ตอนที่ 6 สอบสวนผู้บุรุก

ดวงตาเรียวสวยสีน้ำตาลทองกระพริบถี่เพื่อปรับสายตาพร้อมกับมองไปรอบ ๆ ตัวภายในห้องที่มีเพียงแสงคล้ายแสงของจันทร์สาดส่องเข้ามาในห้อง กับตะเกียงสีเหลืองนวลที่ถูกจุดทิ้งไว้เพื่อให้ความสว่างร่างบางค่อย ๆ ขยับตัวอย่างช้า ๆ เพียงปลายเท้าแต่พื้นก็สัมผัสได้ถึงความเย็นที่แผ่ซ่านไปทั่วฝ่าเท้า

“ที่นี่ที่ไหนกัน…” กรีนลุกขึ้นยืนพร้อมกับอาการเซเล็กน้อยเพื่อปรับสมดุลร่างกาย

สายตาสอดส่องไปทั่วห้องพร้อมกับหยิบตะเกียงบนหัวเตียงเพื่อเดินสำรวจภายในห้องทุกอย่างถูกตกแต่งไปด้วยผ้ากำมะหยี่สีเขียวและดำสลับกันไม่ว่าจะเป็นมุ้งของเตียงที่เป็นผ้าแก้วสีดำประกายเมื่อสะท้อนกับแสง

แสงของหิ่งห้อยที่อยู่เหนือหัวกำลังแข่งกันส่องแสงเพื่อวดความสวยงาม แต่ในใจของหยิงสาวในตอนนี้ถึงมันจะดูน่าภิรมย์แต่ก็ยังมีความกลัวเข้ามาครอบงำอยู่ดี ขาเรียวเดินไปยังกระจกบานใหญ่ปลายเตียงพบกับร่างตัวเองที่สวมใส่เสื้อผ้าแปลกไป มันในคล้ายกับชุดในหนังแถบยุโรปที่เคยดู ชุดเดรสสีขาวคล้ายชุดนอนทำให้เธอนั้นไม่ค่อยมั่นใจแต่แล้วเธอกลับได้ยินเสียงบางอย่างที่นอกประตู เธอหันไปด้วยความรวดเร็วและเดินไปเปิดประตูก็พบกับทหารร่างกำยำสองคนหันมามองเธอ และชายหนุ่มที่แต่ตัวประหลาดกำลังยืนมองเธออยู่เช่นกัน

สองขาเรียวรีบวิ่งผ่านทหารนายนั้นไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับทิ้งตะเกียงในมืออย่างไม่ใยดี ร่างบางวิ่งไปทั่วชั้นสองของคฤหาสน์อย่างไม่รู้จุดหมาย เธอวิ่งชนเข้ากับสิ่งนั้นสิ่งนี้ทีราวกับไร้การทรงตัว สาวใช้ในคฤหาสน์นั้นก็ต่างพากันร้องอย่างตกใจรีบช่วยกันไล่จับหญิงสาวตามคำสั่งของทหาร

ปลายผมสลวยที่เคยถูกรวบอย่างดีตอนนี้กับปล่อยสยายเพราะการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว แสงของดวงจันทร์ที่ส่องเข้ามาตามหน้าต่างทำหน้าที่นำทางให้เธอ ร่างเล็กวิ่งไปจนเกือบสุดทางก่อนจะเลี้ยวไปทางด้านขวา เธอก็ชนกับใครสักคนแต่เหมือนเขานั้นจะแข็งแรงเกินไปจนทำให้เธอนั้นล้มจนเกือบหงายหลัง

“อ๊ะ…เจ็บ” หญิงสาววิ่งชนเข้ากับบางอย่างจนแทบหงายหลังก่อนจะเงยหน้ามองสิ่งตรงหน้า

เธอมองเข้าด้วยความหวาดกลัวเพราะดวงตาของเขานั้นทั้งดูมีอำนาจดุดันและน่ากลัว ทำให้เธอนั้นต้องถอยหนีเพราะสัญชาติญาณของความกลัวที่เข้าครอบงำจิตใจ ก่อนจะตัดสินใจก้าวถอยหนีร่างสูงเร็วขึ้นแต่กลับโดนชายหนุ่มนั้นคว้าร่างไปพาดบนบ่าของเขาและตรงไปที่ไหนสักแห่ง

เสียงร้องโวยวายยังคงไม่มีท่าทีว่าจะหยุดและต้องตกเป็นเป้าสายตาของใครหลายคนไม่ว่าจะเดินผ่านไปทางไหน  ร่างสูงเดินมาถึงห้องรับรองก่อนจะโยนร่างของหญิงสาวด้วยความรุนแรงเพราะเสียงร้องของเธอที่น่ารำคาญเริ่มทำเขานั้นหงุดหงิด

“หุบปากแล้วนั่งเฉย ๆ” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นด้วยความหงุดหงิดก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ร่างบางอย่างช้า ๆ จนเธอนั้นต้องถอยหนีอีกครั้งเพราะนั้นใช้ดวงตาอันดุดันที่เรืองแสงเปล่งประกายในความมืดในการกดดันเธอทางอ้อม

“คุณเป็นใคร…ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน” เสียงสั่นเครือถามร่างสูงอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะดวงตาของเขานั้นทำให้เธอเริ่มกลัวจากการที่เขานั้นโยนเธอลงที่เตียงเธอนั้นแทบจะปล่อยปลิวออกนอกหน้าต่างไป การที่เขามีแรงเยอะขนาดนี้ได้มันเกินคำว่ามนุษย์ไปมากเลยทีเดียว

“เจ้าอยู่ที่เมือง ซิลล์เวอร์วิลล์ เป็นเมืองของข้า และข้าคือผู้ยิ่งใหญ่ของที่แห่งนี้ เจ้าต้องทำตามที่ข้าสั่งทุกอย่าง” บาบารัสมองท่าทีของหญิงสาวที่มองเขาด้วยความกลัวเหมือนตัวเองนั้นไม่คุ้นชินกับที่แห่งนี้ แต่เขาจะไม่ตกหลุมพรางของร่างบอบบางตรงหน้ามันอาจจะเป็นกลลวงของศัตรู

“ต้องทำตามที่สั่ง คุณจะบ้าเหรอ ไม่ ! ฉันไม่ทำ !” กรีนมองไปที่นัยตาคมด้วยสายตาหวาดหวั่น เธอมาโผล่ในที่ที่ไม่คุ้นเคยแถมผู้คนยังแต่งตัวประหลาด เหมือนอย่างกับจัดฉากในหนัง แถมยังต้องมาทำตามคำสั่งเขาคนนี้อีกหน้าตาก็น่ากลัวตัวก็ใหญ่ แถมพูดภาษาอะไรก็ไม่รู้

“ท่านครับของที่ให้เตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ” เบลนเดอร์เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับรายงานในสิ่งที่ได้รับคำสั่งพร้อมกับยื่นบางอย่างให้กับผู้เป็นนาย

“พานางไปที่ห้องสอบสวน” บาบารัสเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะมองร่างบางที่พยายามขัดขืนการนำตัวไปห้องสอบสวน เธอดิ้นสุดแรงเพื่อไม่ให้เหล่าทหารพาตัวเธอไป

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ! ปล่อยนะ ! ไม่ !” ร่างบางร้องออกมาอย่างหวาดกลัวที่จะโดนนำตัวไปยังห้องสอบสวนเธอยื้อร่างไม่ให้ถูกพาตัวไปแต่มันกลับไม่เป็นผล

ภายในห้องสอบสวนที่มีแต่ความชื้นและกลิ่นอับเพราะมันอยู่ชั้นใต้ดินของคฤหาสน์แห่งนี้อากาศที่เยือกเย็นอยู่แล้วมันกลับหนาวเย็นมากขึ้นไปอีก

แสงจากคบเพลิงที่อยู่ตามผนังกำลังส่องแสงนำทางให้กับทหารที่กำลังพาร่างบางมายังห้องสอบสวนของที่แห่งนี้ ระหว่างทางเดินสายตาหลายคู่ของผู้ที่ถูกกุมขังอยู่ข้างใต้กำลังมองมาที่หญิงสาวด้วยความสงสัย ว่าทำไมถึงมีผู้หญิงมาในที่แห่งนี้ได้

“เจ็บนะ ! ปล่อยฉันเจ็บ !” ความกลัวในตอนแรกค่อย ๆ หายไปเพราะการที่เธอถูกทำรุนแรงแบบนี้มันเกินไปสำหรับเธอ และมันแปรเปลี่ยนเป็นความหงุดหงิดเข้ามาแทนที่

“เงียบ” ร่างสูงที่เป็นนายของที่นี่เดินตามเข้ามาเมื่อเธอนั้นถูกนำไปนั่งอยู่ที่กลางห้องและสั่งให้เธอหยุดพูด พร้อมกับให้ทหารนั้นมัดเธอไว้กับเก้าอี้

“นายครับ ถังพร้อมแล้ว เราจะทำจริง ๆ ใช่ไหมครับ” วิลล์เดินเข้ามาถามพูดเป็นนายอีกครั้งเมื่อเขานั้นถือถังโคลนเข้ามาภายในห้องสอบสวน

สายตาของหญิงสาวมองเห็นถังบางอย่างจากความหงุดหงิดกลับกลายเป็นรู้สึกตื่นกลัว ในใจคิดเพียงว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นอีก คนพวกนี้ชอบใช้ความรุนแรงหรือยังไงตั้งแต่ลากเธอมาที่นี่ไร้ความปราณีจนแขนของเธอนั้นเป็นรอยแดงไปหมด