4 คนที่อยู่ในหลุม

         ณ ตำหนักวิเวิก

 (ภายหลังเปลี่ยนชื่อเป็นตำหนักเย็น) ด้านล่างมีสุสานลับ ซึ่งถูกปิดตายเอาไว้

        หนูตัวนั้น มันเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเขาอีกแล้ว นอกจากกัดแทะเสื้อผ้า มันยังบังอาจพยามทำลายหน้ากากเขา หวังกัดแทะใบหน้างดงามนี้ เซียวเหิงจิ้นคำรามอยู่ในใจ นั่นคือสิ่งเดียวที่เขาทำได้

        ร่างกายเขาแข็งทื่อ ความตายหรือ หึๆ ๆ สำหรับเขา สิ่งนี้ยังไม่ใช่จุดจบของชีวิต เขานอนนิ่งอยู่เช่นนี้ คล้ายหนอนหรือคางคกจำศีล เวลาล่วงผ่านไปนานเท่าใด เขาไม่อาจคะเนได้ อาจเป็นแค่หนึ่งวันหรือพันปี แล้วต่างกันเช่นไร ในเมื่อยามนี้ เขาไร้ซึ่งหัวใจ มิรู้สึกเจ็บปวด เนื่องจากถูกหมุดควบคุม เจ็ดอารมณ์ หกปรารถนา ถึงอย่างนั้นก็รับรู้ได้ถึงการถูกจองจำเอาไว้ในที่คับแคบ และแม้จะไร้หัวใจ แต่ภาพต่างๆ ยังวิ่งวนในหัว เป็นความทรงจำที่บ่มเพาะ ซึ่งนับระเบิดทุออกมา

        พวกหนูสกปรกและตะกละยังพยายามกัดแกะหน้ากากเขาอยู่เช่นนั้น และชินอ๋องผู้มีนามว่า เซียวเหิงจิ้น ได้แต่ส่งเสียงในใจอย่างกึกก้อง ความบังอาจของมันสมควรได้รับโทษอย่างสาหัสหากเขาสามารถฟื้นคืนกลับมามีชีวิตอีกครั้ง แต่โทษของพวกมัน ดูเหมือนจะเล็กน้อยราวกับฝุ่นผง หากเทียบกับสิ่งที่สตรีผู้นั้นได้กระทำต่อเขา และสวีหรันเฟยคือผู้ที่เมื่อนานมาแล้วเคยกางปีกงดงามพร้อมส่องแสงสว่างนำทางเขา หากยามนี้อีกฝ่ายกล้าโบยบินไปจากโลกของเซียวเหิงจิ้น นับแต่นั้นจึงเหลือเพียงความมืดมิดเท่านั้นที่เขาสัมผัสได้

**************

คนที่อยู่ในหลุม

        เหตุการณ์ก่อนหน้า

        องค์ชายสามแคว้น ปู้โจว ผู้มีตำแหน่งเป็นถึงชินอ๋อง กลับมาที่ตำหนักของตนพร้อมชัยชนะที่สามารถปราบกบฏ และขับไล่ไปจากเมืองหลวงสำเร็จ ยามนี้หยาเจียวหรือต้นแป๊ะก๊วย ในช่วงปลายปีที่ปลูกอยู่ในตำหนักผลัดใบจากสีเขียวเป็นส้มอ่อนๆ กระทั่งกลายเป็นสีทองอร่าม ทำให้พื้นที่แห่งนี้งดงามชวนให้ตื่นตะลึง ราวกับอยู่ในดินแดนเทพเซียน  

        “อ๋องจิ้น สีหน้าท่านไม่ดีเอาเสียเลย ดื่มน้ำแกงที่ข้าตั้งใจเคี่ยวอยู่เกือบสองคืนดีหรือไม่ อาจ้านเป็นคนไปหาไก่ฟ้ามาให้ข้าปรุงเพื่อท่านเชียวนะ น้องชายข้าขึ้นเขาแล้วซ่อนตัวอยู่นาน กว่าจะพบมัน” สวีหรันเฟยว่าแล้วก็ยิ้มอย่างเอาใจบุรุษผู้องอาจ เซียวเหิงจิ้นพยักหน้ารับ ผิดแต่คืนนี้เขาเบื่ออาหาร รู้สึกว่ามองสิ่งใดก็หงุดหงิดไปเสียหมด คงมีแต่สวีหรันเฟยเท่านั้นที่ทำให้เขายิ้มได้

        “อาเฟิ่ง เข้าครัวด้วยตนเองเพื่อการใด ได้ยินว่าไม่ใคร่สบาย หลายวันก่อนก็หมดสติในสวนหน้าหอพระมิใช่หรือ”

        เซียวเหิงจิ้นเอ่ย และใช้หลังมืออุ่นๆ สัมผัสหน้าผากคนรัก ก่อนเขาต้องมีสีหน้าไม่พอใจ ด้วยเนื้อตัวคนงามอุ่นจัด ดูเหมือนมีไข้อ่อนๆ

        “เอ่อ เป็นข้าที่ดื้อรั้น ไหว้พระขอพรให้ท่านพ้นภัย และกำจัดกบฏไปให้หมดสิ้น จึงไม่ได้สนใจดูแลตนเองเท่าที่ควร ยามนี้อ๋องจิ้นกลับเมืองหลวงแล้ว ข้าย่อมไร้สิ่งกังวล” นางว่าเสียงหวาน และยังพยายามป้อนน้ำแกงไก่ฟ้าให้เซียวเหิงจิ้น

        “ลองชิมสักนิดดีหรือไม่ ยังอุ่นๆ อยู่ เดี๋ยวเย็นชืดอาจไม่ถูกปากท่าน”

        “ดี ข้าอยากรู้นัก ห่างกันนานนับเดือน น้ำแกงเจ้ายังจะหวานเหมือนใบหน้างามนี้หรือไม่” เซียวเหิงจิ้นเอ่ยแล้วก็สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ของสมุนไพรจากถ้วยน้ำแกง ปลายจมูกโด่ง ขยุกขยิกเล็กน้อย คล้ายกับว่าสัมผัสได้ถึงกลิ่นที่ตนไม่ชอบใจ

        “กลิ่นฉุนเกินไปหรืออ๋องจิ้น”

        สวีหรันเฟยถาม น้ำเสียงสูงกว่าปกติ ดูเหมือนนางจะสังเกตเขาตลอด

        “ปละ เปล่า คงเพราะท้องยังว่าง ไม่มีสิ่งใดตกถึงท้องนอกจากสุรา” เอ่ยจบเขาก็จิบน้ำแกงจากช้อนที่คนงามตักให้ พอลิ้นรับรสจึงรู้สึกว่าถูกใจมิน้อย

        “ให้ข้าดื่มเองเถิด” เซียวเหิงจิ้นว่าจบจึงยกถ้วยน้ำแกงดื่มจนหมด ยามนั้นสายตาของสวีหรันเฟยจับจ้องเขา ราวกับวางแผนบางสิ่งไว้ และมันได้ลุลวงแล้ว

        “ข้าขอให้อ๋องจิ้นสุขภาพแข็งแรงตลอดไป”

        “ฮ่าๆ ๆ ข้าย่อมเป็นเช่นนั้น เมื่อมีเจ้าอยู่เคียงข้าง และนอกจากน้ำแกงเลิศรส เฟยเฟยมีสิ่งใดพูดคุยกับข้าหรือไม่”

        ที่เขาเอ่ยปากถามเช่นนั้น ด้วยจับสัญญาณบางอย่างจากอีกฝ่ายได้ สวีหรันเฟยเก่งกาจรอบด้าน เป็นคนเฉลียวฉลาด บิดาคือเจ้ากรมการคลัง จึงได้ศึกษาความรู้หลายแขนง ชำนาญสุดก็คงเป็นเรื่องสมุนไพร ผิดแต่นางเป็นคนปกปิดสีหน้าตนไม่เก่ง เซียวเหิงจิ้นจึงจับพิรุธครั้งนี้ได้

        “ขะ ข้า...” สวีหรันเฟยเกิดความว้าวุ่นใจ คืนนี้ตั้งใจทำสิ่งสำคัญ ซึ่งมันเป็นทางเดียวที่จะทำให้คนผู้นั้น ก้าวขึ้นเป็นใหญ่ รวมกำลังเอาไว้ทั้งหมดสำเร็จ และบ้านเมืองย่อมกลับมาสงบสุข

        “ขะ ข้าดีใจนักเมื่อเห็นอ๋องจิ้นอีกครั้ง”สวีหรันเฟยบอก เสียงนางสั่น ดวงตาก็มีน้ำใสๆ เอ่อคลอหน่วย

        “ดีใจจนน้ำตาล่วงเชียวรึ เด็กน้อยของข้า” ชายหนุ่มว่าแล้วก็ใช้นิ้วใหญ่ๆ ของตนเช็ดน้ำตาที่ไหลล้นขอบตาอีกฝ่าย  

        ด้วยกลัวแผนของตนล้มเหลว สวีหรันเฟยพยายามดึงสติกลับ ยามนั้นริมฝีปากที่เคลือบด้วยชาดสีแดงสั่นระริก

        “เจ้าหนาวหรือเฟยเฟย” เอ่ยถามแล้วก็ถอดเสื้อคลุมของเขาสวมทับให้นาง

        “ข้าเพียงแต่ อดหวั่นใจไม่ได้ จริงอยู่ มีกบฏมากมายที่อ๋องจิ้นจัดการ บ้างก็เสียชีวิต บ้างหนีตายห่างออกไปนอกกำแพงเมืองหลายร้อยลี้ แต่ศึกภายในไฟยังไม่มอดดับ”

        “อาเฟิ่ง เมื่อมีข้าอยู่ตรงนี้ เจ้าหวั่นกลัวสิ่งใด”

        ดวงตาดอกท้อสานสบดวงตาคมกริบของเซียวเหิงจิ้น มองเพื่ออ่านความนัยที่เขาส่งมาให้ตน

        “เพราะมีท่าน ข้าจึงอุ่นใจ” สวีหรันเฟยไม่เอ่ยเพื่อเอาใจเขา แต่รู้สึกเช่นนั้นจริงๆ

        “ข้าจะเป็นขาทองคำให้เจ้าเกาะเสมอ...” เขาว่าและใช้ปลายนิ้วยาวทาบบนริมฝีปากอวบอิ่ม ที่สั่นน้อยๆ

        ปลายนิ้วเขาไล้ช้าๆ ไม่ได้ต้องการปลุกสิเน่หา เพียงแต่อยากให้คนรักรับรู้ถึงความห่วงใย

        หัวใจสวีหรันเฟยเต้นระรัวแรง ด้วยมีสิ่งคับแน่นให้อก อยากบอกกล่าวเขา ทว่าคนตัวโตเอ่ยขัดไว้

        “ไม่ต้องกล่าวสิ่งใด”

        “ตะ แต่ข้า”

        เซียวเหิงจิ้นค่อยๆ ใช้จมูกโด่งสวยชนกับปลายจมูกอีกฝ่าย ถูไถพอให้ลดความเครียด จากนั้นก็จุมพิต คือจุมพิตอ่อนหวานแผ่วเบา