4-สัญลักษณ์ของการสืบทอด4/4

“หึ”

“หึอะไรจะหัวเราะก็หัวเราะเลยสิ”

เสียงแค่นขบขันจากลำคอ ทำให้ฉันเงยหน้ามองค้อนคนที่กำลังเดินเขามาใกล้ แต่เขาก็เหมือนจะยิ่งตลกไปใหญ่มีทีท่าขำขันไม่หยุด ฉันเหมือนเป็นตัวตลกในสายตาของเขาอย่างนั้นแหละ

“กิริยาประหนึ่งเด็กน้อย”

“ชิ”

“เอาล่ะ เอาล่ะ เจ้านางน้อยอย่าได้บูดบึ้งเช่นนี้เลย ตอนนี้รู้สึกเป็นเยี่ยงไรบ้าง ปราณภายในดีขึ้นหรือยัง” เขาถามด้วยสายตาอบอุ่น น้ำเสียงละมุนฟังแล้วเสนาะหู ถามในสิ่งที่ฉันไม่อาจจะรู้สึกได้ อะไรคือปราณ แล้วมันต้องรู้สึกแบบไหนฉันจะตอบเขาได้ยังไงกัน

“อะ อืม” ตอบแบบขอทีไปทีเพราะไม่รู้จะตอบยังไง

“อืม? ดีขึ้นหรือไม่ดี” อาศิรวิษย้อน

“ดีขึ้น” ฉันยืนยันคำตอบ

“แล้วไยถึงไม่ตอบให้ชัดเจน ช่างแปลกประหลาดนักตั้งแต่ที่เจ้านางน้อยฟื้นขึ้นมา”

“แล้วจะเซ้าซี้ทำไมนักหนาเล่า” ฉันพูดขึ้นเสียงดังเมื่อเขาเอาแต่ยอกย้อนยียวน “ก็ไม่ใช่ผณินทรจะเหมือนเดิมได้ยังไงล่ะ” ประโยคนี้ฉันมองหน้าเขาแล้วพูดในใจ

“ปราณภายในคงดีขึ้นจริง ๆ เพราะเสียงดังฟังชัดเพียงนี้” เขาพูดแหย่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“นี่เจ้าพี่ขอถามอะไรหน่อยสิ”

“จะถามกระไรอย่างนั้นหรือ”

“ที่เสด็จพ่อทำวันนี้เรียกว่าอะไร ทำไมมันถึงได้เจ็บปวดเจียนตายแบบนี้”

“ปราณพิทักษ์ ปราณนี้มีไว้สำหรับผู้ที่มีเกล็ดมณีนาคา ปราณนี้จะช่วยให้พลังแห่งเกล็ดมณีเพิ่มทวีมากขึ้น หรือเรียกไม่ต่างว่าเป็นเสมือนลมหายใจอีกสายของพระองค์ ถ้าหากเกล็ดมณีนี้ถูกถอนไปสู่ผู้อื่นแล้วละก็...”

“ก็อะไร?”

“กายสลายเป็นเถ้าธุลี...เจ้านางน้อยต้องสิ้นลมหายใจ คนที่ได้ครอบครองก็จะเป็นอมตะและมีพละกำลังเพิ่มทวีกว่าใครในใต้หล้านี้ เฉกเช่นเดียวกับพญาภุชคะวิษธรเสด็จพ่อของพระองค์”

“เข้าใจแล้วล่ะ”

ฉันพยักหน้ารับรู้ในสิ่งที่อาศิรวิษบอกเล่า และเข้าใจความเป็นผณินทรแล้วว่าเธอต้องแบกรับภาระแสนหนักอึ้งนี้แค่ไหน การแก่งแย่งชิงอำนาจภายในนับว่าวุ่นวายมากพอแล้ว แต่ศึกนอกที่เธอเป็นผู้ถูกเลือกนั้นหนักหนาเสียยิ่งกว่า ได้ฟังแล้วก็ต้องถอนหายใจ และทำไมโชคชะตาถึงต้องนำพาให้ฉันมารับภาระนี้แทนผณินทร แล้วตอนนี้ผณินทรอยู่ไหนกันนะ?

“แต่จะไม่มีวันที่พระองค์ต้องสิ้น กระหม่อมจะปกป้องเจ้านางน้อยตราบชีวิตจะหาไม่” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แววตาแน่วแน่ ฉันสัมผัสได้ถึงความจริงใจดั่งปากว่าจากดวงตาคู่นี้ที่กำลังจดจ้องมองหน้าฉันไม่ละสายตา

“ฉันไม่ได้ต้องการสิ่งเหล่านี้” ฉันพร่ำบอกไปด้วยความรู้สึกไม่ดีนัก คิดทวนแล้วกับสิ่งที่ต้องเผชิญหากต้องมีใครต้องแลกด้วยชีวิตเพื่อปกป้องฉัน คงเกิดการสูญเสียไม่น้อย ฉันจะต้องทำยังไงดีนะ ทุกอย่างถึงจะสามารถผ่านพ้นไปด้วยดี ไม่มีการสูญเสียสิ่งใดให้เกิดความโศกเศร้า

“ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วล้วนหลีกเลี่ยงไม่ได้ กระหม่อมจะไม่มีวันทอดทิ้งพระองค์ให้เผชิญเพียงลำพัง กระหม่อมขอสาบาน”

“อาศิรวิษ”

สีหน้า แววตา คำพูดที่หนักแน่นทำให้ฉันสบตามองเขาด้วยความซาบซึ้ง คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะปักใจต่อผณินทรถึงเพียงนี้ ชายชาตรีที่ดูภายนอกแสนโหดเหี้ยมเยือกเย็น แต่แท้จริงแล้วภายในกลับมีรักลึกซึ้งและจริงใจ ผณินทรโชคดีเหลือเกินที่ได้พบผู้ชายแบบนี้

ฉันยังคงจ้องมองผู้ชายตรงหน้าด้วยความรู้สึกซึ้งใจ จนไม่รู้ว่าน้ำตาไหลตอนไหน รู้สึกตัวอีกทีเมื่อนิ้วมือของเขาสัมผัสลงพวงแก้มไล้เช็ดน้ำตาให้ จึงรีบหันหน้าหนียกมือเช็ดน้ำตาตัวเองอย่างลวก ๆ รีบปรับความรู้สึกให้กลับคืน

“กระหม่อมไม่ชอบเห็นน้ำตาของเจ้านางน้อย” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ไม่ได้ร้องไห้ซะหน่อย แค่น้ำกระเด็นเข้าตา” ฉันรีบบ่ายเบี่ยงและหลบสายตา

“พี่จะเชื่อในสิ่งที่ใจบอกไม่เชื่อได้เยี่ยงไร”

“เชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เถอะ”

“วาจาช่างซุกซนนัก”

“อย่ามาพูดอย่างกับฉันเป็นเด็กอมมือนะ” ฉันโต้เถียงทันที

“กิริยาเยี่ยงนี้ก็ไม่ต่างจากเด็กอมมือเสียเมื่อไหร่” เขาก็ยังตอบโต้ไม่หยุดหย่อน จนทำให้ฉันเริ่มจะหงุดหงิด หันมาถลึงตาโตใส่แสดงถึงความไม่พอใจในสิ่งที่เขากล่าวมา แต่เหมือนกับว่าเขาจะตลกขบขันจนเผลอยิ้มออกมา ซึ่งฉันเพิ่งจะเคยเห็นรอยยิ้มอ่อนนี้เป็นครั้งแรกก็ว่าได้

“ไม่ต่อวาจาให้ขุ่นเคืองแล้ว...รู้ไหมว่าพี่ห่วงเจ้านางน้อยเพียงใด แสงรัศมีที่สว่างวาบดังแสงสุริยันทะลุประตูออกมา เสียงที่ร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดทรมานในห้องนั้น มันบีบหัวใจของพี่แทบขาดสะบั้น ดั่งใครเอาเหล็กกล้ารนไฟทิ่มแทงไปที่ขั้วหัวใจ”

และฉันต้องหันมามองหน้าเขาอีกครั้งด้วยคำพูดเหล่านี้ ที่ฟังแล้วทำให้ฉันใจเต้นแรง ยิ่งแววตาที่เขามองมาในขณะนี้มันฉายประกายความห่วงใยออกมาไม่ต่างจากน้ำเสียงและวาจาที่เอื้อนเอ่ย

“ท่าน...”

“ไม่รบกวนเจ้านางน้อยแล้ว รักษาตัวต่อเถิดพี่จะคอยเฝ้าเจ้านางน้อยอยู่ด้านนอก”

ฉันอ้าปากพูดไม่ทันจะต่อให้เป็นประโยค เขาก็พูดแทรกทันทีทันใด จากนั้นจึงหันหลังเดินจากไป ทิ้งฉันไว้เพียงลำพังในสระนพเก้านี้ ฉันได้แต่มองตามแผ่นหลังหนานั้นพร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัวตื้นตันในคำพูดละมุนก่อนหน้า ฟังแล้วรู้สึกหัวใจเต้นแรงเหลือเกิน มันมีความห่วงใยและความอบอุ่นสื่อออกมาด้วยความจริงใจ

“คนที่เขาชอบคือผณินทร ไม่ใช่เธอมณีณิน” เมื่อแผ่นหลังหนาลับสายตา ความคิดแล่นเข้ามาในหัว และรู้ตัวเองดีว่าคนที่เขาชอบไม่ใช่ฉันแต่เป็นอีกคนที่หายไป ย้ำเตือนตัวเองไว้ด้วยสติที่มี จะได้ไม่หลงระเริงผลีผลามจนความรู้สึกถลำลึก