5 คนที่อยู่ในหลุม (ต่อ)

“โอ้...อ๋องจิ้น!”

        สวีหรันเฟยตกใจ รีบผลักอกแกร่งออกห่างตัว แต่เซียว

หยางเฟิ่งกลับรั้งร่างบางกลับคืน และเอ่ยเสียงเข้มขึ้นสักหน่อย เสียงที่คล้ายเป็นการตำหนิ

        “นี่ไม่ใช่ สิ่งที่เฟยเฟยต้องการหรอกหรือ” หัวคิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน เกือบสองปีที่นางทำตามคำสั่งบิดา เพื่อให้ได้ใกล้ชิดเซียวเหิงจิ้น ใช้เสน่ห์ปั่นหัวอีกฝ่าย คือแผนที่นางเองก็เต็มใจ เพราะเมื่อทำสำเร็จก็จะเป็นคนโปรดของบุรุษอีกคนที่หลงรักมาเนิ่นนาน

        “ข้าจะเป็นบุรุษเดียวที่ได้ครอบครองเจ้า และใครหน้าไหน ก็ไม่มีใครพรากเจ้าไปจากชายผู้นี้”

        สวีหรันเฟยรับรู้ว่าอีกฝ่ายปรารถนาในตัวนาง แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อหัวใจดวงนี้มอบให้เซียวตันเหวิน ผู้เป็นพี่ชายต่างมารดาของเซียวเหิงจิ้น

        “ข้า คงเป็นผู้โชคดีอย่างที่สุด หากอ๋องจิ้น...ให้ได้รับใช้ใกล้ชิด”

        เซียวเหิงจิ้นหัวเราะหึๆ ก่อนเคลื่อนริมฝีปากไปบดเบียดริมฝีปากสวีหรันเฟยเขาจูบหนักหน่วง และรุนแรงราวกับต้องการดูดกลืนวิญญาณอีกฝ่าย

        ปลายลิ้นของเขาแทรกผ่านเข้าไปข้างในโพรงปากหวานฉ่ำ ดูดดุน เร่งเร้าเพื่อให้เรียวลิ้นเล็กๆ แสนขี้อายสวีหรันเฟย

ตอบรับพายุอารมณ์ที่ซัดกระหน่ำ

        เขาตวัดปลายสิ้นสาก ราวกับเป็นกระบี่อ่อนที่จอมยุทธ์ใช้กำราบศัตรู รุกไล่หนักหน่วง สลับคอยตั้งรับ และมันทำให้ร่างกายสวีหรันเฟยอ่อนระทวย กระทั่งเขาไล่ต้อนสำเร็จ และได้ชิมความหวานล้ำ ชายหนุ่มจึงดูดริมฝีปากล่างอีกฝ่ายที่บวมเจ่อขึ้นอย่างแรง ก่อนเม้มแล้วกัดเบาๆ พอให้อีกฝ่ายได้เลือด

        เมื่อสวีหรันเฟยถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ก็เหมือนว่าถูกดูดกลืนวิญญาณไป และยังไม่ทันหายใจทั่วท้องด้วยซ้ำ เสียงดุดันที่เจือด้วยโทสะได้เอ่ยถามอย่างคาดคั้น

        “มาหาข้าพร้อมน้ำแกงไก่ฟ้าในคืนนี้ เฟยเฟยประสงค์สิ่งใดกันแน่ หวังว่าเจ้าคงไม่เป็นธุรให้อ๋องเหวินหรอกนะ” ผู้ที่เขากล่าวถึงนั้น ก็คือรัชทายาท

        สวีหรันเฟยอ้ำอึ้งไม่ได้ตอบในทันที นางเพียงรอ...รอเวลาให้โอสถพิษทำงาน

        ยามนั้นเซียวเหิงจิ้น รับรู้ได้ถึงความผิดปกติ ปลายลิ้นเขาเริ่มชา ดวงตาพร่าเบลอ จนมองเห็นคนตรงหน้าไม่ชัด

        “ข้าไม่มีทางเลือก และอ๋องจิ้นควรเป็นผู้เสียสละ”

        สวีหรันเฟยกล่าวจบ น้ำตาก็ไหลออกมาเป็นสาย และมีสิ่งที่ชวนให้ตื่นตระหนก ยาที่นางปรุงขึ้นมันรุนแรงเกินไป อีกทั้งพิษที่เซียวเหิงจิ้นได้รับก่อนหน้า ก็ทำให้คนตัวโต มีสภาพครึ่งผีครึ่งปีศาจระยะหนึ่งแล้ว ตอนนี้มันยิ่งจะส่งให้เขาลงหลุมเร็วขึ้น

        “ไม่...”

        ร่างของสวีหรันเฟยถูกกระชากรุนแรง

        เสื้อผ้าถูกฉีกขาด แต่มันคงยังไม่ทันใจ คมเขี้ยวคมๆ เลยกัดทึ้งจนไม่เหลือชิ้นดี

        ผิวขาวอมขมพูสั่นระริกเบื้องหน้าเซียวเหิงจิ้น และดวงตาพยัคฆ์ของเขายามนี้เป็นสีแดงก่ำ ร่างกายก็ร้อนจัด

        สวีหรันเฟยพยายามส่งสัญญาณให้คนอยู่ด้านนอกช่วยเหลือ แต่ดูเหมือนประตูทุกบานจะปิดไว้อย่างแน่นอน

        อนิจจา มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร เซียวเหิงจิ้น ควรสิ้นฤทธิ์และหมดสติไม่ใช่หรือ!?

        คำถามนั้นดังขึ้น แต่ไม่ทันได้คำตอบใดๆ สวีหรันเฟยก็สะดุ้งตื่นเสียก่อน

        รถม้าที่ซานซือเตรียมไว้ให้ คันค่อนข้างเล็ก กระนั้น ก็ช่วยให้สวีหรันเฟยไฉ่สะดวกสบาย ไม่ต้องเดินทางเข้าเมือง ซึ่งการออกมานอกเรือนบรรพชน เขาปกปิดฐานะที่แท้จริงของตน ให้ผู้อื่นรู้จักเพียงว่า เป็นนายหญิงน้อยสกุลจ้าว และแต่งตัวเรียบๆ ทาสีผิวให้เข้มคล้ายคนทำงานหนัก เติมไฝที่มุมปากข้างหนึ่ง เพื่อให้ตนไม่ต้องโดดเด่นสะดุดตาผู้อื่น เสื้อผ้าก็เลือกสีเทาเนื้อหยาบ ถึงอย่างนั้นความงามก็ยังฉายให้ผู้คนพบเห็น

        กระทั่งรถม้าจอดข้างๆ โรงเตี๊ยม ซึ่งมาส่งของหลายสิ่ง ก็เหมือนว่า มีเรื่องไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้น

        คราแรกซานซื่อส่ายหน้า ห้ามไม่ให้สวีหรันเฟยเข้าไปยุ่ง แต่ด้วยความมีมนุษย์ธรรม อีกทั้งมองปราดเดียวก็รู้ว่า คนผู้นั้นอยู่ในสถานะการยุ่งยาก ก็ทำให้สวีหรันเฟยมิอาจอยู่นิ่งเฉย

        ดวงตากลมโตมองไปยังร่างสตรีผู้นั้น นางบอบบางอยู่สักหน่อย แต่หน้าท้องนู้นขยาย และหากคะเนไม่ผิด คงกำลังตั้งครรภ์ไม่ต่างจากตน ซึ่งเรื่องที่น่ากลัวอยู่สักหน่อยคือ กำลังมีการยื้อแย่งจากนายหน้าค้าทาส เพื่อซื้อตัวอีกฝ่าย

        คนผู้นั้นคือ หนิงเจี้ยน ห้อยป้ายแคว้นคอตน และเขียนราคาค่าตัวเพื่อประมูลไว้ โดยเริ่มต้นที่นร้อยห้าสิบอีแปะเท่านั้น ราคาเช่นนี้ เทียบได้กับลูกหมูสักตัว หาใช่คนตาดำๆ

        “มันสมควรไปยังเรือนของใต้เท้าผู้ตรวจการ และข้าจะจ่ายห้าตำลึงเงิน!”

        “บัดซบ ข้าพบตัวมันก่อน ทาสผู้นี้ ต้องไปยังคฤหาสน์ของนายท่านจิ่ว และราคานั้นให้ได้มากสุดก็คือสองตำลึงเงินขาดตัว!”

        พ่อค้าสองคน ส่งเสียงทะเลาะกันไปมา ส่วนสตรีที่สีหน้าซีดสลด ก็เหมือนว่ากำลังประสบกับเรื่องที่นางไม่อาจควบคุมได้ ด้วยคือช่วงเวลาที่เขากำลังมีความต้องการอย่างสูง นั่นเป็นเพราะนางถูกป้อนน้ำแกงราคะ

        “ฮ่าๆ ๆ ดูเอาเถิด ทาสผู้นี้ ทำตัวน่าเกลียดเหลือเกิน กำลังจะส่งเรียกร้องหาคู่นอน ทั้งที่อยู่ต่อหน้าคนหมู่มาก ท่าทางมันไม่ต่างจากหมาตัวเมีย ไม่ช้าคงส่ายหางเรียกผู้อื่นไปทั่ว”

        และยามนั้น กลิ่นจากร่างกายหนิงเจี้ยน กระตุ้นเหล่าบุรุษกลัดมันหลายคนให้สนใจ อยากคว้าตัวอีกฝ่ายไปเชยชม ส่วนสวีหรันเฟยนึกสงสาร นับแต่มาอยู่ในโลกโบราณนี้ พบกับเรื่องไม่คาดฝันหลายหน โดยเฉพาะช่วงตั้งครรภ์มีความต้องการทางเพศสูง (เกิดไฟกำหนัด) ดังนั้นจึงหัดปรุงอาหาร และยาเพื่อระงับให้แก่ตนเอง อีกทั้งเพื่อป้องกันไม่ให้กลิ่นประจำตัว ลอยไปเข้าจมูกของผู้อื่น จนเกิดเรื่องไม่คาดฝัน

        สวีหรันเฟยก้าวไปยังสตรีสวมชุดสีน้ำเงิน ก่อนจับชีพจรอีกฝ่ายดู

        “เจ้ามีอาการเช่นนี้มากี่วันแล้ว”

        “ขะ ข้า... นอนซมมาสองวัน และยามนี้ แทบจะทนไม่ไหวแล้ว”

        หนิงเจี้ยนตอบ ซึ่งมีอาการกล้าๆ กลัวๆ อย่างเห็นได้ชัด

        “ไม่กลัวตายหรืออย่างไร เมืองนี้พวกนักล่า แฝงตัวอยู่ทุกที่ อีกอย่างกำลังท้อง บิดาของเด็ก คงกำลังตามตัวเจ้าอยู่ก็เป็นได้”

        “เรื่องนั้นน่าเศร้านัก เขาถูกผู้อื่นฆ่าตายเสียแล้ว นี่คือเหตุผลที่ข้าเร่ร่อนมาถึงเมืองเผิง สุดท้ายก็ลักขโมยของเขากิน ถูกจับขังคุกเกือบเดือน พอออกมา ก็ต้องขายตัวเองเพื่อความอยู่รอด”

        สวีหรันเฟยฟังอีกฝ่ายพูดก็นึกย้อนถึงตนเอง เมื่อครั้งมาถึงโลกแห่งนี้ นางประสาทเสียอย่างหนัก แต่นับว่าโชคยังเข้าข้าง ที่สติปัญญายังพอมี ถึงจะหลงลืมหมายสิ่งไปมากแต่ ก็เลือกมีชีวิตอยู่ต่อ พร้อมหาอาชีพเลี้ยงปากเลี้ยงท้องตนเอง

        “ข้าคิดว่า เจ้าอย่าขายตัวเองเลย นอกจากไม่ปลอดภัยต่อเด็กในท้อง ยังเหมือนตกนรกทั้งเป็น หากเจอกับพวกที่ชอบเอาเปรียบ และเห็นสตรีอย่างพวกเราเป็นที่ระบายตัณหา”

        เมื่อสวีหรันเฟยกล่าวเช่นนี้ หนิงเจี้ยนจึงมองนางอย่างฉงน ก่อนเอ่ยว่า

        “ท่านก็กำลังตั้งครรภ์เหมือนข้า?!”

        สวีหรันเฟยไม่ทันตอบ เป็นตอนนั้นที่มีบุรุษร่างสูงใหญ่ พร้อมไอสังหารรุนแรงก้าวเข้ามา แล้วจับข้อมือของหนิงเจี้ยน ก่อนกระชากร่างบอบบางเข้าไปสู่อ้อมอกตน

        ถึงสวีหรันเฟยจะทำใจดีสู้เสืออย่างไร ทว่าคนซึ่งสวมเกราะอ่อนนั้นทำให้เขาครั่นคร้ามใจจนแทบจะยืนทรงตัวไม่ไหว

        “ดูเหมือนวันนี้ ข้าจะโชคดี ได้พบคนงามถึงสองคน ฮ่าๆ ช่างน่าอภิรมย์ยิ่ง!” คนที่เปล่งเสียงก้องกังวาน คือรองแม่ทัพเผย ที่วันนี้เดินทางมาเมืองเผิง เพราะได้รับมอบหมายจากรัชทายาทให้ ดูแลความสงบเรียบร้อย พร้อมเตรียมการสำหรับการเดินทางของอีกฝ่ายที่จะมายังป้อมไม้ดำ เพื่อทำสิ่งสำคัญในเร็วๆ นี้

        ฝ่ายสวีหรันเฟยอยากถอยจากเหตุการณ์เบื้องหน้า แต่กับถูกคนของเผยอี้ฮุ่ย ในชุดของทหารเต็มยศล้อมตัวเอาไว้ !