บทนำ

เรื่องเล่าที่ชาวบ้านกล่าวขานกันมาปากต่อปาก เกล็ดแห่งนาคา ที่ผู้คนต้องการครอบครองเพื่อความเป็นอมตะนิรันดร์กาล เชื่อกันว่าเกล็ดพญานาคหากได้ผสมน้ำดื่มกินคนผู้นั้นจะมีชีวิตอมตะ ฉันได้ฟังมาตั้งแต่เด็ก ๆ จนปัจจุบันเรื่องเล่านี้ก็ยังถูกพูดถึง มันคือสิ่งที่มนุษย์กิเลสหนาอยากได้ไว้เคียงกาย ด้วยอำนาจและอิทธิฤทธิ์ประหนึ่งเทวาสถิต เสริมให้ผู้ที่ได้ครอบครองอยู่เหนือสุดของมนุษย์ทั้งปวง ทั้งที่ไม่รู้ว่ามีอยู่จริงหรือเปล่า แต่อีกอย่างที่ฉันเคยได้ยินมาเช่นกันร่างตัวแทนแห่งนาคาที่แอบซ่อนในกายหยาบของมนุษย์ แต่คนผู้นั้นคือใครกัน? มีจริงเหมือนที่คนเฒ่าโบราณลือกันจริงหรือ?...ฉันก็ได้แต่ฟังเพราะไม่ค่อยเชื่อเรื่องเหล่านี้แต่ก็ไม่ได้หลบหลู่แต่อย่างใด

"นั่นสินะ ในโลกนี้ย่อมมีคนดีและไม่ดีปะปนกันไป เฮ้อ~~ แต่ฉันก็อยากให้โลกใบนี้มีแต่คนดีละนะ"

"บ่นอะไรของแกยัยณิน อะนี่น้ำที่แกฝากซื้อ"

"ขอบใจจ้าเพื่อนคนสวย...ไม่ได้บ่นอะไรหรอก อ่านหนังสือเล่มนี้แล้วคิดเฉย ๆ น่ะ"

"อ่านเรื่องอะไรอะ"

"อาศิรวิษ"

"เออชื่อเรื่องแปลกแต่น่าสนใจดี ขอยืมอ่านบ้างดิ"

"ได้...แต่แกต้องทะนุถนอมหนังสือฉันให้ดี ๆ ห้ามยับเยินเด็ดขาดไม่งั้นฉันจะตีมือแกให้เจ็บเลย"

"ย่ะ"

มันคือการสนทนาของฉันและเพื่อนสาวคนสนิท เธอชื่อว่าเนยหวาน เป็นเพื่อนคนแรกที่ฉันคบด้วย เรื่องทุกเรื่อง ปัญหาทุกปัญหา ฉันสามารถระบายกับเธอได้อย่างสนิทใจ เราสองคนไม่เคยมีอะไรปิดบังกัน แม้กระทั่งเรื่องเล็กน้อย

"เออเนยช่วงนี้ฉันรู้สึกแปลก ๆ อะ เป็นอะไรก็ไม่รู้ชอบปวดหัวตอนเย็นตลอดเลย ปวดมากเหมือนหัวจะระเบิด แล้วก็ฝันแปลก ๆ ทุกวัน"

"แล้วแกหาหมอยังอะ หรือแกอ่านหนังสือมากไป?"

"ไปหาหมอตรวจมาแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติเลย"

"ไปตรวจอีกทีไหมแก เผื่อมันคลาดเคลื่อน"

("มันคือสัญญาณเตือน")

เสียงที่ดังแทรกระหว่างการสนทนาระหว่างฉันกับเนยหวาน ทำให้เราทั้งสองคนตกใจ และต้องหันหลังกลับไปมอง

"คุณยายหมายความว่ายังไงคะ?"

ฉันเอ่ยถามพร้อมกับหัวคิ้วที่แทบชนกันด้วยความไม่เข้าใจ งงด้วยว่าคุณยายท่านนี้มาจากไหน เพราะไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงเดิน

"เมื่อถึงเวลาก็จะรู้ด้วยตัวเอง ต่อให้ไม่ยอมรับ ท้ายสุดก็เลี่ยงและหนีไม่พ้น มันคือชะตาของเจ้า ผณินทร"

ทำเอาฉันงงหนักไปใหญ่ ยิ่งฟังที่คุณยายพูดฉันก็ยิ่งไม่เข้าใจ จนต้องหันไปสบตามองกับเนยหวานที่งงไม่ต่างกัน

“ผณินทร?” ฉันหันไปพูดกับเนยหวาน มันคือชื่อของใครกัน ฉันกับเนยหวานมองหน้ากันด้วยความงง

"คุณยะ....อ้าวหายไปไหนแล้วล่ะ?"

เนยหวานที่กำลังอ้าปากพูดต้องชะงัก รวมทั้งฉันด้วยที่งงเป็นไก่ตาแตก คุณยายหายไปไหน!? ทั้งที่แค่เสี้ยวนาทีเท่านั้น อายุของคุณยายไม่น่าจะเดินได้เร็วจนมองไม่เห็นแม้กระทั่งด้านหลัง เพราะฉันก็เห็นเต็มสองตาว่าท่านใช้ไม้เท้าช่วยประคองเดิน สิ่งที่คุณยายคนนั้นพูดมันคืออะไรกันแน่!?

“แกเปลี่ยนชื่อเหรอยัยณิน” เนยหวานถามพร้อมทั้งหัวเราะขบขัน

“บ้าเหรอ ก็ชื่อมณีณินมาแต่ไหนแต่ไรยังไม่เคยเปลี่ยนสักครั้ง พ่อแม่ตั้งให้ก็ยังใช้แบบเดิม” ฉันตอบเพื่อน

“แล้วคุณยายคนนั้นแกพูดชื่อใครกัน”

“นั่นสิ ฉันก็อยากจะรู้”

อย่าว่าแต่เพื่อนสงสัย ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน คนยายคนนั้นเป็นใครกันแน่ ทำไมแค่มาพูดทิ้งปริศนาแล้วก็หายไป ทำให้ฉันครุ่นคิดไม่ตกและอยากรู้เรื่องราวที่ท่านพูดถึง

ฉันกลับมาถึงบ้านก็จวนพระอาทิตย์เริ่มจะตกดิน เดินเข้ามาในบ้านได้ไม่กี่นาที ก็มีอาการแบบเดิม ฉันปวดหัว มันปวดเหมือนหัวของฉันจะระเบิดออกมา เหมือนกับว่าสมองจะไหล ยืนแทบไม่ไหว เป็นอะไรที่ทรมานมาก ฉันเริ่มเป็นแบบนี้มานานหลายวัน ไปหาหมอก็ไม่พบการเจ็บไข้ได้ป่วยอะไร ได้แต่งงแล้วก็สงสัย

“แม่คะ” เรียกแม่เสียงเบา

“ณินเป็นอะไรลูก”

ฉันเริ่มไม่ไหวจนต้องเรียกแม่เพื่อขอความช่วยเหลือ แม่วิ่งตาตื่นเข้ามาแล้วประคองฉันไปนั่งบนโซฟา อาการของฉันยังคงปวดหัวตุบ ๆ เรื่อย ๆ ไม่มีทีท่าว่ามันจะหายไปสักนิด

“แม่ณินปวดหัวอีกแล้ว”

“ไหวหรือเปล่า ไปหาหมอไหมลูก”

“เหมือนหัวณินจะระเบิดเลย โอ๊ย!”

“ณิน โธ่ลูก...รอตรงนี้แม่ไปเอายาแก้ปวดมาให้”

ฉันนั่งปวดหัวอยู่แบบนั้น เหมือนมันไม่ได้ยินเสียงแม่ไม่ชัด หูอื้ออึงไปหมด ฉันมองและเห็นสีหน้าของแม่กังวลคงเพราะท่านกำลังเป็นห่วงฉัน เหมือนแม่จะร้องไห้เลย ก่อนจะวิ่งไปในบ้านเอายาตามที่ท่านบอก

“น้ำกับยาแก้ปวดลูก”

แม่ยื่นแก้วน้ำพร้อมกับยาแก้ปวดให้ ฉันจึงรีบกินมันลงไป เพราะตอนนี้ฉันไม่ไหวมันปวดเหลือเกิน หรือว่าฉันจะป่วยเป็นโรคร้ายแรงแล้วตรวจไม่พบ?

“เป็นไงบ้างลูก”

“ปวดเหมือนเดิมเลยค่ะแม่”

“นอนพักก่อนนะ ถ้าไม่ดีขึ้นแม่พาไปหาหมอ”

“ค่ะ”

แม่พูดพร้อมกับประคองฉันเอนตัวลงนอนบนโซฟา ไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไร ฉันถึงได้เป็นแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง ฉันนอนหลับตาเผื่อว่ามันจะดีขึ้น แต่อาการปวดก็ยังมีเหมือนเดิม รู้สึกว่าหัวมันบีบรัดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

“แม่ณินปวดเหมือนเดิม โอ๊ย”

“เป็นอะไรนะณิน”

“ฮือ แม่คะณินไม่ไหวแล้ว”

ฉันทนไม่ไหวหัวมันปวดหนึบจนต้องร้องไห้ออกมา มันสุดแสนจะทรมานจนเริ่มจะหายใจไม่ออก

“ไปหาหมอกันปะ เดี๋ยวแม่ไปเรียกพี่น้ำก่อน”

“ค่ะ” แม่บอกแล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนบ้านทันที พี่น้ำคงจะอยู่บนห้องนอน ตอนนี้ฉันแทบครองสติไม่ได้ จนลุกขึ้นมานั่งมือกุมหัวเอาไว้ ไม่รู้ต้องทำยังไงถึงจะหายจากอาการปวดนี้ และนี่ก็เป็นการหาหมอรอบที่สามนับจากวันที่ฉันมีอาการ และคำตอบจากปากของหมอก็เหมือนกัน ไม่ได้เป็นอะไร ทุกอย่างทุกปกติ ทั้งที่เข้าซีทีสแกนมาทั้งสามรอบ ตอนแรกฉันกลัวว่าเป็นเนื้องอกไหม แต่หมอบอกไม่มีอะไร

“น้ำเร็วลูก”

“น้องเป็นอะไรเหรอแม่”

“ปวดหัวอีกแล้ว”

ฉันได้ยินเสียงของแม่กับพี่น้ำแว่วเข้ามา น้ำเสียงการพูดคุยดูแตกตื่น ฉันได้แต่นั่งรอด้วยความทรมาน จนพี่น้ำกับแม่เข้ามาประชิดตัว

“น้องเป็นไงบ้างเดินไหวไหม”

“น้ำอุ้มน้องเลยลูก”

ฉันยังไม่ทันได้อ้าปากคุยกับพี่ชาย แม่ก็พูดสวนขึ้นก่อน จากนั้นพี่น้ำก็อุ้มฉันไปยังรถยนต์ แล้วขับออกไปทันที แม่นั่งกอดฉันอยู่เบาะหลัง คอยลูบแขนและนวดขมับช่วยเพื่อให้ฉันผ่อนคลาย แต่ว่ามันไม่มีวี่แววจะหายไปสักนิด

“น้ำเร่งอีกหน่อยน้องเหงื่อออกเยอะมาก”

“ครับ ๆ”

แม่บอกพี่น้ำด้วยน้ำเสียงร้อนรน และรถก็เริ่มวิ่งเร็วขึ้นจนฉันสัมผัสได้ ทุกคนกำลังกังวลและเป็นห่วงฉัน รู้สึกไม่ดีเลยที่ต้องเป็นภาระให้คนในบ้าน

“ใกล้ถึงยังน้ำ” แม่ถามย้ำกับพี่ชาย

“รถเยอะมากเลยแม่ จะแซงก็แซงไม่ได้” พี่น้ำบอกแม่ และคงกังวลไม่ต่างกับแม่

“อดทนหน่อยนะณิน” แม่บอกส่วนฉันก็ได้แต่พยักหน้ารับ

ตอนนี้เหมือนจะถึงโรงพยาบาล สายตาของฉันพร่าเบลอมองไม่ชัดเจน แต่รู้สึกเหมือนกำลังนอนอยู่บนเตียง แล้วเคลื่อนที่ด้วยการเข็น ได้ยินเสียงของแม่แว่วเข้ามา

“ณินอดทนไว้นะลูก” นี่เป็นเสียงของแม่

“น้องอย่าเพิ่งหลับตานะ อดทนไว้ใกล้ถึงมือหมอแล้ว” และนี่เสียงของพี่ชาย ในที่สุดฉันก็อดทนลืมตาไม่ไหว ทุกอย่างมืดสนิทลงจนไม่รับรู้อะไรอีกเลย