ตอนที่ 4 ผู้บุกรุก

เสียงอาชาและเหล่าทหารเคลื่อนตัวไปยังป่าแห่งกาลเวลาทางตอนเหนือของเมืองซิลเวอร์วิลล์ เพื่อสำรวจพื้นที่ตามตารางเวลาการลาดตระเวน แสงแดดที่ไม่เคยเข้าถึงทำให้ทุกคนต่างต้องถือคบเพลิงในการเดินทาง บรรยายกาศที่หนาวเหน็บไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้ เพราะภายในร่างกายของพวกเขานั้นเยือกเย็นยิ่งกว่าอากาศด้านนอกเสียอีก

ทหารร่างกำยำเดินเข้ามาหาผู้นำของเมือง ดวงตาสีเหลืองทองดุดัน น่ากลัว กำลังรอการรายงานผลการตรวจตราพื้นที่ด้วยท่าทีนิ่งขรึม องครักษ์ที่อยู่ขนาบข้างผู้นำเปิดทางให้กับทหารผู้นั้นพร้อมกับโค้งคำนับ    ผู้เป็นนาย

“รายงานท่านบาบารัส ตอนนี้ทางตอนเหนือทุกอย่างปกติไม่มีสิ่งใดบุกรุกครับท่าน”

“เจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี” เสียงเคร่งขรึมที่อยู่บนหลังม้าสีดำที่เด่นสง่าเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองไปที่ทหารใต้บังคับบัญชาของตนเอง

“แน่ใจ…ครับ ข้าน้อยว่าไม่น่าพลาดอะไร” เสียงตะกุกตะกักเอ่ยขึ้นด้วยความลังเลใจในคำถามของผู้เป็นนาย

“และสิ่งที่ข้าให้เจ้าไปหา เจอร่องรอยอะไรหรือไม่” เสียงดุดันเอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนจะมองจ้องคนที่ยังก้มมองพื้นโดยไม่สบตากับตน

“มะ…ไม่เจอขอรับ” เสียงเข้มเริ่มสั่นกลัวเพราะผู้เป็นายเริ่มกดดันตนกับสิ่งที่ได้รับมอบหมาย

“ไร้ประโยชน์สิ้นดี !” สายตาคมมองไปที่องครักษ์ก่อนจะปัดมือไปในอากาศ เพื่อไล่ทหารคนนั้นออกไปด้วยความหงุดหงิด

องครักษ์นามว่าวิลล์ทำตามคำสั่งเขาพาทหารลาดตระเวนออกไปให้ห่างจากผู้เป็นนาย เนื้อตัวที่สั่นเทาของทหารนายนี้ ทำให้วิลลที่กำลังเดินตามอยู่นั้นรู้ได้เลยว่าเขาเป็นทหารใหม่ที่เพิ่งเข้ามาประจำการ และถูกเหล่าเพื่อนทหารส่งให้เข้ามารายงานผู้เป็นนาย

สายตาคมที่เปี่ยมไปด้วยอำนาจจ้องมองไปยังเบื้องหน้า ของชายป่าเขานั้นออกลาดตระเวนมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ยังทำให้ใจของเขานั้นร้อนรุ่มอยู่เสมอ มันคือหน้าที่และเขาก็ใช้หน้าที่ในเรื่องส่วนตัวด้วยเช่นกัน หากลูกน้องจะมองเขาในแบบไหนเขาก็ไม่เคยสน ต่อให้มีคำซุบซิบนินทาสักแค่ไหน เขาก็ไม่เคยให้คำเหล่านั้นเข้ามาในโสตประสาทแม้แต่น้อย เขาต้องหาว่าที่คู่หมั้นของเขาให้เจอ ไม่ว่าเธอจะอยู่ในสภาพไหนก็ตาม

“เบลนเดอร์” บาบารัสเอ่ยขึ้นหลังจากที่วิลล์พาทหารนายนั้นออกไปพร้อมกับเบลนเดอร์ที่เดินสวนเข้ามา

“ครับ ท่านบาบารัส” เบลนเดอร์ตอบรับพร้อมกับโค้งคำนับ

“ข้ายังคงให้พวกเจ้าทำเหมือนทุกครั้ง ไม่ว่านางจะเป็นหรือตายก็ต้องหานางให้พบ” เมื่อเอ่ยจบร่างหนาก็ดึงบังเหียนเพื่อบังคับม้าให้ออกตัว

“ครับท่าน จะทำให้สุดความสามารถ” เบลนเดอร์รับคำผู้เป็นนายก่อนจะขึ้นบังคับม้าตามออกไป

ตลอดทางที่เต็มไปด้วยสัตว์น้อยสัตว์ใหญ่ต่างหลบทางให้กับผู้ยิ่งใหญ่ของเมือง เมืองแห่งนี้เป็นเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คนที่สามารถแปรงกายเป็นงูได้ เพียงแค่การที่จะใช้ชีวิตอยู่ในเมืองนี้มันมีการแบ่งชนชั้นกันอย่างชัดเจน

เช่นสัตว์ตัวน้อยที่อยู่ริมทางในตอนนี้ ที่ร่างอันสง่างามกำลังเคลื่อนตัวผ่าน นั่นคือชนชั้นสามัญชนระดับเอ็กซ์ที่เป็นชนชั้นทั่วไป แค่ใช้ชีวิตไป วัน ๆ หาอาหารเพื่อประทังชีวิตและประกอบอาชีพต่าง ๆ เพื่อการอยู่รอด สามารถแปลงกายเป็นงูขนาดเล็กและขนาดทั่วไปเพื่อการออกล่าและการใช้ชีวิต

ในอีกชนชั้นหนึ่งที่กำลังรับใช้ร่างหนา สายตาคมดุ อันทรงอำนาจของเมืองนี้ก็คือ เวทย์อารักขา เป็นงูระดับชนชั้นกลาง และเป็นทหารที่ผ่านการศึกษาระดับพรีเอ็กซ์ เพื่อเข้ารับใช้ผู้นำเมืองและเป็นทหารเพื่อปกป้องบ้านเมือง

ชนชั้นนี้มีเพียงเวทย์ขั้นพื้นฐาน หากใครที่จะศึกษาเข้าในชนชั้นนี้ต้องมีฐานะร่ำรวยแต่ไม่เทียบเท่ากับตำแหน่งตระกูลใหญ่ที่สามารถจ่ายเพื่อแลกกับวิชาอันสูงส่ง มักมีการแก่งแย่งชิงดีกันในกลุ่มชนชั้นนี้ ไม่ว่าจะเป็นการแย่งชิงตำแหน่ง หรือการเอาใจผู้นำเมืองเพื่อไต่เต้าเป็นผู้ปกครองเมือง แต่การที่จะเป็นผู้ปกครองเมืองนั้นมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด…

และชนชั้นสุดท้ายที่ไม่ต้องเอ่ยให้มากความ นั่นคือบุคคลที่กำลังบังคับบังเหียนม้าไปตามทางด้านหน้า สายตาที่มุ่งมั่นและเย่อหยิ่งกำลังสำรวจอย่างละเอียดทุกระเบียบนิ้ว ชนชั้นของเขาคือระดับผู้ปกครองเมือง ระดับทริพเพิลเอ็กซ์ เป็นระดับที่สูงที่สุดในวัฏจักรแห่งนี้  เขาเป็นผู้มีอำนาจ แข็งแกร่งและร่ำรวยที่ไม่มีใครเทียบเคียงได้หากไม่ใช่คนในระดับเดียวกัน

ระดับเวทย์ของชนชั้นนี้คือขั้นสูงสุด สามารถแปลงกายเป็นพญางูยักษ์ ที่มีขนาดลำตัวใหญ่กว่าต้นไม้สูงใหญ่บางต้น  แต่การที่กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ ผู้นำเมืองคนนี้ก็เกือบจะแทบเอาชีวิตตัวเองไม่รอดเช่นกัน

“หยุด” บาบารัสเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ เพราะเขาได้ยินเสียงบางอย่างที่แล่นเข้ามาในโสตประสาท

“ครับท่าน” วิลล์เอ่ยขึ้นหลังจากผู้เป็นนายสั่ง

เสียงการแตกกระจายหรืออะไรบางอย่างของน้ำดังเข้ามาโสตประสาท ทำให้ร่างหนาหยุดนิ่งเพื่อให้ฟังเสียงได้อย่างถนัด เขาส่งสัญญาณบอกองครักษ์ให้หยุดนิ่ง และมันคือสัญญาณที่ชัดเจนว่ามีสิ่งผิดปกติจากทางที่พวกเขามา

ไม่รอช้าร่างสูงกระโดดลงจากหลังม้า และวิ่งไปทางบ่อน้ำแห่งกาลเวลาอย่างรวดเร็วก่อนที่จะค่อย ๆ กลายร่างเป็นอสรพิษยักษ์ สองขาที่วิ่งเร็วขึ้นพร้อมกับกระโดดขึ้นเหนืออากาศ ตามลำตัวที่บ่งบอกความเป็นมนุษย์ค่อย ๆ กลายเป็นเกล็ดสีดำเลื่อม ปลายเกล็ดส่องแสงทอประกายทองเมื่อได้สะท้อนกับแสงจันทร์ มันดำเงาและงดงาม หากใครที่ได้ชื่นชมมันอย่างใกล้ชิดอาจจะได้หลงไหลในความสง่างามนั้น แต่หากได้สบตากับเจ้าของเรือนร่างอันทรงพลังอาจจะกลายเป็นฝันร้ายได้เช่นกัน

ร่างหนาที่กลายเป็นอสรพิษใหญ่ยักษ์มุ่งหน้าไปยังบ่อน้ำแห่งกาลเวลาพร้อมกับเหล่าทหารที่แปลงกายตามผู้เป็นนายไปยังที่หมายอย่างรวดเร็ว เหล่าทหารไม่ลืมที่จะทิ้งระยะห่างจะได้ไม่ขัดหูขัดตาร่างใหญ่ หากได้ขัดใจหรือทำอะไรให้เขารำคาญใจก็อาจจะถูกลงโทษอย่างไม่ปราณีโทษฐานที่ทำอะไรไม่คิด