MasukShare
บทที่ 1367
Bab terkait
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1368
ฟู่จาวหนิงเองก็อดชมขึ้นมาคำหนึ่งไม่ได้...หญิงงามบานสะพรั่ง ระยิบระยับเจิดจ้าอวิ๋นจูงดงามมาก แต่สิ่งที่ดึงดูดคนยิ่งกว่าใบหน้านางคือผิวของนางถูกต้อง อวิ๋นจูขาวมากขาวจนเหมือนส่องแสงได้อย่างไรอย่างนั้นความขาวบดบังความไม่น่ามองทั้งมวล แล้วนางเองก็สวยอยู่แล้วด้วยฟู่จาวหนิงพอเห็นสาวงามที่ผิวขาวราวหยกคนนี้ก็อดถลึงตาโตไม่ได้ตอนนี้นางจึงเข้าใจแล้วว่าทำไมหงจั๋วกับเฝิ่นซิงถึงบอกว่าคุณหนูอวิ๋นคนนี้งดงามกว่าคนมากมายในเมืองหลวงยังไม่ต้องพูดเรื่องใบหน้า เอาแค่ความขาวของผิวนางก็ชนะคนอื่นไปส่วนใหญ่แล้วหลังจากอวิ๋ฯจูคารวะให้นาง ก็เห็นนางไม่ตอบกลับ จึงเอ่ยซ้ำขึ้นมาคำหนึ่ง"อวิ๋นจูคารวะพี่หญิงพระชายา"ฟู่จาวหนิงได้ยินคำพูดนาง เพียงแต่สายตายังคงพิจารณาอยู่อันดับแรก คำเรียกอย่างพี่หญิงพระชายาทำเอานางรู้สึกขบขัน"เจ้าชื่ออวิ๋นจูหรือ?""ถูกต้อง สกุลอวิ๋น ชื่อจูคำเดียว" เสียงของอวิ๋นจูอ่อนช้อยมากนางสวมชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อน คลุมด้วยผ้าคลุมขนกระต่ายสีขาว บนตัวมีกลิ่นหอมจางๆ ตอนที่เพิ่งเข้าประตูมาด้านนอกก็มีลมพัดเอากลิ่นนี้เข้ามาพอดีกลิ่นหอมนี้พิเศษมาก หอมอ่อนโยนและสง่างาม แตกต่างกับความห
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1369
ฟู่จาวหนิงมองไปทางหงจั๋วเฝิ่นซิงอีกครั้งราชวงศ์แคว้นเจาคือสกุลเซียวอ๋องฉยงไม่ใช่เป็นญาติกับองค์จักรพรรดิหรอกหรือ?อวิ๋นจูในเมื่อเป็นลูกสาวของเขา เช่นนั้นทำไมจึงไม่ใช่สกุลเซียว แต่เป็นสกิลอวิ๋น?เฝิ่นซิงกดเสียงต่ำ เข้ามาป้องข้างหูนาง "คุณหนูอวิ๋นใช้นามสกิลตามมารดาเจ้าค่ะ"ดังนั้น อ๋องฉยงจึงสกุลเซียวสินะ"ใช้สกุลอวิ๋นหรือ?"หาได้ยากจริงๆ จะพูดอย่างไรก็ถือว่าเป็นสายเลือดของราชวงศ์นะ แล้วอ๋องฉยงกลับให้ลูกสาวใช้สกุลตามมารดาหรือ?อวิ๋นจูดวงตาแดงรื้นขึ้นมาอีกสามส่วน ดูแล้วน่าสงสารเอามากๆนางกัดริมฝีปากล่าง กำลังเตรียมจะพูดอะไร ฟู่จาวหนิงก็เดินเข้ามาก่อน "ในเมื่อเจ้าเป็นลูกสาวของอ๋องฉยง เช่นนั้นมาพักอยู่ในเรือนอ๋องเจวี้ยนจึงไม่เหมาะสม ข้าจะให้คนส่งเจ้ากลับไปวังราชนิเวศน์ก็แล้วกัน"พูดจบนางก็ร้องเรียกขึ้นมา "สืออี"อวิ๋นจูนั่งไม่ติดแล้ว นางลุกขึ้นยืน ทำท่าเหมือนจะล้ม "น้องหญิงพระชายา...""เฮอะ"สีหน้าฟู่จาวหนิงขรึมลงไปอีก สีหน้ามีแววประชดประชันขึ้นมา"ได้ ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ยังไม่ดึกข้ายังไม่อยากนอน จะให้เวลาเจ้าได้สาธยายเสียหน่อย มาๆๆ เจ้าลองอธิบายกับข้าหน่อยสิ ว่าพี่หญิงน้องหญิ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1370
เซียวหลันยวนกลับมาตอนใกล้จะเช้าหนาวเย็นไปทั้งตัว จึงไม่อยากกลับไปทำให้ฟู่จาวหนิงต้องเย็นไปด้วย ดังนั้นจึงไปยังห้องหนังสือผู้ดูแลนำน้ำแกงมาประทังท้องและไล่ความหนาวให้กับเขา พูดถึงเรื่องก่อนหน้านี้"แค่ไม่กี่คำก็ทำเอาสลบไปเลยหรือ?"เซียวหลันยวนหลังจากได้ยินสีหน้าก็ไม่ค่อยสู้ดีนักชั่วขณะหนึ่ง ผู้ดูแลจงยังไม่ค่อยเข้าใจ ว่าท่านอ๋องโมโหที่พระชายาทำให้อวิ๋นจูโกรธจนเป็นลมหรือว่าเรื่องอะไรเซียวหลันยวนรู้เรื่องที่อวิ๋นจูมาอยู่ในจวนไม่ได้ไวไปกว่าฟู่จาวหนิงหนักตอนที่หงจั๋วกับเฝิ่นซิงพูดถึงเรื่องในจวนกับฟู่จาวหนิงกันสามคนนั้น ผู้ดูแลก็เพิ่งจะบอกเขาเพียงแต่เขาตอนนั้นมีเรื่องที่ต้องออกไปจัดการ จึงไม่ได้สนใจไปชั่วคราวคิดไม่ถึงว่าพอกลับมากลางดึกจะได้ยินเรื่องเช่นนี้"ท่านอ๋อง คุณหนูอวิ๋นหลังจากสลบไปก็ถูกส่งไปที่เรือนแขกแล้ว เพียงไม่นานก็ตื่นขึ้นมา น่าจะไม่ได้เป็นอะไรมาก พระชายาเองก็คงไม่ได้ตั้งใจ นางไม่รู้เรื่องของอ๋องฉยงเลย ดังนั้นพูดจาจึงค่อนข้างตรงไปตรงมา..."ผู้ดูแลจงเอ่ยคำพูดเหล่านี้ออกมาอย่างระมัดระวังเซียวหลันยวนเหล่มองเขาผาดหนึ่ง "เจ้ากำลังพูดแทนพระชายาหรือ?"นี่คิดจะมาขอขม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1371
"ไปเอาน้ำร้อนมาหน่อย ใส่หยาดหิมะลงไปด้วย ข้าจะเอามาประคบ"หยาดหิมะเป็นยาน้ำที่พวกเขาติดมา ปกติผิวของนางเป็นแผลได้ง่ายมาก จึงต้องประคบร้อนอยู่บ่อยๆ"่เจ้าค่ะ"ซิ่งเอ๋อร์รีบไปเตรียมผ้าขนหนูร้อนๆ หอมๆ ประคบอยู่บนดวงตา อวิ๋นจูจึงถอนใจออกมา "ข้าหิวแล้ว เจ้าไปนำข้าวเช้ามาหน่อย"ซิ่งเอ๋อร์พอได้ยิน ก็กัดริมฝีปากล่างขึ้นมา"คุณหนู เมื่อครู่ข้าไปที่ห้องครัวแล้ว ทางนั้นบอกว่าวันนี้ไม่มีอาหารสำหรับพวกเรา""หมายความว่าอย่างไร?" อวิ๋นจูเอาผ้าขนหนูที่ประคบดวงตาอยู่ลงมาทันที มองซิ่งเอ๋อร์อย่างตกตะลึง"พวกเขาบอกว่า นี่เป็นความเห็นจากอ๋องเจวี้ยน บอกว่าคุณหนูทำผิดเอาไว้ จึงลงโทษไม่ให้กินข้าวหนึ่งวัน ถ้าอยากจะกินก็ออกจากจวนอ๋องเจวี้ยนแล้วไปหากินเอาเอง"พอได้ยินคำนี้ อวิ๋นจูก็งงงันไป"นี่เป็นไปไม่ได้ ท่านพี่อ๋องเจวี้ยนทำไมถึงเป็นคนใจร้ายเช่นนี้? พระชายาไปพูดอะไรให้ร้ายข้ากับเขาหรือเปล่า?"ซิ่งเอ๋อร์ออกแรงพยักหน้า "ข้าว่าต้องใช่แน่ๆ นางจะต้องใส่ร้ายคุณหนู""เมื่อคืนข้ายังไม่ได้พูดอะไรเลย แล้วข้าเองก็ไม่ได้ทำอะไรนางด้วย แค่คิดว่านางกลับมาแล้ว นางเองก็เป็นนายหญิงของจวนอ๋อง ข้าควรจะเข้าไปคารวะนางเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1372
"หนิงหนิง"เซียวหลันยวนเข้ามาพอดี"คารวะท่านอ๋อง"หงจั๋วกับเฝิ่นซิงรีบทำความเคารพ"ไปเตรียมข้าวเช้าเถอะ จะไปกินกันที่เรือนหนิงโยว" เซียวหลันยวนโบกมือให้พวกนาง"่เจ้าค่ะ"สองสาวใช้รีบถอยออกไปฟู่จาวหนิงหมุนตัวเข้ามา มองไปทางเซียวหลันยวนเขายังคงสวมหน้ากากอยู่ดูเหมือนก่อนหน้าที่จะรู้แผนการขององค์จักรพรรดิเขายังไม่คิดจะเปิดเผยใบหน้าแท้จริงออกมาตอนนี้เขาสวมหน้ากากครึ่งหน้าไว้ จะดื่มน้ำหรือกินข้าวก็ไม่เป็นอุปสรรค เหมือนกับเขาสมัยก่อนเขาอยู่ในชุดคลุมผ้าไหมสีม่วงเข้มเหมือนเพิ่งกลับมาจากข้างนอก ฟู่จาวหนิงจึงถามขึ้น "ไปพบอวิ๋นจูที่เรือนแขกมาหรือ?"ไม่เช่นนั้นจะไปลงโทษคนเขาไม่ทำตามกฎเกณฑ์ได้อย่างไรกัน?เซียวหลันยวนงงงันเขาสังเกตเห็นในพริบตาว่าอารมณ์ของฟู่จาวหนิงนั้นไม่ดีนัก"ข้ากับมาจากด้านนอก ทำไมต้องไปพบน้องอวิ๋นด้วยล่ะ?""ข้าได้ยินว่า ท่านอ๋องลงโทษห้ามนางกินข้าวหนึ่งวัน สาเหตุคือนางไม่ทำตามกฎระเบียบ เข้าไปในเรือนโยวหนิงโดยพลการ" ฟู่จาวหนิงเดินมาตรงหน้าเขา มือข้างหนึ่งทาบไปเบาๆ ที่หน้าอกเขา เงยหน้ามองเขา น้ำเสียงอ่อนนุ่ม "ข้าอยากจะถาม ว่ากฎระเบียบของจวนอ๋องนี้คืออะไรกัน? บอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1373
นางใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าอกเขา "อวิ๋นจูคนนั้นท่านไปพบมาแล้วหรือยัง? ทั้งขาวทั้งสวยแล้วก็น่าเอ็นดูด้วยนะ เมื่อคืนนี้ข้าเจอนางครั้งหนึ่งก็ทำเอานางโมโหจนสลบไปเลย ท่านคิดว่าข้าใจดำไปหน่อยไหม?""แล้วเจ้าถูกยั่วโมโหหรือเปล่า? ถ้าเจ้าถูกยั่วโมโหล่ะก็ ก็ไปอัดนางระบายโกรธเสียหน่อย" เซียวหลันยวนกุมมือนาง ดึงนางเข้ามาในอ้อมกอดตน ก้มหน้าลงจูบบนริมฝีปากนางครู่หนึ่ง "ใครให้เจ้าหน้าตาแบบนี้ล่ะ? ในใจข้า ไม่มีใครเทียบหนิงหนิงได้อยู่แล้ว"พูดจบ เขาก็จูบอย่างดูดดื่มยิ่งขึ้นฟู่จาวหนิงถูกเขาจูบจนตัวเริ่มอ่อนยวบ"ท่านอ๋อง..."หงจั๋วจะเข้ามาเชิญพวกเขาไปกินข้าวเช้าด้านนอก ผลคือพอเข้ามาก็เห็นทั้งสองคนกอดกันกลม จึงรีบถอยออกไปทันที ใบหน้าแดงก่ำท่านอ๋องกับพระชายานี่รักกันดีจริงๆก่อนหน้านี้พวกเขาไม่ใช่แบบนี้นี่นา ดูท่าหลังจากนี้นางคงจะเดินเข้าไปก่อนอย่างเคยชินไม่ได้แล้ว ต้องส่งเสียงก่อนด้วยฟู่จาวหนิงยื่นมือไปจิ้มเอวเซียวหลันยวนนางเองก็ไม่ใช่ว่าด้วยกำลังภายในของเขาจะไม่ได้ยินว่าหงจั๋วเดินเข้ามา แต่นี่ดันไม่ยอมปล่อยนางก่อนเสียอย่างนั้นเซียวหลันยวนจูบนางเสร็จ จึงปล่อยนางออกอย่างอาลัยอาวรณ์ ใช้ปลายนิ้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1374
เซียวหลันยวนเหมือนไม่เคยเรียกองค์จักรพรรดิฮองเฮาไทเฮาอย่างจริงจังเลยฟู่จาวหนิงถูกเขาพูดมาเช่นนี้จึงไม่มีคำจะต่อแล้ว"ไม่ใช่ว่าใครก็จะมาเรียกข้าว่าพี่ชายได้" เซียวหลันยวนถึงอย่างไรก็เป็นคนที่นิสัยโดดเดี่ยวมากตอนเขายังเล็กมากก็ถูกวางยาพิษจนเกือบตาย คนข้างกายเขาเหล่านั้นก็ไม่จริงใจกับเขา ต่อให้พวกคนในวังที่มารับใช้ข้างกายเขาตอนที่ยังเล็กส่วนใหญ่ก็เป็นคนที่ขั้วอำนาจต่างๆ ส่งเข้ามาคอยจับจ้องเขาทั้งนั้น คิดหาวิธีเล่นงานเขาให้ตาย ทรมานเขา คนแบบไหนก็มีทั้งนั้นพวกพี่น้องหรือเหล่าองค์หญิงก็ล้วนเอาแต่แย่งชิงความโปรดปรานกันหมดตอนเขายังเล็กถูกพากลับเข้าวัง หลังจากที่ไท่ซ่างหวงปฏิบัติกับเขาเป็นพิเศษ พวกพี่น้องเหล่านั้นก็เข้าหาเขาด้วยเป้าหมายต่างๆ นานาเคยมีองค์หญิงเล็กคนหนึ่งทำดีกับเขา แต่ต่อมาเขาก็รู้ว่า นั่นเป็นเพราะน้องสาวคนนั้นรู้สึกว่าไท่ซ่างหวงเอ็นดูเขา ถ้ามีความสัมพันธ์อันดีกับเขาหน่อย ไท่ซ่างหวงก็อาจจะเอ็นดูตามไปด้วยแม่นางคนนั้นแต่ก่อนก็เรียกเขาว่าพี่ชายพี่ชาย แต่หลังจากที่รู้เป้าหมายของนางที่ยังเล็กแล้ว เซียวหลันยวนก็ตีตัวออกห่าง และไม่ยอมให้ใครเรียกตนเองว่าพี่ชายอีกเลยถึงอย่า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1375
ลากเวลามาได้นานขนาดนี้ องค์หญิงหนานฉือก็ยังไม่ได้แต่งงาน แล้วยังอยู่ในเมืองหลวงมาได้ตลอดรอดฝั่งอีกคนที่แคว้นหนานฉือกู่ก็ไม่ได้เร่งรัดนาง องค์จักรพรรดิเลยปล่อยให้นางกินข้าวสบายอยู่ที่นี่หรือ?ยิ่งไปกว่านั้นเพราะอะไรองค์หญิงหนานฉือจึงมากับอันเหนียนล่ะ?เซียวหลันยวนให้ผู้ดูแลไปเชิญคนเข้ามาที่โถงหน้าเขากับฟู่จาวหนิงกินข้าวเช้าเสร็จจึงค่อยเดินออกไปพอเห็นคนที่นั่งอยู่ที่โถงหน้า สายตาของฟู่จาวหนิงืก็ย้ายจากตัวอันเหนียนไปที่ตัวองค์หญิงหนานฉือ จากนั้นก็หันมามองหน้าอันเหนียนอีก"สองคนนี้มีอะไรกันหรือเปล่าเนี่ย? ทำไมถึงอยู่ด้วยกันบ่อยจัง?"ฟู่จาวหนิงถามเซียวหลันยวนเสียงแผ่วแต่ว่า เซียวหลันยวนก็ไม่ตอบ นางมองออกถึงความผิดปกติขององค์หญิงหนานฉือ "ไม่ถูกสิ องค์หญิงหนานฉือทำไมถึงผอมลงไปขนาดนี้?"ใบหน้าก็เล็กลง เดิมทีเป็นสาวสวยคนหนึ่ง ตอนนี้พอหน้าเล็กลง ดวงตาจึงดูใหญ่ขึ้น สีหน้าขาวซีด ดูแล้วเหมือนอ่อนแอลงไปอย่างไรอย่างนั้นพอเห็นฟู่จาวหนิงเข้ามา องค์หญิงหนานฉือก็ลุกขึ้นยืนทันที"พระชายาอ๋องเจวี้ยน ท่านกลับมาได้เสียที!"นางพูดคำนี้ออกมา แล้วรีบพุ่งโถมไปหาฟู่จาวหนิงนี่ราวกับเป็นเพื่อนเก่
Bab terbaru
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1880
ยาครั้งนี้ มีประสิทธิภาพมากจริงๆพอถึงตอนฟ้าสาง มีคนป่วยหนักแต่เดิมหลายคน มีอาการดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเดิมทีที่ป่วยจนไม่รู้สึกตัวแล้ว วันนี้ตอนเช้าก็สามารถประคองตัวลุกขึ้นนั่งมากินข้าวต้มได้นี่ทำให้คนทั้งหมดดีใจกันมากมีผลลัพธ์เช่นนี้ ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวรู้สึกว่าตนเองวันนี้เดินเชิดหน้ายืดหลังตรงได้เสียทีนี่อธิบายได้ว่ามีความหวังแล้วจริงๆ! ไม่สิ พูดว่าเป็นความหวังไม่ได้แล้ว มันมีผลลัพธ์ที่ดีแล้วต่างหากตอนที่ฟู่จาวหนิงวุ่นอยู่ทั้งคืน เซียวหลันยวนเองก็ออกไปทั้งคืนไม่ได้กลับมาตอนที่ฟู่จาวหนิงได้พัก ได้กินข้าวเช้า จึงเพิ่งนึกได้ว่าเซียวหลันยวนไม่รู้หายไปไหนนางถามสืออี สืออีก็ดูจะตื่นเต้นขึ้นมารางๆ"ท่านอ๋องออกเมืองไปแล้วขอรับ"ออกเมือง?เซียวหลันยวนออกจากเมือง แล้วทำไมสืออีถึงดูตื่นเต้น?"หรือจะออกไปหาโจวติ้งเจิน?" ฟู่จาวหนิงตกตะลึงถึงแม้ทหารส่วนใหญ่จะโดนพิษที่ทำให้เสียกำลังในการต่อสู้ไป แต่ก็มีส่วนน้อยที่ไม่ได้โดนพิษ หรืออาจจะมีคนที่โดนพิษไปน้อยมาก นั่นก็ยังสู้ได้อยู่นะองครักษ์ของเซียวหลันยวนส่วนใหญ่ยังอยู่ที่นี่ เพราะเมื่อคืนตอนที่นางวิ่งไปดูแลคนป่วยตรงนั้นตรงนี้ ย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1879
แต่ว่านางเองก็เห็นว่าฝนเองก็ตกอย่างที่ฟู่จิ้นเชินคำนวณไว้จริงๆตอนนี้พอเห็นสีหน้าของฟู่จิ้นเชินกับอันเหนียน ก็รู้ว่าน่าจะเรียบร้อยดี"ให้ใต้เท้าอันเล่าเถอะ เขาเล่านิทานเก่งกว่าข้า" เซียวหลันยวนไม่ค่อยชินที่ต้องพูดอะไรยาวๆ สถานการณ์แบบนี้ให้อันเหนียนพูดดีที่สุดอันเหนียนเองก็ดูจนใจ นี่มองเขาเป็นพวกนักเล่านิทานหรือไรกัน?ปกติเขากับพูดกับพระชายามากหน่อย อ๋องเจวี้ยนก็จะหึงหวงขึ้นมา แล้วมาใช้เขาแบบนี้ ไม่หึงแล้วเรอะ?ถึงแม้จะไม่ค่อยพอใจ แต่ตอนที่สายตาคาดหวังของฟู่จาวหนิงหันมา อันเหนียนก็เล่าฉากเมื่อครู่ออกมาอย่างมีชีวิตชีวาฟู่จาวหนิงหลังจากฟังก็อดขำขึ้นมาไม่ได้"ดูท่าขุนพลโจวคืนนี้คงจะน่าเวทนาเอาเรื่อง ฤทธิ์ของผงยานั่น ก็ทำให้พวกเขากระทั่งแรงจะตั้งค่ายก็ยังไม่มีจริงๆ นั่นล่ะ"ยิ่งไปกว่นั้นพวกเขายังไม่มีแรงจะเดินไปไหนไกลได้ด้วยถ้าหากฝนตกทั้งคืน เช่นนั้นพวกเขาก็อาจจะต้องตากฝนกันทั้งคืนและคืนนี้ โจวติ้งเจินก็ซมซานจนต้องด่าพ่อล่อแม่ออกมาเลยทีเดียวแต่ว่าคนมากมายแค่แรงจะด่าก็ยังไม่มียังดีที่ฝนห่านี้ไม่ได้มีฟ้าผ่า พวกเขาถอยลงไปตีนเขากันอย่างยากลำบาก ที่นั่นมีต้นกล้วยอยู่ผืนใหญ่ แล
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1878
เหล่าทหารถ้าให้บอกว่าตัวเองไม่สบายตรงไหน แล้วยังไม่มีอาการคลื่นไส้อาเจียน หรือปวดท้องปวดบิดปวดหัวหรืออยากถ่ายอะไรทำนองนั้นเลยพวกเขาแค่รู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงอย่างเดียวเท่านั้น!"แม่งเอ๊ยจู่ๆ ก็มาอ่อนแรงเป็นผู้หญิงได้ยังไงกัน!" มีคนอดก่นด่าตัวเองขึ้นมาไม่ได้ คิดจะยกมือขึ้นทุบตัวเองก็ยังไม่มีแรงเลยตอนนี้จู่ๆ ก็สัมผัสได้ว่าอะไรคืออ่อนแอดั่งหลิวต้องลม ปวกเปียกจนดูแลตัวเองไม่ได้มีคนลงไปนอนบนพื้นขนาดแค่จะปีนขึ้นมาก็ยังไม่มีแรง"ลุกขึ้นมา!""บอกให้พวกเจ้าลุกขึ้นมา ไม่ได้ยินรึ? อย่าบีบให้ข้าต้องซัดพวกเจ้านะ!"โจวติ้งเจินโมโหจนมึนงง ตะโกนขึ้นดังลั่น กระโจนลงมาจากม้า สาวเท้าเดินเข้าไปข้างตัวทหารที่อยู่ใกล้เขาที่สุด ยกเท้าขึ้นเตะคนที่นอนอยู่บนพื้น"ลุกขึ้นมาได้ยินไหม? พวกเจ้าดูซิพวกเหมือนตัวอะไรกันไปแล้ว?"มาตีเมืองกันแท้ๆ แต่ตอนนี้ดันมานอนบนพื้น! มานอนกันจนทำให้คนบนหอเมืองหัวเราะเยาะ! ดูแล้วยังเป็นเขาด้วยที่กลายเป็นเรื่องตลก!"พวกเจ้าสภาพแบบนี้ ขุนพลอย่างข้าก็เหมือนเข้ามาเป็นตัวตลกให้เขาดูแล้ว!"เข้ามาเป็นตัวตลกให้เซียวหลันยวน!และตอนนี้ บนหอเมืองก็มีเสียงของเซียวหลันยวนลอดเข้ามา"ข
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1877
มีคนตกใจมีคนร้องโหยหวนมีคนมีคนที่กระโดดโลดเต้นและมีคนที่จะกระโดดก็ยังกระโดดไม่ขึ้น หลังจากล้มลงบนพื้นก็ถูกคนข้างๆ ล้มทับกันเข้ามาอีกชั่วขณะหนึ่ง ท่วงท่าที่องอาจน่าเกรงขามแต่เดิมของทหาร ก็ดูสับสนโกลาหลเหมือนสุนัขเหมือนไก่ขึ้นมาแม้เอาทหารมากมายไปเทียบกับสุนัขกับไก่จะไม่ค่อยเหมาะสม แต่สภาพเช่นนี้ก็ค่อนข้างใกล้เคียงกัน เพราะเดิมทีเหล่าทหารก็เตรียมพร้อมจะโจมตี จัดกระบวนกันเรียบร้อยแล้ว จู่ๆ ก็หมดเรี่ยวแรงกัน จึงควบคุมไว้ไม่อยู่โจวติ้งเจินพอเห็นสถานการณ์ก็ยิ่งโกรธยิ่งร้อนรนชั่วขณะหนึ่งก็ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ยิ่งไปกว่านั้นฤทธิ์ยาของคนเหล่านี้ก็ไม่เหมือนกันด้วย มีพวกที่อยู่ใกล้หน่อยสูดกันเข้าไปก่อน มีบางส่วนสูดเข้าไปช้าหน่อย บางคนก็สูดเข้าไปมาก บางคนก็สูดเข้าไปน้อยแล้วยังต้องดูกำลังภายในคุณสมบัติร่างกายของแต่ละคนด้วยอย่างโจวติ้งเจิน วรยุทธ์ของเขาแข็งแกร่งที่สุด กำลังภายในลึกล้ำ ดังนั้นเขาตอนนี้ยังไม่รู้สึกไม่สบายเท่าไรนักและเพราะเขาที่อยู่ตรงนี้ ตัวเขาไม่สังเกตเห็นความผิดปกติในร่างกาย จึงยิ่งไม่เข้าใจว่าเหล่าทหารเกิดอะไรกันขึ้น"วันนี้กินอะไรกันเข้าไป? โดนพิษอะไรเข้าหร
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1876
ฟู่จาวหนิงมั่นใจอย่างมากต่อยาที่ตนเองสกัดขอแค่องครักษ์เหล่านั้นสามารถสาดยาออกไปตามทิศทางลมได้ อย่างน้อยก็ต้องทำลายพลังต่อสู้ของทหารได้ครึ่งหนึ่งยิ่งไปกว่านั้นประสิทธิภาพของยานี้ก็อยู่ได้ถึงเกือบหนึ่งวันเต็มจึงจะอ่อนกำลัง เวลาหนึ่งวัน เพียงพอจะให้โจวติ้งเจินลนลานจนทำอะไรไม่ถูกอยู่ทหารจำนวนมากขนาดนี้ล้อมเมืองอยู่ อยู่ดีดีก็ไม่มีเรี่ยวแรง แค่ไปหาสาเหตุก็แทบแย่แล้วโจวติ้งเจินตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่เขาเห็นว่าหนึ่งชั่วยามที่กำหนดให้กับโหยวจางเหวิน อีกฝ่ายกลับไม่ยอมเปิดประตูเมืองส่งคนป่วยออกมา ก็รู้ว่าโหยวจางเหวินต้องคิดจะปกป้องคนป่วยเหล่านั้นแน่นอน"โง่เขลาเสียจริง โหยวจางเหวินคิดว่าตัวเองเป็ฯคนใจบุญมากนักหรือไรกัน? เขาคิดว่าตัวเองจะปกป้องคนมากขนาดนี้ในเมืองเจ้อได้เรอะ? ยังคิดว่าอ๋องเจวี้ยนกับพระชายาอ๋องเจวี้ยนจะมาคอยหนุนเขาได้หรือไรกัน?"โจวติ้งเจินกัดฟัน เรียกรองขุนพลออกมา "เตรียมโจมตีด้วยไฟ แล้วก็เตรียมบุกประตูเมือง"พวกเขาเดิมทียังมีแผนสำรองแบบนี้ไว้ด้วยต่อให้ไม่คิดจะโจมตีเข้าเมืองจริงๆ แต่ก็ยังจะทำท่าทีแบบนั้น ใช้ไม้ซุงทลายประตูโจมตีเข้ามาที่ประตูเมือง ทำให้เกิ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1875
ฟู่จาวหนิงพอได้ข่าว ก็เตรียมยาเสร็จแล้วผงยามีทั้งหมดสิบห้าห่อ พอพวกเขาคำนวณทิศทางลมดีแล้ว ก็ให้อาศัยต้นไม้สูงใหญ่ จากนั้นก็ใช้ปีกสายลมกับวิชาตัวเบา ก็สามารถโปรยผงยาออกไปในบริเวณกว้างได้"ผงยาเหล่านี้มียาแก้อยู่ พวกเจ้าต้องกินยาแก้ไว้ก่อน ถึงตอนนั้นถ้าเผื่อสูดเข้าไปจะได้ไม่เกิดเรื่อง"ฟู่จาวหนิงส่งยาแก้ให้กับพวกเขาฟู่จิ้นเชินดูทิศทางลมไว้แล้ว คนหาตำแหน่งเหมาะๆ ที่จะลงมือจนตอนที่พวกเขาเตรียมการเสร็จ ก็ถึงเวลาหนึ่งชั่วยามที่โจวติ้งเจินให้ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวพอดีโจวติ้งเจินส่งคนมาตะโกนที่ใต้หอเมือง"ใต้เท้าโหยว! หนึ่งชั่วยามแล้ว รีบเปิดประตูเมืองส่งคนป่วยออกมา ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าพวกเราไม่เกรงใจ!"ทางนั้น ภายใต้การชี้แนะของฟู่จิ้นเชิน เหล่าองครักษ์ที่สวมปีกสายลมก็แฝงตัวออกไปอย่างไร้ซุ่มเสียงเซียวหลันยวนยืนอยู่บนหอเมืองเขาปรากฏตัวตรงนั้น ก็ดึงดูดความสนใจของพวกโจวติ้งเจินได้พอดี ให้พวกเขามองข้ามสิ่งอื่น เพื่อให้เหล่าองครักษ์ปีกสายลมทำงานได้"ใต้หอเมืองเจ้อนี้ล้วนเป็นอิฐดำ โจวติ้งเจิน เจ้าคิดจะใช้ไฟโจมตี หัวสมองถูกไม้กระดานหนีบไว้หรืออย่างไร?" เซียวหลันยวนส่งเสียงลอดออกไปไกล
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1874
อ๋องเจวี้ยนจงใจดูถูกเขาหมิ่นเขาเพิกเฉยเขา จงใจแน่ๆ กลัวเขาเสียที่ไหนกัน?อ๋องเจวี้ยนยังจงใจแสดงวิชาตัวเบาที่แข็งแกร่งขนาดนั้นออกมาต่อหน้าเขาอีก นี่มันตบฉาดหน้าเขาชัดๆระหว่างทางที่มาโจวติ้งเจินคิดแผนการเอาไว้ดิบดี แต่ปฏิกิริยาของอ๋องเจวี้ยนกลับทำแผนของเขาวุ่นวายไปหมดใครจะรู้ว่าอ๋องเจวี้ยนมีนิสัยแบบนี้?ทำเอาคนทั้งชิงชังทั้งจนใจเลยจริงๆ"อ๋องเจวี้ยน โจวติ้งเจินเอาแต่เรียกพระชายาให้ออกไป จะต้องคิดใช้พระชายา ล่อท่านออกไปแน่" อันเหนียนบอกกับเซียวหลันยวน "แต่พระชายาถ้ายังไม่ออกไปอีก ถึงตอนนั้นโจวติ้งเจินอาจจะผลักภาระทั้งหมดมาบนตัวพระชายาได้นะ องค์จักรพรรดิคงถือโอกาสนี้จัดการพระชาแน่"ถึงตอนนั้น โจวติ้งเจินแค่บอกกับองค์จักรพรรดิว่า พระชายาไม่ยอมออกมาพบหน้าเพื่ออธิบายอาการป่วยของเมืองเจ้อ ทำให้เขาไม่แน่ใจในสถานการณ์ การรักษาคนป่วยเหล่านั้นผิดพลาด ความรับผิดชอบนั้นทั้งหมดจะไปอยู่บนตัวพระชายาอันเหนียนถึงอย่างไรก็เป็นแค่ขุนนาง เขาไม่อาจต่อต้านจักรพรรดิได้ ดังนั้นตอนนี้จึงกังวลว่าจักรพรรดิจะคาดโทษฟู่จาวหนิงฟู่จิ้นเชินมองเซียวหลันยวน"จาวหนิงไม่ออกไป องค์จักรพรรดิก็คาดโทษนางไม่ได้" เซี
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1873
และถ้าสู้ชนะ...เอ่อ ต่อให้รองขุนพลของโจวติ้งเจินจะไม่ค่อยมั่นใจ ว่าท่านขุนพลจะสู้ชนะอ๋องเจวี้ยนได้ไหม?พวกเขาไม่เคยสู้กัน แต่ก็ลือกันว่าวรยุทธ์ของอ๋องเจวี้ยนแข็งแกร่งมาก...แค่ที่อ๋องเจวี้ยนลงมือเมื่อครู่ พวกเขาก็เห็นกับตากันแล้วกระโจนลงมาจากหอเมืองยังไม่เท่าไร แต่หลังจากร่อนลงมาแล้วก็ยังสามารถยืนอยู่บนหลังม้าได้ ทำให้ม้าตัวนั้นไม่กล้าจะขยับ พวกเขาเองทำไม่ได้แน่นอนยิ่งไปกว่านั้น เขาอยู่กลางอากาศก็ยังเตะขุนพลน้อยคนนั้นปลิวมาไกลขนาดนี้ กำลังภายในลึกล้ำแค่ไหนกัน?"ข้าต้องกลัวเขาด้วยเรอะ?"โจวติ้งเจินถูกยั่วยุง่ายมาก เขาอยากจะประลองกับเซียวหลันยวนมาตลอด แต่ก็ไม่เคยมีโอกาส"ท่านขุนพลไม่ต้องกลัวเขาอยู่แล้วขอรับ แต่ว่าเขาเป็นถึงอ๋องเจวี้ยน ท่านขุนพลไม่มีเหตุผลต้องไปลงมือกับเขานี่ขอรับ"รองขุนพลขวางโจวติ้งเจินเอาไว้ถ้าตอนนี้เขาออกไปสู้กับอ๋องเจวี้ยนขึ้นมา เดี๋ยวจะอธิบายลำบากเปล่าๆองค์จักรพรรดิเกรงว่าก็อยากจะจัดการอ๋องเจวี้ยนอยู่ แต่ยังไม่กล้าทำอย่างโจ่งแจ้งนักถ้าหากลงมือกับอ๋องเจวี้ยนไปแบบนี้ ถึงตอนนั้นถ้าองค์จักรพรรดิต้องหาคำอธิบายกับเหล่าพระญาติและอ๋องเจวี้ยน คงได้หันมาลงโท
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1872
"หมอฟู่ออกมาก่อน ขุนพลโจวของพวกเรามีคำถาม! ทำให้การรักษาผู้ป่วยล่าช้า หมอฟู่แบกรับความรับผิดชอบนี้ไม่ไหวหรอกนะ!"ขุนพลน้อยคนนั้นยังคงตะโกนปาวๆ อยู่ใต้หอเมืองสีหน้าเซียวหลันยวนถมึงทึงไปแล้ว ถ้าไม่ใช่มีหน้ากากบังอยู่ หน้าของเขาตอนนี้คงจะดำยิ่งกว่าท้องฟ้าราตรีเสียอีกฟู่จิ้นเชินเองก็โกรธเหมือนกันเขายืนอยู่ข้างๆ เซียวหลันยวน คิดจะเตือนเขาว่าอย่าออกไปรับมือกับดจวติ้งเจินด้วยตนเอง แต่คิดไม่ถึงเลย ว่าโจวติ้งเจินจะมีความคิดไปอยู่บนตัวจาวหนิง!ตอนนี้ฟู่จาวหนิงถ้าออกไป โจวติ้งเจินจะปล่อยนางกลับมาได้อย่างไร?พวกเขาคิดแผนของโจวติ้งเจินออกแทบจะทันที"เขาคิดจะควบคุมฟู่จาวหนิงไว้ แล้วเอาจาวหนิงมาคุกคามเจ้า" ฟู่จิ้นเชินทั้งเคืองทั้งโกรธ"ฝันไปเถอะ"เซียวหลันยวนกระโจนลงมาจากหอเมืองราวกับเหยี่ยวโฉบขุนพลน้อยคนนั้นรู้สึกเหมือนมีพลังวูบหนึ่ง เงยหน้าขึ้นอย่างหวาดผวา ยังไม่ทันได้เห็นชัดว่าเป็นใคร ก็ได้ยินเสียงดังพลั่ก ส่วนตนเองถูกเตะลอยออกไปแล้วการลอยนี้ ปลิวไปไกลมาก เหมือนกับลอยตามลม หล่นกระแทกพื้นห่างไปลิบๆจุดที่ตกอยู่ใกล้กับโจวติ้งเจินและเซียวหลันยวนหลังจากถีบคนออกไปแล้ว ก็ร่อนลงมาบนหลั
