7 โฉมงามนางร้ายถูกรังแก (ต่อ)

        “ฮ่าๆ ๆ ดี เช่นนั้น ข้าเผยอี้ฮุ่ย ก็จะซื้อทั้งทาสผู้นี้ แล้วก็แม่นางไปพร้อมกัน”

        กล่าวไม่ทันจบดี เผยอี้ฮุ่ยก็คว้าร่างสวีหรันเฟยกลับคืน แล้วสูดกลิ่นกายแสนยั่วยวน จมูกโด่งซุกไซ้ร่างของสวีหรันเฟย

อย่างล่วงเกิน คนตัวใหญ่ทั้งแข็งแรง จึงทำให้สวีหรันเฟยยากจะขัดขืน ความรู้สึกน่าอดสูเป็นเช่นนี้ และมืออีกฝ่ายป่ายแปะสำรวจเนื้อตัวจองสวีหรันเฟยกระทั่งวางที่หน้าท้องนูนขึ้นมาเล็กน้อย แล้วเริ่มลูบไล้อย่างล่วงเกิน

        สวีหรันเฟยตัวแข็งทื่อ

        และแทบหยุดหายใจ และน้ำตาเอ่อคลอหน่วย ไม่ได้กลัว แต่โกรธ ทั้งรู้สึกว่าตนช่างอ่อนด้อย ไม่อาจรักษาศักดิ์ศรีของตน 

        “แม่นางเนื้อตัวนุ่มนิ่มดีแท้ ทว่า...หน้าท้องยื่นๆ นี่เล่า สวมเสื้อผ้าหลายชั้น เยี่ยงนี้ ต้องการปกปิดสิ่งใดไว้หรือ!?”

        น้ำเสียงเผยอี้ฮุ่ยทั้งเย้าหยอก และต้องการข่มขู่อยู่ในที

        สวีหรันเฟยโกรธที่ทำสิ่งใดตอบโต้อีกฝ่ายไม่ได้

        “จู่ๆ แม่นางก็เป็นใบ้ขึ้นมา หรือว่าอับอายที่มีมารหัวขนซ่อนเอาไว้ในท้อง และไม่กล้าบอกผู้อื่น เพราะเด็กนั่นไม่มีพ่อ”

        เผยอี้ฮุ่ยทำให้นางโมโหอย่างหนัก ร่างกายนี้จึงร้อนรุ่มขึ้น

        “ดูเหมือนจะไม่สบายด้วย ดีเดี๋ยวข้าจะรักษาให้เอง แต่ก่อนอื่น ข้าจะพาแม่นางไปตรวจร่างกาย สตรีที่ครรภ์ในยามนี้ต้องเข้มงวดกว่าราษฎรคนอื่นๆ เพราะเป็นภัยร้ายแรง นับแต่มีกองทัพปีศาจออกอาละวาด”

        ในห้วงเวลาที่สวีหรันเฟยย้อนเวลาเข้ามาในโลกนี้ สตรีที่สามารถตั้งครรภ์มีจำนวนน้อย และเด็กเหล่านี้จะมีความพิเศษ เรียกได้ว่ามีความอัจฉริยะเฉพาะด้าน ดังนั้นฝ่ายอธรรม หรือพวกต้องการใช้งานเด็กๆ จึงมักแย่งชิงตัวไป เพื่อฝึกฝน ทำเรื่องชั่วช้า ไม่ก็นำไปเป็นเงา (ตัวแทน) ของผู้มีอำนาจในบ้านเมือง จึงกล่าวได้เด็กเหล่านี้ มีชะตากรรมที่น่าสงสาร หากตกอยู่ในคนชั่ว ยิ่งกว่านั้นเด็กทารกบางคนถูกนำไปปรุงเป็นยาด้วย

        เมื่อสวีหรันเฟยไม่กล่าวคำใด เผยอี้ฮุ่ยก็ยิ่งย่ามใจ เขาเตรียมจะปลดสายรัดเอวของคนงาม ฝ่ายสวีหรันเฟยก็กัดฟันกรอดๆ ร่างกายยามนั้นไร้ทางขัดขืน ด้วยรองแม่ทัพหนุ่มฉวยโอกาสกัดจุดนางเอาไว้  

        “บัดซบ ทะ ท่านยังเป็นทหาร ที่มีหน้าที่ปกป้องแผ่นดินอยู่หรือ”

        “ฮ่ะๆ ๆ นี่แหละคือการทำงานของข้า รัชทายาทไม่ต้องการให้บ้านเมืองนี้ มีกองทัพปีศาจอีก...”

        สิ่งที่เผยอี้ฮุ่ยกล่าวคล้ายจะดึงให้สวีหรันเฟยนึกถึงคนที่สวมหน้ากากเหล็ก และนอนอยู่ใต้ตำหนักวิเวก

        “ข้าแค่อยากตรวจร่างกายคุณชาย หากไม่ได้ตั้งครรภ์ ก็ไร้ปัญหา”

        รองแม่ทัพกล่าวจบ สายรัดเอวของสวีหรันเฟยก็หวิดถูกกระชากขาด และสาบเสื้อหน้าอกหมิ่นเหม่จะถูกแหวกออกเผยให้เห็นผิวขาวอมชมพูด้านใน

        แต่เป็นจังหวะเดียวกันนั้นที่ มีเสียงทหาร และชาวบ้านร้องดังขึ้น

        หนะ หนู... หนูป่า!

        ไม่ใช่แค่หนูนับร้อยตัวที่วิ่งเข้ามาในบริเวณนั้น แต่มันยังไล่กัดทหารของเผยอี้ฮุ่ยด้วย พอกลิ่นเลือดคละคลุ้ง หนูป่าเหล่านั้นก็ยิ่งแสดงความดุร้ายกว่าเดิม

        ขณะเดียวกัน เผยอี้ฮุ่ยเตรียมพาสวีหรันเฟยออกไปจากบริเวณนั้น แต่กลายเป็นว่าเซเสียหลัก เมื่อจู่ๆ ชายชราผู้หนึ่ง พุ่งถลามาชนเขาอย่างแรง พร้อมฝาดไม้เท้าไปมั่วๆ

        ยามนั้นเป็นเผยอี้ฮุ๋ยที่ตัวแข็งค้างไม่อยากเชื่อว่า เส้นเอ็นจะยึดได้ง่ายๆ ซึ่งเกือบหนึ่งอึดใจ ใหญ่ๆ ถึงสามารถขยับตัว

        คราวนี้เขาตวาดเสียงดัง ตั้งใจกลับเข้าไปฉุดลากของ

สวีหรันเฟยและหนิงเจี้ยนอีกหน แต่เป็นชายชราตาคนเดิมที่ร้องเสียงดัง ชวนให้อกสั่นขวัญแขวน

        “ทหารรังแกประชาชน! ดูเอาเถิด เข้ามาเมืองเผิงเพื่อบังคับให้พวกเราส่งเสบียงไม่พอ ยังจับคนทำมาหากินไปเป็นนางและนายบำเรอให้ค่ายทหาร คนพวกนี้ ยังมีหน้าอยู่ในเมืองเผิงอีกหรือ!” ซานซือร้องเช่นนั้นอยู่สองสามหน ก็เป็นเหตุใดเกิดการวิพากษ์วิจารณ์ไปต่างๆ นานา

        ยามนั้น แคว้นปู้โจวไม่มีศึกภายนอก (หลังจากองค์ชายสาม เซียวเหิงจิ้นปราบกบฏ บ้านเมืองก็สงบ ฮ่องเต้ยังนั่งบัลลังก์มังกรต่อไป) แต่กลับมีการขูดรีดราษฎรอย่างหนัก โดยทางการอ้างว่าคือการเตรียมความพร้อมไว้ และผู้ที่เป็นขุนนางกังฉิน ส่วนมากมาจากฝ่ายของรัชทายาท ซึ่งเป็นขั้วอำนาจตรงข้ามกับเซียวเหิงจิ้น

        กระทั่งซานซือเตรียมพาสวีหรันเฟยก้าวออกจากพื้นที่บริเวณนั้น ดวงตากลมโตก็เหลือบไปเห็นแมวสีเทาที่ยืนอยู่บนหลังคาของภัตตาคารสูงสามชั้น ดวงตาของมันจ้องมาที่นาง ไม่รู้เหตุใด ดวงตาคู่นั้นช่างคล้ายกับบุรุษที่สวมหน้ากากเหล็ก

        “พ่อบ้านซาน ชินอ๋อง... เอ่อ เซียวเหิงจิ้น มีความเกี่ยวข้องกับข้าหรือไม่” คำถามของสวีหรันเฟยทำให้ทั้งซานซือ และหนิงเจี้ยนต่างหน้าถอดสี....