การกลับมา

"แกว่ายังไงนะแบม พี่บาสจะย้ายกลับมาอยู่ไทยแล้วอย่างงั้นหรอ"

"ใช่ เพราะว่าปีนี้คุณพ่อจะเกษียณแล้ว พี่บาสเลยต้องเข้ามาดูแลแทน และที่สำคัญแกต้องย้ายจากการเป็นพยาบาลผู้ช่วยฉันไปเป็นผู้ช่วยพี่บาสแทน"

เพียงแค่ประโยคๆเดียวทำเอาคริมาถึงกับตัวชาทำอะไรไม่ถูก กี่ปีมาแล้วนะที่เธอไม่ได้เจอเขา จากที่คิดว่าจะลืมเลือนกันไป ความทรงจำในตอนนั้นกลับผุดขึ้นมาฉายชัดอีกครั้ง นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในวันนั้นก็ทำเอาเธอถึงกับเข่าอ่อน ไม่รู้ว่าอะไรดลใจทำให้เธอใจกล้าทำเรื่องบ้าๆแบบนั้นไป 

"พี่บาสคะ คือว่า... เค้กชอบพี่บาสค่ะ" 

"แต่พี่ว่าเค้กยังเด็กอยู่นะ เอาเวลาไปตั้งใจเรียนให้รีบจบก่อนดีกว่า"

หลังจากที่สารภาพความรู้สึกกับเขาไปในวันนั้น เธอก็ไม่เคยได้เจอเขาอีกเลย เพราะว่าเขาต้องเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ถึงแม้ว่าวันนั้นเขาเองไม่ได้มีทีท่าอะไรที่จะทำให้เธอรู้สึกแย่ แถมยังเอามือมาลูบหัวแลัวยังส่งยิ้มหวานมาให้เธอราวกับว่าเอ็นดูอีกต่างหากแต่นั่นก็ทำให้เธอรู้สึกแย่อยู่ดี

นี่มันก็เป็นเวลามากกว่าหกปีแล้ว แต่ความรู้สึกตอนที่เธอวิ่งไปบอกชอบเขาตอนนั้นเหมือนราวกับว่ามันพึ่งผ่านพ้นมาเพียงไม่กี่วัน เขาจะยังคงจำเหตุการณ์นั้นได้หรือไม่ ถ้าเขายังจำได้เธอจะทำอย่างไรดี และที่สำคัญตอนนี้เธอก็กำลังทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลของครอบครัวเขา และถ้าเขากำลังจะกลับมานั่นหมายความว่าเธอกับเขาจะต้องได้เจอหน้ากันอีกอย่างแน่นอน เพราะบุรินทร์เองก็เป็นสูตินรีแพทย์ เท่ากับว่าแบบนี้เธอกับเขาก็จะต้องเจอหน้ากันทุกวัน 

จากเด็กมัธยมปลายที่คอยแอบรักพี่ชายเพื่อนสนิท จนล่วงเลยผ่านมา เวลานี้เธอกลายร่างเป็นสาวสวยสมวัย เธอกับบุรารีเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนกันมาตั้งแต่มัธยมต้นจนถึงมหาวิทยาลัย จนกระทั่งตอนนี้ได้มาทำงานเป็นพยาบาลผู้ช่วยของบุรารีเพื่อนสนิทตัวเองมาได้สักพักหนึ่งแล้ว ตัวบุรารีนั้นต่อตรงไปทางด้านแพทย์ ด้วยว่าเป็นความต้องการของครอบครัว ส่วนตัวเธอเองจบมาทางด้านพยาบาล แล้วบุรารีก็เสนอว่าให้เธอมาทำงานเป็นผู้ช่วยแพทย์ที่โรงพยาบาลของครอบครัวเธอ

ใจดวงน้อยได้แต่ครุ่นคิดหาทางออกให้กับตัวเอง เธอชอบงานที่นี่ เธอและบุรารีเริ่มทำงานมาที่นี่มาด้วยกันจนเกือบจะครบปีแล้วและทุกอย่างก็ดูว่าน่าจะเป็นไปในทิศทางที่ดี ทุกคนที่นี่ใจดีและพากันช่วยสอนงานและให้คำแนะนำทั้งเธอและบุรารีอย่างเต็มที่ ผิดก็ว่ากันไปตามผิด ไม่มีการประคบประหงมหรือมานั่งอวย บางคนก็บอกว่าเห็นบุรารีมาตั้งแต่ยังตัวเล็กๆ เพราะว่าก็ทำงานที่นี่มานานแล้วเช่นกัน พรุ่งนี้แล้วสินะที่เขากำลังจะกลับมา 

'จะทำอย่างไรดี'

เช้านี้คริมาตื่นมาด้วยอาการสลึมสลือ เนื่องจากว่าเมื่อคืนกว่าจะได้หลับก็ปาเข้าไปตีสามเพราะมัวแต่กระวนกระวายใจเรื่องของบุรินทร์ เมื่อเจอหน้าเขา คำแรกที่ต้องควรพูดคืออะไร

'สบายดีนะคะพี่บาส,จำเค้กได้หรือเปล่า'

ศรีษะงามสะบัดไปมาไล่ความคิดจนผมกระจาย

"เค้ก แกโอเคหรือเปล่า หน้าตาดูไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่เลยนะวันนี้" บุรารีทักขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทเดินเข้าอาคารมาด้วยอาการซึ่งดูแล้วไม่ค่อยจะปกติเท่าไหร่

"เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับน่ะ กว่าจะข่มตาให้หลับได้ก็เกือบสว่าง สภาพฉันก็เลยเป็นอย่างที่แกเห็น"

"หืมว่าแต่ ทำไมแกถึงนอนไม่หลับน้าาา อย่าบอกนะว่าตื่นเต้นที่จะได้เจอพี่ชายฉันอ่ะ อิอิ" บุรารีแกล้งแซว

"แล้วถ้าฉันบอกแกว่าใช่ล่ะ"

"โอ๊ย แกจะไปตื่นเต้นคิดมากอะไรขนาดนั้น เรื่องมันก็ตั้งหกเจ็ดปีมาแล้ว ตอนนั้นแกเองก็พึ่งจะสิบเจ็ด ป่านนี้พี่ฉันคงลืมไปหมดแล้วมั้ง"

"แกคิดอย่างงั้นจริงๆหรอแบม"แม้ว่าจะพยายามทำใจให้คิดไปตามที่เพื่อนสนิทบอกแต่คริมาเองก็อดที่จะกังวลไม่ได้

"เฮ้อ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ เพราะที่ผ่านมาก็ไม่เห็นว่าพี่ชายฉันจะพูดอะไรถึงเรื่องนี้เลยนะ ขนาดฉันทำเนียนแอบเล่าเรื่องแกให้พี่ชายฉันฟังอยู่เรื่อยๆแล้ว แต่รายนั้นก็ยังทำเฉย ไม่ถามไม่พูดถึงเลยซักคำ"

"งั้นก็คงแปลว่าพี่ชายแกเขาคงจะไม่ได้สนใจฉันจริงๆ นั่นแหละถึงได้ทำเฉยขนาดนั้น"

"ไม่ต้องทำหน้าเศร้าไปหรอกน่า นี่ไงโอกาสมาถึงแล้วน ฉันขอแนะนำเลยว่าให้แกใช้จังหวะนี้รีบทำคะแนนใส่พี่ชายฉันรัวๆ จะบอกให้นะเค้ก ว่าแกตอนนี้กับแกเมื่อหกเจ็ดปีก่อนมันคนเดียวกันเสียที่ไหน อกตู้มเอวตูดขนาดนี้สเป็คพี่ชายฉันชัดๆ ลองพี่ฉันมาเห็นแกรอบนี้แล้วไม่สนใจ ฉันก็คงคิดว่าพี่ฉันเป็นเกย์แล้วล่ะ" บุรารีบอกพลางเดินเข้าไปตบไหล่เพื่อนเบาๆ

"แล้วนี่แกไม่โกรธฉันหรือไงที่ฉันแอบชอบพี่ชายแกน่ะ ถึงได้ทำเหมือนเชียร์ออกนอกหน้าขนาดนี้ ปกติน้องสาวทั่วไปเขาก็ต้องหวงพี่ชายกันไม่ใช่หรือไง"

"หวงสิ หวงมากด้วย เพราะว่าพี่ฉันหล่อลากดินลากไส้ขนาดนี้ นี่ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นล่ะก็อย่ามาหวัง แต่สำหรับแกแล้วฉันยกเว้นให้แกคนหนึ่งเลยจ๊ะคุณว่าที่พี่สะใภ้"

"แต่ฉันไม่แน่ใจเลยนะว่าฉันจะได้เป็นพี่สะใภ้ของแกน่ะ ดูโน่นสิ" คริมาพยักหน้าให้บุรารีหันไปดูที่ประตูทางเข้า ซึ่งปรากฎร่างชายหนุ่มรูปงามลำตัวสูงใหญ่ค่อยๆเดินอ้อมไปเปิดประตูให้หญิงสาวสาวที่นั่งคู่มาด้วยกันอย่าสุภาพและมีใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

"เฮ้ย ยัยนั่นคือใครทำไมฉันไม่เคยเห็น"

"ก็คงจะเป็นแฟนพี่ชายแกน่ะสิ เขาเดินควงแขนกันมาเสียขนาดนั้น"

"ไม่มีทาง ไม่น่าใช่ ไม่เห็นพี่บาสเคยพูดให้ฟังเลยว่ามีแฟน และฉันก็จะไม่มีทางยอมด้วย แกต้องช่วยฉันนะเค้ก ตำแหน่งพี่สะใภ้บ้านฉันต้องเป็นของแกเท่านั้น เดี๋ยวฉันจะช่วยแกเอง"

"นี่แกจะบ้าหรอแบม เขาควงกันมาขนาดนี้แกจะให้ฉันทำอะไรได้"

"ทำได้สิ นี่แกลืมไปหรือเปล่าว่าถ้าพี่บาสมาทำงานที่นี่ นั่นก็หมายความว่าโอกาสที่แกกับพี่บาสจะได้อยู่ด้วยกันก็คือทั้งวัน ได้เจอหน้ากันทั้งวัน แล้วแกไม่เคยได้ยินหรือไง ว่าต่อให้เป็นรักแท้แค่ไหน ยังไงก็ต้องแพ้ให้ความใกล้ชิด ฉะนั้นถึงเวลาแล้วที่แกต้องใช้สิ่งที่สวรรค์อุตส่าห์มอบให้แกมาใช้ให้เป็นประโยชน์ ซึ่งนั่นก็คือนมใหญ่ๆกับก้นงอนๆของแก อ่อยเข้าไป ยั่วเข้าไป ทำยังไงก็ได้ให้พี่ชายของฉันอยากงาบแก เข้าใจมั้ย"

"อะไรนะ นี่แกจะให้ฉันไปอ่อยไปยั่วพี่ชายแกเนี่ยนะแกหยุดเถอะ ฉันทำไม่ได้หรอก" คริมาส่ายหน้าดิกเมื่อได้ฟังข้อเสนอเพื่อน

"หรือแกจะยอมปล่อยให้แม่นั่นงาบพี่ฉันไป"

"แต่ฉันว่าถึงยังไงเขาก็คงเคยงาบกันมาก่อนแล้วหรือป่าวล่ะ"

"งาบก่อนแล้วไง ก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้งาบตลอดไปนี่ ไปๆเดินมาละ ทำหน้าสวยๆแข่งกับยัยนั่นไว้ ยังไงฉันก็จะเชียร์แก"