5-ภุชคะวิษธรนาคราช 2-3/4

“เจอกันจริง ๆ เสียทีนะ”

“คะ?”

คำพูดของท่านอาจารย์ทำให้ฉันเกิดความสงสัยขึ้นมาอีกครั้ง อะไรคือคำว่าเจอกันจริง ๆ เสียที

“ศิษย์ขอฝากบุตรสาวคนนี้เป็นศิษย์ของท่านด้วยเถิด นางเป็นหน่อเนื้อเชื้อไขที่ศิษย์ไว้ใจให้ปกครองมคธนครในภายภาคหน้า และเชื่อว่านางจะทำหน้าที่นี้ได้เป็นอย่างดี”

เสด็จพ่อพูดขึ้น ตอนนี้ทุกอย่างประเดประดังเข้ามาในหัวของฉันไม่หยุดหย่อน นี่ฉันต้องรับภาระหน้าที่อันหนักอึ้งจริงหรือ ปกครองชีวิตนับแสนนับล้านฉันเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาจะทำมันได้อย่างไร

“อย่าได้กังวลใจไป แม้จะไม่ใช่ตัวตนแต่จิตวิญญาณแท้จริงนั้นแสนลึกล้ำยิ่งนัก”

“แต่ว่า...”

“ปล่อยให้ทุกอย่างเดินตามเส้นทางที่ลิขิตเถิด การฝืนยิ่งจะทำให้เจ็บไม่รู้จบ”

“เจ้าค่ะ”

ท่านอาจารย์กล่าวออกมาอย่างกับอ่านความคิดของฉันได้ คำพูดของท่านทำให้ฉันปรายสายตามอง ในหัวตอนนี้มีเครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด แต่ก็ไม่อาจจะเปล่งออกมาเป็นวาจาถามไถ่ ก็ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในก้นบึ้งหัวใจ และก้มหัวยอมรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นนับจากนี้

ฉันตั้งใจร่ำเรียนวิชาตามที่ท่านอาจารย์สอน มันช่างยากเย็นแสนเข็ญสำหรับฉันที่เป็นเพียงจิตวิญญาณธรรมดา วิชาเวทย์ที่ยากจะเข้าใจ แต่ในเมื่อฉันตัดสินใจที่จะเดินบนเส้นทางที่เลือกไม่ได้นี้ ก็ต้องพยายาม

“วันนี้พอแค่นี้ก่อนเถิด” ท่านอาจารย์บอกฉัน นั่นทำให้ฉันลืมตาขึ้นจากการฝึกสมาธิ

“ขาชาไปหมด โอ๊ะ โอ๊ย”

“ไม่ต่างกันเลยเพียงเสี้ยว”

“หนูเจ็บแต่ท่านอาจารย์ดันหัวเราะเยาะซะงั้น”

การนั่งนานทำให้ขาของฉันแทบขยับไม่ได้ มันชาไปหมด จนร้องโอดโอยเมื่อตั้งท่าจะลุกยืนแล้วทรงตัวไม่อยู่ ล้มก้นกระแทกพื้น ทำให้ท่านอาจารย์ส่ายหัวขบขันอย่างกับฉันเป็นตัวตลก

“รีบกลับประเดี๋ยวจะมืดค่ำเสียก่อน”

“กราบลาค่ะ”

ฉันลาท่านอาจารย์จากนั้นจึงเดินออกมาจากถ้ำ ด้านนอกยังคงมีแสงสว่าง ฉันรู้สึกปลอดโปร่งเมื่อเดินออกมา มองหาคนที่รอคอยก็ไม่พบเจอ

“หายไปไหนของเขานะ” ฉันชะเง้อคอมองหาซ้ายขวาก็ไม่เห็นอาศิรวิษ จึงคิดจะตามหาเผื่อว่าเขาอาจจะเดินเล่นอยู่แถวใกล้ ๆ นี้

“อาศิรวิษ! อยู่ไหนของเขาเนี่ย” ฉันเดินวนหาโดยรอบแต่ก็ไม่เจอ ไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน “แล้วฉันอยู่ตรงไหนของป่า ซวยแล้วไงฉัน”

ฉันเริ่มรู้สึกกลัวกับต้นไม้สูงใหญ่ที่อยู่ในป่านี้ มองไปทางไหนก็ช่างเหมือนกันไปหมด แล้วฉันจะหาทางกลับไปได้ยังไง เริ่มหวาดระแวงกับเสียงร้องของสัตว์ในป่า

“อาศิรวิษ อาศิรวิษ อยู่ไหน ฉันเริ่มกลัวแล้วนะ” ฉันเรียกหาแต่ว่าก็ได้เสียงตอบรับ ฉันเดินวกกลับคิดว่าจำทางเดิมได้แต่สุดท้ายก็วนมาอยู่ที่เดิมก่อนหน้า ฉันหลงทาง!

“อาศิรวิษ ฮึก ฮึก ฮือ นายอยู่ไหน?”

แสงแดดก็เริ่มเลือนราง ฉันกลัวจนตัวสั่น เมื่อมองไปทางไหนก็หาทางกลับบ้านไม่เจอ ตอนนี้นึกอะไรไม่ออก จนกลัวจนนั่งกอดเข่าฟุบหน้าร้องไห้ออกมาอย่างไม่รู้จักอาย พร่ำเรียกหาคนที่คิดว่าจะปกป้องได้ก็ไร้เงา

“กรี๊ด!!!...”

ฉันกรีดร้องออกมาสุดเสียง เมื่อมีบางอย่างแตะบนไหล่ ฉันรีบหยัดตัวลุกเต็มความสูง กระโจนถอยห่าง สายตามองไปยังเบื้องหน้าทำให้เห็นว่าเป็นใคร

“เจ้านางน้อยพี่เอง”

“อาศิรวิษ ฮือ หายไปไหนมารู้ไหมว่ากลัวจนสั่นหมดแล้ว ฮึก ฮือ”

เมื่อรู้ว่าเป็นใครที่เฝ้ารอ ฉันวิ่งเข้าไปกอดเขาแน่นในทันทีอย่างเผลอลืมตัว เพราะความกลัวมันมีมาก รู้เพียงว่าอุ่นใจที่เห็นเขา น้ำตารินไหลอาบสองแก้มอย่างไม่นึกอาย

“โอ๋ โอ๋ ขอโทษพี่ขอโทษเจ้านางน้อย ที่ปล่อยไว้เพียงลำพัง อย่าได้ร้องไห้เลยนะคนดี”

“หายไปไหนมา”

เขาลูบหลังปลอบพร้อมกับคำพูดแสนหวาน ทำให้ความรู้สึกกลัวของฉันเริ่มจางหายไป ปล่อยมือจากการกอด แล้วปาดน้ำตาอย่างลวก ๆ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสะอื้น

“พอดีได้ยินเสียงแปลก ๆ เลยไปตรวจตราดูก็เท่านั้น” เขาบอกเหตุผล

“ไม่บอกกันสักคำ ใจร้ายมาก” ฉันพูดเชิงตำหนิด้วยสีหน้ายู่ย่น ก็คนมันกลัวนี่นา อีกอย่างฉันก็ไม่เคยอยู่ในป่ารกทึบแบบนี้เพียงลำพัง

“พี่ขอโทษอย่าได้เคืองโกรธเลยนะ” อาศิรวิษเอ่ยขึ้น ฉันสัมผัสน้ำเสียงของเขาที่เปล่งออกมาอย่างกับว่าเขารู้สึกผิด

“กลัวมากเลยรู้ไหม” ฉันยังคงพูดติดสะอื้นไม่หาย

“พี่อยู่นี่แล้วไม่มีสิ่งใดต้องกลัว ต่อให้ตัวตายก็จะคุ้มครองเจ้านางน้อยให้ปลอดภัย พี่สัญญา”

“อืม...เรารีบกลับกันเถอะ”

 สีหน้าจริงจัง คำพูดที่ได้ฟังแสนหนักแน่น ทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจ จากนั้นเขาจึงพาฉันออกเดินทางเพื่อกลับเข้าวัง

“ต่อไปอย่าหายไปไหนโดยไม่บอกอีกนะ”

“พี่ผิดไปแล้วเจ้านางน้อย อย่าได้เคืองโกรธเลยนะ”

“ไม่ได้โกรธค่ะ แค่กลัวเฉย ๆ”

“คงจักใจเสียไม่น้อย พี่ไม่ดีเอง พี่มันไม่ดีเองที่ปล่อยเจ้านางน้อยไว้ตรงนั้นเพียงลำพัง แต่ครานั้นพี่นึกเพียงว่าเจ้านางน้อยอยู่ใกล้พระอาจารย์คงจะไม่เป็นกระไร”

ฉันพูดกับเขาขณะที่เราสองคนกำลังเดินมาถึงหน้าตำหนัก นึกแล้วก็ยังสั่นกลัวไม่หาย พึ่งได้สัมผัสจริง ๆ ว่าป่านั้นพอได้แสงตะวันมันช่างดูลึกลับและน่ากลัวเหลือเกิน

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร ตอนนี้หายกลัวแล้ว อย่าโทษตัวเองเลยนะ รู้ว่าท่านหวังดี” ฉันบอกหวังให้เขาสบายใจ เพราะสีหน้ารู้สึกผิดของเขาดูกังวลและกล่าวโทษตัวเอง

“ถึงตำหนักแล้ว เจ้านางน้อยเข้าไปพักผ่อนเถิด พี่จะมองดูจนกว่าเจ้านางน้อยจะลับสายตา และรู้ว่าปลอดภัยดี”

“ขอบคุณค่ะ ฝันดีนะคะ”