ตอนที่ 5 แตกตื่น

เสียงฮือฮาเกิดขึ้นภายในคฤหาสน์ เพราะการกระทำของผู้เป็นนายนั้นสร้างความตกใจให้กับผู้คนในที่แห่งนี้ร่างกำยำกำลังเดินขึ้นไปยังชั้นสองและพาหญิงสาวแปลกหน้าไปยังห้องรับรองตลอดทางเดินสาวใช้ก็มองด้วยความตกตะลึงบางคนก็ถึงกับเอามือทาบอก หรือบางคนก็เอามือป้องปาก

“นะ…นายท่าน” สาวใช้อุทานออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบากับภาพตรงหน้า

ร่างกำยำมองไปที่สาวใช้ก่อนที่พวกเธอจะหลบสายตาคมดุของเขาภายในห้องรับรองมีเตียงกว้างอยู่กลางห้อง และดูมืดมิด มีเพียงแสงสว่างจากดวงจันทร์ที่ส่องเข้ามาเพียงเล็กน้อยกรีนถูกร่างหนาวางลงอย่างนุ่มนวลใบหน้าของเธอยังเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบโคลนและเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตลอดการเดินทางจนถึงตอนนี้ ร่างของเธอนั้นสั่นเทาด้วยความหนาวเหน็บเพราะอุณหภูมิในร่างกายของใครบางคนนั้นไม่ได้อบอุ่นแม้แต่น้อย

“จัดการพานางอาบน้ำให้เรียบร้อย อีกครึ่งชั่วโมงข้าจะกลับมา” 

บาบารัสเดินออกจาห้องรับรองไปพร้อมกับหยิบเสื้อคลุมตัวโปรดมาสวมใส่ร่างหนาเดินออกมาจากห้องรับรองและเดินลงไปยังชั้นสอง         เพื่อไปเอาของบางอย่างที่ห้องทำงานหลังจะทำงานเสร็จ ร่างหนาเปิดประตูเข้าไปหยิบดาบคู่ใจที่ติดอยู่บนกำแพงออกมาเพื่อออกไปที่ลานประลอง สายตามคมมองออกไปยังหน้าต่างที่มองเห็นลานประลองได้อย่างชัดเจนและกำลังมีเหล่าทหารยืนรอตนอยู่เป็นจำนวนมาก

เสียงของเหล่าทหารกำลังโห่ร้องด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับสถานที่ที่กำลังรอเตรียมการประลอง ทหารหลายนายกำลังร้องเล่นอย่างครึกครื้นร่างแกร่งกำยำเดินลงมาที่ลานประลองอย่างไม่รอช้าพร้อมกับดาบสีเงินคู่ใจซึ่งเป็นดาบที่ส่งต่อมาจากรุ่นสู่รุ่นมีการลงอักขระเพื่อเพิ่มความแข่งแกร่งให้กับเจ้าของดาบท่ามกลางความมืดและแสงจันทร์ที่สาดส่อง

ปลายดาบปักลงที่พื้นจนเกิดประกายไฟ เสียงโห่ร้องเงียบลงทันทีเมื่อเจ้าเมืองมาถึงที่ลานประลอง บาบารัสถอดเสื้อคลุมทิ้งลงสู่พื้น เผยให้เห็นแผงอกกำยำและร่างกายแข่งแกร่งที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี

แผ่นหลังแกร่งมีรอยแผลเป็นของดาบขนาดใหญ่อย่างเด่นชัด บ่งบอกได้ว่าเขาผ่านสงครามมาอย่างหนักเพื่อขึ้นปกครองเมือง 

“นายท่าน ไวน์ครับ” วิลล์เดินเข้ามายื่นแก้วไวน์ให้กับผู้เป็นนายพร้อมกับยืนมองเขาดื่มจนหมด

“ขอบใจ” บาบารัสดื่มไวน์จนหมดพร้อมกับโยนแก้วในมือลงพื้นจนแตกกระจาย

ร่างหนามองไปยังทหารผู้นั้นด้วยสายตาเรียบนิ่งพร้อมกับแกว่งดาบชี้ไปที่เขา ทหารนายนั้นเดินเข้ามาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ พร้อมกับคุกเขาลงต่อหน้าเขาด้วยอาการสั่นเทาเพราะรู้ถึงชะตากรรมของตัวเอง

“เจ้ารู้ถึงความผิดของตัวเองหรือไม่”

สายตาแข็งกร้าวเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีวางอำนาจก่อนจะใช้ดาบช้อนคางทหารนายนั้นเพื่อสบตา

“รู้ครับท่าน...ข้า...น้อย..ให้อภัยข้าน้อยด้วย” 

เสียงสั่นเครือเอ่ยอย่างร้องขอ เพราะการที่มาที่แห่งนี้เพื่อประลองกับท่านผู้นำมีแต่เขาเองที่จะเจ็บตัวและนี่ไม่ใช่ครั้งแรก

“ข้าเคยบอกพวกเจ้าแล้วใช่ไหมว่าอย่างทำเสียเรื่องไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนก็ตาม”

สายตาคมเอ่ยและมองไปยังเหล่าทหารที่ยืนอยู่รายรอบและกำลังหลบตาเขา

“ท่านครับ...ช่วยออมมือให้ข้าน้อยด้วย”

ทหารนายนั้นก้มลงพร้อมกับกอดขาขอร้องผู้เป็นนายแต่เขาได้เพียงการสะบัดให้หลุดออกจากการเกาะกุม

“ข้าไม่เคยออมมือให้ใคร” ขาแกร่งยันไปที่อกของคนตรงหน้าพร้อมกับใช้ดาบจ่อไปที่คออย่างไม่ปราณีลูกน้องใต้อำนาจไม่รอช้าเพื่อการเอาตัวรอดเขาใช้ขาแกร่งตวัดเกี่ยวขาผู้เป็นนายแต่เขากลับหลบได้ทัน

ทหารที่อยู่โดยรอบส่งดาบให้กับเพื่อนของตัวเองเมื่อรับรู้ว่าการประลองได้เริ่มขึ้นแล้วเสียงโห่ร้องดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงเชียร์ที่ดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ

แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาที่ลานประลอง พร้อมความระอุของคบเพลิงเริ่มแรงขึ้นผู้คนเริ่มหลั่งไหลเข้ามายังลานประลองเสียงดาบกระทบกันอย่างบ้าคลั่งสลับกับการใช้ทุกสัดส่วนของร่างกายในการต่อสู้เสียงของหมัดที่กระทบไปยังใบหน้าของผู้น้อยทำให้เขานั้นถึงกับหงายหลังไปอย่างไม่ทันตั้งตัว

เสียงเชียร์กระหึ่มไปทั่วลานประลองก่อนจะตามด้วยเสียงกลองที่ดังขึ้นอย่างไม่มีที่มาทำให้บรรยายกาศดูน่าตื่นเต้นไปอีกหลายเท่าตัวเมื่อเวลาผ่านไปแสงของประกายไฟจากดาบเด่นชัดในยามค่ำคืน

พร้อมกับเสียงของคมดาบที่ยังคงไม่มีแววจะเลิกลา นัยน์ตาคมของผู้เป็นนายหาจังหวะที่เป็นจุดบอดก่อนจะใช้ข้อศอกอัดเข้าที่สันกรามของลูกน้องเข้าเต็มแรงจนร่างลูกน้องนั้นลอยกระเด็นขึ้นไปในอากาศก่อนจะตกลงไปนอนที่พื้น

เสียงสันกรามกระทบกันอย่างแรงจากการปะทะของผู้เป็นนายซึ่งมาพร้อมกับกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งทั่วทั้งปากผู้น้อยมองเจ้าเมืองอย่างไม่ละลดจากสายตาที่ดูหวาดกลัวตอนนี้มีเพียงแค่ต้องการจะเอาชนะแต่ทุกอย่างกลับต้องหยุดลงเพียงเท่านั้นเพราะวิลล์องค์รักษ์ของผู้นำวิ่งเข้ามาด้วยท่าทีรีบร้อนเพื่อรายงานบางอย่าง

“ท่านครับ ท่านหญิงคนนั้นฟื้นแล้ว” เสียงของวิลล์ที่เอ่ยขึ้นทำให้เหล่าทหารโดยรอบต้องเงียบเสียงลง

“ขัดจังหวะ” บาบารัสกำลังจะตะหวัดดาบไปที่ทหารผู้น้อยกลับชะงักไปพร้อมกับหันไปมององค์รักษ์ด้วยสายตาที่ไม่ค่อยพอใจ

“ขอโทษครับนายท่าน…” วิลล์โค้งคำนับขอโทษผู้เป็นนายเพราะด้วยความโง่เขลาที่มาขัดจังหวะในเวลานี้

ทหารร่างกำยำของผู้น้อยใช้จังหวะที่ผู้เป็นนายเผลอเตะเข้าที่ต้นขาแกร่งทำให้ผู้เป็นนายนั่นเข่าทรุดลงกับลงกับพื้นแต่สิ่งที่เขาทำนั้นเหมือนเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดเพราะสายตาของร่างสูงที่มองมาพร้อมจะกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัว

เสียงฮือฮาเกิดขึ้นอีกครั้งเพราะการกระทำของคนผู้น้อยดวงตาหลายคู่ที่ยังคงดูตกใจ และเริ่มวิตกกังวล และรอดูท่าทีของผู้เป็นนายอย่างใจจดใจจ่อเสียงปลายดาบที่ปักลงดินสะท้านไปทั่วพื้นที่เสียงทุกอย่างกลับมาเงียบสะงัดอีกครั้งแม้กระทั่งเสียงกลองที่เคยดังครึกครื้น

ดวงตาคมสีเหลืองทองเรืองแสงเปล่งประกาย ท่ามกลางความมืดไอร้อนที่แผ่ซ่านออกมาจากลำตัวทำให้ทหารหลายนายที่อยู่ใกล้ ๆ ถึงกับพากันถอยออกมา