ตอนที่ 4.1 ผู้บุกรุก

เสียงใบไม้ที่เสียดสีจากการเคลื่อนตัวของร่างยักษ์ ทำให้สัตว์ในบริเวณนั้นรู้ได้ทันทีว่าท่านผู้นำกำลังมาเยือน สัตว์ทั้งหลายพากันหลบอย่างรวดเร็ว ภายในความมืดกับเรือนร่างยักษ์สีดำขลับที่กลมกลืนไปกับธรรมชาติทำให้ยากต่อการมองเห็น เมื่อใกล้ถึงที่หมายจึงลดความเร็วลงจนกลายเป็นเงียบสงัดเมื่อพบสิ่งที่เป็นต้นตอของเสียงที่ได้ยิน 

หยุดและเฝ้าดู อย่าให้ศัตรูรู้ตัว

ร่างยักษ์ส่งสัญญาณภายในจิตให้กับเหล่าทหารที่อยู่บริเวณโดยรอบบ่อน้ำแห่งกาลเวลานี้เพื่อเฝ้าดูสิ่งตรงหน้า

ร่างของหญิงสาวที่กำลังผุดขึ้นมาจากน้ำอย่างทุลักทุเลอยู่ในสายตาของร่างยักษ์ เธอนั้นดูอ่อนแรงและไม่เหมือนกับศัตรู แต่ก็ไม่สามารถชะล่าใจไปได้เพราะศัตรูนั้นสามารถมาได้ในทุกรูปแบบ  เสียงหายใจหอบของเธอดังเข้ามาในโสตประสาทของเขาอย่างชัดเจน สายตาคมยังคงจ้องมองไปที่ร่างบางอย่างไม่ละสายตา

เหล่าทหารที่อยู่บริเวณโดยรอบไม่กล้าขยับไปไหน ตามคำสั่งของผู้เป็นเจ้านาย และทำได้เพียงเฝ้าดูร่างของหญิงสาวที่กำลังขึ้นมาจากผืนน้ำเบื้องหน้าด้วยความยากลำบาก เสียงกิ่งไม้ขยับจากการเคลื่อนตัวของทหารนายหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากหญิงสาว ทำให้ผู้เป็นนายถึงกับส่งสายตาดุดันไปให้ และทหารนายนั้นก็รู้ตัวทันทีว่าต้องโดนทำโทษอย่างแน่นอน

นะ…นั่น…สะ..เสียงอะไร…

ร่างบางที่กำลังนอนอยู่บนพื้นโคลนเบื้องหน้าได้ยินเสียงผิดปกติจึงลุกเดินเข้ามาเพื่อตามหาเสียงนั้น แต่เหล่าทหารที่อยู่ในทิศทางนั้น กลับต้องหนีเธอเพราะกลัวว่าเธอจะมาเห็นเข้า เหล่าทหารพยายามทุกวิถีทางเพื่อหลบร่างเล็ก และขยับไปทิศตรงข้ามของเธอเสมอ จนเธอนั้นเดินไปอีกฝั่งที่ผู้เป็นนายของพวกเขาอยู่

ร่างบางที่กำลังเดินไปทางร่างยักษ์โดยไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะเจอกับอะไรในเบื้องหน้า ทำเอาเหล่าทหารทุกนายนั้นลุ้นจนตัวเกร็ง เพราะทางที่มืดไร้แสงอาทิตย์นั้น ทำให้ยากต่อการมองเห็น

เสียงป่าที่เงียบสงัดทำให้ได้ยินเสียงฝีเท้าของร่างบางอย่างชัดเจนในใจของสายตาหลายคู่ที่ต่างลุ้นระทึกกับภาพที่เห็น ยิ่งร่างบางเดินเข้าไปใกล้จุดนั้นมากเท่าไหร่พวกเขาก็แทบหยุดหายใจในทุกก้าวเดินของเธอ

แสงจากดวงจันทร์ส่องนำทางให้เธอถึงแม้มันจะมีเพียงน้อยนิดแต่ก็พอที่จะให้เธอนั้นเดินไปตามทางได้ ร่างบางหยุดเดินอย่างกะทันหันก่อนที่จะเงยหน้ามองไปยังบางสิ่งที่ทำให้เธอนั้นช็อคจนหมดสติไป

สายตาคมดุดันที่กำลังสบตาเข้ากับร่างเล็ก เขามองทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้นกับเธอ ท่าทีหวาดกลัวเนื้อตัวสั่นเทาเสียงหัวใจของเธอที่เต้นอย่างรวดเร็ว เขาสัมผัสมันได้หมดในความเงียบนี้ ร่างบางที่หมดสติไปบนพื้นอันหนาวเย็น เหล่าทหารจึงพากันออกมาดูแล้วกลับกลายร่างมาเป็นมนุยษ์ดังเดิม

“ท่านครับ จะเอายังไงต่อ” วิลล์ที่เดินเข้ามายังร่างบางที่สลบไปก่อนจะหันไปมองผู้เป็นนายในร่างของอสรพิษยักษ์

บาบารัสที่ได้เห็นเธอแล้วกลับรู้สึกบางอย่างเมื่อได้สบตากัน แต่เขาก็ทำได้แค่เก็บมันไว้ในใจจนกว่าจะหาคำตอบได้ เขากลับมาอยู่ในร่างของมนุษย์อีกครั้ง ร่างกายกำยำสวมใส่เพียงกางเกงแค่ตัวเดียว

“พานางกลับไปที่คฤหาสน์ อุ้มนางมาให้ข้า” เสียงทรงพลังเอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนจะรับร่างเรียวบางขึ้นมาอยู่ในอ้อมอก

“นายท่าน...เอ่อ...” เบลนเดอร์เอ่ยขึ้นเมื่อผู้เป็นนายนั้นรับร่างไปอยู่ในอ้อมกอดเรียบร้อยแล้ว ที่น่าตกใจไปกว่านั้นคือนายของเขานั้นไม่เคยแตะต้องหญิงสาวคนใดมานานมากแล้ว

“ไม่ต้องพูดมาก กลับคฤหาสน์ แล้วพาทหารคนนั้นไปรอข้าที่ลานประลอง” บาบารัสเอ่ยขึ้นด้วยสายตาเรียบนิ่งพร้อมกับชี้ไปที่ทหารคนที่ทำให้เกิดเสียงอย่างคาดโทษ

“ครับท่าน” เบลนเดอร์เอ่ยก่อนจะถอยออกมาเพื่อให้ผู้เป็นนายได้ออกเดินทาง

สายตาคมมองไปยังทางข้างหน้าสลับมองใบหน้าสวยที่อยู่ในอ้อมกอด ความสงสัยที่มีมาตลอดทางมันกวนใจเขาจนน่าหงุดหงิด เขาไม่ชอบความรู้สึกนี้เอาเสียเลย…

เสียงอาชาเคลื่อนตัวมายังคฤหาสน์ที่มีทหารยืนรอต้อนรับมากกว่าสิบนาย รวมไปถึงสาวใช้ที่ยืนเรียงรายเตรียมเอาเสื้อผ้ามารอสวมใส่ให้ด้วยความเกร็งเพราะสีหน้าของเจ้านายนั้นดูไม่ค่อยสบอารมณ์

ร่างหนาอุ้มหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนพร้อมกระโดดลงจากหลังม้าด้วยความแข็งแกร่ง ก่อนจะเดินเข้าคฤหาสน์ไปอย่างไม่สนใจสาวใช้ที่ยืนมองเขาด้วยสายตาที่ตกใจในสิ่งที่เห็น เหล่าสาวใช้ต่างตกใจเมื่อเห็นว่า     ผู้เป็นนายอุ้มหญิงสาวร่างบางเข้ามาในคฤหาสน์เพราะผู้เป็นนายนั้น

ไม่เคยแตะต้องผู้หญิงคนใดเลยหลังจากเกิดเรื่องนั้น…

“เตรียมเสื้อผ้าให้เธอ และพาเธอไปจัดการให้เรียบร้อย”