้ว ตอนนี้พวกเขามีความรู้สึกเหมือนใกล้จะถูกพวกเขามองมาทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงกลับมองไปทางเซียวหลันยวนมือข้างหนึ่งของนางกุมมือเขนแน่น สัมผัสได้ถึงไฟโกรธที่เขาระงับไว้นายกมือข้างหนึ่งขึ้นมา เตรียมจะปลดหน้ากากของเขาออกตอนนี้ นางอยากให้ท่านปู่กับฟู่จาวเฟยได้เห็นใบหน้าของเซียวหลันยวนแต่เซียวหลันยวนก็เบี่ยงออกเล็กน้อย เลี่ยงมือของนางออกมา"อายวน" นางเรียกเขาเสียงแผ่วเบา"สวมไว้ก่อนเถอะ" เสียงของเซียวหลันยวนฟังแล้วสงบนิ่งเหมือนไม่มีอารมณ์ใดยิ่งไปกว่านั้น ในเวลาเช่นนี้ มือที่จับนางไว้ผ่อนคลายลงเล็กน้อย ราวกับกำลังปล่อยมือจากตัวนางชั่วพริบตานั้น ฟู่จาวหนิงก็พลิกมาจับเขา นิ้วสอดประสานกันและกันกับนิ้วทั้งสิบของเขานางชูมือของทั้งสองคนขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะเซียวหลันยวนตะลึงงัน มองนางเดิมทีคิดจะพูดอะไร แต่ก็หยุดอยู่ที่คอหอยสายตาของผู้เฒ่าฟู่กับฟู่จาวเฟยก็มองไปยังมือที่กุมกันอยู่นั้นฟู่จาวหนิงมองผู้เฒ่าฟู่เสียงของนางดังขึ้นแจ่มชัด เอ่ยขึ้นทีละคำอย่างตั้งใจ"ท่านปู่ ข้ากับอายวนรักกันแล้ว ตัดสินใจว่าจะปกป้องกันไปชั่วชีวิต หลังจากนี้ไม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1365
ใจของเซียวหลันยวนอ่อนลงมาแล้วเขาคือคนที่ฟู่จาวหนิงคิดจะปกป้องไม่มีใครเคยพูดว่าจะปกป้องเขาเขาคิดมาตลอด ว่าต่อให้ร่างกายตนเองแย่ลง ติดพิษ อยู่ได้ไม่ถึงอายุสามสิบ เช่นนั้นก็จะพยายามอยู่ต่อไปทีละวันๆด้านหลังเขายังมีคนเหล่าที่ติดตามเขามาตลอดเหล่านั้นอยู่ แล้วยังมีคนเหล่านี้ของจวนอ๋องเจวี้ยนด้วย ถ้าหากเขาตายไป พวกเขาคงจะลำบากมากพวกของชิงอีหลานหรงเหล่านั้น เดิมทีก็ถูกเขาเก็บมาตอนที่แทบจะเอาตัวไม่รอดยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาก็ล้วนเคารพศรัทธาเขา เชื่อมั่นในความสามารถของเขา เชื่อมั่นว่าติดตามเขาแล้ว จะช่วงชิงฟ้าดิน จะมีวันคืนที่ดีขึ้นมาพวกเขาล้วนเป็นคนที่ทุ่มเทด้วยชีวิตแต่ฟู่จาวหนิงกลับพูดว่า เขาเป็นคนที่นางจะปกป้อง"ท่านปู่ ข้ารู้ว่าท่านกังวลข้า เป็นห่วงข้า แต่ว่าข้าเองก็กังวลอายวนเป็นห่วงอายวนเหมือนกัน เขาเป็นสามีของข้า ไม่ว่าหลังจากนี้เขาต้องเผชิญกับอะไร ข้าก็จะยืนอยู่ข้างกายเขา ท่านไม่ต้องกังวลไป ข้ากับเขาล้วนไม่ใช่คนที่จะมารังแกกันง่ายๆ"ฟู่จาวหนิงมองผู้เฒ่าฟู่ น้ำเสียงเองก็อ่อนลงมาแล้วเช่นกัน"องค์จักรพรรดิถ้าหากจะไม่เอาเขาไว้ เช่นนั้นข้าก็จะช่วยเขาสู้กับองค์จักรพรรดิ เขาคิดจ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1366
นี่คือสมบัติล้ำค่าของทั้งชีวิตเขา เขาจะปกป้องมันให้ดี จะไม่ใช้ลมปากอะไรมารับประกันทั้งนั้นผู้เฒ่าฟู่พอได้ยินคำนี้ของเขาก็ถอนใจโล่งออกมา เพราะคำพูดนี้ก็ฟังออกถึงความคิดต่อตัวฟู่จาวหนิงของเซียวหลันยวนแล้ว"ทุกท่าน อาหารเย็นชืดหมดแล้ว ข้าจะให้คนนำไปอุ่นสักครู่"ผู้ดูแลจงก็เดินเข้ามาอย่างพอเหมาะพอเจาะ สั่งการให้สาวใช้นำกับข้าวยกออกไปอุ่นเซียวหลันยวนลุกขึ้นยืน "หนิงหนิง เจ้าอยู่กินกับท่านปู่และเสี่ยวเฟยเถอะ ข้าจะไปห้องหนังสือเสียหน่อย"ฟู่จาวหนิงมองเขาครู่หนึ่ง น่าจะเพราะเข้าใจความคิดเขา จึงพยักหน้าให้ "เดี๋ยวจะให้ชิงอีส่งอาหารไปให้ท่าน""ได้" เซียวหลันยวนเองก็ไม่ปฏิเสธพอเขาออกไป ผู้เฒ่าฟู่กับฟู่จาวเฟยดูมึนงงหน่อยๆ ในใจก็ดำดิ่ง"จาวหนิง อ๋องเจวี้ยนยังโกรธอยู่หรือ?"กระทั่งข้าวก็ยังไม่อยากมานั่งกินกับพวกเขาแล้วหรือ?ก็จริง คำพูดเหล่านั้นที่เขาพูดเมื่อครู่มันทำร้ายจิตใจเสียเหลือเกิน"ไม่ใช่ ท่านปู่ สำหรับคนของบ้านตนเอง เขาไม่ใช่คนที่จิตใจคับแคบขนาดนั้น ท่านต้องเชื่อมั่นในตัวอายวนหน่อย เขาจะต้องคิดถึงเรื่องอะไรที่ต้องรีบไปจัดการแน่นๆ ท่านเองก็รู้ว่าสถานการณ์ของพวกเราตอนนี้ไม่ได้ผ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1367
หงจั๋วไม่รู้ว่าเซียวหลันยวนไปที่ไหน"ท่านอ๋องไม่ได้บอกไว้เจ้าค่ะ แค่ให้ข้าน้อยมาแจ้งกับพระชายา บอกว่าพักผ่อนไวไว อย่าให้ตัวเย็นนัก"พอมาถึงในห้อง เฝิ่นซิงก็ตรงเข้ามารับ ดวงตาเป็นประกาย"พระชายา ท่านรู้ไหมว่าก่อนที่จะออกไปท่านอ๋องให้ข้าน้อยทำอะไร?"ฟู่จาวหนิงหัวเราะ"ทำอะไรหรือ?""ให้ข้าน้อยเอาหม้อร้อนหลายใบใส่ไว้ในผ้าห่ม ท่านอ๋องบอกว่าเช่นนี้พอพระชายาขึ้นบนเตียงก็จะอบอุ่นขึ้นมา"ท่านอ๋องเอาใจใส่สุดๆ ไปเลยฟู่จาวหนิงใจอุ่นวาบขึ้นมาเซียวหลันยวนจำได้ว่านางมีประจำเดือน กลัวว่านางจะหนาวสินะอันที่จริงตอนแรกเขาก็รู้สึกว่า เซียวหลันยวนคนนี้ ขอแค่เขายอมเท่านั้น เขาจะกลายเป็นคนที่เอาใจใส่อย่างละเอียดคนหนึ่งเลยทีเดียว แต่ก่อนหน้านี้ไม่มีคนให้เขาได้ใส่ใจนั่นเองตอนนี้เขาเอาใจใส่มาไว้บนตัวนาง นางรู้สึกว่าโชคดีสุดๆ"ข้าเพิ่งจะกินยังไม่อยากนอนน่ะ" ฟู่จาวหนิงเดินมานั่งลงที่แคร่นิ่ม "พวกเจ้าอยู่คุยกับข้าก่อน ลองเล่ามาหน่อยว่าครึ่งปีนี้ในเมืองหลวงกับจวนอ๋องมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง""พระชายาจะถามถึงชิวอวิ๋นพวกนั้นใช่ไหม?" หงจั๋วเอ่ยขึ้นทันที"อื๋อ?"ฟู่จาวหนิงเดิมทียังนึกไม่ถึงเรื่องชิวอวิ๋นด้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1368
ฟู่จาวหนิงเองก็อดชมขึ้นมาคำหนึ่งไม่ได้...หญิงงามบานสะพรั่ง ระยิบระยับเจิดจ้าอวิ๋นจูงดงามมาก แต่สิ่งที่ดึงดูดคนยิ่งกว่าใบหน้านางคือผิวของนางถูกต้อง อวิ๋นจูขาวมากขาวจนเหมือนส่องแสงได้อย่างไรอย่างนั้นความขาวบดบังความไม่น่ามองทั้งมวล แล้วนางเองก็สวยอยู่แล้วด้วยฟู่จาวหนิงพอเห็นสาวงามที่ผิวขาวราวหยกคนนี้ก็อดถลึงตาโตไม่ได้ตอนนี้นางจึงเข้าใจแล้วว่าทำไมหงจั๋วกับเฝิ่นซิงถึงบอกว่าคุณหนูอวิ๋นคนนี้งดงามกว่าคนมากมายในเมืองหลวงยังไม่ต้องพูดเรื่องใบหน้า เอาแค่ความขาวของผิวนางก็ชนะคนอื่นไปส่วนใหญ่แล้วหลังจากอวิ๋ฯจูคารวะให้นาง ก็เห็นนางไม่ตอบกลับ จึงเอ่ยซ้ำขึ้นมาคำหนึ่ง"อวิ๋นจูคารวะพี่หญิงพระชายา"ฟู่จาวหนิงได้ยินคำพูดนาง เพียงแต่สายตายังคงพิจารณาอยู่อันดับแรก คำเรียกอย่างพี่หญิงพระชายาทำเอานางรู้สึกขบขัน"เจ้าชื่ออวิ๋นจูหรือ?""ถูกต้อง สกุลอวิ๋น ชื่อจูคำเดียว" เสียงของอวิ๋นจูอ่อนช้อยมากนางสวมชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อน คลุมด้วยผ้าคลุมขนกระต่ายสีขาว บนตัวมีกลิ่นหอมจางๆ ตอนที่เพิ่งเข้าประตูมาด้านนอกก็มีลมพัดเอากลิ่นนี้เข้ามาพอดีกลิ่นหอมนี้พิเศษมาก หอมอ่อนโยนและสง่างาม แตกต่างกับความห
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1704
อ๋องเจวี้ยนจะร่วมมือกับราชาเฮ่อเหลียนหรือ?จะว่าไป เมืองหูเดิมทีก็อยู่ชายแดน แถบนั้นเดิมทีก็อยู่ใกล้กับขอบเขตที่เผ่าเฮ่อเหลียนก่อเรื่องอยู่ส่วนเมืองเจ้อห่างจากเมืองหลวงไม่ไกลนัก พูดได้วส่า ทรัพยากรต่างๆล้วนต้องส่งออกไปางนั้น อ๋องเจวี้ยนคนเดียวจะยึดเมืองทั้งเมืองไปทำไม?อ๋องเจวี้ยนเองก็ไม่มีทหารเสียหน่ยอเดิมทีเป็นแค่เรื่องที่คิดก็รู้สึกไร้สาระแล้ว แต่องค์จักรพรรดิต่อต้านอ๋องเจวี้ยน ความคิดจะรับมืออ๋องเจวี้ยนกลายเป็นความดื้อรั้นและความเคยชินไปแล้วเขาคิดไปจริงๆ"ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ ถึงอย่างไรในเมืองหลวง ใต้หนังตาข้าเขาก็ไม่มีอิสระ ไม่สะดวก! ดังนั้นการคิดจะเลือกสถานที่ของตนเองแล้วกลายเป็นอ๋อง ก็อาจจะเป็นความคิดที่เขาคิดไว้ก็ได้"พระชายาเยว่แอบเบ้ปากนางรู้ ว่าเรื่องเกี่ยวกับอ๋องเจวี้ยน แค่พูดส่งเดชออกมาองค์จักรพรรดิก็จะเชื่อถึงอย่างไรองค์จักรพรรดิก็ไม่สนอะไรอยู่แล้ว ขอแค่รับมือกับอ๋องเจวี้ยนได้ ขอแค่ไม่ให้อ๋องเจวี้ยนได้สมปรารถนา เขาก็จะเบิกบานตอนนี้เห็นได้ชัดว่าอ๋องเจวี้ยนคิดจะขนเสบียงไปเมืองเจ้อด้วยตนเอง ไม่ว่าเป้าหมายเขาคืออะไร แค่ห้ามไว้ก็พอแล้วอ๋องเจวี้ยนไม่เบิกบาน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1703
อันเหนียนร้องซี๊ดนี่เป็นไปได้อย่างไรกัน?"นี่แค่เพิ่งวันแรกนะ พวกเราต้องอยู่ที่นี่ครึ่งเดือนจริงหรือ?" เสี่ยวเยว่ตอนนี้เริ่มกังวล ถ้าทุกวันเป็นแบบนี้ ฟู่จาวหนิงจะทนไหวได้ยังไง?ต่อให้ร่างทำจากเหล็กก็ยังเหนื่อยเลย"ลุงฟู่ไม่ได้เตือนนางหน่อยหรือ?""วันนี้แค่เวลาจะเตือนยังไม่มีเลย คุณชายฟู่เองก็เหนื่อยจัด"ฟู่จิ้นเชินเห็นว่าลูกสาวเหนื่อยขนาดนี้ ก็ยังอยากให้ตัวเองทำอะไรมากหน่อย เคลื่อนไหวเร็วขึ้นอีกหน่อย ละเอียดขึ้นอีกหน่อยผลลัพธ์คือพอเขาเร่งความเร็วทางนี้ คนป่วยที่มาขอตรวจก็เข้ากันเร็วขึ้น ดังนั้นพอประสิทธิภาพไวขึ้น ปริมาณงานของแต่ละคนก็มากตามไปด้วยพอได้ยินพวกเขาพูดเช่นนี้ ฟู่จิ้นเชินก็เดินเข้ามา บิดข้อไม้ข้อมือผ่อนคลาย เอ่ยขึ้นว่า "จะไม่เป็นแบบนี้ทุกวันหรอก หลังจากนี้พอคนป่วยส่วนใหญ๋ได้รับการรักษา ก็จะค่อยๆ ผ่อนคลายลงมา"แม้เขาจะเหนื่อยแต่ก็ยังเป็นห่วงฟู่จาวหนิง แต่อีกด้านก็รู้สึกภาคภูมิใจอย่างมากวันนี้ฟู่จาวหนิงทำให้เขาเปิดโลกใหม่เลยทีเดียวตอนที่นางตรวจรักษาทั้งมีสมาธิ ตั้งใจ เด็ดขาด เฉียบแหลม มืออาชีพ ยอดเยี่ยมกว่าหมอทั้งหมดที่เขาเคยเจอมาในอดีตยิ่งไปกว่านั้นภายใต้สถาน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1702
"ภรรยาของเจ้าตั้งท้องได้สองเดือนแล้ว เจ้ารู้ใช่ไหม?" ฟู่จาวหนิงมองชายหนุ่มหลังจากเขาได้ยินก็งงงันไป"ข้า ข้าไม่รู้เลย ข้าคิดว่านางเป็นหวัด คิดว่านางแค่หิว" ชายหนุ่มมือไม้เป็นพัลวัน "นางก่อนหน้านี้ตกไปในน้ำ..."ฟู่จาวหนิงหยิบเข็มเงินออกมา แทงลงไปที่หญิงสาวหลายเข็ม เช่นนี้สามารถช่วยให้เหงื่อออก ให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นมา"ร่างกายนางอ่อนแอมาก จริงๆ ก็เป็นหวัด แต่ตอนนี้ครรภ์เด็กไม่ค่อยมั่นคง ดังนั้นจึงกินยาส่งเดชไม่ได้ ข้ามีวิชาฝังเข็มรักษาหวัด ทุกวันให้เจ้าส่งนางไปที่โรงหมอ ข้าจะฝังเข็มให้นาง""โรง โรงหมอ? ท่าน ท่านหมอ โรงหมอไหนหรือ?" ชายหนุ่มถามขึ้นอย่างกระวนกระวายในเมืองเจ้อเดิมทีก็มีโรงหมออยู่ ทั้งหมดสามแห่ง หมอสามคนล้วนอายุมากแล้ว แต่ก่อนยังพอไหว แต่นับตั้งแต่เมืองเจ้อมีผู้ประสบภัยทะลักเข้ามาก็ไม่ดีเสียแล้วตอนนี้โรงหมอไม่เปิด หมอทั้งสามคน คนหนึ่งบอกว่าเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว อีกสองคนก็หลบอยู่แต่ในบ้านไม่เข้าไปโรงหมอ"อาเหอ เจ้าบอกที่อยู่กับเขาหน่อย" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น"่ขอรับ"อาเหอบอกตำแหน่งโรงหมอชั่วคราวที่พวกเขาจัดขึ้นให้กับชายหนุ่มอย่างละเอียดหญิงสาวคนนั้นในที่สุดก็ฟื้นแล้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1701
พวกเขาล้วนมองตามเสียงไป อาเหอเองก็ยกเท้าเดินออกไป ไม่นานก็กลับมา"มีหญิงสาวเป็นลมขอรับ""ไปดูหน่อย"ฟู่จาวหนิงวิ่งออกไปทันทีคนมากมายรวมกันอยู่แบบนี้ กลิ่นเองก็ไม่ค่อยดีนัก แต่นางก็ยังเข้าไปที่เพิงเตี้ยๆ นั่นด้านในมีหญิงสาวอายุน้อยคนหนึ่งนั่งอยู่บนพื้น หน้าซีดเหมือนกระดาษ ริ่มฝีปากไม่มีสีเลือด ข้างๆ มีแม่นางน้อยอยู่ กำลังร้องห่มร้องไห้เขย่าตัวนาง"เสี่ยวเยว่ ดูแลเด็กด้วย" ฟู่จาวหนิงกำชับมาคำหนึ่ง ส่วนตนเองก็มุดเข้าไป นั่งยองลงข้างๆ หญิงสาวคนนั้น ตรวจอาการให้นางพอแตะมือนาง ก็รู้สึกว่าเย็นจนน่ากลัวเสื้อผ้าบนตัวนางบางมาก แต่บนตัวแม่นางน้อยกลับห่อไว้หนาพอควร มองออกว่าเอาเสื้อผ้าให้เด็กไปฟู่จาวหนิงจับชีพจรนาง ในสั่นกึกชีพจรครรภ์ น่าจะสองเดือนกว่าแล้ว แต่ว่าชีพจรนี้ก็อ่อนแรงเต็มที หญิงสาวเป็นโรคโลหิตจางรุนแรง โลหิตจางบวกกับความหิวความหนาว จะเป็นลมก็เรื่องปกติ"อาเหอ ไปตักข้าวต้มมาชามหนึ่ง" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น"่ขอรับ"อาเหอรีบไปตักข้าวต้ม แต่ว่าตอนนี้ที่แจกข้าวต้มเริ่มเข้าแถวแล้ว พอเขาเดินไปที่ด้านหน้า คนที่เข้าแถวอยู่ก็ไม่ยอม"เข้าแถวเซ่!""ใต้เท้าข้าราชการมาทางนี้หน่อย ต
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1700
ตอนนี้แบ่งข้าวต้มได้คนละชาม ตอนกลางวันข้าวต้มคนละชามกับแป้งนึ่งครึ่งก้อน ก็ถือว่าดีมากแล้วข้าวเย็นก็มีแค่ข้าวต้มชามเดียว"เด็กที่อายุต่ำกว่าสิบขวบ คนแก่ที่อายุหกสิบขึ้นไป สามารถได้เพิ่มอีกนิดหน่อย แล้วก็พวกเด็กทารกบางส่วน ยังแลกข้าวต้มได้อีกครึ่งชามด้วย"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวอธิบายกับฟู่จาวหนิง พวกเขาทำได้ถึงขนาดนี้นับว่าไม่ธรรมดาแล้ว ถึงอย่างไรแรงคนก็ไม่พอนี่นะ"ตอนนี้ร้านรวงในเมือง ก็ยังไม่กล้าจะทำการค้ากันเลย""นี่เพราะอะไร?" อันเหนียนถาม"อย่างเช่นพวกร้านขายซาลาเปา ขายขนมปิ่ง ขายสุระพวกนั้น พอเปิดร้านกลิ่นจะรุนแรงมาก ตอนที่หิวจนตาลายแล้ว ใครจะยังทนไหวกัน? แล้วผู้ประสบภัยพวกนี้ มีเงินพอซื้อกันที่ไหน?"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวส่ายหัว "ดังนั้นจึงเกิดความวุ่นวายขึ้นไม่น้อย มีคนขโมยของกิน มีคนใช้วิะีการหลอก ถึงอย่างไรความวุ่นวายต่างๆ ก็เกิดขึ้นตลอด ร้านรวงพวกนั้นจึงไม่กล้าเปิดกันแล้ว"ไม่แปลกที่ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวจะอดนอนจนตาแดงก่ำ เรื่องราวมันเยอะมาจนทำเอาเขาไม่ได้พักผ่อนดีดีเลย""ช่วงนี้คนป่วยก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ่ท่านลองฟังสิ เสียงที่ดังขึ้นลงสลับกันนี้"ฟู่จาวหนิงได้ยินนานแล
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1699
ฟู่จาวหนิงได้ยินคำพูดของเด็กหนุ่มก็หัวเราะขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่"ไม่เอาค่ารักษาจากเจ้าหรอก วางใจเถอะ"นางพูดพลางตรวจสถานการณ์ของเสี่ยวยา พอเห็นว่านางหลับปุ๋ย จับชีพจรแล้วไม่มีอะไรผิดปกติ จึงถอนใจโล่งพอได้ยินว่าไม่ต้องการค่ารักษาจากพวกเขา ตู้เสี่ยวเฟิงก็ถอนใจโล่ง แต่ก็ยังรู้สึกกระวนกระวาย "หัวของน้องสาวข้าเป็นอะไรมากไหม?""โชคดีที่ไม่เป็นอะไรมาก" ฟู่จาวหนิงเห็นดวงตาสุกใสของเขา ก็อดชอบขึ้นมาไม่ได้ เด็กคนนี้ใจสู้มาก ยิ่งไปกว่านั้นยังใจดีมาก นางก็ไม่รังเกียจที่จะช่วยเหลือสักหน่อย"พวกเจ้ายังต้องอยู่ที่นี่อีกสองสามวัน รักษาบาดแผล เอ็นกระดูกเจ้าขาด ขยับมากไม่ได้ มือเองก็หักด้วย ไม่มีคนดูแลก็ไม่ได้อีก"ตู้เสี่ยวเฟิงร้อนรนขึ้นมา "จะให้คนมาดูแลได้อย่างไร? ข้าช่วยทำงานมาชดใช้เงินค่ายาได้!"เขาได้ยินว่าไม่ต้องจ่ายค่ารักษษก็ยังไม่วางใจ รู้สึกว่าต้องทำอะไรบ้าง"ขอร้องท่านล่ะ ให้น้องข้าได้กินอะไรหน่อย เมื่อวานนางหิวจนเป็นลมไป" ตู้เสี่ยวเฟิงเสียงขืนฟู่จาวหนิงถอนหายใจ"เมื่อคืนให้นางกินไปแล้ว อยู่ที่นี่แค่ทำให้พวกเจ้าพี่น้องไม่หิวแย่มันก็ทำได้อยู่""ข้าจะช่วยท่านทำงาน ข้ามีมือข้างเดียวก็ได
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1698
ดังนั้นพวกเขายังไม่มีเวลานอนเลย"พระชายา วันนี้ตอนเช้า สถานการณ์พี่น้องคู่นั้นตรวจสอบมาแล้ว" ผู้บริหารท้องถิ่นโหยววางชามลง อธิบายสถานการณ์กับนาง"เด็กหนุ่มคนนั้นชื่อตู้เสี่ยวเฟิง น้องสาวชื่อตู้เสี่ยวยา พี่น้องคู่นี้พักอยู่ในซอยที่พวกท่านเห็นเมื่อวาน บ้านตระกูลตู้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงได้เวทนาขนาดนั้น ผู้เฒ่าตู้หลายปีก่อนไปช่วยขุดบ่อน้ำ แต่พลาดหกล้มจนตายไป ส่วนยายเฒ่าตู้คืนที่ไปเฝ้าศพก็ถูกลมหนาว ต่อมาก็ล้มป่วย ไม่ถึงครึ่งปีก็จากไป""พ่อแม่ของตู้เสี่ยวเฟิงตอนขึ้นไปตัดฟืนบนเขาก็เกิดเรื่อง ทั้งบ้านเหลือแต่พี่น้องคู่นี้ ไม่มีญาติที่ไหน ก่อหน้านี้ตู้เสี่ยวเฟิงก็วิ่งทำงานไปทั่ว เช่นช่วยคนส่งจดหมาย วิ่งจากต้นเมืองไปท้ายเมือง แบกหามของ ช่วยคนหิ้วน้ำ บางครั้งก็ไปอุทยานนอกเมืองช่วยคนเก็บผลไม้ แลกกับเงินเล็กๆ น้อยๆ ฝืนเลี้ยงตนเองกับน้องสาวมา"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวถอนใจ"ตู้เสี่ยวเฟิงไม่รู้ไปเก็บหมาตัวหนึ่งมาจากไหน เลี้ยงอยู่สามสี่ปี ปกติตอนที่เขาออกไปทำงานก็จะมีหมาตัวนี้อยู่กับตู้เสี่ยวยา เมื่อวานมีคนเห็นหมาตัวนั้น จึงเข้ามาแย่งไป"ฟู่จาวหนิงเข้าใจแล้ว"แย่งหมา เลยทำร้ายคน?"ผู้บริหารท้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1697
"เจ้ากลับมาแล้วหรือ? เหนื่อยไหม?"อาเหอเองก็กุมมือภรรยา มือของพวกเขาเย็นจนบาดเจ็บ พอกุมไว้แบบนี้ ทั้งสองคนก็รู้สึกเจ็บๆ คันๆ แต่ก็ไม่ทำให้พวกเขาแยกมือจากกันลูกหลับไปแล้ว หลับอย่างสบายแม้จะเป็นแค่ห้องเดียว เตียงหนึ่งให้เด็กกับคนแก่นอน พวกเขาสามีภรรยาปูเสื้อ แต่เช่นนี้ก็ดีมากแล้วตั้งแต่หนีประสบภัยมา พวกเขาลำบากมามาก หลายครั้งที่วนเวียนอยู่ขอบเหวความตาย ดวงใจตึงเกร็งอยู่ตลอด ไม่มีตอนไหนที่ผ่อนคลายได้เลย หนาวเย็นหิวโหยมาตลอดทาง ไม่ได้นอนหลับในห้องอย่างแท้จริงมานานมาก ทำให้พวกเขารู้สึกได้ว่าเตียงอบอุ่นในห้องที่อบอุ่นนี่ล้ำค่าอย่างมากอาเหอนอนลงมา ทั่วทั้งตัวอยู่ในสภาพที่ผ่อนคลายสุดๆระหว่างทางเขาต้องปกป้องพ่อแม่ภรรยาและลูก เป็นผู้นำครอบครัว จะอ่อนแอลงไม่ได้เลยแม้แต่น้อยพวกเขาเองก็เคยเจอพวกนักเลงหัวไม้ที่ฉวยโอกาสก่อเรื่องในช่วงภัยพิบัติระหว่างทาง มีหลายคนอุดปากลากภรรยาไปกลางดึก ถ้าไม่ใช่เขาใช้หินทุบหัวหนึ่งในนั้นจนสมองไหล จนคนที่เหลือหนีไปอย่างตกใจ ตอนนี้ภรรยาคงหายไปแล้วหลังจากครั้งนั้น เขาก็ไม่กล้านอนหลับในตอนกลางคืนจริงๆ จังๆแต่ตอนนี้น่าจะนอนได้เสียที"เหนื่อย" อาเหอได้สติก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1696
เซียวหลันยวนยืนมือไว้บนหน้าผาก ถามเขาว่า "เจ้าคิดว่า เจ้าอารามอยู่บนยอดเขาโยวชิงจะเหงาไหม?""หา?" ชิงอีงงงันเจ้าอารามยอดเขาโยวชิงอยู่บนเขามาไม่รู้กี่ปี พวกเขาแม้จะอยู่ที่นั่นมาสิบกว่าปี แต่ก็ไม่เคยเห็นปัญหานี้มาก่อนดังนั้น ชิงอีจึงไม่รู้คำตอบของคำถามนี้คิดๆแล้ว เขาจึงถามคำถามที่ซ่อนไว้ในใจออกมา "ท่านอ๋อง เจ้าอารามตอนนี้อายุเท่าไรแล้ว?"คำถามนี้อันที่จริงเขาอยากถามมาหลายปีแล้ว แต่ก็ไม่กล้าเซียวหลันยวนเหลือบมองเขา "ข้าเองก็ไม่เคยถาม""ดังนั้นท่านอ๋องก็ไม่รู้ว่าเจ้าอารามอายุเท่าไรหรือ?""นี่มันสำคัญไหม?""ไม่ ไม่ขอรับ" ชิงอีรีบโบกมือ "ข้าน้อยก็แค่อยากรู้""ออกไปก่อน""่ขอรับ"หลังจากชิงอีออกไป เซียวหลันยวนจึงหยิบจดหมายขึ้น เปิดออกอ่านจดหมายสั้นกระชับ เป็นลักษณะของเจ้าอารามโยวชิงแต่ที่เขียนบนจดหมาย ก็ไม่ใช่เรื่องที่เร่งรีบอะไร"ก่อนเดือนสาม พาภรรยาของเจ้ามาที่ยอดเขาโยวชิงหน่อย"แค่ประโยคเดียวเซียวหลันยวนงงงันพาจาวหนิงไปยอดเขาโยวชิง? มีเรื่องอะไรกัน?พอคิดๆ เซียวหลันยวนจึงเขียนตอบกลับจาวหนิงตอนนี้ไปเมืองเจ้อ หลังจากกลับมายังต้องถามนางอีก ไม่รู้ว่านางจะยอมไปยอดเข
